stukkie roeien?

Nou, het zit erop hoor, een slordige 332 kilometer van oost naar west en weer terug. Op de roeitandem wel te verstaan.
Elk jaar plannen Dennis en ik een bezigheid om het heugelijke feit van onze trouwdag te "vieren".
Eerlijk gezegd denken we tijdens deze uitjes beide geen moment aan het feit dat we al zo vreselijk lang samen zijn, maar gebruiken de gelegenheid meer als goed excuus om samen effe lekker weg te kunnen.
Elk jaar is het weer wat anders, maar nog niet eerder zo vreselijk sportief als deze keer.
Het plan was deze keer om drie dagen de tijd te nemen om van Brummen naar Leiden, van Leiden naar Haarlem, en van Haarlem weer terug te roeien.
Ik zag er de week van te voren ontzettend tegenop, maar het is me meer dan meegevallen, en ik kan in volledige eerlijkheid zeggen dat ik TOM ben. Niet zozeer "Trots Op Nederland" dus, Maar "Trots Op Mezelf"

Hoewel ook Nederland, en vooral het fietsbare gedeelte van het westen me niet tegen gevallen is, met als grote verrassing de omgeving van Almere! Ik heb vrij weinig met Almere puur om het feit dat het weinig tot geen historie heeft, ik vind het allemaal zo gemaakt, ik voel daar geen positieve energie uit de grond komen zal ik maar zeggen.
Hoewel de bermen daar wel erg breed zijn met voldoende gras om een uurtje in de zon maar uit het zicht even lekker te relaxen.

Nu rijden er momenteel slechts twee roeitandems op de gehele aardkloot rond. Waar de ene dit weekend was is bekend, de andere woont in Almere bij Theo en Annemieke, en daar moesten we natuurlijk wel even langs op de terugweg.
Zij zijn na de lunch, toen wij onze weg vervolgden, een kilometer of 20 met ons mee geroeid, en dat ging best lekker zo langs al dat water.
Mooi stukkie hoor, met al die bootjes en boten in het zonnetje op de plas.
Goeie gladde eindeloze fietspaden, en weinig wind om ons te ontmoedigen.

Alleen de eerste dag viel eigenlijk wat tegen, en dan met de nadruk op "viel", want dat is namelijk wat we na de eerste 55 km gedaan hebben.
In de categorie "Slippertje" (zie: een paar blogverhaaltjes terug.)
We zijn gevallen...
Achteraf niet dramatisch, maar ter plekke was ik toch wel effe flink geschrokken. Vooral omdat ik al achteruit zoevend dus nooit aan kon zien komen dat we onderuit zouden gaan.
Het ene moment lig je nog lekker te genieten van een lekker stukkie niks doen, omdat we een fietstunneltje door vlogen, en ik dan de instructie "Laat lopen!" van Dennis krijg, het volgende moment lig je gezamenlijk plat op je reet op het asfalt.
En da's best hard...dat asfalt.

De fiets was gelukkig nog heel, en Dennis z'n benen zijn al jaren gewend aan periodieke schaafwonden en gaten van het vallen, dus zijn gewonde knie was blijkbaar een kleinigheid.
Ik zelf had wat schaafgedoe op m'n ellebogen, en een hele zere heup! Ik zag echt even sterretjes toen ik daar onder die fiets lag te spartelen.
Een prachtige schaafplek, en een gevoel alsof ik zojuist middels een operatie een nieuwe heupkom én kop had verkregen, is wat ik eraan over heb gehouden, dus...niet zeuren, fiets overeind (nadat er wat kabels weer op de juiste plek waren gemonteerd) en roeien kreng!

Die term "Laat lopen!" is overigens één van de zeer weinige dingen die Dennis tegen me zegt tijdens het roeien, want ondanks dat we met onze hoofden bij elkaar zitten, is de rijwind dusdanig hard dat ik hem wel, maar hij mij niet verstaat. En dat resulteert dus in het roepen van de hoogst noodzakelijk dingen zoals dus:
"Laat lopen!" Wat betekend dat ik even moet stoppen met roeien omdat we vaart moeten minderen.
Dan heb je nog de term "Light!" Wat betekend dat ik met twee slappe handjes verder mag roeien.
En dan heb ik in drie dagen zo ongeveer 686 keer "Hobbel!" en "Drempel!" gehoord, en vervolgens dus ook gevoeld.
Ik kan Dennis maar niet aan zijn verstand peuteren dat het geen bal uitmaakt of ik eerst hoor dat ik door elkaar gehopst ga worden, ik zie 'm toch niet aankomen, dus hopsen doe ik dan toch wel.

Maar goed, eenmaal overeind gekrabbeld gingen we dus weer verder...
De hele heenweg hadden we al een flinke tegen en zijwind te verduren,dus al met al
best zwaar. Na zo'n val wordt dat er dus niet beter op, maar na een klein emotioneel dippie mijnerzijds, nadat we een klim gehad hadden op de Utrechtse Heuvelrug, gingen we uiteindelijk wel weer lekker.
Totdat we nog een km of 30 te gaan hadden, en er een stormpje op kwam zetten, inclusief rukwinden en regen. Toen vond ik het effe niet meer leuk, en vroeg me werkelijk af wat ook al weer de reden van deze zelfkastijding was...
We hadden niet echt een goeie plek om te schuilen, de wetenschap dat het we toch echt op eigen kracht verder moesten, en zulke kouwe vingers dat ik niet meer heen of weer kon schakelen zodat ik in een veel te zware versnelling, inwendig die achterlijke fiets en de situatie vervloekend, door ploeterde.
En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik het, zéker na die val, best eng vond zo af en toe.

Maar zoals aan alles kwam ook hieraan een eind. Leiden kwam in zicht, en aan het lijden kwam een eind.
Meer dan gastvrij opgevangen door Simone en Arjen, waar we zijn blijven eten, praten, snookeren, (veel te laat)gaan slapen, ontbijten, etc. Ik heb zelfs nog even de hond uitgelaten, want stel je voor dat ik in één weekend vergeet hoe dat ook al weer moet...
Het weer was vlak na onze aankomst geheel opgeklaard, dus dat maakte onze eerste stop compleet perfect. Ik weet dat ze meelezen dus... Simoon en Ar...bedankt! en de volgende keer bij ons. Ben benieuwd of jullie dan ook op de fiets komen...

De rest van de dagen waren eigenlijk perfect. Het weer was meer dan goed, de bezoekjes die we afgelegd hadden waren gezellig, hoewel we niet zijn toegekomen aan iedereen die we hadden willen bezoeken. (sorry jongens...volgende keer beter?!)

Maar toch heb ik nog even iets te "klagen" Ik zet het woord tussen haakjes omdat ik eigenlijk vind dat ik volledig gelijk heb over het volgende: Mannen! en dan vooral van het bukkende soort.
(Lig en roeifietsers noemen wielrenners bukkers, zodoende...)

Laat ik me op voorhand verontschuldigen tegenover de wielrennende medemens die zich wél weet te gedragen, en die dit blog toevallig meelezen, want mijn mening over deze "sportieve" mannen is redelijk ongezouten...
Dus bij deze...sorry, voel je niet aangesproken als het niet nodig is, is het wel nodig dat je je aangesproken voelt...Ga je schamen!

Goed, wielrenners dus...
Wat is dat een onbeschoft stelletje zeg, ongelooflijk! Dit was mij al opgevallen nog voordat ik een roeifiets beklom hoor.
Je kent ze wel, van die Roadtrains op zondagochtend.
Een hele kudde mannen op veel te kleine fietsjes die volgens mij door hun vrouw het huis uit worden gebonjourd zodat zíj even een paar uur geen last hebben van al dat rondvliegende, gefrustreerde kleine piemeltjes testosteron.
Van dat manvolk dat luid schreeuwend en vloekend op die kleine fietsjes op je af komt denderen, die hebben besloten dat de weg van hen is, en van jou verwachten dat je je als de sodemieter uit de voeten maakt zodat zij hun hoge tempo kunnen handhaven.
En afgelopen zondag had ik ze (voor mijn gevoel állemaal) achter me aan.

En dan letterlijk hè?! Weet je nog? Ik lig op de tandem namelijk achterstevoren in een redelijk ongewone positie. Dat wil zeggen, ongewoon voor in het openbaar... Bedenk daarbij dat ik om puur praktische redenen strakke kleding aan heb.
Oké de gehele outfit is zwart en strak, dus ik heb wel wat weg van Catwoman (maar dan zonder de bijbehorende Superpowerrrrrs en poezenmasker)
Maar geloof me, iets vormeloos als een tuinbroek, overgooier,joggingbroek of zelfs een gewone spijkerbroek gaat zo schuren op z'n fiets...

Toch is deze combinatie van fietskleding en een liggende positie voor veel kereltjes blijkbaar een vrijbrief om de ene "originele" opmerking na de andere te maken. Soms redelijk beschaafd, soms ronduit onbeschoft, en soms zelfs schunnig.
Ik zal de jullie de ergste besparen, maar om een idee te krijgen over de reden van mijn beklag, hier heb je d'r een paar:

" Sohé, jij ligt er lekker bij!"
" Ziet er strak uit wijffie."
" Wat dacht je? ik ga er vast bij liggen?"
" Hé jongens, ik kan liplezen!"

Need i say more? ik geloof het niet.

Eén bukkert vond het nodig om helemaal niets te zeggen, maar om obscene gebaren te maken, die ik hier niet nader zal beschrijven, verzin zelf maar iets schunnigs en waarschijnlijk lijkt het op wat hij deed...

Ik had dus al niet zulke warme gevoelens voor de wielrennende medemens, na afgelopen zondag is de genegenheid gedaald tot ver onder nul.

Nu is het natuurlijk wel zo dat als je je op een dergelijk apparaat in het openbaar begeeft, je kunt verwachten dat je niet onopgemerkt blijft,en dat levert ook leuke reacties op hoor.
Spontaan joehoehende, zwaaiende, hun duim opstekende mensen. Mensen die met de auto naast je blijven rijden om van alles te vragen, je te filmen of te fotograferen, etc.

Dit iets beschaafdere type mens, heeft dan wel weer de neiging lollig te zijn, of dat althans te proberen. Maar ook hier geldt, na een tijdje heb je het wel gehoord en gehad.
Een kleine greep uit de serie "Lollig bedoelde opmerkingen"

"Hé je gaat de verkeerde kant op!"
"Hebben jullie ruzie?"
(tegen Dennis)"Ze doet stiekum niet mee hoor!"

Klein detail is wel dat, hoewel dit soort reacties niet zo schadelijk zijn voor mijn gevoel als die andere, ze wel bijna allemaal geroepen worden door mannen...Jongens, heren, en ander manvolk, wat is dat toch?

Maar tot zover onze "Tocht der Tochten".
Nou ja voor mij dan...Dennis roeit of fiets als het even kan eens per week naar zijn werk in Naarden, en ik geloof dat een enkele reis Brummen Naarden zo'n kleine 90 km is. Dan werkt ie een daggie, en fietst ie weer terug, reken maar uit.
Hij gaat aan het eind van de maand Tilf Bastogne Tilf roeien, op één dag 237 km... Vind ie leuk...

Maar goed, ík ben blij dat het er weer op zit.
Ik loop nu, een paar dagen later, nog steeds een beetje als Lucile Werner rond te hobbelen vanwege een bont en blauwe heup, maar ik hoor er nu geloof ik wel helemaal bij in het fietswereldje. (En laat ik dat nou altijd al gewild hebben...;-)
Maar waar het om gaat, we hebben het samen erg naar 't zin gehad, en ik zou het zo weer doen, dus als iedereen volgend jaar alvast zo rond 10 mei een bezoekje van ons incalculeert...

liefs.

En dan doe ik nu m'n dansje....

"En dan doe ik nu m'n dansje..."
Dit is een zin uit een show van Brigitte Kaandorp van heel lang geleden.
Ze was in die show aan het vertellen en uitbeelden hoe ze ooit, als ze eenmaal doorgebroken was, een theaterproductie wilde gaan maken met een groot showballet inclusief veren en boa's en het Urker Mannenkoor als backing vocals.
Tijdens deze uitleg, midden in een zeer dramatisch lied deed ze haar dansje, wat ze dus op knullige wijze aankondigde, en waar ze vervolgens niets van bakte.

Aan dat knullige dansje van haar heb ik vanavond een aantal keer moeten denken, en dan geheel met betrekking tot mijzelf en Dennis.
We hebben vanavond namelijk onze eerste les in de schone kunsten van het Argentijnse tangodansen achter de rug. Niet te verwarren met de Spaanse tango.
Deze is namelijk veel stijver, en aan strenge regels gebonden. De Argentijnse tango variant is redelijk regelloos, en meer een gevoelsdans.
(Dit heb ik mij allemaal laten vertellen, dus schrijf dit niet uit ervaring. mijn dans ervaring is namelijk 0!)

O, o, o, wat ziet het er geweldig sensueel, sexy, en vooral gevaarlijk gemakkelijk uit wanneer onze juf en meester even voordoen hoe de Argentijnse passie eruit hoort te zien.
Vol goede moed stonden we daar dus te popelen om dit kunstje te kopiëren.
Het ritme gevoel dàt heb ik.
Dennis heeft in een grijs verleden (dat wil zeggen ver voordat ik in beeld kwam) een jaar of vier stijl gedanst, met als spetterende finale, deelname aan AVRO's danstest, dus hoe moeilijk kan zoiets zijn...?!

Nou.....best moeilijk kan ik je vertellen. En weet je waarom?
Omdat de man van het dansduo volgens goed rollenpatroonbevestigend gebruik de dans leidt, en de vrouw netjes en zonder tegenstribbelen volgt.....
Tsja.....degenen die mij een beetje kennen, en dat geldt voor de meeste van mijn trouwe bloglezers, weten dat ik niet zo'n volgzaam type ben! (Ik roep het wel eens, maar dat is dan met het oog op mijn zelfkennis, puur cynisch.)
Sterker nog, ik ben zo onzettend niet volgzaam! Ik maak het mezelf al zolang ik me kan herinneren vaak onnodig moeilijk omdat ik van nature de neiging heb de boel te regelen, en niet iedereen kan dat waarderen heb ik begrepen.
Sorry jongens, ik ben me daar inmiddels goed van bewust, en zoals ik placht te zeggen :" Er wordt aan gewerkt!"

Dennis daarentegen is geen geboren leider, en geen geboren volger. Zoals hij zelf zegt :"Ik ben de moeilijkste niet."
In ons dagelijks leven is deze combinatie best lekker. We weten wat we aan elkaar hebben, en met hier en daar wat water bij de wijn gaat het al precies 18 jaar en 1 dag goed.

Maar dan terug naar vanavond. Zo'n dansje met rollenpatroon.....poehé.
Ik moest ineens achteruit dansachtig lopen volgens de non verbale instructies van Dennis die ook nog even zoekende was.
Iets wat dus al heel snel resulteerde in Carolientje die de leiding over nam.
Wat weer tot gevolg had dat we met elkaars knieën, voeten, en ego's in botsing kwamen.
Onze alleraardigste dansleraar had met zijn geoefend oog echter al heel snel in de gaten waar de dansschoenen wrongen en schoot te hulp.
En zo knullig als dat het dansen met Dennis ging, zo soepeltjes ging het met meester Renee, en samen zweefde we als Fred en Ginger door de zaal (ik doe nu even een beroep op jullie levendige fantasie.)
Blijkbaar kan ik mij dus best laten leiden, als het maar door een vreemde man met overwicht, en verstand van zaken is.

Met weer wat hersteld zelfvertrouwen en enige spijt (best leuk zo'n goed lukkend dansje) liet ik meester Renee los, maar weer terug onder de bezielende leiding van Dennis bleek dat we acuut weer in dezelfde fouten vervielen.
Deze keer werd Dennis door Renee apart genomen omdat hij niet duidelijk genoeg was in zijn aanwijzingen, en mij zo het volgen wat moeilijk maakte. Dus voor ik het wist dansten beide mannen in elkaars armen bij me weg.
Best een apart gezicht, je man zo innig verstrengeld met een andere man, maar het was voor het goeie doel zal ik maar zeggen, en de uitdrukking op het gezicht van Dennis maakte een hoop goed...

Na de rest van de les nog hevig doorgestuntelt te hebben, met af en toe een paar passen die zowaar op een Argentijnse beginnerstango leken, ben ik tot de conclusie gekomen dat het moeilijker is om met iemand te dansen die je heel erg goed kent, en waar je ook nog eens een al vastgeroest omgangspatroon mee hebt, dan met een volslagen vreemde.
Toch zie ik hier de ook zéker de voordelen van, want zoals ik al eerder vertelde, werk ik aan mijn te veel aan leiderscapaciteiten, en als wij samen deze dans onder de knieën willen krijgen, zal ik los moeten laten en me moeten laten leiden.
Dennis daarentegen zal mij moeten sturen. Liefie...succes!

Voor nu lijkt dit een nog bijna onmogelijke opdracht, maar wel eentje die ik zeer nuttig acht, en die op een hele leuke manier uitgevoerd kan worden, want ik vond deze eerste les namelijk wel ontzettend leuk!
We hebben ons dus ingeschreven voor de eerste 6 lessen, en zie ons in gedachten aan het eind hiervan al zwierend als volleerd tangodansers door de gangen van het pension zweven.
Wellicht volgen tegen die tijd, of pas véél later, de foto's van een Dennis en Carolien dansmoment.

Tot die tijd dromen we lekker verder.

liefs!

Slippertje....

Vorige week zondag reed ik samen met Veerle en Cayen in de Jeep richting het westen des lands. Dennis en Jess waren die dag met de trein samen met een klein clubje van de muziekschool een daggie naar Amsterdam voor allerlei culturele en muzikale uitspattingen, en Jess zou later die dag naar oma in Haarlem gaan om daar de rest van de week de vakantie door te brengen. Je weet wel, omdat wij hier in pension dan te druk zijn om ons als verantwoordelijke ouders te gedragen...

Ik mocht (en wilde) niet mee naar Amsterdam, en kwam dat effe goed uit zeg!
Omdat zij met de trein gingen en dus de logeerspullen (lees; een paar kleren en heel veel speelgoed...!) niet de hele dag konden worden meegesleept door onze hoofdstad, was ik de aangewezen persoon om even heen en weer te rijden naar Haarlem.
Nu vind ik tegenwoordig, sinds de Jeep, een ritje best leuk, maar om de dag toch nog een beetje extra zin te geven, had ik besloten de honden meiden mee te nemen en er op z'n minst een wandeling in het westen aan vast te knopen. Vinden ze altijd leuk, een andere wandel omgeving, en dan bij voorkeur het strand, maar van het strand is het deze dag helaas niet van gekomen.
Waarom niet? Laten we zeggen...vanwege het K.weer. Waar die K voor staat mogen jullie zelf invullen...
Weken was het mooi, zonnig en droog weer geweest, maar deze dag moest het er dan toch van komen...Regen! en niet zo zuinig ook!
Nu ben ik er niet het type naar om al te lang stil te staan bij slecht weer omdat ik van mening ben dat je er, hoeveel je er ook over zeurt en klaagt, toch geen reet aan verandert.
Maar waarom ik er dan nu toch zelfs een blog bericht aan waag komt door het volgende incidentje.

Door het langdurig droge weer van de afgelopen weken was er de nodige derrie op de weg blijven liggen in de vorm van olie, rubber, etc. En wanneer het dan flink gaat regenen, zoals die dag, kan het ineens best glad worden...juist....nou inderdaad!

Niets vermoedend en redelijk ontspannen reed ik, turend tussen de driftig wissende wissers door, op een weg waar ik niet moest zijn (dit gebeurt mij geregeld...)
Dus werd mij door mijn goede vriend Tom(Tom) vriendelijk doch dringend verzocht een U bocht te maken.
"Tuurlijk Tom, geen punt, als jij dat zegt..."
Tom is altijd heel behulpzaam, en brengt me uiteindelijk altijd waar ik wezen moet, maar hij vergeet toch geregeld te vertellen dat ik voorzichtig moet zijn... zo ook deze keer.
Ik zie een mooie gelegenheid om te keren ,en zet de manoeuvre in.
Daarbij vergeet ik dat ik A: in een auto rijd met behoorlijk veel power onder het rechter pedaal.
En B: dat de weg best eens glad kan zijn vanwege de eerder genoemde derrie op de weg.
Tel daarbij op dat de bandenspanning te hoog is (daar weten we van maar dit moet nog even verholpen worden...) en dan kan het volgende gebeuren.

Ik geef waarschijnlijk iets te veel gas in de bocht, en ineens sta in achterstevoren!
Beide honden in de toch al niet al te ruime achterbak worden bedolven onder het plotsklaps neergeklapte achterbankje, en ik zit daar met een groot denkbeeldig vraagteken boven mijn hoofd.
Als een ware stuntvrouw (daar hebben we Daisy Duke weer....)heb ik me daar een pracht van een slip gemaakt, en helemaal niemand heeft het gefilmd of zelfs maar gezien....ik heb er zelfs zelf niet eens van kunnen genieten, zo snel ging het!

Dit grapje heeft gelukkig geen nadelige gevolgen voor mens, dier of materiaal, en met een grijns op mijn gezicht (dit was namelijk best leuk....) vervolg ik mijn weg.
De wandeling met de honden is er nog wel van gekomen hoor, in de Leidse Hout, samen met grote (honden) vriend Jim, en daar kan geen strand tegen op... behalve dan samen met Jim naar het strand waarschijnlijk...

Zou je zeggen dat dit wel voldoende gevaar op de weg is voor één week, maar nee, ik had er van de week nog een!
Oké, eentje in de categorie "Iets minder spectaculair tot zelfs suf" maar toch.
Dit slippertje geschiedde op de fiets, inderdaad...de ligfiets.

Ik was naar Zutphen geweest, en reed lekker liggend op mijn gemakkie terug naar huis.
In gedachten verzonken, zoals altijd op de fiets, zag ik iets wat mijn aandacht trok en waar ik diezelfde aandacht dus ook op richtte.
Mijn voorwiel floepte langs dat rottige randje tussen fietspad en berm, ik kon dit nooit meer corrigeren en met een prachtige snelheid van veel te hard voor zo'n situatie, beland ik frontaal tegen een boom.
Heel charmant, en omdat je, zeker als vrouw, met een ligfiets altijd bekijks hebt, had ik deze keer wel toeschouwers...zonder camera of filmend mobieltje gelukkig, maar het ging dan ook zo snel, deze hadden ze niet aan zien komen...Ha!
Geen kleer of andere scheuren, dus met slechts het schaamrood op de kaken ben ik weer snel op mijn fiets gaan liggen en hoopte dat niemand me herkend had...

Alsof het nog niet genoeg was, presenteer ik mijn laatste flater van deze week.
Weer in een andere categorie. Deze keer de afdeling "Ronduit SUF"

We hebben voor een weekje een hond in huis te logeren. Nee, niet in pension om allerlei redenen waar ik nu niet over zal uitweiden, maar om een beeld te scheppen van zijn formaat en uiterlijk:
Kennen jullie onze hond Thijs nog? Groot, lomp, lief, en oja...had ik lomp al genoemd?
Nou Bas zou zijn broertje geweest kunnen zijn...Zo, nou heb je een beeld.

Bas is erg lief maar wel een echte vent, en als je een echte vent meeneemt naar een bosrijke omgeving met zijn twee vrouwen (Veerle en Cayen) en je komt een andere echte vent tegen, dan komt in beide ventjes ineens een ware Bokito boven.
Zo ook vandaag, en na een paar keer vloekend tussen Bas en een andere reu gesprongen te zijn vond ik het welletjes, en heb ik het heerschap aangelijnd.
Het enige voordeel daarvan was dat ik een directe verbinding met hem had, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Bas vond door deze aangelijnde situatie dat hij nog haniger op andere reuen af moest stuiven.
Dat ik aan de andere kant van die lijn, op geheel verkeerde laarzen met net iets te hoge hakken achter hem aan gesleept werd liet hem volkomen koud.
Misschien voel je 'm al een beetje aankomen maar voor het volledige beeld...
Bas en ik in aangelijnde situatie.
Een heuveltje waar wij net van áf liepen.
En onderaan dat heuveltje een mevrouw met een Landseer (Landseer: hondenras, groot, harig, reuen vrij dominant...)

Bas zet de aanval in, en ik wapper er als een lullig vlaggetje op
"nieuwe haring dag" achteraan.
Op mijn o zo leuke, maar voor dit doel compleet misplaatste laarzen, en ja hoor...daar ga ik op de meest onflatteuze manier die je je kunt voorstellen, onderuit... wederom met publiek, maar gelukkig wederom zonder camera.
Ik stamel nog een oenig "goedemorgen" tegen de mevrouw, maar zij maakt zich wijselijk, met hond en al uit de voeten.
Opnieuw maar hopen dat ik niet herkend ben....

Goed, resumé...drie keer in één week een flinke slipper gemaakt.
En dan niet zo een die je van een al heel lang getrouwde vrouw van ruim 30+ zou kunnen verwachten...
Daarvoor moet je bij Heleen van Rooyen zijn ben ik bang, die is tenminste nog stout.
Ik ben gewoon mijn eigen onhandige, onflateuze, maar o zo lieve zelf...

liefs,
Carolien