Één is al meer dan genoeg zou je zeggen, temeer omdat het krantje in kwestie altijd ongelezen op de stapel terecht komt. Ik geloof niet dat ik ooit z'n ding heb ingekeken of doorgebladerd.
Ook betaal ik er steevast meer voor dan dat ie kost.
Waarom? Nou omdat ik de verkoper(m/v) altijd zo zielig vind, en zéker in de winter! Staan ze daar voor de ingang van een willekeurige supermarkt te blauwbekken.
Meestal is de persoon in kwestie van niet Nederlandse origine en duidelijk niet gewend aan, en gemaakt voor onze Hollandsche weersomstandigheden.
Ik denk dan: "Ik mis die paar euro niet, ze staan in elk geval iets te doen voor hun centen, dus geef mij maar zo'n ding."
Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen langs zo iemand te lopen, ze vriendelijk goeiendag te zeggen, en ze vervolgens met hun handel te laten staan.
Maar hoe komt het dan dat ik geregeld meer dan één zo'n krant in huis heb?
Nou, omdat er meerdere verkopers van het zelfde krantje zijn, en die anderen kunnen er niets aan doen dat ik er al één bij een collega dakloze heb aangeschaft...toch?
Ik heb wel eens geprobeerd er vanaf te komen door ze te vertellen dat ik de editie van deze week al heb, maar dan merk je ineens dat zo'n inburgeringscursus niet eens zo'n gek idee is...óf ze begrijpen me echt niet, of ze doen een heel overtuigende act van "Ikke niete begrijpe Nedderlans."
In elk geval stink ik er steeds weer in en ga ik weer naar huis met krantje nummer twee of drie.
Máár...denk ik dan, ik heb in elk geval mijn medemenselijkheid weer laten blijken, en voel me dus niet schuldig!
Da's namelijk de kern van de zaak...SCHULDGEVOEL! ja, inderdaad met hoofdletters. Ik heb het fenomeen zo ongeveer uitgevonden... als je een bul kon halen in de edele Wetenschap van de Schuldgevoelens, nou...dan was ik Cum Laude geslaagd hoor.
Sterker nog...Ik was vast docent Schuldgevoel geweest.
Echt waar, ik kan nog niet vals spelen als ik tegen mezelf Patience speel.
Voel me soms zelfs plaatsvervangend schuldig als een ander iets verkeerd heeft gedaan, en verontschuldig mezelf geregeld voor de rest van de mensheid...gewoon, omdat ik ook tot die mensheid behoor, snap je...?!
Dat niet iedereen last heeft van deze emotie werd me vorige week maar weer eens pijnlijk duidelijk.
Er is namelijk bij ons ingebroken, dat wil zeggen...in pension.
De rotzakken in kwestie hebben de kassa meegenomen, en tijdens het naar buiten rennen ook nog even de Hongerpot, het collecte potje van de plaatselijke kerk tbv arme weeskindjes in Weet ik veel waar, in hun zak gestopt.
Geen braaksporen.
Naar binnen gekomen op een plek waar nog maar kort geen honden meer in de kennels zaten, dus geen geblaf om ons te alarmeren.
Bepaalde deuren keurig weer dicht gedaan die, als ze open staan, een gevaar voor de honden kunnen zijn ivm ontsnappen.
Deuren wagenwijd open laten staan die voor de honden toch geen kwaad kunnen.
Niets overhoop gehaald, maar recht op het doel af, geld mee en wegwezen.
Kortom...deze proletarische winkelaars hebben precies geweten hoe de situatie er binnen de muren en hekken van het pension uit ziet. Klanten komen niet op deze plekken, en een onbekende zou niet zo attent rekening gehouden hebben met de veiligheid van de honden.
Dus...we zijn bestolen door iemand die bij ons gewerkt heeft of stage heeft gelopen, en dat doet zeer joh!
Het geld vind ik tot daar aan toe, en trouwens...er zat alleen maar wat wisselgeld in de kassa, en het collecte potje was ook pas geleegd, dus hun Grote Slag zal het niet geweest zijn, maar het idee!!!
Dat het iemand is geweest die ons persoonlijk kent, weet hoe hard iedereen hier werkt, en hoe begaan iedereen hier is met het bedrijf...Ongelooflijk!
Wat het nare aan het hele geval is, is dat je iedereen die in aanmerking komt voor de titel "Dief", de revue gaat laten passeren. Ook mensen die je je eigen kind nog zou toevertrouwen.
Maar eerlijk gezegd waren we het onderling al gauw eens...dit was géén recente arbeids of stagekracht...want als ik even terug mag linken naar het vorige Blogverhaal, dit zijn stuk voor stuk SuperPubers!
We hebben zo onze vermoedens die grenzen aan de overduidelijkheid. Maar helaas, helaas, we kunnen er helemaal niets mee. Geen braak sporen, geen bewijs, en zomaar iemand beschuldigen mag natuurlijk niet...foei!
Dus wat mij rest is deze personen schuldgevoelens toewensen die de mijne ver! ver! overtreffen!!!
Slapeloze nachten wens ik ze toe! Inclusief de bijbehorende nachtmerries.
Een paar keer per nacht badend in het zweet wakker worden, om hulp roepend, en misselijk van ellende! Oja, en doe er nu we toch bezig zijn ook maar bedplassen en schilferige uitslag bij...
Net zo lang totdat de enige mogelijkheid om aan deze alles verterende wroeging te ontsnappen,het eerlijk opbiechten van de misdaad zal zijn!
Zucht...ik vrees dat dit niet gaat gebeuren, dus hebben we maar voor heel veel geld heel veel extra sloten aangeschaft.
Ik zou kunnen overwegen om 's nachts een paar gemene Rottweilers door de gangen te laten patrouilleren, maar de kans is groot dat ik dan zelf ook het pension niet meer in kom.
En of ze achteruit zullen deinzen van ons eigenste Chinese naakt monster...ik betwijfel het...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten