Wat te doen met teveel vrije tijd...

Te veel vrije tijd...da's nou niet direct iets waar ik last van heb! Hoewel ik tegenwoordig noodgedwongen zo nu en dan een dag voor Me, Myself and I creëer.

Maar over mensen met vermoedelijk een teveel aan vrije tijd...
Vandaag stond er een drietal bij mij op de stoep die duidelijk last hadden van een overvloed aan uren te over. En wat doe je in zo'n geval...? Nou, dan begin je natuurlijk een vleermuizen werkgroep!
"Uiteraard!" Hoor ik jullie roepen. "Een vleermuizenwerkgroep, leuk!..."

Ik zal het even uitleggen.
Ze vertelden mij dat het vandaag de (ja,ja, let op!) Nationale vleermuizenteldag was. (en ik maar denken dat het gewoon 13 juni was...) en dat ze in groepjes van drie stad en land afspeurden naar vleermuis schuilplaatsen. Met daarbij het vriendelijke verzoek of ze even in onze gebouwen en opstallen (lees: zo oud mogelijke, ongebruikte, in staat van instorting verkerende bouwsels) mochten gluren.
Blijkbaar zijn we de trotse eigenaars van zulks, dus ze konden hun hart ophalen.

Ze begonnen achter de luiken van de woonkamer, die wél in goede staat verkeren, dus waar geen vleermuis zich verschanst had.
Vervolgens werden alle zoldertjes van de deel, en het bakhuis aan een grondige inspectie onderworpen.
Één van de twee mannen kroop met gevaar voor eigen leven de zeer ongezellige zoldertjes op, terwijl mijnheer twee de ladder vasthield en aanwijzingen en suggesties riep.
Mijnheer één scharrelde onder het slaken van af en toe een kreet, die volgens mij van enthousiasme was, driftig rond tussen troep waar jij en ik nog niet dood in willen worden gevonden.
De ook aanwezige, zeer vriendelijke mevrouw had de taak op zich genomen mij te bekeren me ook bij de werkgroep aan te sluiten.
Ze vertelde enthousiast over allerlei vleermuis wetenswaardigheden. Wat ze eten, waar ze leven, en waarvan, waar ze van houden en waarvan niet, etc.
Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat een dwergvleermuis het gemakkelijk voor elkaar krijgt zich door een gleufje ter dikte van een luciferdoosje te wurmen, En dat de uitwerpselen van vleermuizen een groenachtige glans hebben vanwege de schildjes van de insecten die ze eten.
Je zult maar net om de kennis verlegen zitten bij de 100.000 euro vraag...!

Maar goed, nu vind ik flora en fauna over het algemeen best interessant, en zoals jullie weten draag ik alles en iedereen een warm hart toe. ('t is dat ik óók moet eten, maar anders at ik uit principe niet eens groenvoer...) Maar na het gepassioneerde betoog over het hoe en waarom van haar vleermuis interesse deed mevr. Batgirl toch iets waar ik even de wenkbrouwen van op trok.
Ze haalde namelijk trots een heuse Batdetector tevoorschijn!

Een Batdetector is dus niet een rekwisiet dat gebruikt wordt in Hollywoodfilms over de één of andere superheld, maar dus echt een apparaat dat gebuikt wordt om Bat's mee te detecten, vleermuizen op te sporen dus...

????????????? Ik ben volgens mij ruimdenkend mens,(correct me if i'm wrong) maar hier haak ik effe af.
We hebben het hier over een groep volwassen mensen die hun vrije uurtjes besteden met het kruipen over stoffige zoldertjes, en tussen de ratten en muizenkeutels, vleermuismest (mest ja, zo heet dat) proberen te ontwaren.
Gewapend met opschrijfboekjes, zaklampen, fotoapparatuur, en Batdetectoren.
Heb je dan een heel slecht huwelijk zodat je elke gelegenheid aangrijpt om uit huis te zijn? Of heb je om wat voor reden dan ook helemaal geen levensgezel om leuke dingen mee te doen? Wellicht is er iets misgegaan in de opvoeding?
Zeg het maar, ik weet het niet.

Toch tik ik, terwijl ik zit te tikken, mezelf alweer op de vingers, want eigenlijk ben ik stiekum misschien wel een beetje jaloers op deze mensen, die een volledig onschuldige passie hebben, daar ziel en zaligheid in leggen ,en simpelweg de rust kunnen vinden om met elkaar met volle teugen te genieten van iets heel gewoons.

Maar goed, wat heeft dit onverwachte bezoekje ons nu opgeleverd, behalve een filosofische overpeinzing, basiskennis over vleermuizen, en een nieuw Blogbericht?
Nou...hou je vast...Drie hele korrels vleermuizenmest!!! groenglanzend en nog niet eens zo heel oud.
We mogen dus stellen dat de familie Vermeij de trotse onderdakbieders zijn van tenminste één vleermuis!

Trouwens, over mest gesproken, maar dan over iets meer dan drie korrels...
Als ik even mag resumeren naar een eerder Blogbericht genaamd "Uitgemest en uitgemolken",we hebben inmiddels de boete binnen, en dienen binnen een maand (hou je nog maar een keertje vast...)
€790,-(!!!) te betalen.

Zucht...misschien moet ik het toch maar op vleermuizen houden in plaats van pony's...
Je moet er effe naar zoeken, maar ze poepen in elk geval aanzienlijk minder!

liefs maar weer.

Mother of God!!!

Ik ben de moeder van God.
Tenminste dat zegt Jess...

Nee vrees niet, het vrouwelijke gedeelte van de familie Vermeij is niet collectief krankzinnig geworden. Wel hebben we gezamelijk last van een levendige fantasie, en dat komt Jessy momenteel prima van pas.

Wat is namelijk het geval...Jess is met de klas druk in de weer met de eind musical.
Ik kan mij van mijn laatste jaar op de basisschool nog heel goed herinneren hoe geweldig ik dat vond! Ten eerste al het feit dat er in de voorbereiding van het theaterstuk weinig tot niets meer aan leerstof werd gedaan.
Daarbij had ik de rol bemachtigd die ik het allerliefst wilde (oké, met wat ellebogenwerk ten koste van Bianca Roosloot, maar ik wilde echt héél graag punker Irma spelen! Ik hoop dat Bianca het me vergeven heeft...)
En terwijl ik vol overgave zong en acteerde, droomde ik al doende van een carrière op de planken.

Maar goed, genoeg jeugdsentiment.
Nu is het dus de beurt aan Jess, en waar wij vroeger konden kiezen uit een arsenaal voorgekauwde musicals, daar heeft de 6e klas van Vrije school de IJssel bedacht dat ze best zelf een stuk kunnen schrijven. En dan ook echt helemaal hè! Van rollen en verhaallijn, tot liedjes, melodieën, en de daarbij behorende teksten.

Nu is deze klas al wel bewezen creatief, en mega muzikaal.
Zo hebben ze laatst een heuse cd op opgenomen, genaamd "Bubbling and Splashing" Compleet met een profesionele cd opneem meneer inclusief mengpanelen, en wat je daar allemaal nog meer voor nodig hebt.
Uiteraard zijn sommige van de nummers voor verbetering vatbaar, maar van de grootste deel van het repertoire viel mijn mond open van verbazing. Talentjes hoor....ze weten namelijk zélf donders goed waar er nog dingen schorten aan hun muziek. Ik heb meer dan ééns gehoord dat ze bepaalde nummers eigenlijk over hadden willen doen om de boel te perfectioneren.

Maar goed, deze overdaad aan talent heeft er dus voor gezorgd dat de dametjes en heertjes eigenhandig en hoofdig aan de slag zijn gegaan met het creëren van de eind musical.
Het geheel is nog lang niet klaar en er moet nog een hoop aan gesleuteld worden.
Ik mag eigenlijk nog niets weten, maar vang zo af en toe iets op als er met vriendinnen druk gediscussieerd wordt.
Zo kwam ik er dus bij toeval achter dat Jess onder andere de rol van God op zich heeft genomen. Ik keek waarschijnlijk nogal oenig toen ik dat hoorde, want ze zei tegen me: "Jaahaa, dat had je niet gedacht hè?! dat je nog eens moeder van God zou worden..."

Altijd al vermoed dat God ook best van de vrouwelijke variant kon zijn.
Alleen nooit bedacht dat deze God dan ook zou giechelen en een beugel zou hebben...

liefs,
Maria

La Suisse quarte points, Switserland four points

Zwitserland 4 punten...Niet dat Zwitserland daar zelf veel aan kan doen hoor, het waren meer de omstandigheden, maar toch, meer dan een vier kan ik deze vakantie niet geven.

Na een weekje vakantie in Zwitserland kan ik zeggen blij te zijn dat we weer terug zijn. Ik zou hier niet verbaasd over moeten zijn omdat onze vakantiepret zich in de praktijk eigenlijk toch altijd meer afspeelt in de vorm van voorpret, dan dat de daadwerkelijke vakantie nou zo leuk is.
Het lijkt wel alsof we een abonnement hebben op minder geslaagde tot regelrecht mislukte vakanties.
Meestal heeft de teleurstelling te maken met het weer. Soms lijkt de bestemming in het geheel niet op de plaatjes in reisgids of op internetpagina. Een andere keer hebben we weer te maken met ongelukken, en dan hebben we natuurlijk nog de autopech... Deze keer begon het feest al vóórdat we vertrokken waren.

Mijn moeder, die met ons mee ging, werd op de dag van vertrek door een auto aangereden terwijl ze op haar fiets zat. Gelukkig viel het letsel mee, in de zin van dat het allemaal veel ernstiger af had kunnen lopen, maar toch...Ze zag eruit alsof ze drie rondes met Regilio Tuur door de boksring had gehuppeld! Gebroken neus, bont en blauwe ogen en stukkende lippen.
Ze is toch meegegaan, maar uiteraard heeft zo'n ongeluk wel de nodige impact, maar helemaal in goede doen was ze natuurlijk niet.

Het fenomeen Zwitserland was ook niet heel geweldig omdat er waar wij zaten niet niet echt veel te doen was behalve wandelen.
En omdat Dennis geregeld de alpjes op en neer is geroeid, en daar heel veel tijd in gaat zitten, Jessy niet echt te porren is voor meer dan één kort wandeltochtje per week, en mijn moeder zoals beschreven niet haar sprankelende zelf was, zou ik dat gewandel dan alleen moeten doen.
Da's op zich niet zo'n punt, ware het niet dat ik het richtinggevoel heb van een aardappel, ik verdwaal nog in mijn eigen huis.
Dus mijn vermoeden was, dat als ik langer dan drie kwartier van het hotel zou afdwalen, ik van de radar zou verdwijnen, en never nooit meer gevonden zou worden.
Het gebeurt met complete vliegtuigen dus waarom niet met mij...?! Enne, best een groot gebied hoor, die Alpen...

Het geheel heeft dus geresulteerd in een week lang min of meer in en om het hotel hangen en veel, heel veel spelletjes spelen.
Ik kan geen pak kaarten, Halmabord, of kolonisten van Catan meer zien!
Ik heb wel leren poolen, en na een week ongelimiteerd kunnen oefenen.....blijk ik nog steeds geen talent...

Één erge leuke dag hebben we besteed in Fun Forest. Het idee daarachter is, dat je verschillende parcoursen moet afleggen in de bomen, van moeilijk tot ogenschijnlijk onmogelijk. Stevig gezekerd, maar verder geheel aan jezelf en je al dan niet aanwezige klimcapaciteiten overgeleverd. Jess vind dit geweldig, en het vermoeden dat zij in een vorig leven op z'n minst één keer deel heeft uitgemaakt van een apenfamilie is aanwezig. Niet gehinderd door enige hoogte of andere vrees slingert ze zich van tak tot tak. Dennis en ik volgen in een iets bejaarder tempo. We moeten oficieel met haar mee als begeleiding, maar meer dan eens heb ik mij afgevraagd wie nou wie begleed...
Even tussendoor,'t was dus leuk hoor, dit Fun Forest, maareh...in Apeldoorn, bij ons om de hoek dus, heb je d'r ook een, maar dit dus even tussendoor...

Kortom,ik was dus eigenlijk na een week wel heel blij dat we weer naar huis gingen.
Uurtje of 9 in de auto, onderweg Dennis afzetten in Tilff (België) voor een wederom belachelijk lange dagtocht op de roeifiets (237 km heen en weer door de Ardennen...)
Even mijn moeder afzetten bij het station in Maastricht, om de laatste twee uur naar huis samen met Jess af te leggen.
Dennis zou dan twee dagen later met de roeifiets weer thuis zijn.

Dit was dus het plan, maarrrrrr......zo ging het dus niet.
Ik zal alle technische details achterwege laten, maar het komt erop neer dat Jess en ik, vanaf ons vertrek uit Zwitserland, er geen 9 maar een slordige 26(!!!) uur over gedaan hebben om thuis te komen.
Autopech was de reden. We hebben te maken gehad met "slechts" 4 Ali's van de wegenwacht, waarvan er twee van de Belgische wegenwacht, en zij deden hun Suske en Wiske imago eer aan.
De eerste weigerde zijn best te doen mij in het Nederlands te woord te staan, en verwachtte dat ik in het Frans uit zou leggen wat er aan de hand was. En geloof me, in het Nederlands kan ik al geen cilinder van een tankdop onderscheiden, laat staan dat ik in het Frans kan uitleggen wat mijn auto mankeert...
Deze "alleraardigste" Franse Belg is dus onverrichter zaken weer vertrokken met de woorden "Bonne Route!" En dat wist ik dan weer wel...dat betekend Goeie Reis.

Nou, het zag ernaar uit dat deze hartelijke wens niet op ons van toepassing zou zijn.
De tweede Belgische "pech onderweg mijnheer" sprak zowaar een gebrekkig woordje Nederlands. Deze Lambiek heeft wat bougies vervangen, en met dezelfde legendarische woorden als zijn voorganger, ons een goede reis gewenst.
Ik had al zo'n onderbuikgevoel, het idee dat we met een paar verse bougies alleen, Brummen niet zouden bereiken, en helaas, helaas, mijn onderbuik had weer eens gelijk.

Om inmiddels 21.45 strandden Jess en ik in Maastricht. (mijn moeder zat toen al op de trein naar Haarlem, en heeft slechts de eerste Belgische flapdrol meegemaakt)

Op de snelweg vlak voor Maastricht had ik besloten een hotel in te duiken. De grens van mijn geestelijk incasseringsvermogen kwam in zicht, de vermoeidheid begon me parten te spelen, en ik heb geloof ik een lichte vorm van nachtblindheid, dus een bed, slaap, en morgen gezond weer op, leek me een goed plan.

We reden Maastricht nog niet in of de auto besloot er weer mee op te houden. Hortend en stotend heeft ie het gered tot op de parkeerplaats van een hotel, maar verder wilde ie niet.
GDVRDGDVR!
Ik was het op dat punt zo zat dat ik besloot een kamer te regelen, en het morgen bij daglicht samen met de hulptroepen van de ANWB opnieuw te proberen.
Maar nee...de mevr. van het hotel vertelde me dat ze geen kamers meer hadden, en dat dat bij waarschijnlijk elk hotel in de buurt zo zou zijn omdat er een of andere bijeenkomst van de NAVO was.
Blijkbaar komt daar heel wat volk op af, want inderdaad, geen enkel hotel had ook nog maar een bedbankje over voor Jess en mij.
Ik voelde me net Maria, maar dan alleen met het kindeke en zonder Jozef, geen plaats meer in de herberg...

Dus maar weer de wegenwacht opgetelefoneerd (goddank voor mobieltjes!) Voor de derde keer anderhalf(!)uur zitten wachten op de goede man.
Dit heldere licht heeft wel het euvel gelokaliseerd, maar vertelde me dat het benodigde onderdeel niet op voorraad was, en omdat het eerste Pinksternacht was, dat nu ook niet meer ging lukken, en dat ik morgenvroeg maar weer moest bellen.
AAAAARRRGGGHHHH!!!!!!!!!!!

Er zat niets anders op dan om in de auto te slapen, en het morgen weer te proberen.
Proefondervindelijk hebben Jess en ik vastgesteld het overnachten in een Renault Kangoo geen pretje is. (En daar lees je nou nooit eens iets over in de autotest van de Kampioen!)
Om half 6 de volgende ochtend heb ik de telefoniste van onze nationale hulpdiensten maar weer eens uit haar bed gebeld, en na (alweer) anderhalf uur duimen draaien kwam kandidaat nummer 4.
Deze zeer vriendelijke, slecht Duits sprekende Belg ( lees: Limburgse jongeman) heeft op zeer ingenieuze wijze het benodigde onderdeel bij een bevriende garage houder los weten te peuteren. Iets wat op tweede pinksterdag vroeg in de morgen ook niet simpel zal zijn geweest.
De gehele reparatie duurde, hou je vast...NOG GEEN TWEE MINUTEN!!!
Toch knap dat ze daar met z'n allen zo'n 14 uur over gedaan hebben...

Uiteindelijk reden we hier om 11.30 het erf weer op, 26 uur dus nadat we uit Zwitserland vertrokken waren.
Mijn lieve Dennis is die dag ook naar huis gekomen zonder zelfs maar aan z'n roeitocht begonnen te zijn.
Hij had mij in de nacht van het autokamperen zo vreselijk overstuur aan de telefoon gehad (Als ik Jess niet bij me had gehad was ik waarschijnlijk vrijwíllig van de radar verdwenen) dat er voor hem maar één weg de juiste leek, en dat was naar huis.

Zijn reis naar huis, met roeifiets en fietskar in combinatie met een trein, een lift naar het perron, 4 keer overstappen, en een geknapte aandrijfkabel is ook niet geheel vlekkeloos verlopen...maar daar was ik niet bij dus hierover gelukkig geen verslag.

Je zult begrijpen dat ik ondanks alle uitdagingen die me hier thuis te wachten staan, toch wel weer heel blij was om terug te zijn.
En na een nachtje goed slapen in m'n eigen bed en iedereen weer veilig thuis, zag de boel er ineens een stuk beter uit.
Het zonnetje scheen, we hadden nog een daggie vrij, dus dak van de Jeep gehaald, hondjes achterin, en rijen!
Cayen en Veerle zaten achterin als Maxima en Laurentine in de open koets op Prinsjesdag, ze wuifden nog net niet naar het gepeupel op en langs de weg...
Jim daarentegen vond het allemaal wat minder. Hij gluurde af en toe eens heel voorzichtig over het randje, en dook dan héél gauw weer onder met z'n oogjes stijf dicht. Ter info: Jim logeert bij ons omdat de bazen aan het varen zijn en Jimmeke niet zo gecharmeerd is van de zeilboot. Al die wind en dat gewiebel... Nou...een cabriolet is ook niet echt zijn favoriete vervoermiddel!

Maar goed, wonderlijk hoe blij je kunt worden van heel gewone dingen, die je dus helemaal niet ver van huis hoeft te zoeken...
Ik zal heus wel weer eens op vakantie gaan, waarschijnlijk binnen een jaar al wel weer, maar voor nu blijf ik lekker thuis.

Trouwens...
Jess heeft de hele reis de, volle 26 uur, zonder mopperen, klagen, zaniken, of zeuren ondergaan, en da's meer dan dat ik van mezelf kan zeggen.
Thuisgekomen is ze met de camera de tuin ingegaan, en heeft onder andere wat zelfportretten gemaakt. Deze foto heeft ze "Liefff" genoemd...Need i say more?