Zwevende kiezer.

We worden momenteel met z'n allen middels een grootscheepse campagne weer gewezen op onze burgerplicht.
In dit geval gaat het wederom om het invullen van het Donorcodicil.
Iets wat inderdaad erg belangrijk is, of je nu iets nodig hebt of kwijt wilt...het doneren of ontvangen van een orgaan kan volgens mij verstrekkende gevolgen hebben.
Lees even verder waarom ik dat denk, en denk even met me mee.

Een jaar of 10 geleden was ik in het ziekenhuis op bezoek bij een uroloog.
Vraag me niet waarom ik daar moest zijn, want dat weet ik ècht niet meer, maar om de hele boel goed te kunnen bestuderen lag ik daar in elk geval op verzoek van de specialist met de billen bloot en de beentjes in de beugels.
Niet een van mijn hobby's maar ik moet zeggen, als je ooit een kind op de wereld hebt gezet ben je wel een beetje aan gewend aan dit openbaar vertoon.
Ik zal daar dus redelijk onverschillig gelegen hebben totdat ik de dokter tegen zijn assistent hoorde zeggen :" Hé kom eens kijken...dit is interessant! Dit heb ik nog nooit in het echt gezien!"
De assistent verdween ook met zijn hoofd tussen mijn benen, en zei zoiets als : " Is dat wat ik denk dat het is?!"
Ik lag daar te luisteren naar deze gezellige conversatie, en werd uiteraard wel erg nieuwsgierig naar wat de heren hadden ontdekt, er zat daar blijkbaar iets waar ik zelf nog niets van af wist... Ze waren echter nog even te druk met hun ontdekking om mij in het gesprek te betrekken dus vervolgens hoorde ik :" Ja, het zijn er echt twee!"
Pardon?! Twee? Twee Wat?! Ik was niet zwanger dus een onvermoede tweeling kon het toch niet zijn, en verder kon ik niets bedenken wat daar in tweevoud aanwezig zou kunnen zijn.
Na de heren doktoren weer even herinnerd te hebben aan mijn aanwezigheid, doken de twee inmiddels wat opgewonden uitziende gezichten weer op van tussen mijn benen.
"Mevrouw, we willen graag een echo en röntgen opnames maken van uw buik...we vermoeden dat u een dubbel niersysteem heeft."

Nou, om deze lange, maar wel vermakelijke inleiding niet al te lang te maken, ik bleek inderdaad de trotse bezitster van een volledig dubbel niersysteem.
Dit houdt in dat ik twee plasbuizen heb (Dàt was dus de reden van hun opgewonden toestant toen ze bij me naar binnen aan het gluren waren) en vier nieren.
Drie van deze nieren zijn volledig in tact en dit trio doet keurig hun werk. De vierde is wel aanwezig maar toont blijkbaar wat achterstand verschijnselen en zit daar dus voor spek en bonen. (Wellicht een recept voor de vleeseters onder jullie "gebakken niertjes met spek en bonen")

Maar zonder gekheid, ik vond dit toen der tijd vooral een bijzondere ontdekking omdat ik daarmee mijn medemens zou kunnen helpen!
Aangezien ik altijd al actief probeerde te zijn als wereldverbeteraar leek dit me de uitgelezen manier om de daad bij het woord te voegen. Ik zou geheel belangeloos aan een volslagen vreemde een nier doneren!
Als ik 10 jaar later (nu dus!) met deze boodschap bij de medische wetenschap zou aankloppen, zou ik waarschijnlijk direct op de operatietafel gedeponeerd zijn en zouden ze bij gebrek aan donoren en organen misschien wel twee van de drie geschikte nieren hebben verwijderd.
Toen echter was de arts waarmee ik met dit idee aanklopte zeer terughoudend.
Zijn visie was dat je niet zomaar in een gezond lichaam moest gaan snijden, en dat híj er in elk geval niet aan mee wilde werken.

Hevig teleurgesteld en gedesillusioneerd droop ik af, maar ondanks mijn ingebakken vasthoudendheid heb ik er toen niets meer mee gedaan, en daar ben ik nu ontzettend blij mee!

Als ik namelijk weer een sprongetje terug in de tijd neem kom ik uit bij ongeveer een jaar geleden. Ik heb toen na ongeveer 17 jaar mijn donorcodicil uit mijn portemonnee gehaald en weggegooid.
Ik liep al een tijdje met twijfels rond, twijfels die overigens de kop hebben opgestoken tijdens "De Grote Donorshow" van BNN.
Waar ik moeite mee had tijdens deze show was het gevoel van verplichting dat ik opgedrongen kreeg. Je zou je bijna een asociaal misdadig onmens gaan voelen als je niet bereid zou zijn een wezenlijk deel van jezelf af te staan aan een ander.

Sinds die tijd ben ik dus een zwevende kiezer.
De achterliggende reden van mijn twijfels is dat ik nogal spiritueel ingesteld ben (Goh, wat een verrassing...) en dat ik geloof in dingen als karma, celherinnering, en lotsbestemming.
De "voors" van het donor zijn kennen we allemaal, dus ben ik me serieus gaan verdiepen in de "tegens" ervan, en dat is interessante materie moet ik zeggen.
De artikelen en boeken die ik erop na sla bevestigen mijn twijfels in elk geval wel degelijk.
Er zijn hele boekwerken na te lezen waarin ervaringen worden beschreven van mensen die nà een transplantatie een karakter verandering ondergingen.

Als voorbeeld en om even in mijn straatje te blijven...zo is er een overtuigd vegetariër en health freak die na het ontvangen van een donororgaan zo ongeveer de beste klant van Mc Donalds is geworden, en zich klem eet aan hamburgers.
Een ander voorbeeld is er een van een keurige vrouw die na het ontvangen van het hart van een prostituee (niet uit mijn straatje uiteraard...) volgens eigen zeggen een losbandige del is geworden.
Het mooiste voorbeeld vond ik die van een jongetje van een jaar of 5 die het hart heeft ontvangen van een ander jochie van dezelfde leeftijd. Deze donatie was overigens een anonieme. Tijdens een vakantie ziet dit jongetje een volslagen vreemde man, roept heel hard "Pappie!" rent op hem af en vliegt hem om de nek.
Deze man bleek de vader te zijn van het overleden manneke...

Broodje aap verhalen of waarheid? Zeg het maar, dat laat ik aan je eigen gevoel over, maar ik vind dit soort "bewijzen" wel degelijk geloofwaardig.

Denk hier eens over na. Elk getransplanteerd orgaan word door het nieuwe lichaam afgestoten, dat is een feit.
Als gevolg daarvan moet de ontvanger levenslang zware medicijnen slikken om deze uitdrijving tegen te gaan. Door deze medicijnen word het immuunsysteem zo zwaar aangetast dat de patiënt grote kans loopt om aan een redelijk simpele aandoening zoals een griepje alsnog het loodje legt.
Daar komt bij dat een getransplanteerd orgaan een veel korter leven heeft dan een eigen orgaan en na een onbepaalde tijd gewoon afsterft.
In dat geval moet er dus na een x aantal jaar op zoek worden gegaan naar weer een andere donor. (Mits de gever natuurlijk een nieren overschot heeft net zoals ik, dan is de donor wat zuiniger in gebruik...)

Maar even terug naar het afstoten van een orgaan...
Als je er even vanuit gaat dat elk mens:
*Zijn of haar persoonlijke energetische blauwdruk met zich meedraagt.
*Dit leven leeft met de bedoeling er op datzelfde persoonlijke vlak zo veel mogelijk van te leren.
Dan denk ik dat het best eens zo zou kunnen zijn dat het lichaam van een ontvanger, een orgaan van een andere ziel niet wíl opnemen omdat het simpelweg niet past in zijn eigen lotsbestemmimg.
Een nieuw orgaan heeft de celherinneringen van een andere ziel in zich, draagt de sporen van het karma van een ander.
Als je het zo bekijkt ( nog steeds met beide voetjes op de grond uiteraard) gooit een orgaantransplantatie de leerweg van zowel de gever (die een wezenlijk deel van zichzelf kwijt is) als van de ontvanger totaal in de war.
Het zal wel geen woord zijn, maar volgens mij kun je dan spreken van "zielsverstrengeling".

Phoehé! Zijn jullie al afgehaakt? Kan ik me voorstellen hoor. Maar voor degenen die er nog bij zijn zal ik het even netjes afmaken.

Voor mij zelf geldt dat ik nog steeds wat zweef, maar neig naar het "Nee" vakje op het donorcodicil.
Niet geven en dus uiteraard ook niet ontvangen.
Vooralsnog heb ik nog helemaal niets ingevuld, maar dat komt meer omdat ik mijn sofinummer nergens kan vinden, en die heb je dan weer nodig om je te registreren als wel of niet donor.
Zodra ik al mijn persoonlijke gegevens weer op een rijtje heb spoed ik mij naar de JaofNee site en vul iets in...Ja of Nee...ik vermoed het laatste.

Sommigen van jullie zullen nu waarschijnlijk denken dat het vele thuiszitten en de verveling me naar het hoofd zijn gestegen. Dat mag je denken.
Voor degenen bij wie ik wellicht een tikkie interesse heb gewekt voor de andere kant van de donorcampagne waarmee we momenteel worden overspoeld...
Kijk eens op http://bezinningorgaandonatie.nl
Geen zweverige site, goed te lezen, en volgens mij zéér interessant.


Rest mij af te sluiten met de wens dat we met z'n allen nooit voor de daadwerkelijke vreselijk moeilijke keuze van Ja of Nee komen te staan.

Liefs!