The sound of Silence.......

Vanmorgen werd ik wakker van het geluid van de stilte.
Dennis en ik hadden deze ochtend vrij, en zodra Dennis weet dat hij er niet op tijd uit hoeft, wordt hij ook echt niet wakker. Nu ik erover nadenk...hij wordt ook niet wakker als hij er wél op tijd uit moet...
Ik daarentegen heb zo'n vreselijk irritant ingebouwd wekkertje.
Deze alarminstallatie gaat steevast een paar minuten voordat de echte wekker gaat al af. Of dat nou is omdat Jess naar school moet, of dat het om mijzelf gaat, hij doet het altijd.
Mits...ik mijn oordoppen in heb. Op de een of andere manier déactiveer ik daarmee mijn personal wake up call, slaap overal doorheen, en kan dan ook genieten van een zeldzame vrije ochtend.

Omdat ik dus deze ochtend geen verplichtingen had, zaten mijn beide gehoorgangen stevig dichtgeplugd.
Toch zat ik om klokslag 08.00 rechtop in bed.
Ik zeg tegen Dennis dat ie wakker moet worden want er klopt iets niet.
"Tisserdan...?"mompelt mijn slaperige ega. "Het is veel te stil, dat hoor je toch?!" Was mijn kribbige antwoord.
Ik heb eigenlijk nooit last van een ochtendhumeur hoor, maar vind (geheel onredelijk uiteraard) dat Dennis zelfs in een slaap/waak toestant direct moet begrijpen waar ik het over heb.
"Nou...lekker toch? dat het stil is...?!" was het antwoord, maar toen begon het ook hem te dagen.
Het is bij ons om 08.00 uur 's ochtend namelijk gewoonlijk een herrie van vanjewelste!
Dan gaan al onze zeer gewaardeerde pension gasten naar buiten, en dat kunnen ze in hun enthousiasme en hoge nood natuurlijk niet zonder heel blij, en vooral heel hard te blaffen!

Blijkbaar is na bijna 7 jaar elke ochtend op hetzelfde tijdstip dit geluid te hebben waargenomen, mijn hele systeem erop ingesteld, met of zonder oordoppen!
Behoorlijk snel waren we in de kleren, want geen geblaf betekend dat er iets niet is zoals het moet. Mijn nog slaperige brein was alweer bezig met een rampscenario in de trant van; Alle honden zijn vannacht gestorven aan een koolmonoxidevergiftiging, of, er is brand uitgebroken in de kennels en niemand heeft het overleefd, of, er is ingebroken en iemand heeft álle honden gestolen.

Volslagen onzinnig natuurlijk, en er was dan ook iets veel simpelers aan de hand... het had deze ochtend namelijk gesneeuwd...en niet zo zuinig ook!
Met als gevolg dat alle ingeplande medewerksters (wel drie in dit geval) behoorlijk wat moeite hadden om de werkplek te bereiken. Ze waren er gewoon nog lange niet om 08.00.
Bijzonder hoor...dat heel Nederland ontregeld en van slag is wanneer er eens iets anders uit de lucht valt dan regen.
Treinen rijden spontaan niet meer (alleen de Thalys geloof ik, maar die stopt niet in Brummen.)
Wegen worden plotsklaps onbegaanbaar als waren het gletsjers, en met een beetje pech weigert je anders zo trouwe bolide je door die kouwe witte derrie van A naar B te brengen.

Maar goed, lange inleiding kort...iedereen heeft uiteindelijk haar bestemming bereikt, en voor de honden was het het wachten wel waard! Mooi om te zien dat bijna elke hond, en zéker de oudjes, ineens heel jolig wordt wanneer er sneeuw ligt.
Als een stel puppies van over de datum huppelen ze door een voor hun blijkbaar nieuwe wereld. Zitten elkaar ineens dolblij achterna, vliegen veel te hard door de bocht, omdat die ineens best glad is, en happen naar dat rare spul dat maar uit de lucht blijft komen.

Ik heb er zelf ook wel een beetje last van hoor...dat ik jolig en een beetje kinderachtig wordt als er sneeuw ligt.
Vanmiddag zijn we gedrieën (Dennis Veerle en ik) ons bos in geweest.
We noemen het óns bos, maar het is stiekum gewoon van Staatsbosbeheer hoor. Het grenst alleen aan onze grond, en je komt er bijna nooit iemand tegen, dus we doen graag alsof...

Maar goed, daar kreeg ik net als de honden ook even last van een sneeuwpret aanval.
Het leek me zelfs leuk om een sneeuw engel te maken. Dat zie je altijd in van die Disneyfilms.
Met een mooi muziekje eronder, en een lekker warm haardvuur in de buurt om meteen weer op de juiste temperatuur te komen, lijkt het heel feestelijk om op je rug in een berg sneeuw te gaan liggen en met je ledematen te wapperen...

Ik heb vandaag proefondervindelijk vastgesteld dat;
A: Tijdens het creëren van een sneeuw engel, de sneeuw tijdens het wapperen in allerlei kiertjes en gaatjes verdwijnt waar je het liever niet wilt hebben.
B: Er géén mooi muziekje of knapperend open haardje te bekennen is in een bos.
C: Het resultaat helemaal niet lijkt op die van de sneeuw engelen in de Disneyfilms.

Neemt niet weg dat je alles een keer geprobeerd moet hebben.
Ik lag weliswaar volledig voor lul, zo verticaal kluunwapsend in het bos, maar zoals mijn moeder placht te zeggen wanneer ze vind dat je ergens schijt aan moet hebben..."Ach! Wie kent je kont?!"

Duzzzz....

Efteldingen

Vroeger toen ik nog een klein Carolientje was, was het zo'n beetje mijn liefste wens... Een dagje naar de Efteling!

En dan heb ik het over de tijd dat we met Gans het Nederlandsche volk nog genoegen namen met: Het betoverende Sprookjesbos, De spectaculaire Zingende waterlelies, De fascinerende vliegende Fakir, het wonderbaarlijke Waterorgel, het griezelig gevaarlijke Spookslot, Langnek, Roodkapje, Ezeltje strekje, het kereltje van "Kleine Boodschap", die suffe bootjes op de vijver, Holle Bolle Gijs, en ga zo maar door.

Het lijkt een lange lijst maar vergeleken met waar je je momenteel doorheen moet zien te werken tijden een dagje Efteling... Da's niet te doen in één dag!
Zelfs niet op een dag waarop er zo goed als geen wachttijden voor de attracties zijn.
Ik spreek uit zeer recente ervaring want gisteren zijn we met het hele gezin (3) plus de àllerleukste buurkinderen en vriendinnetjes (1) naar Kaatsheuvel afgereisd.
Dit was namelijk Jess d'r liefste wens van het moment.

Ze mocht een paar weken geleden iets uitkiezen voor haar verjaardag, maar kwam al snel tot de enigszins schokkende conclusie dat ze alles al had! (op een Nintendo DS na, maar die krijgt ze niet! Ik zal misschien later nog wel eens uitleggen waarom niet.)
Dus haar allerliefste wens was zoals gezegd "De Efteling!"

Voorzien van de nodige proviand, warme kleren, "doe dingen" voor onderweg, en een grote voorraad Goede Moed, en voor mij persoonlijk een dosis frisse tegenzin, gingen we 's ochtends vroeg op weg.
Ik had me namelijk ingesteld op een vreselijke dag!
Te beginnen met uiteraard een file van Arnhem tot Kaatsheuvel, ellenlange wachtrijen bij de kassa, om maar te zwijgen over de nog langere wachtrijen om zo'n verschrikkelijke bloedstollende trauma opwekkende K**achtbaan in te mogen, en peper dure versnaperingen, blèrende zeurende, zeikende, jengelende kinderen, met bijpassende ouders en grootouders.

En wat denk je.....
Niets van dit al!
*Binnen anderhalf uur waren we er zonder ook maar een beetje oponthoud.
*Géén rijen bij de kassa.
*Zo goed als geen wachttijden bij de attracties, redelijk goed opgevoede welgehumeurde kinderen met bijpassende ouders en grootouders.
Alleen het eten...da's gewoon buiten proportioneel duur, en buiten proportioneel weinig, ten opzichte van het bedrag wat je er zojuist voor hebt neergeteld. maar dat strepen we maar even weg tegen de rest...

Waarom ik van te voren zo tegen een leuk dagje pretpark opzie?
Dat komt omdat ik op z'n zachtst gezegd panische doodsangstachtige emoties ervaar bij het fenomeen achtbaan. En uiteraard wordt er van een leuke "altijd in voor een geintje" moeder als ik wèl verwacht dat ze óveral aan mee doet!
Maar...
GODDANK! was die vreselijk Phyton gesloten!
Mijn trouwe lezers weten wat voor een trauma deze achterlijke achtbaan mij ooit heeft bezorgd, maar hij is in de winter dicht dus daar hoefde ik me niet uit te kletsen.
Daarbij...flinke groep sterke mannen die mij daar in had gekregen!
Wel heb ik, om de pret niet al te veel te drukken, met samengeknepen billen de Bobsleebaan, en de Vogel Roc achtbaan overleefd.
Deze gaan niet over de kop, dus vooruit dan maar, maar om nou te zeggen:" Dat was leuk jôh! Mag ik nog een keer?" Nou nee!

Er bleef gelukkig nog genoeg over om wel van te genieten, dus maar even een kleine impressie van deze heugelijke dag. Voor wat leuke details van met name sommige gezichtsuitdrukkingen raadt ik u aan even op de desbetreffende foto te dubbel klikken (deze tip is voor mijn moeder)

Zie je die gigantische rij achter en voor ons...? Niet?! Nee goed hè?! We hadden heel Villa Volta voor ons vieren alleen!

Deze foto behoeft geen commentaar lijkt me...

Vlak voordat ik de slappe lach kreeg

Hier hadden de meiden dezelfde lach...die slappe!

 Een kusje voor Jess

En een kusje voor mama

 En een walsje met papa

 Duo Penotti..

Ik moet het de afdeling "Feestelijke aankleding en aanverwanten" van de Efteling trouwens wel nageven...Ze verstaan hun vak!
De versierselen waren sprookjesachtig mooi! Overal waren grote kampvuren ontstoken, de koek en zopie tenten vlogen je om de oren, en menig medewerker was in Oud Hollandsch kostuum gestoken.

Wat ik dan wel een beetje jammer vond (maar daar kon de Efteling niets aan doen) waren de talloze volwassenen die met werkelijk belachelijke ijsmutsen van Unox op hun hoofd rond liepen...
Je zou weer diezelfde groep sterke mannen nodig om mij zo'n muts op te laten zetten, nadat ze me NIET in de Phyton hadden weten te krijgen...
Dennis riep na een tijdje : "Jezus! zijn die dingen gratis ofzo?!"

Inderdaad...Later bleek dat je zo'n ridicuul hoofddeksel gratis bij een broodje Unox worst kreeg.

Ik wil niet meteen iets suggereren over het zelfverlagend vermogen van de gemiddelde vleeseter, maar het is wel een feit dat je geen vegetariër rond zag lopen met een jolig kinderachtig oranje/blauw/wit gestippeld gevaarte op zijn of haar hoofd.


Dan tot slot nog heel even iets over Holle Bolle Gijs... Ik dacht mij te herinneren dat er maar ééntje van was. De enige echte HBG zal ik maar zeggen.
Ik zal me wel vergist hebben, want we hebben er zo'n 4 gespot.
Dan dacht ik mij ook nog te kunnen herinneren dat mijnheer Holle Bolle de hele tijd, tot vervelends toe riep: "Papier hier!" en als je dan gehoor had gegeven aan deze smeekbede, dat hij dan: "Dank je wel!" zei. Een keurig opgevoede dikke man dus.

Ik weet niet of ik de enige was die het opgevallen is, maar in het sprookjes bos, tegenover Langnek, zit een grote Holle Bolle Gijs, die middels een wat krakende geluidsinstallatie kreunt (echt waar hij kreunt!)
"Ah, kom nou jongens...kom nou alsjeblieft...ik vind het zo lekker..."
?!?!?! het zal mijn dirty mind wel zijn, maar ik krijg hier hele andere associaties bij dan bij de Gijs van mijn jeugd...

Maar goed...Duo Penottie heeft pret gehad



En daar ging het om!

Liefs!

Blootgewoon

Ken je dat? Zo'n droom waarin je in een ruimte bent met een heleboel mensen, en al die mensen hebben kleren aan behalve...jij.
Het gevoel dat je in zo'n droom hebt is verre van gemakkelijk, je probeert je te verstoppen, maar waar je ook kijkt...overal zijn mensen met kleren aan en zij kijken naar jouw blote kont!

Vandaag had ik weer zo'n ervaring alleen...het was dit keer geen droom maar keiharde werkelijkheid.
Je voelt 'm al aankomen zeker? Inderdaad, een typisch Carolien momentje.
Wat is er nou gebeurd?

Ik ging vandaag voor het eerst in mijn leven alléén naar de sauna. Er was niemand die met me mee wilde of kon, en ik vond, hoewel het minder gezellig is, dat ik ook best eens alleen kon gaan.
In het kader van de "Blij met mezelf therapie" zal ik maar zeggen.
Dus, zo gedacht zo gedaan.

Omdat ik vandaag nog meer op de planning had staan, en vermoedde dat ik in mijn eentje toch niet een hele dag zou kunnen uitzitten, besloot ik naar een sauna te gaan die niet zo groot was, en waar ik ook nog nooit geweest was, zodat ik ook geen idee had van de openingstijden...
Toen ik daar vanmorgen om iets over negenen arriveerde, was het daar een drukte van van jewelste! Niet met sauna/badgasten, maar met bouwvakkers en ander klusgerelateerd werkvolk. En een herrie!
Met lichtelijk gefronste wenkbrauwen ( ik kwam hier toch voor m'n rust...?!) liep ik naar de balie, en de aardige mevrouw verontschuldigde zich direct voor de overlast. In het sauna gedeelte echter zou ik er geen last van hebben, want dat bevond zich op de beneden verdieping, en daar zouden de Bob de Bouwers niet aan het werk zijn tijdens de openingstijden.
Maar..." U bent wel wat vroeg mevrouw, de sauna gaat pas om 10.00 open."
Hè shit, niet goed op de website gekeken zeker...maar na een telefoontje naar de stoomcollega's beneden bleek dat alles al in werking was gesteld, en dat ik best vast naar beneden kon.
"Dan heeft u bijna een uur lang de hele sauna voor u zelf alleen!" Sprak de aardige mevrouw stralend.

Mooi! dat klonk goed, dus op naar de kleedkamer.
Daar aangekomen begin ik mij van mijn kledij te ontdoen, en halverwege (lees: met mijn string op mijn enkels en alleen nog een bh aan) gaat de deur open en komen er drie Bobben de Bouwers binnengestapt! Uiteraard volledig aangekleed met hun gereedschap in de aanslag...
"Môgge!" roepen ze, en ze lopen, elkaar blikken toe werpend, naar hun af te werken systeemplafonnetje.
Van schrik, in een reflex, en een poging om mezelf minder zichtbaar te maken (dûh, alsof dàt nog kan!...) wil ik razendsnel op het schattige Japanse krukje gaan zitten dat achter mij staat, maar.....ik mik mis, en val er naast...
Waar is dat gat in de grond als je het zo vreselijk hard nodig hebt!!!

Enfin...inmiddels heb ik mijzelf weten te bedekken met een badjas, en vertrek zo waardig mogelijk (nee, inderdaad ook niet meer mogelijk...) richting de sauna ruimtes.
Daar zullen ze toch met hun stalen neuzen en kittige gereedschap gordels niet rondlopen? Toch?... Please...
Think again!

Blijkbaar (dat mag ik tenminste hopen!) wist de aardige mevrouw aan de balie niet dat het gehele team van "Eigen Huis en Tuin" en aanverwante programma's vóór 10.00 uur nog effe gauw wat klussies af moest maken.
In elk geval vóórdat het hier vol zou stromen met mensen zonder kleren.
Ze waren echt overal!
Maar daar leek ik steeds pas achter te komen als ik in vol bloot ornaat dacht dat ik me goed genoeg verstopt had.
Sommige sauna cabines hebben van die leuke raampjes waardoor je al relaxend naar buiten kunt kijken...
* Volgens mij zijn de meeste bouwvakkers rokers, en roken doe je buiten, en als je op een strategische plek buiten staat kun je door diezelfde leuke raampjes ook heel goed naar binnen kijken...
* Als je vanuit een bepaalde hoek een sfeervol verlicht zwembad in kijkt, heb je heel goed zich op wat er in dat zwembad rond dobbert...
* En waarom zou je omlopen en extra meters maken, als je ook via de sauna's kunt en er daar volgens je collega's misschien wel wat leuks te zien is...
Geen van de heren heeft iets oneerbaars tegen me gezegd of een vinger naar me uitgestoken hoor, kijken doe je immers met je ogen, maar om nou te spreken van een heerlijk ontspannen ochtendje voor mezelf...nee.

Na bijna een uur verschenen de andere rust en ontspanning zoekers, en verdwenen alle Bobben en Nico's, maar toen had ik het wel een beetje gehad.
Voor de vorm heb ik nog een klein half uurtje zitten zweten, maar eerlijk gezegd had ik dat eerste gênante ongemakkelijke uur al genoeg gezweet.
En echt niet alleen door de hout gestookte Finse stoom cabines met Turkse infrarood lampen in Japanse sferen!

Begrijp me niet verkeerd...ik ben echt niet preuts, en vind het totaal geen punt om in mijn blote kont rond te lopen, maar dan wel als er: Óf andere blote konten rond lopen, óf wanneer ik thuis ben.
Zodra je de enige bent zonder kleren, en dan helemaal als vrouw tussen best een boel mannen, voel je je toch een beetje...wat zal ik zeggen...NAAKT!

liefs!

You can never be too...

Een paar jaar geleden kreeg ik van iemand deze sticker met daarop de tekst:
"You can never be TOO rich, TOO thin, or have TOO many greyhounds"
Voor degenen wiens Engels not so very well is... Vrij vertaald betekend dat : "Je kunt nooit TE dun zijn, TE rijk zijn, of TE veel greyhounds hebben.
Voor degenen wiens kynologische kennis niet zo verstrekkend is... Greyhounds zijn de honden waar wij ons huis al ongeveer 17 jaar mee vullen.

De stelling op de sticker aangaande de Greyhounds dat klopt hoor.
Een makkelijker ras is werkelijk niet te vinden, en dan spreek ik nu dus als ervaringsdeskundige.
Ze blaffen niet, trekken niet aan de riem, zijn zeer zindelijk aangelegd, bijzonder vriendelijk voor alles en iedereen die geen konijnen oren op zijn of haar hoofd heeft, én ze zijn stapelbaar! Als je één fatsoenlijke driezitter in je huiskamer hebt staan raak je met gemak 8 grey's kwijt.

De stelling op de sticker over het feit dat je nooit TE rijk kunt zijn, daar kan ik helaas (nog) niet over oordelen. We verwachten elke maand weer vól vertrouwen de Jackpot van de Staatsloterij.
Blijkbaar hadden tot nu toe anderen hem harder nodig dan wij, maar omdat we niet mogen klagen doe ik dat ook niet, dus tot zover stelling twee.

Stelling drie, over dat je nooit TE dun kunt zijn, is inmiddels wel iets waar ik ervaring mee heb...
In het afgelopen jaar heb ik namelijk voor het eerst sinds mijn volwassen leven mijn droomgewicht bereikt zonder dat ik er íets van inspanning of moeite voor heb hoeven doen!
Maar voordat ik nu tot nieuwe dieetgoeroe wordt gebombardeerd (mevr. S. Bakker is er namelijk mee opgehouden...) Nee!!! Ik kan je de manier waarop ik zo snel en veel ben afgevallen NIET aanraden!

In januari van dit jaar zei Dennis me nog liefdevol (dàt wel, maar toch...)dat ik nu
toch wel een "winterlaagje" had.(lees: ongeveer drie centimeter extra vet gelijkmatig verdeeld over mijn hele lijf.)
Een paar maanden later, zo ongeveer in mei was ik zo'n 13 kilo lichter, en van het "winterlaagje" was niets meer te bekennen. Sterker nog...ik kreeg inmiddels geregeld de vraag of alles wel goed met me ging, en zo af en toe stuurde een goed bedoelend bezorgd iemand het gesprek subtiel op het onderwerp "Anorexia" aan.

Voor iemand die al vanaf haar 16e jojo'en tot een kunst heeft verheven was dit wel een wat vreemde gewaarwording...Ik...?! Anorexia?! Nee natuurlijk niet!
Als ik me aan een eetstoornis zou wijden,( wat ik geenszins van plan ben) dan zou het toch echt Boulimia worden. Ik ben veel te gek op eten!
Nee, de wonderbaarlijke verdwijning van mijn kilo's was toch echt te wijten aan het fenomeen stress en een overspannen toestand.
Natuurlijk een heel vervelende aanleiding voor dit prettige bijverschijnsel, maar op een gegeven moment werd ik zo dun dat ik er ik er gewoon voor moest zorgen dat ik extra chocola, patat, ijs en andere slechte maar o zo lekkere dingen at, omdat ik zelfs even sprake is geweest van ondergewicht.

Inmiddels gaat het zoals de oplettende lezer zou moeten weten weer goed met mij, en de terugslag is nog steeds niet om de hoek komen kijken.
Geweldig! Super! Gefeliciteerd! Goed gedaan, Welkom terug! Een kleine greep uit de hartverwarmende reacties.
Er is echter een klein min puntje aan mijn herstel...
Als ik namelijk niet heel gauw stop met het "extra calorieën dieet" wat ik voor mezelf heb gecreëerd, is dat "winterlaagje" er voor de kerst weer bij!

Ik ben van plan om íets blijvends positiefs uit de zwarte periode van het afgelopen jaar te halen, en ik heb besloten dat dat dan, naast de portie zelfkennis en wijsheid die het me heeft opgeleverd, mijn nieuwe lijntje moet zijn.

Werk aan de winkel dus, en met de nieuw aangeschafte garderobe van dit jaar als uitgangspunt moet het lukken. Mijn nieuwe confectiemaat (nu 36 was 42!) dient niet overschreden te worden!
Alleen op mijn eetpatroon letten leek me niet genoeg, en omdat mijn conditie zolang ik me kan herinneren te wensen over laat heb ik mijzelf een paar weken geleden een abonnement op de sportschool kado gedaan.
Niet zo'n hippe tent waar je al een minderwaardigheidscomplex krijgt als je één voet over de drempel zet vanwege de opgepompte mannen en strakgetrokken dames, maar een Achmea Healt Centre.
Qua klandizie loopt er echt van alles rond tussen de 13 en de 85 jaar, en ze werken daar volgens het principe dat niks moet, alles mag, en alles kan.

Dat betekend dus dat zíj daar vinden dat alles kan, maar daar is mìjn lijf het nog niet mee eens.
Op de afdeling fitness ben je zeg maar zelfvoorzienend, en kun je naast het aanhouden van je eigen tempo op de door jóu gekozen toestellen, ook een beetje (of een beetje boel) sjoemelen.
Bij de groepslessen, waarbij je naar believen kan instappen en aanschuiven, is er geen sprake van gesjoemel!
De keuze is reuze moet ik zeggen want er zijn zo ongeveer 8 verschillende groepsles disciplines.
Jarenlang ben ik in de veronderstelling geweest dat mijn ritmische en daarmee ook dans capaciteiten redelijk ontwikkeld zijn. Nou...ik ben inmiddels een illusie armer of, zo je wilt, desillusie rijker!

Vorige week stapte ik dapper de zaal in waar op dat moment een les Body attack zou losbarsten. Ik bekeek mijn mede body attackers eens, zag dat ik qua leeftijd bij de jongste hoorde, en als ik het gemiddelde vetpercentage zo eens inschatte leek deze les mij een eitje te worden. De bierbuiken en blubberbillen waren rijkelijk vertegenwoordigd.
Tel daarbij mijn maatje 36 in het welbekende strakke pakkie op, en ik zag eruit alsof ik zèlf de les zou gaan geven.
Ik help jullie meteen even uit de mooie droom, want ik zag er dus alleen maar zo uit...de les verliep als volgt...

Op het podium verschijnen twee werkelijk prachtig gevormde instructrices en één minstens zo mooie instructeur.
Gedrieën gedragen ze zich alsof ze zó uit een aflevering van een Tell Sell reclame zijn weggelopen, en gewapend met een grijns van oor tot oor en een headset beginnen ze op de loeiharde muziek een serie ogenschijnlijk onmogelijke capriolen te maken.
Uiteraard wordt er van ons groep verwacht dat we meteen stemmen en inhaken dus terwijl er één juf op een nóg onmogelijker tempo instructies geeft, zingen de andere twee al body attackend mee met de veel te snelle muziek.
Let wel...dit laatste tweestemmig en zonder ook maar één keer naar adem te happen!

Uit alle macht probeer ik zo gracieus mogelijk mee te doen met de oefeningen, passen, en het onmenselijke tempo.
Elke serie bewegingen bestaat uit vier keer hetzelfde, en als ik denk dat ik één serie onder de inmiddels zere knieën heb, is de rest van de groep al weer drie series verder. Ik lijk verdomme de enige te zijn die zo staat te klunzen, alle anderen doen al blubberend alsof ze nooit anders gedaan hebben!
Na een kwartier vraag ik me af wat ik hier in Godsnaam ook alweer aan het doen ben, en probeer op een zo onzichtbaar mogelijke manier de zaal te verlaten voordat ik, óf mezelf onsterfelijk belachelijk maak óf straks dood neerval (de tweede optie begint trouwens nú al erg aantrekkelijk te klinken)
Helaas! Eén van de huppeltrutten op het podium heeft mijn ontsnappingspoging in de gaten en roept belachelijk opgewekt terwijl ze mijn kant opkijkt en zonder fouten door danst :" STOPPEN IS GEEN OPTIE"!

Snotverdomme! Daar ga ik dan maar weer. Inmiddels is er een iets minder ingewikkelde groepshuppel ingezet, en dit kan ik redelijk bijbenen, als ik er maar professioneel genoeg bij blijf kijken lijkt het net alsof ik weet wat ik doe en er nog plezier in heb ook...
Deze 'rustperiode" is slechts van korte duur want de andere huppelmuts kondigt bijna juichend op haar Tell Sell toontje aan dat we wel weer genoeg gelummeld hebben (?!) en dat: "WE ER WEER VOOR GAAAAAN!!!!"

Naar adem snakkend, met steken in mijn zij, en kramp op de meest onmogelijke plaatsen besluit ik na nog eens een kwartier dat deze les me een beetje te veel op de gehate gymles van vroeger op school begint te lijken.
Met één verschil, en dat is dat ik toen nog kind was en niet de keus had om af te haken, en dat ik nu als volwassene toch vast wel zelf mag beslissen of ik ter plekke overlijd aan een overdosis beweging, of daar nog een tijdje mee wil wachten.
Nou niets bleek minder waar...

Voordat ik, achterwaarts schuifelend met af en toe een sprongetje om niet te veel op te vallen, bij mijn flesje water was, hoorde ik alweer uiterst enthousiast: "STOPPEN IS GEEN OPTIE!" en zag ik tot mijn schrik dat de huppelmijnheer mijn kant op kwam. (al huppelend ja!)
Zeiknat van het zweet stond hij naast mij uit te druipen terwijl hij iets tegen me schreeuwde. Geen idee wat, want de muziek stond veel te hard, en ik kan niet liplezen, maar hij lachte er vriendelijk bij, dus hij zal het goed bedoeld hebben. Ik ben bang dat het iets was in de trant van: "Ik besef dat je nog niet klaar bent om te sterven maar...STOPPEN IS GEEN OPTIE!"

Het is me uiteindelijk gelukt het hele uur vol te maken.
Voor mijn gevoel het langste uur van mijn leven, en op een incidentje op de middelbare school na, waar ik liever niet meer aan herinnerd wil worden, ook het meest vernederende.
Martijn (zo bleek de huppelinstructeur te heten) vertelde me na de les nog even dat ik het: "Hartstikke goed deed joh!" Heel gek...ik voelde me het gehele uur als een motorisch gestoorde astma patiënt!
De dagen nà deze helse les voelde mijn kuitspieren aan alsof ze gescheurd waren in plaats van ernstig opgerekt. Ik heb serieus even overwogen om ze na te laten kijken door een dokter, zoveel pijn deed het.
De kreet "Spierpijn is gezonde pijn" heeft voor mij inmiddels een heel andere betekenis gekregen.
Maar ja, hoe was het ook al weer...? Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Dan nog even heel kort wat nieuwe ontwikkelingen in de gezinssituatie.
Er zou geen hond meer bijkomen weet je nog?
Soms heb ik geen keus vind ik en zo ook nu. Dus....dit is Karel

Over Karel later meer, anders wordt het verhaal zo lang.
Wat Jess betreft...You can never be TOO colorfull!






Is het geen plaatje?!

Liefs

Damsel in Distress

Nou ik ben er weer hoor!
Op miraculeuze wijze veel sneller hersteld dan verwacht en zelfs gehoopt.
Nou ja...ik kan mijn goede doen niet helemaal aan een wonder wijten want ik heb ondanks dat ik twee maanden heb stil gezeten natuurlijk niet stil gezeten!
Na de nodige wijze raad van de huisarts in de wind geslagen te hebben (ik ben vast nog eigenwijs als ik al in mijn kist lig...) ben ik bij een klassiek homeopaat terecht gekomen.
Ik zal jullie het uitermate langdradige en vooral onbegrijpelijke verloop van de behandeling besparen, maar jeetje wat ben ik daar van opgeknapt!

Even in het kort...het middel dat de homeopathe voor me gebrouwen heeft, heeft als hoofddoel blokkades op te heffen, en dat dan in de ruimste zin van het woord.
Niet alleen de blokkade in mijn nek ten gevolge van het ongeluk, maar ook allerlei emotionele en energetische blokkades. Ik ben zelfs even een paar levens terug geweest omdat er in mijn huidige bestaan nog wat zit te broeien uit die tijd, toen mijn zieltje nog een andere aardse vorm had.
Nu weet je dus meteen waarom ik niet te veel zal uitweiden over de behandeling. Voor ik het weet zweven mijn lezers collectief het universum in, of wordt ik met terugwerkende kracht alsnog op de brandstapel gedeponeerd.
Een feit is dat ik me sinds vorige week eigenlijk hartstikke goed voel! Ik ben wel voorzichtig met te hard te juichen, want wie weet komt er nog een terugslag, maar tot nu toe...nou ja, fingers crossed.
Morgen ga ik weer aan het werk, en voor het eerst sinds maanden heb ik er weer zin in!

Mijn mentale en fysieke staat van het afgelopen jaar zorgden er trouwens wel voor dat ik voor mijn doen erg meegaand, lief en rustig was.
Ik kon zonder problemen van alles uit handen geven, en wegzinken in mezelf. Best lekker hoor, en het heeft me tot een heleboel inzichten gebracht.
Nu maar hopen dat die inzichten blijven want zoals de eerste zin van dit blog relaas luidt... "Ik ben er weer!"
En geloof me, ik wordt nu alweer moe van mezelf!
Ik stuiter van de energie, en wil alles wat ik heb laten versloffen het liefst in één keer weer oppakken.
Dat is op zich niet zo'n punt zolang ik maar wel blijf luisteren naar mezelf.
In de tussentijd stuiter ik lekker door en doe ik ook weer van die vreselijke stomme Carolien dingen!
Deze dingen kenmerken zich door "eerst doen en dan denken." En dat is over het algemeen niet de juiste volgorde.
Voorbeeldje?
Voorbeeldje!

Gisteren was het,laten we zeggen, niet zulk lekker weer. Dennis zou de hele dag weg zijn, dus Jess en ik hadden bedacht dat we samen eerst effe lekker gingen shoppen in Zutphen en daarna naar de film.
In Zutpen City aangekomen bleek dat we niet de enige waren met dit idee dus het was DRUK!
Alle beschikbare parkeerplaatsen waren bezet, en er was door mede parkeerplekzoekenden inmiddels uitgeweken naar een braakliggend terrein achter het station.
Ik besloot om het daar ook eens te proberen, maar om op de plaats van bestemming te komen moest ik een stukje omrijden of.......ik kon een ander stuk braakliggend terrein oversteken, en recht op een zojuist vrijgekomen plek inschuiven.
Heel snel heb ik de situatie ingeschat (lees: lege plek gespot en stuur omgegooid) en besloten dat de Jeep haar terreingenen maar eens moest laten zien.

De eerste 20 meter gingen vlekkeloos, en Jeepie snorde vrolijk over het zand alsof ze nog nooit van asfalt had gehoord.
Ergens halverwege de oversteek leek de ondergrond ineens van een wat andere structuur te zijn, maar dat leek me niet zo'n punt, dus gas erbij en.....SHIT! Geen beweging meer in te krijgen.
Spinnende wielen voor en achter en het zand spoot tot op het dak.
Hmmmm, geen nood, we hebben een speciaal pookje voor dit soort situaties en met alle vier de wielen in High Gear aangedreven moest ik deze ietwat gênante vertoning toch tot een goed eind kunnen te brengen.
Resultaat van dit extra hulpmiddel was dat we nog een halve meter dieper in het zand wegzakten en ineens een auto hadden met een wel hele lage instap...

Gelukkig slechts gade geslagen door een enkele verdwaalde passant ben ik zo koel mogelijk uitgestapt (alsof je in zo'n situatie nog kan doen alsof het allemaal de bedoeling is...) en maar eens gaan bellen.
De ANWB doet (heel begrijpelijk) niet aan dit soort reddingsacties.
Dennis, toch vaak mijn redder in nood, was met de andere auto ergens aan de andere kant van het land, evenals de twee overige bevriende mannen met terreinwagens. Kortom...ben je eens een "Demsel in Distress" geen stoere vent met bijpassend voertuig te bekennen.

In zo'n geval heb je altijd nog de plaatselijke VVV.
De twee alleraardigste dames achter de balie zochten na de korte uitleg over mijn actie al giechelend het nummer van een bergingsbedrijf op.
Na ze hartelijk bedankt te hebben, en voordat ik het gekregen nummer intoetste zei één van de dames nog samenzweerderig tegen me: "Wel een echte vrouwen actie hè?!"
Hmm juist ja...wrijf het er nog even in...!

Maar goed, het bergingsbedrijf was zeer genegen uit te rukken voor een BarbieJeep in de blubber, dus nog geen 20 minuten later kon ik onze Ridder in de Gele Oplegger de juiste kant op wijzen.
Jess heeft de hele bergingsoperatie, wat overigens een zwaar overtroffen woord is voor dit gebeuren, luid giechelend gefilmd.
Helaas is ze nog wat aan het stoeien met de functies op haar splinternieuwe telefoon, die nog net de afwas niet doet maar verder wel heel veel kan, en heeft al stoeiende het bewijs materiaal gewist.
Wel heel jammer want het was een You Tube nominatie waard.

Toch denk ik dat het gros van de lezers die mij persoonlijk kennen me wel geloofd. Dit is zóóóóó Ik.
En na de afgelopen tijd van doffe ellende hoop ik op nog véél meer van dit soort Carolien acties. Dan weten we in ieder geval dat het goed met me gaat!

Liefs.

Zo moeder Zo dochter / Zo oma Zo kleindochter

De bank maakt overuren. En dan heb ik het niet over de DSB bank, maar over ons eigen twee en drie zits bankstel.
Al een week of vier maken de honden, de poes, en ik zo'n 15 uur per dag dankbaar gebruik van dit meubelstuk.
Op sommige dagen voel ik me redelijk en kan ik kiezen uit een half uurtje wandelen met Veerle, of iets nuttigs als een beetje boodschappen of wat gerommel in huis. Na één van deze bovenmenselijke prestaties gaat het lampie weer uit en is gevolg een langdurige banksessie (zie foto)

Sinds gisteren heeft Jess zich bij ons gevoegd. (waarvan geen foto op straffe van een flinke moeder/dochter twist)
Gisteren dus, na het eten was het tijd om ons haar acrobatische kunsten te vertonen, en sommige capriolen konden tippen aan die van een slangenmens. Met als enig verschil dat een slangenmens voldoende beheersing over zijn of haar ledematen heeft om op tijd weer uit de knoop te geraken...onze dochter moet wat dat betreft nog even door oefenen... of eigenlijk...bij nader inzien liever niet!
Onder luid gegiechel en "Kijk dan, Kijk dan!" geroep, manoeuvreerde ze zich in een zo op het oog onmogelijk pose om het volgende moment plat op haar gezicht te vallen!
Ik hoorde een soort van knappend geluid, en toen even niets meer...geen geluid of beweging van Jess, niets... Na een seconde of 5 kwam ze weer bij haar positieven en kwam kermend overeind met bloedende lippen en neus, deze laatste (haar neus dus) stond ook duidelijk niet meer zo recht als dat ik hem ooit afgeleverd heb, dus schoenen en jas aan en op naar de eerste hulp.

Ik kom tegenwoordig iets te vaak in ziekenhuizen naar m'n zin, maar ik onderga honderd keer liever voor mezelf allerlei onderzoeken, behandelingen, en operaties, dan dat ik één keer met en vóór mijn kind de ziekenhuisdrempel over stap.

De pijn viel door alle afleiding gelukkig reuze mee, en door de zenuwen kregen we gedrieën zelfs nog even de slappe lach toen we op de dienstdoende arts zaten/lagen te wachten. Dit kwam omdat we het toch wel erg sportief van haar vonden dat ze zo solidair was met haar oma, die eerder dit jaar haar neus brak na een botsing met een auto, en daar nu nog steeds de zichtbare en onzichtbare gevolgen van ondervind (zie: La Suisse quatre points)

Toen de dokter (die voor mijn gevoel jong genoeg was om óók een dochter van mij te zijn) haar hopelijk deskundige blik in Jess d'r neus had geworpen, kregen we het verzoek om de volgende ochtend terug te komen om de KNO arts zijn licht over dochterlief te laten schijnen.

Dus wij weer terug naar huis en omdat Jess een paar tellen het bewustzijn kwijt is geweest kregen we de opdracht om haar om de twee uur wakker te maken en iets zinnigs te laten zeggen... Goh...waar heb ik dat vaker gehoord?
Toen Dennis haar de eerste keer wakker maakte zei ze dan ook heel lief slaperig "Ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs." Om daarna alsnog feilloos de tafel van 7 op te zeggen, en da's meer dan wat ik een maand geleden gepresteerd heb. (zie: Crash, Boom, Bang)

De volgende ochtend bleek ik door deze onverwachte uitstap naar de eerste hulp zo uitgeput, dat Dennis maar weer eens zijn werk heeft gebeld om vrij te nemen omdat zijn kleine vrouwtje naar het ziekenhuis moest en zijn grote vrouwtje zich te ellendig voelde om dit te realiseren....grrmmm Vrouwen...!!!
We hopen maar dat de baas van Dennis al deze onverwachte "vrije" dagen nog even blijft tolereren...

Na een deskundig onderzoek van de KNO arts bleek de schade reuze mee te vallen. Niet gekneusd en zelfs niet gebroken...!?
Het bochtje naar links op Jessy's neusrug komt blijkbaar door de zwelling en verdwijnt dus gelukkig vanzelf weer. Haar lippen hebben nog ietsje weg van die van een klein bosnegertje, en het knappende geluid dat ik toch écht gehoord heb op het moment dat haar snoet het laminaat raakte zal van haar tanden geweest zijn, want dat is namelijk het enige dat er gekneusd is...één voortand.
Toch heeft ze letterlijk en figuurlijk een beste klap gehad, want toen ze vanmorgen uit het ziekenhuis terug kwam zag ze spierwit, met wallen tot op haar gehavende bovenlip.
Ze heeft tot ver in de middag geslapen als een blok, en is al weer heel vroeg opnieuw naar bed gegaan. Ze voelt zich echt een beetje ellendig.
Tsja, zo klap op je kop gaat je niet in de kouwe kleren zitten.

Wat kan ik zeggen...zo moeder zo dochter...

Nog heel even een kleine mededeling wat betreft de ongelukken die onszelf en onze medewerkers treffen...
We hadden tot vandaag nog één vaste collega over die in haar eentje (strontverkouden en met koorts) de boel runt totdat de andere collega hersteld is van haar gescheurde enkelbanden, en ik de whiplash aan de wilgen heb gehangen.
Tot ieders opluchting echter hadden we onze vaste steun en toeverlaat voor de weekeinden en vakanties. Zij vervangt mij als het ware zo goed als ze kan.
Vandaag belde ze op om te vertellen (gelukkig kàn ze het nog navertellen!) dat ze met haar scooter tegen een auto is aangereden, en dat ze dus is...uitgeschakeld...!!!
Ik zeg niks meer...

Liefs

Cayen

Gisteren hebben we onze lieve Cayen in moeten laten slapen.
Volkomen onverwacht kregen we anderhalve week geleden te horen dat ze een grote tumor in haar buik had, en dat het een kwestie van dagen was.
Dat klopte dus...
Ze ligt begraven in de tuin bij haar vriendinnen, en het is kaal in huis!

Voor het gemiddelde gezin zal 1 poes en twee honden meer dan genoeg zijn, maar voor ons is dit een vreemde gewaarwording.
De afgelopen tien jaar hebben we nooit minder dan drie honden in huis gehad, en met al het opvang en logeerspul erbij liep het soms op tot een stuk of negen.
De verleiding om meteen weer het internet op te duiken, en een oud windhondje op te snorren om haar een nieuwe kans te geven is erg groot, maar momenteel niet echt verstandig.
Dus...we wennen aan een huis met alleen Veerle, Fee, en Mosnice.

Dag lieve Caatje, we zullen je missen.

Zwevende kiezer.

We worden momenteel met z'n allen middels een grootscheepse campagne weer gewezen op onze burgerplicht.
In dit geval gaat het wederom om het invullen van het Donorcodicil.
Iets wat inderdaad erg belangrijk is, of je nu iets nodig hebt of kwijt wilt...het doneren of ontvangen van een orgaan kan volgens mij verstrekkende gevolgen hebben.
Lees even verder waarom ik dat denk, en denk even met me mee.

Een jaar of 10 geleden was ik in het ziekenhuis op bezoek bij een uroloog.
Vraag me niet waarom ik daar moest zijn, want dat weet ik ècht niet meer, maar om de hele boel goed te kunnen bestuderen lag ik daar in elk geval op verzoek van de specialist met de billen bloot en de beentjes in de beugels.
Niet een van mijn hobby's maar ik moet zeggen, als je ooit een kind op de wereld hebt gezet ben je wel een beetje aan gewend aan dit openbaar vertoon.
Ik zal daar dus redelijk onverschillig gelegen hebben totdat ik de dokter tegen zijn assistent hoorde zeggen :" Hé kom eens kijken...dit is interessant! Dit heb ik nog nooit in het echt gezien!"
De assistent verdween ook met zijn hoofd tussen mijn benen, en zei zoiets als : " Is dat wat ik denk dat het is?!"
Ik lag daar te luisteren naar deze gezellige conversatie, en werd uiteraard wel erg nieuwsgierig naar wat de heren hadden ontdekt, er zat daar blijkbaar iets waar ik zelf nog niets van af wist... Ze waren echter nog even te druk met hun ontdekking om mij in het gesprek te betrekken dus vervolgens hoorde ik :" Ja, het zijn er echt twee!"
Pardon?! Twee? Twee Wat?! Ik was niet zwanger dus een onvermoede tweeling kon het toch niet zijn, en verder kon ik niets bedenken wat daar in tweevoud aanwezig zou kunnen zijn.
Na de heren doktoren weer even herinnerd te hebben aan mijn aanwezigheid, doken de twee inmiddels wat opgewonden uitziende gezichten weer op van tussen mijn benen.
"Mevrouw, we willen graag een echo en röntgen opnames maken van uw buik...we vermoeden dat u een dubbel niersysteem heeft."

Nou, om deze lange, maar wel vermakelijke inleiding niet al te lang te maken, ik bleek inderdaad de trotse bezitster van een volledig dubbel niersysteem.
Dit houdt in dat ik twee plasbuizen heb (Dàt was dus de reden van hun opgewonden toestant toen ze bij me naar binnen aan het gluren waren) en vier nieren.
Drie van deze nieren zijn volledig in tact en dit trio doet keurig hun werk. De vierde is wel aanwezig maar toont blijkbaar wat achterstand verschijnselen en zit daar dus voor spek en bonen. (Wellicht een recept voor de vleeseters onder jullie "gebakken niertjes met spek en bonen")

Maar zonder gekheid, ik vond dit toen der tijd vooral een bijzondere ontdekking omdat ik daarmee mijn medemens zou kunnen helpen!
Aangezien ik altijd al actief probeerde te zijn als wereldverbeteraar leek dit me de uitgelezen manier om de daad bij het woord te voegen. Ik zou geheel belangeloos aan een volslagen vreemde een nier doneren!
Als ik 10 jaar later (nu dus!) met deze boodschap bij de medische wetenschap zou aankloppen, zou ik waarschijnlijk direct op de operatietafel gedeponeerd zijn en zouden ze bij gebrek aan donoren en organen misschien wel twee van de drie geschikte nieren hebben verwijderd.
Toen echter was de arts waarmee ik met dit idee aanklopte zeer terughoudend.
Zijn visie was dat je niet zomaar in een gezond lichaam moest gaan snijden, en dat híj er in elk geval niet aan mee wilde werken.

Hevig teleurgesteld en gedesillusioneerd droop ik af, maar ondanks mijn ingebakken vasthoudendheid heb ik er toen niets meer mee gedaan, en daar ben ik nu ontzettend blij mee!

Als ik namelijk weer een sprongetje terug in de tijd neem kom ik uit bij ongeveer een jaar geleden. Ik heb toen na ongeveer 17 jaar mijn donorcodicil uit mijn portemonnee gehaald en weggegooid.
Ik liep al een tijdje met twijfels rond, twijfels die overigens de kop hebben opgestoken tijdens "De Grote Donorshow" van BNN.
Waar ik moeite mee had tijdens deze show was het gevoel van verplichting dat ik opgedrongen kreeg. Je zou je bijna een asociaal misdadig onmens gaan voelen als je niet bereid zou zijn een wezenlijk deel van jezelf af te staan aan een ander.

Sinds die tijd ben ik dus een zwevende kiezer.
De achterliggende reden van mijn twijfels is dat ik nogal spiritueel ingesteld ben (Goh, wat een verrassing...) en dat ik geloof in dingen als karma, celherinnering, en lotsbestemming.
De "voors" van het donor zijn kennen we allemaal, dus ben ik me serieus gaan verdiepen in de "tegens" ervan, en dat is interessante materie moet ik zeggen.
De artikelen en boeken die ik erop na sla bevestigen mijn twijfels in elk geval wel degelijk.
Er zijn hele boekwerken na te lezen waarin ervaringen worden beschreven van mensen die nà een transplantatie een karakter verandering ondergingen.

Als voorbeeld en om even in mijn straatje te blijven...zo is er een overtuigd vegetariër en health freak die na het ontvangen van een donororgaan zo ongeveer de beste klant van Mc Donalds is geworden, en zich klem eet aan hamburgers.
Een ander voorbeeld is er een van een keurige vrouw die na het ontvangen van het hart van een prostituee (niet uit mijn straatje uiteraard...) volgens eigen zeggen een losbandige del is geworden.
Het mooiste voorbeeld vond ik die van een jongetje van een jaar of 5 die het hart heeft ontvangen van een ander jochie van dezelfde leeftijd. Deze donatie was overigens een anonieme. Tijdens een vakantie ziet dit jongetje een volslagen vreemde man, roept heel hard "Pappie!" rent op hem af en vliegt hem om de nek.
Deze man bleek de vader te zijn van het overleden manneke...

Broodje aap verhalen of waarheid? Zeg het maar, dat laat ik aan je eigen gevoel over, maar ik vind dit soort "bewijzen" wel degelijk geloofwaardig.

Denk hier eens over na. Elk getransplanteerd orgaan word door het nieuwe lichaam afgestoten, dat is een feit.
Als gevolg daarvan moet de ontvanger levenslang zware medicijnen slikken om deze uitdrijving tegen te gaan. Door deze medicijnen word het immuunsysteem zo zwaar aangetast dat de patiënt grote kans loopt om aan een redelijk simpele aandoening zoals een griepje alsnog het loodje legt.
Daar komt bij dat een getransplanteerd orgaan een veel korter leven heeft dan een eigen orgaan en na een onbepaalde tijd gewoon afsterft.
In dat geval moet er dus na een x aantal jaar op zoek worden gegaan naar weer een andere donor. (Mits de gever natuurlijk een nieren overschot heeft net zoals ik, dan is de donor wat zuiniger in gebruik...)

Maar even terug naar het afstoten van een orgaan...
Als je er even vanuit gaat dat elk mens:
*Zijn of haar persoonlijke energetische blauwdruk met zich meedraagt.
*Dit leven leeft met de bedoeling er op datzelfde persoonlijke vlak zo veel mogelijk van te leren.
Dan denk ik dat het best eens zo zou kunnen zijn dat het lichaam van een ontvanger, een orgaan van een andere ziel niet wíl opnemen omdat het simpelweg niet past in zijn eigen lotsbestemmimg.
Een nieuw orgaan heeft de celherinneringen van een andere ziel in zich, draagt de sporen van het karma van een ander.
Als je het zo bekijkt ( nog steeds met beide voetjes op de grond uiteraard) gooit een orgaantransplantatie de leerweg van zowel de gever (die een wezenlijk deel van zichzelf kwijt is) als van de ontvanger totaal in de war.
Het zal wel geen woord zijn, maar volgens mij kun je dan spreken van "zielsverstrengeling".

Phoehé! Zijn jullie al afgehaakt? Kan ik me voorstellen hoor. Maar voor degenen die er nog bij zijn zal ik het even netjes afmaken.

Voor mij zelf geldt dat ik nog steeds wat zweef, maar neig naar het "Nee" vakje op het donorcodicil.
Niet geven en dus uiteraard ook niet ontvangen.
Vooralsnog heb ik nog helemaal niets ingevuld, maar dat komt meer omdat ik mijn sofinummer nergens kan vinden, en die heb je dan weer nodig om je te registreren als wel of niet donor.
Zodra ik al mijn persoonlijke gegevens weer op een rijtje heb spoed ik mij naar de JaofNee site en vul iets in...Ja of Nee...ik vermoed het laatste.

Sommigen van jullie zullen nu waarschijnlijk denken dat het vele thuiszitten en de verveling me naar het hoofd zijn gestegen. Dat mag je denken.
Voor degenen bij wie ik wellicht een tikkie interesse heb gewekt voor de andere kant van de donorcampagne waarmee we momenteel worden overspoeld...
Kijk eens op http://bezinningorgaandonatie.nl
Geen zweverige site, goed te lezen, en volgens mij zéér interessant.


Rest mij af te sluiten met de wens dat we met z'n allen nooit voor de daadwerkelijke vreselijk moeilijke keuze van Ja of Nee komen te staan.

Liefs!

Be carefull what you wish for...

Chinese naakthondjes zijn ooit,eeuwen geleden in de koude streken van China "ontworpen" om als bedkruikje te dienen. Doordat ze geen haar hadden was de lichaamstemperatuur hoger dan normaal, en dus lekker warm aan de voetjes... Hoe ze een bepaald karakter in een hondenras fokken, daar zal ik nu niet over uitwijden, maar van de Chineesjes werd verwacht dat ze plezier hadden in hun taak, en het resultaat was een stel zéér aanhankelijke hondjes met verlatingsangst.
Een klant van ons, die ook zo'n monster heeft rondlopen, heeft ze ooit een omschreven als Prittstiften en daar sluit ik me volledig bij aan.

Waarom deze plotselinge kynologische uitspatting? Nou, eigenlijk alleen maar om dit blogverslag nog een beetje gezelligheid mee te geven. Het is hier namelijk momenteel verre van hoopvol...
De enige die gelukkig is met de huidige K*T situatie is Fee, onze Chinese naakthond. Zij krijgt namelijk de komende maanden tot misschien wel een jaar of nog langer(!!!) de gelegenheid zich volledig aan haar oorspronkelijke taak als kruik te wijden.
De reden hiervan is dat ik op de bank zit/lig met een Whiplash. Voor wie weten wil wat dit precies inhoud...het WWW staat voor je open.
Wat het voor mij betekent... Ik ben uitgeschakeld, en niet zo zuinig ook.

Na mijn laatste verslag waarin ik vertelde dat ik toch wel heel erg moe was van een wandelingetje, en zo'n druk op mijn hoofd en nek voelde ben ik naar de huisarts geweest. De diagnose was zeer snel gesteld, dit leed geen twijfel...
Als de sodemieter al je werk aan anderen over laten, rust, pijnstillers, en een MRI scan om te bekijken hoe groot de schade is, en waar het precies zit. Om vervolgens een behandeling te kunnen bedenken. Maar zover is het (helaas) nog niet. Ze hebben het druk op de afdelingen neurologie/röntgenologie...

In de tussentijd lijkt de pijn en vermoeidheid met de dag erger te worden. De pijn is nog wel te handelen met wat medicatie, maar de weigering van de rest van mijn lichaam is schokkend...
Lijk ik normaal gesproken met alles wat ik doe (deed) op Road Runner, ik kan nu zelfs niet meer snel denken. Het creëren van dit verslag kost me ongeveer een dag, en niet omdat ik niet weet wat ik moet schrijven, maar vanwege het niet lang kunnen typen, de oneindige tiepvauten (geintje...) en het tussendoor in slaap vallen.
Maar onder het motto : "ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs" (zie Crash Boom Bang) blog ik dapper door, en daarbij... ik heb niet echt veel beters te doen.

Hoewel het af en toe wel moet, durf ik bijna niet te denken aan hoe het nu in Godsnaam verder moet met het bedrijf... Sinds vorige maand hebben we een collega minder en hoewel dit gegeven me zorgen baarde, leek het goed te doen zolang iedereen hier zou doen waar zij goed in is, en natuurlijk de hoop dat er verder niets geks zou gebeuren!
Maar...Geja heeft gisteren bij een misstap op de uitlaatvelden haar enkelbanden gescheurd (Ja ik weet het, hoe is het mogelijk!) en kan nu haar welverdiende vakantie opofferen aan revalidatie, en Bernadet is nog op vakantie.
Dus...Dennis heeft zijn werk gebeld om te vertellen dat hij even niet kan komen omdat hij hier een nieuwe carrière moet beginnen.

Ken je het gezegde "Be carefull what you wish for, you just might get is some day"?
Het afgelopen jaar heb ik meer dan ééns gevraagd, gesmeekt, "gebeden" om RUST.
Ik bedoelde daarmee natuurlijk gewoon een harmonieuze woon/werksituatie en alle voordelen van dien, meer niet.
Ik geloof dat "Zij" daarboven mijn verzoek wel degelijk hebben ontvangen, alleen heb ik niet geluisterd naar hun antwoord.
Want de enigszins overspannen toestand waarin in het afgelopen half jaar heb verkeerd was namelijk een heel duidelijke waarschuwing!
Vrij vertaald was de boodschap: "Lieve Carolien, stoppen met doordraaien en doordraven nu het nog kan, want als jij jezelf niet stopt doen wij het voor je!" En zie hier het resultaat van mijn eigenwijsheid.
Ik heb RUST in overvloed, meer dan me lief is.
Ik heb in een gesprekje met Boven (bidden doe ik niet, ik maak af en toe eens een praatje) wel aangegeven dat ze wel eens rekening mogen houden met aardse zaken zoals hypotheken en andere rekeningen die betaald moeten worden, klanten die bediend willen worden,dieren die zichzelf niet kunnen verzorgen, kort gezegd, Verantwoordelijkheden!
Nou, daar hebben ze weinig tot geen boodschap aan...want zoals zij stellen, als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor anderen zorgen.
Hmmm, tsja, stof tot nadenken zullen we maar zeggen.

Ik vroeg ze ook nog even of Zij wellicht ervaring hadden met het runnen van een dierenpension of het trimmen van honden, dan konden ze hun vleugels even ergens ophangen om hier te komen helpen, maar helaas, dieren verzorgen of honden trimmen staat niet in hun functieomschrijving.
Misschien dan toch eens op zoek naar die kaboutertjes waar mijn moeder het vroeger over had...

Maar om even bij onze aardse toestanden te blijven...
Gisterenochtend vroeg ik me huilend af hoe veel een mens kan hebben.
Deze wanhopige uitspraak kwam na aanleiding van een bezoek van een mijnheer van de Gemeente om over de schijnbaar uitzichtloze "Buren vs Ons Bedrijf situatie" te praten.
Uit deze gesprekken komt zelden een structurele oplossing voort, en ik voel me daarna dan ook vaak nog moedelozer dan voorheen.

Dus om even antwoord te geven op de vraag hoeveel een mens kan hebben...nou, best veel blijkt.
Geja was namelijk (voordat ze haar bandjes scheurde) op het moment van deze ellendige vraag met Cayen, een van onze honden, naar de dierenarts.
Ik vond dat Caatje's buik wat dik werd, en aangezien een zwangerschap niet mogelijk is leek een onderzoek even noodzakelijk.

De dierenarts belde ons zelf op om te vertellen dat hij zelden zo'n grote levertumor gezien had, en dat het nog maar een kwestie van dagen is...
Ik zal het hier niet zwart op wit zetten maar je kunt je wellicht voorstellen hoe hartgrondig ik heb zitten vloeken...

Ik wil het negatieve gevoel niet de overhand laten nemen, maar af en toe flitst het door mijn hoofd, What's next...?!

In afwachting op wat komen gaat, en aangezien ik zoals ik al zei "niet veel beters te doe heb" ga ik mijn tijd maar vullen met "Het erin houden van de moed"

Liefs

Danspartner gezocht

Mensen die mij vandaag zagen lopen, lekker in het warme nazomerzonnetje, samen met Dennis en de hondjes, zouden gedacht kunnen hebben dat ik daar lekker op mijn gemakkie liep te kuieren.
Dit moeten dan wel mensen geweest zijn die mij niet kennen, en dus ook niet weten dat ik normaal gesproken in een veel hogere versnelling door het leven ga. Àlles wat ik momenteel doe gaat traag en bedachtzaam.
Strontvermoeiend overigens, want ik wíl wel heel graag alles op mijn eigen tempo doen, het gaat gewoonweg niet.

Toen ik een week geleden vertelde over onze valpartij, deed ik dat onder invloed van goed werkende pijnstillers. Ze stilde echter niet alleen de pijn, maar ook een groot deel van mijn denk en reactievermogen, dus na een dag of drie was ik ze zat en ben gestopt.
Met als gevolg dat ik toen pas besefte wat een impact de hele crash heeft gehad!
Er is weliswaar niets gebroken, en de schaafplekken zijn zo goed als genezen, maar ik voel me alsof mijn hoofd en nek niet alleen in aanraking zijn gekomen met het Zeeuwse wegdek, maar dat er daarna ook nog even een Zeeuws trekpaard op is gaan zitten...

Officieel mag het geen hersenschudding heten, omdat ik niet buiten kennis ben geweest, maar ik heb hoogstpersoonlijk besloten dat er in mijn hoofd behoorlijk wat geschud moet zijn om dit gevoel te kunnen veroorzaken.
Ik kan het het beste omschrijven als het gevoel wat je krijgt in je nek en hoofd wanneer je opstijgt in een vliegtuig, maar dan dag en nacht, en met hoofdpijn.

Niets vreemds waarschijnlijk, maar ik moet zeggen dat ik er wel een beetje van onder de indruk ben. Vooral omdat ik natuurlijk gedacht had dat ik na twee,hooguit drie dagen rust gewoon weer aan de slag zou kunnen.
Uiteraard heb ik dat ook gedaan, dat aan de slag gaan, want zoals je weet wacht het werk hier niet rustig totdat ik hersteld ben, maar het is me flink tegen gevallen!
Of het nou komt door het feit dat ik toch echt geen 18 meer ben, of omdat de klap harder is aangekomen dan verwacht, ik ben na een klusje wat ik normaal gesproken effe tussendoor doe nu doodmoe, om niet te zeggen uitgeput...

Zo ook na ons bejaardewandelingetje van vandaag. Kort stukkie, met rustpauzes, in het zonnetje, zonder stress.....ik kon niet meer op mijn benen staan...

Met mijn zere hoofd heb ik hier eens over zitten denken, en mijn conclusie is de volgende: Zou ik vroeger mijn zere kop in de wind gegooid hebben, de pijn genegeerd hebben, en zo hard mogelijk hebben doorgewerkt... nu lijkt het erop dat ik met de jaren inderdaad niet alleen ouder maar eindelijk ook wat wijzer ben geworden.
Niet dat ik nu de gelegenheid heb om helemaal niét te werken natuurlijk, maar rustig(er) aan doen zou moeten lukken.
Wel met het (volkomen misplaatste) schuldgevoel uiteraard, maar de boodschap komt me iets te luid en duidelijk binnen om te kunnen negeren.
Ik heb de nodige trimklanten verzet of afgezegd, heb vandaag het pension volledig uit handen gegeven (oké...bijna volledig) en heb zelfs de goede raad van Dennis aangenomen. Doe wat strikt noodzakelijk is, wat kan geef je uit handen, en verder neem je rust... Waarvan akte!

O, wat makkelijk om zo op te schrijven zeg! Ik ben het echt heus van plan hoor! Maar ik ken mezelf al ietsje langer dan vandaag, en volgens mij val ik onder de categorie "stront eigenwijs" Maar echt, ik ga mijn best doen, beloofd!

Om mijn belofte aan mezelf kracht bij te zetten heb alvast ik het volgende besloten, en daarbij kom ik meteen (eindelijk) op de titel van deze Blog.
Onze Argentijnse tangolessen zijn weer begonnen, en hoewel ik er ontzettend veel zin in had, ga ik het niet doen.
Het gaat hier dan wel niet om een potje Rock&Roll op wedstrijdniveau, maar momenteel voel ik me zelfs nog niet goed genoeg voor een rolstoeldansje.
Zoals ik al zei, ik ken mezelf, en ik weet dat als ik daar sta te tangoën, en eigenlijk voel dat het niet meer gaat, ik de les niet wil verstoren en dapper door huppel met alle gevolgen van dien.

Dus...Danspartner gezocht!!! Dennis is namelijk wèl weer volledig hersteld, heeft zijn strakke tangopakje al uit de kast gehaald (dit is een grapje hoor...) en staat te popelen. Dus dames...wie o wie?!

Liefs!

Crash, Boom, Bang!

Gisteren om deze tijd lag ik in het ziekenhuis in Goes, op een wervelplank met een nekbrace om, volledig gestabiliseerd omdat de kans groot was dat ik een gebroken nek had, en ik kan je vertellen...da's best beangstigend!
Wat was er gebeurd?

Nou, je raad het bijna al...we waren er weer eens even tussenuit...
Een weekendje Zeeland met als thema het EK roeifietsen.
Alles zat mee, hier thuis alles geregeld en onder controle dankzij onze lieve Geja. Het zonnetje heeft de hele tijd volop geschenen, er was een beetje wind, maar voor Zeelandse begrippen was het een licht briesje.
Hoewel Zeeland niet mijn favoriete provincie is (ik woon namelijk in mijn favoriete provincie) waren de twee tour tochten die we gereden hebben met de roetsers die net als wij geen behoefte hadden aan competitie errug mooi. De eerste dag een kilometer of 50 en de tweede dag zo'n 70, niet te lang niet te kort, kortom niks meer aan doen!
Leuke mensen (zoals altijd bij dit festijn!) luxe accommodatie, lekker eten, het leek ons zomaar een keertje gegund te zijn, weekendverlof zonder pech.
Niets was dus minder waar...

Vrijdagmiddag zijn we aangekomen, en we hebben het tot en met zondag eind van de dag echt Super gehad!
De wedstrijd zat erop, en we verlieten zo langzaam aan met z'n allen Neeltje Jans (je weet wel dat nepeiland op Kamperland) om nog effe samen te eten voordat iedereen weer naar huis zou vertrekken.
Dennis en ik hadden voor de gelegenheid de roeifietstandem weer geleend, en op deze laatste kilometers, die we terug reden met de nummers één en vier van de wedstrijd, leek het de jongens leuk er nog even een sprintje uit te trekken...
Dat hele sprintje ging nergens over natuurlijk, maar we hadden wind mee dus het ging lekker... totdat er om nog steeds onverklaarbare redenen ineens een kabel bleef haken achter een of ander stuur onderdeel waardoor het stuur blokkeerde en we met ruim 35 km pu tegen het asfalt kwakten.

Ik heb al eens eerder verteld over een schuiver met de tandem en dat was al verre van leuk, maar deze ging zoveel harder dan de eerste keer!!!
Probeer je even voor te stellen dat je op je rug, redelijk laag bij de grond achteruit vliegt met een vaart die de gemiddelde snorfiets niet bij kan houden. Géén idéé wat er achter je gebeurt, en je gehele lot in de handen van de bestuurder...
Noem het maar even "kwetsbaar en hulpeloos"

Ik hoorde een knal en het volgende moment kwak ik loeihard met mijn hoofd tegen het asfalt waardoor ik met mijn nek in een rare knik nog een paar meter door glij.
Ik weet nog dat ik sterretjes zag, mijn armen en handen voelde "verdwijnen" en heel hard heb liggen vloeken dat dit niet goed was en dat ze gvd mijn hoofd tegen moesten houden.
De eerste die mij gewond en wel te hulp schoot was natuurlijk mijn eigen lieve Dennis. Hij had uiteraard dezelfde schuiver gemaakt, maar dan terwijl hij vooruit ging, en dat heeft zijn verwondingen beperkt tot de gebruikelijke zeer pijnlijke maar weer goed te genezen schaaf/brandwonden.

Nou, lang verhaal maar een beetje korter...de ambulance werd gebeld, ik was volledig omringd door behulpzame omstanders. Door verschillende redders in nood is mij moed in gesproken, mijn handen zijn vastgehouden, en onzinnige verhalen verteld (om me af te leiden neem ik aan...) Tot ik uiteindelijk door twee zeer bezorgde ambulancemensen van top tot teen gespalkt ben en naar het ziekenhuis ben gebracht.

Al met al hebben we ongeveer twee en half uur de angst gehad dat mijn nek gebroken was.
Dat is een behoorlijk lange tijd om na te denken over het gegeven "gebroken nek" en het is maar goed dat ze me een flinke dosis morfine hebben toegediend zodat ik af en toe even wegzakte, want de paniek lag op de loer om toe te slaan!
Ik ben van top tot teen geröntgend, er is een echo van mijn buik gemaakt (de radioloog was nog even zo lollig te roepen "Het is een meisje") en er is een urineonderzoek gedaan.

Ik zweefde tussen de emotie van "waar blijft die vent met de uitslag" en "O nee ik wil het niet weten" in, maar zoals je al wel begrepen zult hebben, Goddank waren alle uitslagen goed en mocht ik ontspalkt worden.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo opgelucht en dankbaar ben geweest...

Even tussen twee denkbeeldige haakjes in, de uitval verschijnselen de ik aan mijn armen en handen had kwamen door de hyperventilatie, en de pijnlijke buik tijdens het onderzoek naar inwendige kwetsuren kwam omdat ik ongesteld moet worden... maar dat besefte ik me veel later pas toen de morfine was uitgewerkt, en ik alles met een helder hoofd nog eens de revue liet passeren.

Maar goed...
Ik mocht nog niet naar huis want ik had een joekel van een gat in mijn achterhoofd wat nog even kundig aan elkaar geborduurd moest worden, 6 prachtige kruis steekjes met hemels lichtblauw hechtdraad (dit heb ik niet zelf bedacht hoor, ik werd behandeld door een arts met gevoel voor humor...)
De vorm van de wond schijnt qua vorm, volgens dezelfde dokter, trouwens exact te lijken op het litteken van Harry Potter, dus je ziet het, àls ik iets doe dan wél met gevoel voor drama...
Als ik nu moet lachen doen de hechtingen achter op mijn hoofd pijn, maar volgens Dennis (ook met gevoel voor humor) komt dat omdat ze me direct een facelift hebben willen geven... Marijke Hellwegen is er niks bij, maar ik moet zeggen dat ik momenteel wel rondloop als iemand van haar leeftijd, ergens achter in de 60?70?

We kregen overigens een wekadvies mee, wat inhoud dat Dennis mij de eerste nacht om de drie uur wakker moest maken, en ik moest dan iets zinnigs zeggen.
"Ik ook van jou" dat telde volgens de dokter niet, het moest zoiets zijn als de tafel van 7.
Nou dreun ik de tafel van 7 ook niet vlekkeloos op als ik niet zojuist met mijn hoofd op straat ben gekwakt,(ik ben namelijk dyslectisch maar dan met cijfers) dus dat zou 'm niet worden, dus toen vannacht de wekker ging blijk ik geroepen te hebben: "Ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs!"
Om vervolgens weer als een blok in slaap te vallen.

Het uiteindelijke resultaat naast het mooie borduurwerkje op mijn hoofd zijn de nodige schaafsels en kneuzingen over de hele rechterkant, een gehavende rug, ik heb spierpijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik er spieren had, en mijn kaakgewricht heeft blijkbaar een flinke klap gehad dus eten is zeer pijnlijk, maar lullen gaat gelukkig (of helaas...?) nog prima.

Tijdens het hele weekend is het evenement gefilmd voor een lokale Zeeuwse omroep. vanuit alle mogelijke en onmogelijke posities zijn we met z'n allen gefilmd, zelfs vanuit een helikopter, dus ik vermoed dat er mooie beelden tussen zitten, dus voor de geïnteresseerden onder u...www.tvwalcheren.nl en dan kijken naar de uitzending van maandag 21 september.
Voor de ramptoeristen onder jullie...gelukkig was de camera er niet bij toen Dennis en ik besloten een staaltje stunt rijden te laten zien...

Inmiddels zijn we weer veilig thuis, likken onze wonden, en gaan donderdag weer aan het werk.

De volgende keer dat ik weer op de roeifiets stap zal ik zelf het stuur weer in handen nemen, met de beentjes vóóruit.
Want terwijl ik daar op het asfalt lag te jammeren, heb ik besloten dat dit mijn laatste tocht op een tandem was.
Ik vind het ontzettend leuk zo'n gezamenlijke hobby,ik zal het zelfs missen, maar ik durf écht niet meer achterop!
Het had geloof ik weinig gescheeld of ik was werkelijk voor het leven invalide geweest, en dát besef is aardig aangekomen moet ik zeggen.

Nog een klein zwart randje aan het weekend was het gemis van Joeri. Joeri was een roeifiets fanaat, en elk jaar te vinden op het EK, en hoewel ik natuurlijk niet voor iedereen kan spreken, waren er volgens mij maar weinig mensen die hem niet konden waarderen!
Vorig jaar hebben we hem op het EK van 2008 met z'n allen voor het laatst gezien.
Na de wedstrijd zou hij afreizen naar Amerika voor een coast to coast tocht. Van west naar oost Amerika alleen hij en z'n fiets.
Tijdens onze laatste ontmoeting vertelde hij dat hij z'n portemonnee was verloren met daarin alle spullen die nodig zijn om op het vliegtuig te kunnen stappen.
Dennis en ik hebben (semi zweverig als we zijn) nog gedacht dat hij met het verliezen van zijn geld en papieren een seintje van boven kreeg dat hij beter maar niet kon gaan, niet op dat moment in elk geval...
Hoe hij het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar hij is, met nieuwe papieren, op het vliegtuig gestapt en aan zijn reis begonnen.
Niet lang na zijn vertrek is hij van achteren aangereden.
Hij heeft het busje waarschijnlijk nooit aan zien komen, en heeft de klap niet overleefd...

Ik kende maar een klein stukje van Joeri, niet zo zeer van het fietsen, maar van de inspirerende gesprekken die we op Kreta hadden. Joeri was een heel bijzondere jongen, zo'n alleskunner met interesse voor alles en iedereen. Zijn vleugel heeft hij aan ons toevertrouwd voor hij op reis ging, en hij zou hem komen ophalen als hij weer veilig terug was.
De vleugel staat er nog steeds en wordt dagelijks bespeeld.
Wij denken bijna dagelijks aan Joeri,en terwijl ik dit schrijf schieten de tranen me weer in de ogen.
Ik besef als ik aan Joeri denk, dat zo'n harde val heel anders af had kunnen lopen. Misschien hadden we uiteindelijk gewoon geluk, misschien hebben een beetje hulp van boven gekregen, hoe dan ook...
Ik besef dat we met deze val geen pech, maar zeer veel geluk hebben gehad.

liefs, en doe voorzichtig op de fiets!

Zoekt en gij zult vinden.

Ja ik weet het, alweer een nieuw Blogverhaal. Ik Blog me werkelijk een ongeluk, maar ik barst dan ook van de inspiratie...
Nou ja, dat laatste is wat overdreven hoor, maar deze uitspatting komt eigenlijk door mijn bloglezers.
Waarschijnlijk degenen die ik niet persoonlijk ken,zij mij vermoedelijk ook niet, en na het lezen van onderstaande tekst zullen we samen tot de conclusie komen dat ik het gros van deze lezers ook niet wil ontmoeten...

Even ter inleidende info voor degene die hier niet van op de hoogte zijn:
Via Statcounter kan ik precies zien wie er mijn Blog bezoeken.
Niet met naam en toenaam, maar wel waar vandaan er gelezen word, hoe lang, hoe vaak, welke verhalen, via welke sites, blogs, forums of zoekmachines etc.
Jullie dachten dus mij te volgen, maar zoals je ziet...Big Sister is watching you to!

Veel terugkerende goede bekenden onder de fans, maar ook geregeld totale vreemden van over de hele wereld, en dan heb ik het over van Nederland en Colombia tot Japan, Ijsland, de VS en weer terug...
Ik vroeg mij inmiddels af waarom deze anoniem geïnteresseerden mijn schrijfsels zo boeiend vinden, dus ben ik eens gaan kijken onder het kopje "zoektermen" en toen werd mij een boel duidelijk...
Ik heb gewoon last van ordinaire "Vieze mannen"
Ik roep "mannen" en zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, maar lees even verder...

Daisy's Diary is namelijk geregeld bezocht nadat o.a. op de volgende zoektermen is geGoogled:

Superwoman naakt
Prachtige naakte dames
Ik heb zin in een slippertje
Sexi fietskleding
Vastgebonden in een tuinbroek
Doorschijnende fietskleding

Ik moest wel even slikken toen ik dit las (hoewel ik bij die tuinbroek alleen maar moest lachen...)
Dit zegt namelijk heel wat over de personen die op deze termen het world wide web afstruinen, maar blijkbaar zegt het ook het een en ander over mijn kronkels!
Ik kon me in eerste instantie ook niet meer zo goed herinneren dat ik al deze woorden gebruikt heb, maar na wat speuren in eigen werk werd het weer helder in 't hoofd.

~Aan "Superwoman" heb ik een heuse titel geweid (dat iemand haar "Naakt" wilde zien daar kan ik niks aan doen ...)
~De "Prachtige naakte dames" kwamen voor in de anekdote over Annelies en ik in de sauna (hoewel dat "Prachtige" er door de grote onbekende bij verzonnen is)
~De persoon die "Zin had in een Slippertje" krijgt hele andere gevoelens bij dit woord dan ik. Bij mij ging het namelijk over het respectievelijk: Slippen met de auto, met de fiets tegen een boom aan rijden, en op m'n bek gaan met een onopgevoede hond aan de riem.
~De "Sexi fietskleding" (ik schrijf sexi trouwens met een Y op het eind...)is ook slechts ten dele van mij. Ik heb alleen maar fietskleding...of het sexy is of niet dat laat ik aan een ander over.
~Dit zelfde geldt voor de "Doorschijnende fietskleding"... ik moet er niet aan denken zeg, en wil dit de mede weggebruiker ook niet aandoen!
~En wat betreft het kicken op het "Vastgebonden zijn/worden in een tuinbroek" ...ehhh, tsja,nou...daar denk ik nog even over na...

Er word ook gezocht op wat minder aanstootgevende termen hoor, zoals:
Roadtrains
Roeifiets ervaring
Achtbaan termen
Haringdag (na even nagedacht te hebben...dit woord komt voor in "Slippertje")
Suburban met Belgisch kenteken
Dierenpension
en Rare fietsen (tsja...dan kom je bij Vermeij en co terecht...)

Maar goed, toch interessant te weten wat de gemiddelde mens (lees: man)zoal bezighoudt.
En hoewel het de zoekers in kwestie waarschijnlijk niet heeft opgeleverd wat ze zochten...wij hebben er weer een vermakelijk verhaaltje aan over gehouden.

liefs!

Guilty!

Het komt geregeld voor dat je in huize Vermeij op de oud papier stapel, drie van dezelfde exemplaren van de daklozenkrant kunt vinden.
Één is al meer dan genoeg zou je zeggen, temeer omdat het krantje in kwestie altijd ongelezen op de stapel terecht komt. Ik geloof niet dat ik ooit z'n ding heb ingekeken of doorgebladerd.
Ook betaal ik er steevast meer voor dan dat ie kost.
Waarom? Nou omdat ik de verkoper(m/v) altijd zo zielig vind, en zéker in de winter! Staan ze daar voor de ingang van een willekeurige supermarkt te blauwbekken.
Meestal is de persoon in kwestie van niet Nederlandse origine en duidelijk niet gewend aan, en gemaakt voor onze Hollandsche weersomstandigheden.
Ik denk dan: "Ik mis die paar euro niet, ze staan in elk geval iets te doen voor hun centen, dus geef mij maar zo'n ding."
Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen langs zo iemand te lopen, ze vriendelijk goeiendag te zeggen, en ze vervolgens met hun handel te laten staan.

Maar hoe komt het dan dat ik geregeld meer dan één zo'n krant in huis heb?
Nou, omdat er meerdere verkopers van het zelfde krantje zijn, en die anderen kunnen er niets aan doen dat ik er al één bij een collega dakloze heb aangeschaft...toch?

Ik heb wel eens geprobeerd er vanaf te komen door ze te vertellen dat ik de editie van deze week al heb, maar dan merk je ineens dat zo'n inburgeringscursus niet eens zo'n gek idee is...óf ze begrijpen me echt niet, of ze doen een heel overtuigende act van "Ikke niete begrijpe Nedderlans."
In elk geval stink ik er steeds weer in en ga ik weer naar huis met krantje nummer twee of drie.
Máár...denk ik dan, ik heb in elk geval mijn medemenselijkheid weer laten blijken, en voel me dus niet schuldig!

Da's namelijk de kern van de zaak...SCHULDGEVOEL! ja, inderdaad met hoofdletters. Ik heb het fenomeen zo ongeveer uitgevonden... als je een bul kon halen in de edele Wetenschap van de Schuldgevoelens, nou...dan was ik Cum Laude geslaagd hoor.
Sterker nog...Ik was vast docent Schuldgevoel geweest.
Echt waar, ik kan nog niet vals spelen als ik tegen mezelf Patience speel.
Voel me soms zelfs plaatsvervangend schuldig als een ander iets verkeerd heeft gedaan, en verontschuldig mezelf geregeld voor de rest van de mensheid...gewoon, omdat ik ook tot die mensheid behoor, snap je...?!

Dat niet iedereen last heeft van deze emotie werd me vorige week maar weer eens pijnlijk duidelijk.
Er is namelijk bij ons ingebroken, dat wil zeggen...in pension.
De rotzakken in kwestie hebben de kassa meegenomen, en tijdens het naar buiten rennen ook nog even de Hongerpot, het collecte potje van de plaatselijke kerk tbv arme weeskindjes in Weet ik veel waar, in hun zak gestopt.

Geen braaksporen.
Naar binnen gekomen op een plek waar nog maar kort geen honden meer in de kennels zaten, dus geen geblaf om ons te alarmeren.
Bepaalde deuren keurig weer dicht gedaan die, als ze open staan, een gevaar voor de honden kunnen zijn ivm ontsnappen.
Deuren wagenwijd open laten staan die voor de honden toch geen kwaad kunnen.
Niets overhoop gehaald, maar recht op het doel af, geld mee en wegwezen.

Kortom...deze proletarische winkelaars hebben precies geweten hoe de situatie er binnen de muren en hekken van het pension uit ziet. Klanten komen niet op deze plekken, en een onbekende zou niet zo attent rekening gehouden hebben met de veiligheid van de honden.
Dus...we zijn bestolen door iemand die bij ons gewerkt heeft of stage heeft gelopen, en dat doet zeer joh!
Het geld vind ik tot daar aan toe, en trouwens...er zat alleen maar wat wisselgeld in de kassa, en het collecte potje was ook pas geleegd, dus hun Grote Slag zal het niet geweest zijn, maar het idee!!!
Dat het iemand is geweest die ons persoonlijk kent, weet hoe hard iedereen hier werkt, en hoe begaan iedereen hier is met het bedrijf...Ongelooflijk!

Wat het nare aan het hele geval is, is dat je iedereen die in aanmerking komt voor de titel "Dief", de revue gaat laten passeren. Ook mensen die je je eigen kind nog zou toevertrouwen.
Maar eerlijk gezegd waren we het onderling al gauw eens...dit was géén recente arbeids of stagekracht...want als ik even terug mag linken naar het vorige Blogverhaal, dit zijn stuk voor stuk SuperPubers!

We hebben zo onze vermoedens die grenzen aan de overduidelijkheid. Maar helaas, helaas, we kunnen er helemaal niets mee. Geen braak sporen, geen bewijs, en zomaar iemand beschuldigen mag natuurlijk niet...foei!

Dus wat mij rest is deze personen schuldgevoelens toewensen die de mijne ver! ver! overtreffen!!!
Slapeloze nachten wens ik ze toe! Inclusief de bijbehorende nachtmerries.
Een paar keer per nacht badend in het zweet wakker worden, om hulp roepend, en misselijk van ellende! Oja, en doe er nu we toch bezig zijn ook maar bedplassen en schilferige uitslag bij...
Net zo lang totdat de enige mogelijkheid om aan deze alles verterende wroeging te ontsnappen,het eerlijk opbiechten van de misdaad zal zijn!

Zucht...ik vrees dat dit niet gaat gebeuren, dus hebben we maar voor heel veel geld heel veel extra sloten aangeschaft.
Ik zou kunnen overwegen om 's nachts een paar gemene Rottweilers door de gangen te laten patrouilleren, maar de kans is groot dat ik dan zelf ook het pension niet meer in kom.
En of ze achteruit zullen deinzen van ons eigenste Chinese naakt monster...ik betwijfel het...

Puberaal

Ik mag wel zeggen dat we dit hoogseizoen het leukste groepje vakantiewerkers ooit bij elkaar hadden! wat een geweldig stel zeg! pubers van 15 t/m 18 en hoewel allemaal anders, pasten ze vreselijk goed bij elkaar, en geloof me dat is ook wel eens héééél anders geweest.
Mijn collega's en ik hadden af en toe de grootste moeite om het spul in het gareel te houden. Niet omdat ze zich schandelijk gedroegen, maar meer omdat de verleiding om mee te gaan met de ongein die ze uithaalden erg verleidelijk was...
Vanmiddag stapte ik de deel op en kon nog net een gigantische waterstraal ontwijken die door Marcel(36) via de brandslang naar Laurens(17)gemikt werd.
Geja (31) nam vorige week een slok thee die ze direct weer over tafel spuugde omdat Niek(18) er een flinke schep zout in had gedaan. Niek merkte op zijn beurt dat allebei de banden van z'n fiets leeg waren toen hij naar huis wilde...onnodig te vermelden van wie deze vergeldingsactie was...
Tijdens de pauze waren de stoere verhalen over wilde nachten met lekkere chickies niet van de lucht, welke door de aanwezige meiden meteen weer ontkracht werden omdat zij de "lekkere chickies" in kwestie kenden, en daar hele andere dingen van hadden gehoord...
Ook een leuke was het geintje met de brandslang. De vraag of je collega even wil kijken waarom de spuitmond het niet doet, om vervolgens, terwijl er recht in het spuitstuk gekeken word, de kraan aan te zetten.

Ik kan nog wel meer voorbeelden noemen, en er zijn vast dingen gebeurd die ik niet heb meegekregen, maar het beeld is zo wel duidelijk denk ik.
Naast al deze gein en ongein deden ze hun werk ook nog eens goed, en slechts twee keer heb ik mijn "boze baas act" in moeten zetten (met succes overigens)
Ze willen zelfs allemaal graag terug komen in volgende vakanties...bof ik effe...

Het hoogseizoen zit er dus weer op, en alles is eigenlijk heel goed verlopen. Oké de gebruikelijk ups,downs en problemen. De nodige kilo's lichter, en hondsmoe maar alles en iedereen leeft nog en niemand is huilend weggelopen (Nou ja, ik 1 keer, maar da's veel minder dan ze van me gewend zijn hoor.)

We zijn inmiddels ook op een welverdiende vakantie geweest...Hoe het was? Tsja, nou, ehh, het weer was goed! Maar dat was het wel zo n beetje.
We zouden 14 dagen gaan, maar na 8 waren we alweer terug op honk. Waarom? Nou eigenlijk om hetzelfde type individu als die ik als eerste beschreven heb, de Puber.

Je kent ze wel, een vreemde diersoort die je overal ter wereld schijnt tegen te komen. Je hebt ze in allerlei vormen, soorten en maten, maar per individu kan het uiterlijk per week verschillen, vooral bij de vrouwelijke variant.
Het gedrag is ronduit grillig te noemen, maar over het algemeen bedoelen ze het niet zo rot als dat het eruit komt (schijnt...)
Ook een duidelijk kenmerk van hun gedrag is dat het plaatsgebonden is.
Dat wil vaak zeggen dat de Puber zich over het algemeen thuis (lees: in de vertrouwde omgeving bij mensen die je toch niet wegsturen hoe asociaal je ook doet) onmogelijk kan gedragen.
Op andere locaties, zoals bij vrienden, vreemde mensen, of op de (vakantie/zaterdag) werkplek zijn het vaak de meest leuke, gezellige, en onbevangen mensjes die je je kunt voorstellen.

Overigens, even tussendoor...de ene persoon is wat sneller een zelfstandig individu dan de ander, maar wat vind je van die Laura? dat meiske van 13 die van zins is om in haar eentje in twee jaar tijd de wereld rond te zeilen...!
Mijn eerste reactie was "Belachelijk! dat kan toch niet, wat voor ouders zijn dit, onverantwoordelijk!" en ga zo maar door.
Nu ik er wat meer over gelezen en nagedacht heb denk ik dat het niet eens zo gek is... niet dat ik mijn dochter volgend jaar in haar eentje op wereldreis zou sturen hoor...maar Jess heeft daar ten eerste zelf geen behoefte aan (gelukkig!) en ten tweede beheerst ze niet de kunst van het zeezeilen zoals deze Laura dat wel doet.
Bij nader inzien denk ik dat Laura in haar eentje op die boot net zo veilig is als wanneer ze een doorsnee tiener wordt, en de kans loopt om tijdens staptochten aangerand, overvallen, ontvoerd, neergeschoten/geslagen, of gewoonweg in het verkeer aangereden te worden.
Blijft een feit dat ik het ongelooflijk dapper van haar vind, en ik zou willen dat ik net als haar ouders wat meer de Kunst van het Loslaten beheerste...

Maar om op de vakantie terug te komen, het is maar goed dat ik me nog zo levendig kan herinneren hoe ik zelf was toen ik, lang lang geleden (zo voelt het althans) in de zelfde fase zat. Anders zou de hele vakantiesituatie op een klein familiedrama uitgelopen kunnen zijn.
Niet dat er geen aanvaringen geweest zijn hoor, uiteraard wel, maar eigenlijk hebben Dennis en ik ons er redelijk snel bij neergelegd dat vechten tegen het gedrag van een onwillige puber, hetzelfde is als vechten tegen de ons allen bekende Bierkaai.
(Toch eens opzoeken wie of wat dat nou waren...Bierkaaien, maar dat terzijde)
Redelijk snel hebben we dus besloten dat als Jess naar huis wilde,want dat was het geval, dat naar huis gaan de enige manier was om de boel nog te redden.
Dus...nadat Dennis zijn geplande roeifietsdingen had afgewerkt (waarover straks meer) zijn we de 1300 km weer teruggereden.

Vanaf het moment dat we besloten in te pakken en huiswaarts te rijden sloeg de stemming om als een blad aan een boom. In positieve zin dan hè. Jess was weer vrolijk, lief, behulpzaam, en dòl op d'r moeder.
Een dag na thuiskomst zijn we samen effe Zutphen ingegaan. Zodra ze het centrum instapte slaakte ze een diepe zucht. Ik vroeg haar wat er(nu weer)was, zuchten heb je namelijk in heel veel toonaarden, maar ze zei alleen maar: "Ik ben weer thuis!"

Nu lijkt het wellicht of ik klaag over het gedrag van onze dochter, maar da's niet het geval hoor! Sterker nog, ik vind het heel bijzonder dat ze al die jaren zo ontzettend lief en meegaand is geweest.
Zeg nou zelf, met ouders die je je hele korte leventje lang van de ene verhuizing in de andere storten, verschillende scholen laten doorlopen, en ook nog eens veel meer tijd met hun werk bezig zijn dan goed is voor een gezin, daar zou elk weldenkend kind al veel eerder dwars en recalcitrant van zijn geworden.
Nee, ik vind het eigenlijk wel prima dat ze zo af en toe wat tegengas geeft, lijkt ze toch meer op mij dan ik dacht... Hoewel, soms is ze wel heel direct hoor, en mijn zwakke plekken weet ze feilloos te vinden.

Klein voorbeeldje: Tijdens de vakantie vroeg ze me: "Mam, lijk ik met mijn uiterlijk op jouw of op papa?"
Qua gezicht misschien wel maar ik kan mij niet anders herinneren dan dat ik als kind altijd een beetje vadsig was en dat ze dus wat dat betreft niet op mij lijkt maar waarschijnlijk op haar vader.
"O gelukkig zegt ze, dan krijg ik tenminste niet zulke benen als jij,ik moet er niet aan enken!"
Au! van je dochter moet je het maar hebben...

Maar verder is ze echt heel lief hoor, en zoals al eerder gezegd, ze bedoeld het niet zo rot als dat het eruit komt...

Dit zijn overigens de zichtbare gevolgen van al dit leed ten gevolge van gierende hormonen.
Ik vind het geweldig! Ik heb Jess al verteld dat dit soort uitspattingen over het algemeen zijn om je ouders te choqueren, maar dat ze heel wat verder moet gaan om mij van m'n stuk te krijgen.
Ik heb vroeger, toen Carolientje zelf een pubertje was, met grote regelmaat aanvaringen met mijn ouders gehad omdat ik niets liever wilde dan gekleurde haren en rare hippe kleren. Mijn ouders waren daar helemaal niet van gecharmeerd, en nee was uiteraard nee!
Toen ik nog effe ouder was heb ik het overigens meer dan goed gemaakt door mijn uiterlijk bijna wekelijks drastisch te veranderen.
Zo extreem als dat ik aandurfde en, maar dat besef ik nu, met als belangrijk doel de aandacht van mijn ouders op me te vestigen.
Dat lukte soms wel soms niet, en meestal waren de reacties niet echt positief, maar hé, je bent jong en dan is negatieve aandacht óók aandacht!

Mijn moeder overigens, die mij vroeger voor gek verklaarde en zich afvroeg of dit schepsel écht een dochter van hààr was, vind Jessy's nieuwe look helemaal geweldig...
Zo zie je maar, het kan een generatietje duren, maar je bent nooit te oud om te leren.

Als laatste nog even de metamorfose van Dennis...

De eerste dagen was het net alsof ik een nieuwe man had, maar ik moet zeggen...ik vind het niet verkeerd.
Het werd ook wel tijd hoor, hij begon met al dat grijs en steeds doorzichtigere haardos steeds meer op Boudewijn de Groot te lijken. Ik heb helemaal niets tegen mijnheer de Groot en zijn verschijning, maar krijg toch een beetje het gevoel van de eeuwige hippie als ik hem zie.
Kortom...time for a change, en dit is het resultaat.

Bij Samson (je weet wel, dat kereltje uit de Bijbel, OT waarschijnlijk...) zat de kracht in zijn weelderige haardos, en nadat hij gekortwiekt was bleek het een lulletje eerste klas.
Even waren we bang dat Dennis met deze korte coupe slechts nog met de snelheid van een bejaarde schildpad zou fietsen maar niets is minder waar uiteraard.
Tijdens de vakantie heeft ie meegedaan aan een 24 uurs wedstrijd, met de bedoeling om in 24 uur aan één stuk, zo veel mogelijk rondjes van 6 kilometer te fietsen.
Ik geloof dat ie zelf niet zo te spreken was over het resultaat, en met wat
aanpassingen in de verzorging rondom zijn deelname zou hij blijkbaar nog veel meer kunnen.
Maar dat betekent dat er iemand stand by moet zijn voor de in en uitwendige Dennis. In het meest logische geval zou dat betekenen dat ík deze verzorging op me zou nemen, maar na een kort overleg hierover vonden we beide dat zoiets geen goed plan zou zijn.
Ik bent best een toegewijde echtgenote, maar zo toegewijd dat ik een etmaal lang langs een lintje ga staan huppelen omdat manlief een wat afwijkende hobby heeft...dat nu
ook weer niet!

Een dag na zijn 24 uurs prestatie hebben we de boel ingepakt om naar huis te vertrekken, maar niet voordat we even langs de Mont Ventoux zijn gereden.
Voor de niet kenners...da's die berg waar ze tijdens de Tour de France elk jaar met z'n allen tegenop ploeteren. Er is bijna aan de top zelfs een monument voor een wielrenner die er dood is neergevallen tijdens de Tour, maar dat lag geloof ik meer aan het teveel aan stimulerende middelen in z'n lijf dan aan de berg zelf.
Maar goed, drie jaar geleden is Dennis er al eens met z'n gewone ligfiets tegenop gereden, en omdat het vermoeden bestond dat nog geen roeifiets eerder de Ventoux bedwongen had kon ie het natuurlijk niet laten!

Ik had me al geestelijk voorbereid op de morele steun die Jess en ik hem onderweg vanuit de auto zouden moeten geven maar, zoals Dennis al roeiend naar ons riep, terwijl we naast hem rijdend vroegen hoe ie ging..."EITJE!"
En na zo'n topprestatie rest mij slechts nog mijn taak als rondemiss te vervullen.

Ik hoop alleen niet dat hij volgend jaar een uitdaging ziet in het Andesgebergte...

liefs.