Mijn collega's en ik hadden af en toe de grootste moeite om het spul in het gareel te houden. Niet omdat ze zich schandelijk gedroegen, maar meer omdat de verleiding om mee te gaan met de ongein die ze uithaalden erg verleidelijk was...
Vanmiddag stapte ik de deel op en kon nog net een gigantische waterstraal ontwijken die door Marcel(36) via de brandslang naar Laurens(17)gemikt werd.
Geja (31) nam vorige week een slok thee die ze direct weer over tafel spuugde omdat Niek(18) er een flinke schep zout in had gedaan. Niek merkte op zijn beurt dat allebei de banden van z'n fiets leeg waren toen hij naar huis wilde...onnodig te vermelden van wie deze vergeldingsactie was...
Tijdens de pauze waren de stoere verhalen over wilde nachten met lekkere chickies niet van de lucht, welke door de aanwezige meiden meteen weer ontkracht werden omdat zij de "lekkere chickies" in kwestie kenden, en daar hele andere dingen van hadden gehoord...
Ook een leuke was het geintje met de brandslang. De vraag of je collega even wil kijken waarom de spuitmond het niet doet, om vervolgens, terwijl er recht in het spuitstuk gekeken word, de kraan aan te zetten.
Ik kan nog wel meer voorbeelden noemen, en er zijn vast dingen gebeurd die ik niet heb meegekregen, maar het beeld is zo wel duidelijk denk ik.
Naast al deze gein en ongein deden ze hun werk ook nog eens goed, en slechts twee keer heb ik mijn "boze baas act" in moeten zetten (met succes overigens)
Ze willen zelfs allemaal graag terug komen in volgende vakanties...bof ik effe...
Het hoogseizoen zit er dus weer op, en alles is eigenlijk heel goed verlopen. Oké de gebruikelijk ups,downs en problemen. De nodige kilo's lichter, en hondsmoe maar alles en iedereen leeft nog en niemand is huilend weggelopen (Nou ja, ik 1 keer, maar da's veel minder dan ze van me gewend zijn hoor.)
We zijn inmiddels ook op een welverdiende vakantie geweest...Hoe het was? Tsja, nou, ehh, het weer was goed! Maar dat was het wel zo n beetje.
We zouden 14 dagen gaan, maar na 8 waren we alweer terug op honk. Waarom? Nou eigenlijk om hetzelfde type individu als die ik als eerste beschreven heb, de Puber.
Je kent ze wel, een vreemde diersoort die je overal ter wereld schijnt tegen te komen. Je hebt ze in allerlei vormen, soorten en maten, maar per individu kan het uiterlijk per week verschillen, vooral bij de vrouwelijke variant.
Het gedrag is ronduit grillig te noemen, maar over het algemeen bedoelen ze het niet zo rot als dat het eruit komt (schijnt...)
Ook een duidelijk kenmerk van hun gedrag is dat het plaatsgebonden is.
Dat wil vaak zeggen dat de Puber zich over het algemeen thuis (lees: in de vertrouwde omgeving bij mensen die je toch niet wegsturen hoe asociaal je ook doet) onmogelijk kan gedragen.
Op andere locaties, zoals bij vrienden, vreemde mensen, of op de (vakantie/zaterdag) werkplek zijn het vaak de meest leuke, gezellige, en onbevangen mensjes die je je kunt voorstellen.
Overigens, even tussendoor...de ene persoon is wat sneller een zelfstandig individu dan de ander, maar wat vind je van die Laura? dat meiske van 13 die van zins is om in haar eentje in twee jaar tijd de wereld rond te zeilen...!
Mijn eerste reactie was "Belachelijk! dat kan toch niet, wat voor ouders zijn dit, onverantwoordelijk!" en ga zo maar door.
Nu ik er wat meer over gelezen en nagedacht heb denk ik dat het niet eens zo gek is... niet dat ik mijn dochter volgend jaar in haar eentje op wereldreis zou sturen hoor...maar Jess heeft daar ten eerste zelf geen behoefte aan (gelukkig!) en ten tweede beheerst ze niet de kunst van het zeezeilen zoals deze Laura dat wel doet.
Bij nader inzien denk ik dat Laura in haar eentje op die boot net zo veilig is als wanneer ze een doorsnee tiener wordt, en de kans loopt om tijdens staptochten aangerand, overvallen, ontvoerd, neergeschoten/geslagen, of gewoonweg in het verkeer aangereden te worden.
Blijft een feit dat ik het ongelooflijk dapper van haar vind, en ik zou willen dat ik net als haar ouders wat meer de Kunst van het Loslaten beheerste...
Maar om op de vakantie terug te komen, het is maar goed dat ik me nog zo levendig kan herinneren hoe ik zelf was toen ik, lang lang geleden (zo voelt het althans) in de zelfde fase zat. Anders zou de hele vakantiesituatie op een klein familiedrama uitgelopen kunnen zijn.
Niet dat er geen aanvaringen geweest zijn hoor, uiteraard wel, maar eigenlijk hebben Dennis en ik ons er redelijk snel bij neergelegd dat vechten tegen het gedrag van een onwillige puber, hetzelfde is als vechten tegen de ons allen bekende Bierkaai.
(Toch eens opzoeken wie of wat dat nou waren...Bierkaaien, maar dat terzijde)
Redelijk snel hebben we dus besloten dat als Jess naar huis wilde,want dat was het geval, dat naar huis gaan de enige manier was om de boel nog te redden.
Dus...nadat Dennis zijn geplande roeifietsdingen had afgewerkt (waarover straks meer) zijn we de 1300 km weer teruggereden.
Vanaf het moment dat we besloten in te pakken en huiswaarts te rijden sloeg de stemming om als een blad aan een boom. In positieve zin dan hè. Jess was weer vrolijk, lief, behulpzaam, en dòl op d'r moeder.
Een dag na thuiskomst zijn we samen effe Zutphen ingegaan. Zodra ze het centrum instapte slaakte ze een diepe zucht. Ik vroeg haar wat er(nu weer)was, zuchten heb je namelijk in heel veel toonaarden, maar ze zei alleen maar: "Ik ben weer thuis!"
Nu lijkt het wellicht of ik klaag over het gedrag van onze dochter, maar da's niet het geval hoor! Sterker nog, ik vind het heel bijzonder dat ze al die jaren zo ontzettend lief en meegaand is geweest.
Zeg nou zelf, met ouders die je je hele korte leventje lang van de ene verhuizing in de andere storten, verschillende scholen laten doorlopen, en ook nog eens veel meer tijd met hun werk bezig zijn dan goed is voor een gezin, daar zou elk weldenkend kind al veel eerder dwars en recalcitrant van zijn geworden.
Nee, ik vind het eigenlijk wel prima dat ze zo af en toe wat tegengas geeft, lijkt ze toch meer op mij dan ik dacht... Hoewel, soms is ze wel heel direct hoor, en mijn zwakke plekken weet ze feilloos te vinden.
Klein voorbeeldje: Tijdens de vakantie vroeg ze me: "Mam, lijk ik met mijn uiterlijk op jouw of op papa?"
Qua gezicht misschien wel maar ik kan mij niet anders herinneren dan dat ik als kind altijd een beetje vadsig was en dat ze dus wat dat betreft niet op mij lijkt maar waarschijnlijk op haar vader.
"O gelukkig zegt ze, dan krijg ik tenminste niet zulke benen als jij,ik moet er niet aan enken!"
Au! van je dochter moet je het maar hebben...
Maar verder is ze echt heel lief hoor, en zoals al eerder gezegd, ze bedoeld het niet zo rot als dat het eruit komt...
Dit zijn overigens de zichtbare gevolgen van al dit leed ten gevolge van gierende hormonen.
Ik vind het geweldig! Ik heb Jess al verteld dat dit soort uitspattingen over het algemeen zijn om je ouders te choqueren, maar dat ze heel wat verder moet gaan om mij van m'n stuk te krijgen.
Ik heb vroeger, toen Carolientje zelf een pubertje was, met grote regelmaat aanvaringen met mijn ouders gehad omdat ik niets liever wilde dan gekleurde haren en rare hippe kleren. Mijn ouders waren daar helemaal niet van gecharmeerd, en nee was uiteraard nee!
Toen ik nog effe ouder was heb ik het overigens meer dan goed gemaakt door mijn uiterlijk bijna wekelijks drastisch te veranderen.
Zo extreem als dat ik aandurfde en, maar dat besef ik nu, met als belangrijk doel de aandacht van mijn ouders op me te vestigen.
Dat lukte soms wel soms niet, en meestal waren de reacties niet echt positief, maar hé, je bent jong en dan is negatieve aandacht óók aandacht!
Mijn moeder overigens, die mij vroeger voor gek verklaarde en zich afvroeg of dit schepsel écht een dochter van hààr was, vind Jessy's nieuwe look helemaal geweldig...
Zo zie je maar, het kan een generatietje duren, maar je bent nooit te oud om te leren.
Als laatste nog even de metamorfose van Dennis...
De eerste dagen was het net alsof ik een nieuwe man had, maar ik moet zeggen...ik vind het niet verkeerd.
Het werd ook wel tijd hoor, hij begon met al dat grijs en steeds doorzichtigere haardos steeds meer op Boudewijn de Groot te lijken. Ik heb helemaal niets tegen mijnheer de Groot en zijn verschijning, maar krijg toch een beetje het gevoel van de eeuwige hippie als ik hem zie.
Kortom...time for a change, en dit is het resultaat.
Bij Samson (je weet wel, dat kereltje uit de Bijbel, OT waarschijnlijk...) zat de kracht in zijn weelderige haardos, en nadat hij gekortwiekt was bleek het een lulletje eerste klas.
Even waren we bang dat Dennis met deze korte coupe slechts nog met de snelheid van een bejaarde schildpad zou fietsen maar niets is minder waar uiteraard.
Tijdens de vakantie heeft ie meegedaan aan een 24 uurs wedstrijd, met de bedoeling om in 24 uur aan één stuk, zo veel mogelijk rondjes van 6 kilometer te fietsen.
Ik geloof dat ie zelf niet zo te spreken was over het resultaat, en met wat
aanpassingen in de verzorging rondom zijn deelname zou hij blijkbaar nog veel meer kunnen.
Maar dat betekent dat er iemand stand by moet zijn voor de in en uitwendige Dennis. In het meest logische geval zou dat betekenen dat ík deze verzorging op me zou nemen, maar na een kort overleg hierover vonden we beide dat zoiets geen goed plan zou zijn.
Ik bent best een toegewijde echtgenote, maar zo toegewijd dat ik een etmaal lang langs een lintje ga staan huppelen omdat manlief een wat afwijkende hobby heeft...dat nu
ook weer niet!
Een dag na zijn 24 uurs prestatie hebben we de boel ingepakt om naar huis te vertrekken, maar niet voordat we even langs de Mont Ventoux zijn gereden.
Voor de niet kenners...da's die berg waar ze tijdens de Tour de France elk jaar met z'n allen tegenop ploeteren. Er is bijna aan de top zelfs een monument voor een wielrenner die er dood is neergevallen tijdens de Tour, maar dat lag geloof ik meer aan het teveel aan stimulerende middelen in z'n lijf dan aan de berg zelf.
Maar goed, drie jaar geleden is Dennis er al eens met z'n gewone ligfiets tegenop gereden, en omdat het vermoeden bestond dat nog geen roeifiets eerder de Ventoux bedwongen had kon ie het natuurlijk niet laten!
Ik had me al geestelijk voorbereid op de morele steun die Jess en ik hem onderweg vanuit de auto zouden moeten geven maar, zoals Dennis al roeiend naar ons riep, terwijl we naast hem rijdend vroegen hoe ie ging..."EITJE!"
En na zo'n topprestatie rest mij slechts nog mijn taak als rondemiss te vervullen.
Ik hoop alleen niet dat hij volgend jaar een uitdaging ziet in het Andesgebergte...
liefs.
Tja heel herkenbaar hoe jij als puber was. en niet alleen dat vadsige (viel best mee en was naar mij idee erg wisselend per periode (vriendje/liefdesverdriet)).
BeantwoordenVerwijderengroetjes van Sam(son)