Crash, Boom, Bang!

Gisteren om deze tijd lag ik in het ziekenhuis in Goes, op een wervelplank met een nekbrace om, volledig gestabiliseerd omdat de kans groot was dat ik een gebroken nek had, en ik kan je vertellen...da's best beangstigend!
Wat was er gebeurd?

Nou, je raad het bijna al...we waren er weer eens even tussenuit...
Een weekendje Zeeland met als thema het EK roeifietsen.
Alles zat mee, hier thuis alles geregeld en onder controle dankzij onze lieve Geja. Het zonnetje heeft de hele tijd volop geschenen, er was een beetje wind, maar voor Zeelandse begrippen was het een licht briesje.
Hoewel Zeeland niet mijn favoriete provincie is (ik woon namelijk in mijn favoriete provincie) waren de twee tour tochten die we gereden hebben met de roetsers die net als wij geen behoefte hadden aan competitie errug mooi. De eerste dag een kilometer of 50 en de tweede dag zo'n 70, niet te lang niet te kort, kortom niks meer aan doen!
Leuke mensen (zoals altijd bij dit festijn!) luxe accommodatie, lekker eten, het leek ons zomaar een keertje gegund te zijn, weekendverlof zonder pech.
Niets was dus minder waar...

Vrijdagmiddag zijn we aangekomen, en we hebben het tot en met zondag eind van de dag echt Super gehad!
De wedstrijd zat erop, en we verlieten zo langzaam aan met z'n allen Neeltje Jans (je weet wel dat nepeiland op Kamperland) om nog effe samen te eten voordat iedereen weer naar huis zou vertrekken.
Dennis en ik hadden voor de gelegenheid de roeifietstandem weer geleend, en op deze laatste kilometers, die we terug reden met de nummers één en vier van de wedstrijd, leek het de jongens leuk er nog even een sprintje uit te trekken...
Dat hele sprintje ging nergens over natuurlijk, maar we hadden wind mee dus het ging lekker... totdat er om nog steeds onverklaarbare redenen ineens een kabel bleef haken achter een of ander stuur onderdeel waardoor het stuur blokkeerde en we met ruim 35 km pu tegen het asfalt kwakten.

Ik heb al eens eerder verteld over een schuiver met de tandem en dat was al verre van leuk, maar deze ging zoveel harder dan de eerste keer!!!
Probeer je even voor te stellen dat je op je rug, redelijk laag bij de grond achteruit vliegt met een vaart die de gemiddelde snorfiets niet bij kan houden. Géén idéé wat er achter je gebeurt, en je gehele lot in de handen van de bestuurder...
Noem het maar even "kwetsbaar en hulpeloos"

Ik hoorde een knal en het volgende moment kwak ik loeihard met mijn hoofd tegen het asfalt waardoor ik met mijn nek in een rare knik nog een paar meter door glij.
Ik weet nog dat ik sterretjes zag, mijn armen en handen voelde "verdwijnen" en heel hard heb liggen vloeken dat dit niet goed was en dat ze gvd mijn hoofd tegen moesten houden.
De eerste die mij gewond en wel te hulp schoot was natuurlijk mijn eigen lieve Dennis. Hij had uiteraard dezelfde schuiver gemaakt, maar dan terwijl hij vooruit ging, en dat heeft zijn verwondingen beperkt tot de gebruikelijke zeer pijnlijke maar weer goed te genezen schaaf/brandwonden.

Nou, lang verhaal maar een beetje korter...de ambulance werd gebeld, ik was volledig omringd door behulpzame omstanders. Door verschillende redders in nood is mij moed in gesproken, mijn handen zijn vastgehouden, en onzinnige verhalen verteld (om me af te leiden neem ik aan...) Tot ik uiteindelijk door twee zeer bezorgde ambulancemensen van top tot teen gespalkt ben en naar het ziekenhuis ben gebracht.

Al met al hebben we ongeveer twee en half uur de angst gehad dat mijn nek gebroken was.
Dat is een behoorlijk lange tijd om na te denken over het gegeven "gebroken nek" en het is maar goed dat ze me een flinke dosis morfine hebben toegediend zodat ik af en toe even wegzakte, want de paniek lag op de loer om toe te slaan!
Ik ben van top tot teen geröntgend, er is een echo van mijn buik gemaakt (de radioloog was nog even zo lollig te roepen "Het is een meisje") en er is een urineonderzoek gedaan.

Ik zweefde tussen de emotie van "waar blijft die vent met de uitslag" en "O nee ik wil het niet weten" in, maar zoals je al wel begrepen zult hebben, Goddank waren alle uitslagen goed en mocht ik ontspalkt worden.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo opgelucht en dankbaar ben geweest...

Even tussen twee denkbeeldige haakjes in, de uitval verschijnselen de ik aan mijn armen en handen had kwamen door de hyperventilatie, en de pijnlijke buik tijdens het onderzoek naar inwendige kwetsuren kwam omdat ik ongesteld moet worden... maar dat besefte ik me veel later pas toen de morfine was uitgewerkt, en ik alles met een helder hoofd nog eens de revue liet passeren.

Maar goed...
Ik mocht nog niet naar huis want ik had een joekel van een gat in mijn achterhoofd wat nog even kundig aan elkaar geborduurd moest worden, 6 prachtige kruis steekjes met hemels lichtblauw hechtdraad (dit heb ik niet zelf bedacht hoor, ik werd behandeld door een arts met gevoel voor humor...)
De vorm van de wond schijnt qua vorm, volgens dezelfde dokter, trouwens exact te lijken op het litteken van Harry Potter, dus je ziet het, àls ik iets doe dan wél met gevoel voor drama...
Als ik nu moet lachen doen de hechtingen achter op mijn hoofd pijn, maar volgens Dennis (ook met gevoel voor humor) komt dat omdat ze me direct een facelift hebben willen geven... Marijke Hellwegen is er niks bij, maar ik moet zeggen dat ik momenteel wel rondloop als iemand van haar leeftijd, ergens achter in de 60?70?

We kregen overigens een wekadvies mee, wat inhoud dat Dennis mij de eerste nacht om de drie uur wakker moest maken, en ik moest dan iets zinnigs zeggen.
"Ik ook van jou" dat telde volgens de dokter niet, het moest zoiets zijn als de tafel van 7.
Nou dreun ik de tafel van 7 ook niet vlekkeloos op als ik niet zojuist met mijn hoofd op straat ben gekwakt,(ik ben namelijk dyslectisch maar dan met cijfers) dus dat zou 'm niet worden, dus toen vannacht de wekker ging blijk ik geroepen te hebben: "Ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs!"
Om vervolgens weer als een blok in slaap te vallen.

Het uiteindelijke resultaat naast het mooie borduurwerkje op mijn hoofd zijn de nodige schaafsels en kneuzingen over de hele rechterkant, een gehavende rug, ik heb spierpijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik er spieren had, en mijn kaakgewricht heeft blijkbaar een flinke klap gehad dus eten is zeer pijnlijk, maar lullen gaat gelukkig (of helaas...?) nog prima.

Tijdens het hele weekend is het evenement gefilmd voor een lokale Zeeuwse omroep. vanuit alle mogelijke en onmogelijke posities zijn we met z'n allen gefilmd, zelfs vanuit een helikopter, dus ik vermoed dat er mooie beelden tussen zitten, dus voor de geïnteresseerden onder u...www.tvwalcheren.nl en dan kijken naar de uitzending van maandag 21 september.
Voor de ramptoeristen onder jullie...gelukkig was de camera er niet bij toen Dennis en ik besloten een staaltje stunt rijden te laten zien...

Inmiddels zijn we weer veilig thuis, likken onze wonden, en gaan donderdag weer aan het werk.

De volgende keer dat ik weer op de roeifiets stap zal ik zelf het stuur weer in handen nemen, met de beentjes vóóruit.
Want terwijl ik daar op het asfalt lag te jammeren, heb ik besloten dat dit mijn laatste tocht op een tandem was.
Ik vind het ontzettend leuk zo'n gezamenlijke hobby,ik zal het zelfs missen, maar ik durf écht niet meer achterop!
Het had geloof ik weinig gescheeld of ik was werkelijk voor het leven invalide geweest, en dát besef is aardig aangekomen moet ik zeggen.

Nog een klein zwart randje aan het weekend was het gemis van Joeri. Joeri was een roeifiets fanaat, en elk jaar te vinden op het EK, en hoewel ik natuurlijk niet voor iedereen kan spreken, waren er volgens mij maar weinig mensen die hem niet konden waarderen!
Vorig jaar hebben we hem op het EK van 2008 met z'n allen voor het laatst gezien.
Na de wedstrijd zou hij afreizen naar Amerika voor een coast to coast tocht. Van west naar oost Amerika alleen hij en z'n fiets.
Tijdens onze laatste ontmoeting vertelde hij dat hij z'n portemonnee was verloren met daarin alle spullen die nodig zijn om op het vliegtuig te kunnen stappen.
Dennis en ik hebben (semi zweverig als we zijn) nog gedacht dat hij met het verliezen van zijn geld en papieren een seintje van boven kreeg dat hij beter maar niet kon gaan, niet op dat moment in elk geval...
Hoe hij het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar hij is, met nieuwe papieren, op het vliegtuig gestapt en aan zijn reis begonnen.
Niet lang na zijn vertrek is hij van achteren aangereden.
Hij heeft het busje waarschijnlijk nooit aan zien komen, en heeft de klap niet overleefd...

Ik kende maar een klein stukje van Joeri, niet zo zeer van het fietsen, maar van de inspirerende gesprekken die we op Kreta hadden. Joeri was een heel bijzondere jongen, zo'n alleskunner met interesse voor alles en iedereen. Zijn vleugel heeft hij aan ons toevertrouwd voor hij op reis ging, en hij zou hem komen ophalen als hij weer veilig terug was.
De vleugel staat er nog steeds en wordt dagelijks bespeeld.
Wij denken bijna dagelijks aan Joeri,en terwijl ik dit schrijf schieten de tranen me weer in de ogen.
Ik besef als ik aan Joeri denk, dat zo'n harde val heel anders af had kunnen lopen. Misschien hadden we uiteindelijk gewoon geluk, misschien hebben een beetje hulp van boven gekregen, hoe dan ook...
Ik besef dat we met deze val geen pech, maar zeer veel geluk hebben gehad.

liefs, en doe voorzichtig op de fiets!