Zo moeder Zo dochter / Zo oma Zo kleindochter

De bank maakt overuren. En dan heb ik het niet over de DSB bank, maar over ons eigen twee en drie zits bankstel.
Al een week of vier maken de honden, de poes, en ik zo'n 15 uur per dag dankbaar gebruik van dit meubelstuk.
Op sommige dagen voel ik me redelijk en kan ik kiezen uit een half uurtje wandelen met Veerle, of iets nuttigs als een beetje boodschappen of wat gerommel in huis. Na één van deze bovenmenselijke prestaties gaat het lampie weer uit en is gevolg een langdurige banksessie (zie foto)

Sinds gisteren heeft Jess zich bij ons gevoegd. (waarvan geen foto op straffe van een flinke moeder/dochter twist)
Gisteren dus, na het eten was het tijd om ons haar acrobatische kunsten te vertonen, en sommige capriolen konden tippen aan die van een slangenmens. Met als enig verschil dat een slangenmens voldoende beheersing over zijn of haar ledematen heeft om op tijd weer uit de knoop te geraken...onze dochter moet wat dat betreft nog even door oefenen... of eigenlijk...bij nader inzien liever niet!
Onder luid gegiechel en "Kijk dan, Kijk dan!" geroep, manoeuvreerde ze zich in een zo op het oog onmogelijk pose om het volgende moment plat op haar gezicht te vallen!
Ik hoorde een soort van knappend geluid, en toen even niets meer...geen geluid of beweging van Jess, niets... Na een seconde of 5 kwam ze weer bij haar positieven en kwam kermend overeind met bloedende lippen en neus, deze laatste (haar neus dus) stond ook duidelijk niet meer zo recht als dat ik hem ooit afgeleverd heb, dus schoenen en jas aan en op naar de eerste hulp.

Ik kom tegenwoordig iets te vaak in ziekenhuizen naar m'n zin, maar ik onderga honderd keer liever voor mezelf allerlei onderzoeken, behandelingen, en operaties, dan dat ik één keer met en vóór mijn kind de ziekenhuisdrempel over stap.

De pijn viel door alle afleiding gelukkig reuze mee, en door de zenuwen kregen we gedrieën zelfs nog even de slappe lach toen we op de dienstdoende arts zaten/lagen te wachten. Dit kwam omdat we het toch wel erg sportief van haar vonden dat ze zo solidair was met haar oma, die eerder dit jaar haar neus brak na een botsing met een auto, en daar nu nog steeds de zichtbare en onzichtbare gevolgen van ondervind (zie: La Suisse quatre points)

Toen de dokter (die voor mijn gevoel jong genoeg was om óók een dochter van mij te zijn) haar hopelijk deskundige blik in Jess d'r neus had geworpen, kregen we het verzoek om de volgende ochtend terug te komen om de KNO arts zijn licht over dochterlief te laten schijnen.

Dus wij weer terug naar huis en omdat Jess een paar tellen het bewustzijn kwijt is geweest kregen we de opdracht om haar om de twee uur wakker te maken en iets zinnigs te laten zeggen... Goh...waar heb ik dat vaker gehoord?
Toen Dennis haar de eerste keer wakker maakte zei ze dan ook heel lief slaperig "Ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs." Om daarna alsnog feilloos de tafel van 7 op te zeggen, en da's meer dan wat ik een maand geleden gepresteerd heb. (zie: Crash, Boom, Bang)

De volgende ochtend bleek ik door deze onverwachte uitstap naar de eerste hulp zo uitgeput, dat Dennis maar weer eens zijn werk heeft gebeld om vrij te nemen omdat zijn kleine vrouwtje naar het ziekenhuis moest en zijn grote vrouwtje zich te ellendig voelde om dit te realiseren....grrmmm Vrouwen...!!!
We hopen maar dat de baas van Dennis al deze onverwachte "vrije" dagen nog even blijft tolereren...

Na een deskundig onderzoek van de KNO arts bleek de schade reuze mee te vallen. Niet gekneusd en zelfs niet gebroken...!?
Het bochtje naar links op Jessy's neusrug komt blijkbaar door de zwelling en verdwijnt dus gelukkig vanzelf weer. Haar lippen hebben nog ietsje weg van die van een klein bosnegertje, en het knappende geluid dat ik toch écht gehoord heb op het moment dat haar snoet het laminaat raakte zal van haar tanden geweest zijn, want dat is namelijk het enige dat er gekneusd is...één voortand.
Toch heeft ze letterlijk en figuurlijk een beste klap gehad, want toen ze vanmorgen uit het ziekenhuis terug kwam zag ze spierwit, met wallen tot op haar gehavende bovenlip.
Ze heeft tot ver in de middag geslapen als een blok, en is al weer heel vroeg opnieuw naar bed gegaan. Ze voelt zich echt een beetje ellendig.
Tsja, zo klap op je kop gaat je niet in de kouwe kleren zitten.

Wat kan ik zeggen...zo moeder zo dochter...

Nog heel even een kleine mededeling wat betreft de ongelukken die onszelf en onze medewerkers treffen...
We hadden tot vandaag nog één vaste collega over die in haar eentje (strontverkouden en met koorts) de boel runt totdat de andere collega hersteld is van haar gescheurde enkelbanden, en ik de whiplash aan de wilgen heb gehangen.
Tot ieders opluchting echter hadden we onze vaste steun en toeverlaat voor de weekeinden en vakanties. Zij vervangt mij als het ware zo goed als ze kan.
Vandaag belde ze op om te vertellen (gelukkig kàn ze het nog navertellen!) dat ze met haar scooter tegen een auto is aangereden, en dat ze dus is...uitgeschakeld...!!!
Ik zeg niks meer...

Liefs