Damsel in Distress

Nou ik ben er weer hoor!
Op miraculeuze wijze veel sneller hersteld dan verwacht en zelfs gehoopt.
Nou ja...ik kan mijn goede doen niet helemaal aan een wonder wijten want ik heb ondanks dat ik twee maanden heb stil gezeten natuurlijk niet stil gezeten!
Na de nodige wijze raad van de huisarts in de wind geslagen te hebben (ik ben vast nog eigenwijs als ik al in mijn kist lig...) ben ik bij een klassiek homeopaat terecht gekomen.
Ik zal jullie het uitermate langdradige en vooral onbegrijpelijke verloop van de behandeling besparen, maar jeetje wat ben ik daar van opgeknapt!

Even in het kort...het middel dat de homeopathe voor me gebrouwen heeft, heeft als hoofddoel blokkades op te heffen, en dat dan in de ruimste zin van het woord.
Niet alleen de blokkade in mijn nek ten gevolge van het ongeluk, maar ook allerlei emotionele en energetische blokkades. Ik ben zelfs even een paar levens terug geweest omdat er in mijn huidige bestaan nog wat zit te broeien uit die tijd, toen mijn zieltje nog een andere aardse vorm had.
Nu weet je dus meteen waarom ik niet te veel zal uitweiden over de behandeling. Voor ik het weet zweven mijn lezers collectief het universum in, of wordt ik met terugwerkende kracht alsnog op de brandstapel gedeponeerd.
Een feit is dat ik me sinds vorige week eigenlijk hartstikke goed voel! Ik ben wel voorzichtig met te hard te juichen, want wie weet komt er nog een terugslag, maar tot nu toe...nou ja, fingers crossed.
Morgen ga ik weer aan het werk, en voor het eerst sinds maanden heb ik er weer zin in!

Mijn mentale en fysieke staat van het afgelopen jaar zorgden er trouwens wel voor dat ik voor mijn doen erg meegaand, lief en rustig was.
Ik kon zonder problemen van alles uit handen geven, en wegzinken in mezelf. Best lekker hoor, en het heeft me tot een heleboel inzichten gebracht.
Nu maar hopen dat die inzichten blijven want zoals de eerste zin van dit blog relaas luidt... "Ik ben er weer!"
En geloof me, ik wordt nu alweer moe van mezelf!
Ik stuiter van de energie, en wil alles wat ik heb laten versloffen het liefst in één keer weer oppakken.
Dat is op zich niet zo'n punt zolang ik maar wel blijf luisteren naar mezelf.
In de tussentijd stuiter ik lekker door en doe ik ook weer van die vreselijke stomme Carolien dingen!
Deze dingen kenmerken zich door "eerst doen en dan denken." En dat is over het algemeen niet de juiste volgorde.
Voorbeeldje?
Voorbeeldje!

Gisteren was het,laten we zeggen, niet zulk lekker weer. Dennis zou de hele dag weg zijn, dus Jess en ik hadden bedacht dat we samen eerst effe lekker gingen shoppen in Zutphen en daarna naar de film.
In Zutpen City aangekomen bleek dat we niet de enige waren met dit idee dus het was DRUK!
Alle beschikbare parkeerplaatsen waren bezet, en er was door mede parkeerplekzoekenden inmiddels uitgeweken naar een braakliggend terrein achter het station.
Ik besloot om het daar ook eens te proberen, maar om op de plaats van bestemming te komen moest ik een stukje omrijden of.......ik kon een ander stuk braakliggend terrein oversteken, en recht op een zojuist vrijgekomen plek inschuiven.
Heel snel heb ik de situatie ingeschat (lees: lege plek gespot en stuur omgegooid) en besloten dat de Jeep haar terreingenen maar eens moest laten zien.

De eerste 20 meter gingen vlekkeloos, en Jeepie snorde vrolijk over het zand alsof ze nog nooit van asfalt had gehoord.
Ergens halverwege de oversteek leek de ondergrond ineens van een wat andere structuur te zijn, maar dat leek me niet zo'n punt, dus gas erbij en.....SHIT! Geen beweging meer in te krijgen.
Spinnende wielen voor en achter en het zand spoot tot op het dak.
Hmmmm, geen nood, we hebben een speciaal pookje voor dit soort situaties en met alle vier de wielen in High Gear aangedreven moest ik deze ietwat gênante vertoning toch tot een goed eind kunnen te brengen.
Resultaat van dit extra hulpmiddel was dat we nog een halve meter dieper in het zand wegzakten en ineens een auto hadden met een wel hele lage instap...

Gelukkig slechts gade geslagen door een enkele verdwaalde passant ben ik zo koel mogelijk uitgestapt (alsof je in zo'n situatie nog kan doen alsof het allemaal de bedoeling is...) en maar eens gaan bellen.
De ANWB doet (heel begrijpelijk) niet aan dit soort reddingsacties.
Dennis, toch vaak mijn redder in nood, was met de andere auto ergens aan de andere kant van het land, evenals de twee overige bevriende mannen met terreinwagens. Kortom...ben je eens een "Demsel in Distress" geen stoere vent met bijpassend voertuig te bekennen.

In zo'n geval heb je altijd nog de plaatselijke VVV.
De twee alleraardigste dames achter de balie zochten na de korte uitleg over mijn actie al giechelend het nummer van een bergingsbedrijf op.
Na ze hartelijk bedankt te hebben, en voordat ik het gekregen nummer intoetste zei één van de dames nog samenzweerderig tegen me: "Wel een echte vrouwen actie hè?!"
Hmm juist ja...wrijf het er nog even in...!

Maar goed, het bergingsbedrijf was zeer genegen uit te rukken voor een BarbieJeep in de blubber, dus nog geen 20 minuten later kon ik onze Ridder in de Gele Oplegger de juiste kant op wijzen.
Jess heeft de hele bergingsoperatie, wat overigens een zwaar overtroffen woord is voor dit gebeuren, luid giechelend gefilmd.
Helaas is ze nog wat aan het stoeien met de functies op haar splinternieuwe telefoon, die nog net de afwas niet doet maar verder wel heel veel kan, en heeft al stoeiende het bewijs materiaal gewist.
Wel heel jammer want het was een You Tube nominatie waard.

Toch denk ik dat het gros van de lezers die mij persoonlijk kennen me wel geloofd. Dit is zóóóóó Ik.
En na de afgelopen tijd van doffe ellende hoop ik op nog véél meer van dit soort Carolien acties. Dan weten we in ieder geval dat het goed met me gaat!

Liefs.