Functioneel bloot

Na een paar maanden blogstilte van mijn kant, zie ik het aantal trouwe en eens zo enthousiaste lezers van mijn schrijfsels schrikbarend teruglopen. Logisch uiteraard, want trouw zijn is prima, maar je moet er wel iets voor terug krijgen...

En dan kun je, als een plicht verzakende selfmade columnist maar beter met een goeie aandacht trekkende titel komen. Zodoende... Functioneel bloot.
Niet zomaar een pakkend verzinsel hoor, maar daar kom ik later op.

Ik begin even met Dennis, die afgelopen weekend niet zo heel functioneel blote handen had.
Hij was aan het werk in pension op de kattenafdeling, alwaar een zojuist gearriveerd poezenkind het niet zo eens was met de haar opgedrongen vakantieplek. Ze floepte bij het openen van haar hokje tussen het kiertje door, en dacht snel te zijn.
Maar...Dennis, niet voor 1 gat en 1 kat te vangen was sneller. Nu zou ik willen zeggen dat hij inmiddels wel door schande en vooral door schade wijs zou zijn geworden, maar helaas. Met een feilloze preciezie pakt hij de kat bij het nekvel. Da's even niet leuk voor poes in kwestie maar nog altijd beter dan weggefloept, de deur uit, verdwaald, overreden, overleden of erger...
Maar...deze tijgert was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, en in een net zo snelle schijnbeweging draait ze zich om haar as en bijt Dennis in z'n duim.
Pijnlijk maar geen drama...hoewel...een kattenbeet is behoorlijk venijnig! Het laat namelijk een klein gaatje achter wat zich bijna direct weer sluit zodat alle derrie en aanverwanten lekker warm opgesloten zitten en hun verwoestende werk kunnen doen.
In dit geval dus in de rechter duim van mijn man... een paar uur na de beet ziet deze er namelijk uit als een deel van een bokshandschoen. Hmmm, hoelang geleden was die tetanusprik ook al weer? enne...zou een antibioticakuurtje wellicht een idee zijn?

Kortom, op naar de EHBO van het splinternieuwe Zutphense Spittaal. Zoals bekend ben ik de afgelopen jaren vaste klant geweest bij verscheidene ziekenhuizen in binnen en buitenland, maar op deze nieuwe locatie (die er toch alweer zo'n 9 maanden staat) was ik nog niet eerder geweest. Voor mezelf dan welteverstaan.
"Houwen zo!" was ons beider reactie, en gezamenlijk togen we inclusief dikke duim naar de wachtkamer.
Na een minuut of 10 steekt een hoogzwangere arts haar hoofd om de deur, kijkt ons beide recht aan, kijkt dan nog eens naar Dennis en zegt:" Ik zoek een Heer maar die zie ik hier niet"
Ze verdwijnt weer, Dennis beteuterd kijkend en mij hard lachend achterlatend, om na korte tijd weer terug te keren met de woorden:" Nou, komt u dan maar mee"

Na een pijnlijke tetanusprik in de bilspier,een prachtig nat verband, en een flinke doos antibiotica rijden we weer huiswaarts. Ook weer gepiept, daar hoeven we voorlopig niet meer heen.
Dachten we... een paar uur later namelijk, reed ik met de zojuist opgehaalde 1 x per week patatjes naast me op de passagiersstoel naar huis, toen ik plots werd overvallen door een pijn in mijn buik!
Het is dat ik beter wist maar het leken wel weeën... Ik wist dus beter... en mits alle voorbehoedsmiddelen hadden gefaald kon ik toch echt niet zwanger zijn.
Mijn volgende gedachte was, al kronkelend van de pijn doorrijdend, dat het dan wellicht een blinde darm ontsteking kom zijn, zo' acute waar je wel eens over leest. Zo een waar je best ernstig aan kan overlijden als je 'm niet serieus neemt.
"Ach wat een onzin!" Vermaande ik mijzelf vervolgens." Dit gaat zo wel weer over!"
Maar niets was minder waar. Thuis gekomen wierp ik als een zorgzamer moeder en echtgenote mijn gezin de plastic zak van de snackbar toe (ze moeten toch eten die stumperts...) alvorens letterlijk door de knieën te gaan van de pijn.
"Nee hoor schat, eet eerst je patatjes maar op, daarna kunnen we misschien nog even naar de EHBO rijden? Als dat gaat met je zere duim...?"

Zo gekermd zo gedaan.
Wij weer de auto in, ik kronkelend op de achterbank, vloekend bij elke hobbel en bocht.
Ondertussen was de pijn zo hevig dat ik me zo ineens voor kon stellen dat er (net als in die vreselijke films die Jess zo graag kijkt) een buitenaards wezen uit mijn navel tevoorschijn zou komen, mij achterlatend met al mijn ingewanden over de achterbank uitgesmeerd, om vervolgens bezit te nemen van het lichaam van Dennis om op die wijze de wereld te veroveren...
Dit is niet gebeurd hoor... vrees niet! We zijn gewoon als onszelf bij het ziekenhuis aangekomen alwaar dezelfde hoogzwangere arts ons bevreemd aankeek, en zich eigenlijk alweer op de dikke duim wilde storten. Totdat ze constateerde dat ik me een stuk minder elegant voortbewoog dan eerder die dag, en af en toe wat ongepaste oer-geluiden uitstootte.
Ik werd dus verzocht maar even te laan liggen.

Terwijl ik probeerde stil te liggen op de onderzoekstafel inclusief beenbeugels (het was inderdaad een verloskamer) was haar eerste vraag wanneer ik voor het laatst gemenstrueerd had... zat ik er toch net ver naast met mijn eerste ingeving! Onze conclusie was dat mijn laatste bloeding een stuk korter geleden was dan de hare en dat zij nog wel een paar maanden te gaan had, dus dat er van een blijde verwachting (goddank!) geen sprake was.
Haar tweede gok was, ja, ja! een acute blinde darm ontsteking. ( zou ik mijn roeping gemist hebben...?!) maar na het nodige pijnlijke maar niet ondraaglijke gepor in de onderbuik bleek ook dit loos alarm.
"O God...! Drie keer zou toch geen scheepsrecht zijn" dacht ik, denkend aan mijn derde ingeving op de achterbank. Maar gelukkig, ik bleek ook niet bezeten te zijn door ET.

Dat beschouwende als een geluk bij een ongeluk vroegen we ons inmiddels wel af wat deze helse pijnen die mij nog immer teisterden dan wel kon veroorzaken. 
Ik had geen koorts, volstrekt normale urine (altijd goed om te weten) en ik vertoonde verder ook geen afwijkend gedrag. (dat vond de arts hoor...ik zou me in deze toestand bijvoorbeeld niet graag op audientie bij de koningin begeven!)
De conclusie was uiteindelijk...Maagpijn.
Ja! Maar daar was ik zelf  inmiddels ook wel van doordrongen, dat mijn maag en de omgeving daarvan pijn deed! Wat gaan we eraan doen? Moet ik geopereerd? Krijg ik een infuus met morfine? Ik behoor toch op z'n minst een etmaal op de intensive care door te brengen! Een maagtransplantatie? Iets! Doe iets!

En toen sprak deze kundige alleraardigste dokter de volgende wijze woorden:" Neem een paracetamolletje en ga met een warme kruik tegen je buik aan maar lekker in bed liggen"

Stom verbaasd, en ook wel een beetje teleurgesteld en ongerust, gingen we weer huiswaarts. Ik met een pijn die inmiddels niet minder maar steeds erger leek te worden.
Maar goed, ik ben geen arts en we schijnen vertrouwen te moeten hebben in de medische wetenschap dus vooruit dan maar. Daarnaast moet je ergens aan dood, dus dan maar zo als het niet anders kan...
De paracetamollen waren me in het ziekenhuis al verschaft, dus terwijl ik me thuisgekomen in bed hees ging Dennis op zoek naar een kruik. Uiteraard nergens te vinden, wie heeft er nou zo'n ding in huis? Wij niet. We hadden er ooit een in pension voor als er een dier ziek is, maar deze bleek onvindbaar.
Geen kruik dus, maar...degenen die wel eens naar mijn verhalen luisteren en ze ook nog lezen weten dat wij samenwonen met twee zelfdenkende kruikjes!

Mijn lieve hondjes Fee en Fairy zijn als Chineese naakthond letterlijk gemaakt om als kruik te dienen. Weliswaar als voetenkruik in het koude gedeelte van China, maar toch als buikkruik doen ze het ook prima.
Fee heeft als " very hairy hairless" veel te veel haar en had het dus al snel te warm, maar Fairy is een echte " hairless" en heeft zich de hele nacht van haar beste kruikenkant laten zien. We zijn gezamenlijk blote hond tegen blote buik in slaap gevallen, en toen ik de volgende ochtend wakker werd was er wonderlijk maar waar, geen pijntje meer te bekennen.

Als dat geen functioneel bloot is!

Liefs

Gooische Hondjes

Jeetje wat heb ik genoten vandaag zeg!
Van niks eigenlijk.... Nou ja niks... Het is maar wat je gewend bent!

En wat zijn wij allen de laatste tijd niet echt gewend? Juist ja, stralend blauwe lucht en de hele dag zon!
En wat ben ik persoonlijk de laatste tijd niet echt gewend? Inderdaad, vrije tijd in de vorm van een hele dag niks hoeven!
Bovenstaande ingrediënten voor een lekker daggie waren vandaag gewoon aanwezig, en alsof ik me niet bezwaard of op andere wijze schuldig voelde, heb ik me vandaag dan ook schandalig gedragen. Als ware ik een ware Gooische Vrouw.

Allereerst heb ik belachelijk lang uitgeslapen, om daarna aangekleed en opgetut aan te schuiven bij een reeds bereid ontbijt.
Buiten léék het weer niet alleen lekker, het bleek ook zo te zìjn!
Dus, mijn twee truttigste hondjes in hun zondagse outfits gehesen en met beide dames achterop de hippe baby-blauwe sportfiets in het mandje, even een rondje door het Brummensche.
Op de terugweg even gestopt bij de buurtjes voor een kopje thee en een roddeltje buiten op het terras, om uiteindelijk onze eigen toegangspoort weer door te fietsen, en de hondjes weer uit de kleertjes te helpen.
Vervolgens met een dubbele espresso richting het achterste terras van ons landgoed paar uurtjes uit de wind en in het zonnetje met een goed boek. Schouders ontbloot en de beentjes omhoog, meid heerlijk!

Tot zover mijn Gooische ochtend in Brummen. Hoewel ik hier niets gelogen heb dient de lezer de wat chiquere uitspraken wel te vervangen door gewone mensen taal.
*Dat "opgetut" was natuurlijk niet meer dan mijn dagelijkse make upje,
*Fee en Fairy hadden gewoon hun ouwe truitjes aan omdat het achterop de fiets  nog wel fris was en ze nu   eenmaal weinig tot geen haar hebben. ( de fiets is trouwens wèl hip en baby-blauw...)
*Brummense schrijf je uiteraard niet met SCH!
*De "buurtjes" zijn gewoon Dinie en Freek.
* Dat roddeltje klopt dan weer wel, maar het terras is gewoon hun achtertuin.
*Onze "toegangspoort" blijkt een aftands tuinhek dat dringend aan vervanging toe is.
* En als laatste is het "achterste terras van ons landgoed" gewoon een stukje bestrating met een schutting tegen de wind in de hoek van onze achtertuin.
Maar desalniettemin...Meid, Heerlijk!

Dennis was zowaar ook al de hele dag productief aanwezig.
Hij reed af en aan op de trekker want er bleek heel wat te trekkeren vandaag. Op een gegeven moment vond ik het ook wel eens tijd voor een beetje rond crossen op dat ding, dus nam ik de taak op me om de houtblokken van de ene kant van de achtertuin naar de andere te brengen.
Wanneer Dennis rond trekkert, schenken onze 4 honden totaal geen aandacht aan hem, en zorgen dat ze op tijd uit de weg zijn als hij te dicht in de buurt komt.
Wanneer ik op de Samé plaats neem is de rust bij de twee kleinste dames ineens verdwenen.
Paniek alom want de baas zit op een apparaat en wij zitten er niet bij! Ik dacht dat ze vanzelf en op tijd wel zouden begrijpen dat de wielen van een tractor niet geschikt zijn om onder te gaan liggen, maar niets was minder waar. Als ware zelfmoord-extremisten stortten ze zich gezamenlijk voor en tussen de wielen, en hoe harder ik boven het geluid van de motor uit riep dat ze weg moesten gaan, hoe extremistischer ze werden...
Maar nu heeft zo'n tractor van die geinige bijrijdersstoeltjes, en die waren leeg, dus...kom maar op meiden...zitten en lief zijn!

-Achterop de fiets vinden ze al leuk, dit was nóg leuker! Zonder gezeur en gewiebel zaten ze prinses-heerlijk op een landbouwvoertuig. Al mopperend heeft Dennis wat foto's gemaakt want dit was natuurlijk niet bevorderlijk voor zijn toch al niet zo stoere imago. "Hebben die truthonden ook m'n trekker nog geconfisqueerd, moeten er zeker nog roze kussentjes op de zitjes ook...?!"
Ondertussen vonden alle vrouwen in huize Vermeij (Gôh, iedereen behalve Dennis...) het wèl een goeie actie.
Misschien dat ik binnenkort maar eens boodschappen ga doen samen met de Chinees Gooische Meisjes op de trekker in plaats van achterop de fiets.
Dan hebben we toch nog een beetje Gooi in het Brummensche.

Liefs!

Rammelen voor gebruik.

"Saartje heeft gevochten met Bunny om Gijs, en niet zo zuinig ook!"

Met deze mededeling kwam mijn collega vandaag aan het einde van de werkdag aanzetten.
Deze drie namen horen bij drie konijntjes van een klant van ons. De gehele familie is idolaat van hun kleine pluizige vriendjes en hebben er dan ook heel wat voor over dat ze goed verzorgd achterblijven wanneer ze zelf op vakantie gaan.
Tot voor kort hadden ze nog maar twee konijntjes, Bunny (die is er dus nog steeds) en Pippy,maar Pippy is niet meer...
Aangezien konijnen graag in groepen leven, en Bunny toch wat eenzaam was, werd er al snel een nieuw konijntje uitgezocht.
Een vrouwtje was het handigst, want Bunny is gecastreerd dus daar kwam Gijsje, een aller-schattigst driekleurig pastel dwerghangoortje.

Geen vuiltje aan de lucht, iedereen gelukkig zou je zeggen, maar nee... Gijsje bleek namelijk een heuse Gijs met alles erop en eraan! Zoiets gaat niet lang goed samen,weg doen was geen optie voor de familie dus hup, het mes erin en klaar was Gijs.
Twee ontmande rammelaars (dat zijn mannetjes konijnen) kunnen prima met elkaar,er valt namelijk niks meer te rammelen dus wat zou je je als konijn nog druk maken...?!

De familie kwam intussen geregeld in het tuincentrum om voer, hooi, en aanverwanten in te slaan voor de gebroeders Konijn, en daar zat al geruime tijd een snoepig klein dwergkonijntje te wachten op wat komen ging. En Tsja...als je als lief klein babykonijntje steeds minder klein en schattig wordt, staat de volgende lading baby's alweer te popelen om verkocht te worden, dus dan is het exit met de diertjes die het predikaat "schattig" reeds ontgroeid zijn...
De beslissing was dus snel genomen want dit leuke kleine dingetje was volgens de kundige tuincentrum medewerker/ster een vrouwtje dus dat kon gemakkelijk bij Konijn en Ko.
Zo gezegd zo gedaan.
De nieuwe aanwinst werd Saartje gedoopt en voorgesteld aan haar nieuwe vrienden.
Wederom geen vuiltje aan de lucht en iedereen gelukkig.

De vakantie stond inmiddels ook al gepland en wij werden gebeld met het heugelijke nieuws dat er niet twee maar drie konijntjes zouden komen. "Wat een feest, gezellig, we zijn benieuwd, tot dan!"
En een paar weken later stonden de voltallige family op de afgesproken plaats en tijd voor de deur.
Normaal gesproken nemen de vogels, konijnen, cavia's en aanverwanten die bij ons komen logeren hun eigen hok mee maar deze drie bofkonten verblijven bij ons in een voormalige kippenren. Veilig en ruim genoeg om lekker de pootjes te strekken als daar behoefte aan is. Drie in plaats van twee gasten leek dan ook niemand een probleem, dus het spul geïnstalleerd, de familie een fijne vakantie gewenst, en tot over een week.
Mevrouw vertelde nog wel dat ze zo af en toe een beetje mopperig op elkaar waren, maar niets ernstigs. Het zou de wenfase wel zijn...

Nu even terug naar de beginzin van dit verhaal:" Saartje heeft met Bunny gevochten om Gijs, en niet zo zuinig ook!"
Dat was dus vandaag om 17.15
Ik liep met Bernadet mee om te kijken of en zo ja, hoe ernstig de schade was.
Al wandelend vroegen we ons af waarom een vrouwtje in hemelsnaam zou vechten met een gecastreerd mannetje om een ander castraatje...?
Dat was niet logisch, en Bernadet heeft behoorlijk wat verstand van konijnen, dus ik moest het met haar eens zijn...dit klopte niet.
In de ren aangekomen vistte we het meest bebloede exemplaartje uit het hooi en met een snel doch geoefend oog zagen we twee prachtexemplaren bungelen!
De testikels van een rammelaar (een mannetjes konijn dus) zijn buiten verhouding groot voor zo'n klein diertje, dus er was geen twijfel mogelijk...Saar was een Rammelaar.

Nou, dat verklaarde in elk geval een heleboel, dus nu de schade maar eens opnemen.
Het bloed in kwestie kwam van een oortje af, en na weer zo'n zelfde snelle doch kundige blik zagen we dat dit konijn nu drie oren had in plaats van twee... Het rechteroortje was finaal doormidden, van het puntje tot de aanzet....ik weet dat konijnen elkaar behoorlijk toe kunnen takelen, maar dit was wel heel heftig!

"Snotverrdomme! Wat moeten we daar nu weer mee?! Was onze eerste reactie.
Nou, eerst de familie maar eens bellen... Je wilt mensen niet onnodig storen op hun welverdiende vakantie maar dit geval behoefde toch echt medische zorg in de vorm van een heleboel hechtingen, en daar wil ik dan wel graag toestemming voor hebben...zo'n herstel reparatie kost namelijk wel een paar centen...
De toestemming werd direct gegeven, maar meer omdat mevrouw nog aan het bijkomen was van plotselinge sexe-verandering van Saartje.
Ze stamelde nog dat ze altijd zo moesten lachen om die reclame van de DAS waarin de verkoper zegt:" Ja hoor, het zijn echt twee mannetjes!" en waarin je vervolgens een hele kamer propvol witte konijntje ziet.

In dit geval waren het dus "echt twee vrouwtjes"....ahumm...
En in een noodgeval als deze blijkt maar weer hoe fijn het is als je op "first name basis" communiceert met de dierenarts. Hij weet dat als ik bel met een spoedgeval,het dan ook echt niet kan wachten tot morgen, dus ondanks dat zijn dienst er inmiddels op zat, Nijn in de auto en op naar de Eerste Hulp.

Het resultaat is een prachtig aan elkaar geborduurd oortje en een nog urenlang verdoofd konijn. Normaal gesproken worden honden en katten na een narcose weer "wakker gespoten" maar bij konijnen kan dat niet.
Het risico dat ze een narcose niet overleven schijnt vrij groot te zijn, dus de grootste voorzichtigheid is geboden!
En dat geldt natuurlijk helemaal als het een dierbaar dier van een ander betreft.
Het advies dat we van de dierenarts meekregen was: Goed warm houden, maar niet te warm anders gaat ie dood. Niet te koud laten worden anders gaat ie ook dood, en om het kwartier z'n oogleden open en dicht doen anders gaat ie niet dood, maar kan ie wel blind worden...
Morgen een halve cc van de meegegeven antibiotica injecteren, anders gaat ie alsnog dood.
Waarvan akte.

Geen punt hoor, we hebben natuurlijk wel vaker zieke dieren te verzorgen, en je wordt er niet alleen handig in, maar ook schokvast van.
Saartje staat nu dus op onze slaapkamer in een hondenbench voorzien van warmte matje, handdoek en fleecedeken. Dan hoef ik niet om het kwartier het pension in om de oogleden het laten wapperen, en vannacht kan ik het dan vanuit mijn bed af...

Met dit mannetje komt het wel goed, maar ik ben benieuwd wat ze nu thuis met hem gaan doen. Ongecastreerd terug zetten bij de andere heren is geen optie, dus ik vrees voor Saartje dat hij binnenkort ook niks meer te rammelen heeft. Om over zijn naam nog maar te zwijgen...

Wist je trouwens dat een konijntje als dit bij aanschaf zo ongeveer 10 euro kost?
En weet je dat dit konijntje nu niet alleen een heel prijzig oortje heeft, maar straks waarschijnlijk ook een nog prijziger leeg zakje...?

Dure hobby hoor...konijnen.
Ze hadden beter eerst even kunnen schudden voor gebruik...

Een Fairy tale

Er was eens....

Iemand met een voorliefde voor sprookjesfiguren. Ik kan nog steeds genieten van een mooi verteld sprookje, en dan het liefst in filmvorm.
Nu heb ik het overigens niet alleen over de verhalen waar de Efteling op gebaseerd is hoor. Ook de recenter geschreven vertelsels vallen wat mij betreft onder de noemer "sprookjes, sagen en legenden"
Lord of the Rings is daar een goed voorbeeld van. Toen we nog paarden hadden was daar een Shire bij die luisterde naar de naam Gandalf.
De sprookjesfiguur Gandalf, uit Lord of the Rings was een tovenaar die in het eerste gedeelte van het drieluik
"Gandalf the Grey" wordt genoemd, omdat hij naast zijn lange grijze baard en haar ook immer gekleed gaat in een grijs jurkachtig geval.
Later in het verhaal worden door allerlei vreselijke beproevingen (het leven van een tovenaar gaat nu eenmaal niet over rozen!) zijn kapsel en baard spierwit. Wonderlijk genoeg is ook zijn jurk plotsklaps een smetteloos wit gewaad, en veranderd zijn naam in "Gandalf the White"

Terug naar ons paard...wanneer je een jong paard koopt met een donkergrijze kleur, dan weet je dat je na een paar jaar een spierwit paard in de wei hebt staan. Zo ook onze Shire, dus toen we hem kregen en er een naam voor hem moest komen was deze snel gekozen...Gandalf.
En Hoewel Dalfje al een paar jaar niet meer bij ons woont, zien we hem nog geregeld, en ja...hij is inmiddels witter dan wit!

Om uiteindelijk tot de kern van de zaak en dit verhaal te komen ga ik nog even door met het onderwerp sprookjesachtige namen.
Toen ik zwanger was van Jessy, was deze naam niet mijn eerste keuze. Maar eer je het samen eens bent over hoe je je kind zal gaan noemen zijn er heel wat lijstjes en voornamenboeken de revue gepasseerd.
Als het aan Dennis had gelegen had Jess een hele meisjesachtige naam gehad, en ik ben nog steeds blij dat ik dat heb kunnen voorkomen. Hij wilde haar namelijk Hilde noemen...!?
De lezers onder u die Jessy kennen zullen het vermoedelijk met me eens zijn dat dit kind waarschijnlijk niet eens had gelúisterd naar de naam Hilde...
Als het aan mij had gelegen had ze een meer bijzondere naam gehad. Er stonden er meerdere in mijn lijstje, en in de top drie stond de naam Merlijn. Ik vond en vind dat nog steeds een mooie naam, maar ja...democratisch is besloten dat ons kind géén Merlijn zou heten.

Dan maak ik nog maar eens even een sprongetje naar een ander modern sprookje... dat van Harry Potter.
Nu gaat het hier even niet over mensen die Harry, Hermelien, Severus of Voldemort heten, maar over de Huiselfen in het verhaal.
Deze aandoenlijk uitziende figuurtjes zijn gekleed in een theedoek, en bereid om alles voor hun baas te doen in de hoop dat er een beetje affectie tegenover staat. De enige manier om een huiself zijn of haar vrijheid terug te geven is wanneer de baas de Huiself een kledingstuk geeft.
Nu is het zo dat één van onze hondjes dól is op het verzamelen van kledingstukken, en dan met name... ondergoed en sokken. Ze komt geregeld trots kijkend en wild kwispelend op ons af gelopen met een paar sokken in haar kleine bekkie, en doet werkelijk àlles wat in haar macht ligt om ons te plezieren en daarvoor in ruil een aai of knuffel te krijgen.
Ze heet geen Dobbey of Winky zoals de elfen uit de HP verhalen, maar ze luisterd zeer goed naar de naam...Fee.

Zo via wat bruggetjes en omwegjes ben ik dan belandt bij het werkelijke onderwerp van dit verhaal.
We hebben er namelijk een nieuwe Huiself bij!
En dit keer is de gelijkenis met de creatuurtjes uit de films wel heel treffend...

We hadden dus al een Chinees naakthondje met de naam Fee, en nu hebben we er nóg een die we Fairy hebben gedoopt.
Ik weet het, smaken verschillen en hierover valt óók nog te twisten maar ik wil níéts negatiefs horen over het uiterlijk van dit meiske!
Ook niet over haar karakter trouwens, en dat kàn ook bijna niet. Het is namelijk een àllerliefst hondje waar ik tot nu toe nog geen onhebbelijkheid aan heb kunnen ontdekken.
Zij is in tegenstelling tot Fee, die in naakthondenland valt onder de noemer "Verry Hairy Hairless" een hele naakte naakthond, een "Hairless" welteverstaan.
Het haar op haar koppie, staartje en onder aan haar pootjes is het enige haar dat ze heeft, de rest van haar lijf is bloot.
Dat is in het begin even vreemd, het voelt een beetje als warm rubber, maar ik vind inmiddels dat warm rubber bet lekker voelt...

Liefs!

Soleil dans la neige

Vrij vertaald: "Zon in de sneeuw"
Het is vandaag 25 december 2010, en vanmorgen hoorde ik op het nieuws dat het momenteel op Kreta 27 graden boven nul is.
Lekker warm dus, en je zou verwachten dat degenen bij wie het Kretense bloed door de aderen stroomt niet zo goed gedijen in de huidige Hollandse weersomstandigheden, maar niets is minder waar...
Onze Soleil is niet weg te meppen uit de sneeuw! Gezien haar leeftijd en het feit dat ze pas naar Nederland is gekomen toen ze een maand of 6 was, is deze sneeuw de eerste sneeuw van haar leven. En als je niet beter zou weten zou je denken dat ze in haar vorige leven een poolhond is geweest.

Onze Spaanse schone Viënna doet haar mediterrane genen meer eer aan en vindt die witte derrie maar niks. Ze doet de hele dag driftig alsof ze diep in slaap is, om maar niet mee naar buiten te hoeven. Maar daar weet kleine Leitje wel raad mee.
Een paar welgemikte porren tussen Viënna's billen en daar gaan ze! Volle kracht vooruit en niet meer te stoppen.

      

Vanmorgen liep ik met de dames in het bos achter ons huis, en in de sneeuw die vannacht weer rijkelijk gevallen was zag ik ontelbare sporen van reeën, konijnen, vogels, eenden, honden, enz.
Ik bedacht me toen ik daar in dat winter wonderland liep dat er momenteel wat meteorologen zijn die ons allen een Nieuwe Kleine IJstijd voorspellen.
En mocht het nou zo zijn dat we plotsklaps met z'n allen uitsterven door een gebrek aan strooizout, winterbanden, en sneeuwschuivers, dan is er over 50.000 jaar vast een team van archeologen dat zich collectief achter de verbrande oren krabt. (de aarde is dan immers ten prooi gevallen aan een vreselijke opwarming!)
Want tussen alle sporen van de voor hen welbekende doch uitgestorven diersoorten, vinden ze daar pootafdrukken van een wel heel vreemdsoortig dier.
Een hondachtige, verwant aan de al eerder uitgestorven wolf, die toch in deze streken volgens hun kennis in de 21e eeuw al helemaal niet meer voorkwam...?!
Aan de vele sporen te zien moet dit dier een geweldige conditie gehad hebben, en kon dus lange afstanden afleggen. Hoe het mogelijk was om hoge snelheden te bereiken is ze een raadsel, maar duidelijk is wel dat deze vreemde soort zich mengde in roedels van de alom bekende Canis Domicilus (de gewone huishond)
Blijkbaar was deze driepotige carnivoor dus wel van een sociale soort.

Maar zeg nou zelf... Drie poten?!
Wie het niet wist, die zag het niet!

Liefs!

Writers Block

Zou er niets gebeuren daar in Brummen? Zo lang al geen nieuw bericht.... Zou er wat zijn...?

Nou, om even kort een antwoord te geven op bovenstaande vraag die jullie allen misschien al nachten uit de slaap houdt...
Er gebeurt hier van alles, en er is niks.
Niks ernstigs in elk geval. Niets wat mij belet te schrijven behalve dan wellicht iets wat lijkt op een writers block.
Lijkt me overigens dramatisch; Je brood moeten verdienen met schrijven, en dan geen zinnig woord op papier kunnen krijgen!
Ik heb al geregeld voor een lege Blog-pagina gezeten met de intentie weer eens iets leuks op het virtuele papier te zetten, maar niets van dat al. Zo blanco als het beeldscherm bleef, zo blanco was het ook gesteld met de inspiratie... Niks, Noppes, Nada.

Om te voorkomen dat het kleine groepje aanhangers dàt ik heb, het voor gezien gaat houden wat betreft het lezen van mijn schrijfsels, meldt ik me dan maar even met zo leuk mogelijk geformuleerde huis tuin en keuken belevenissen.

Te beginnen met het huis:
Ik ben de afgelopen week begonnen met iets waar ik al heel lang de plannen voor had, maar waarvoor de zin, de tijd, en de juiste fysieke toestand ontbrak. De laatste twee zijn er weer, waarop "de zin" volgde, dus...ik ben aan het schilderen geslagen.
Te beginnen met de gang, gevolgd door de trap en het trapgat, doorstomend naar de bovenverdieping, waar ik voor nu nog even afhaak bij de slaapkamers.
Als dit alles klaar is, ik hoop eind van de week, ga ik beginnen aan de hal, die ik ook in een week af wil hebben.
Met deze onverwachte maar hevige, klus-geralateerde uitbarsting, hoop ik de heer des huizes te inspireren ook maar weer eens een hamer, zaag, boormachine of tijgerbektang ter hand te nemen. Niet dat ie helemaal niets doet hoor, maar iets meer structuur en prioriteiten zou fijn zijn. Er liggen meerdere projecten onafgemaakt te wachten op wat komen gaat...net als ik...

Door naar de tuin: 
30 kilo hebben we geoogst! Voor de gemiddelde pompoen kweker een magere oogst, maar voor ons, als hobby kweker van rasechte Madurodam-kiwi's was het een zeer vet jaar.
De kiwi'tjes zijn nog kleiner dan een walnoot, en wegen per stuk nog geen 5 gram. Ik daag de wiskundigen en rekenwonders onder ons uit om te berekenen hoeveel vruchtjes er in totaal aan de struik hebben gehangen.
Trouwens...voordat iedereen massaal aan het Googelen slaat met als zoekterm "Madurodam-kiwi"... Nee, zo heten ze niet echt! Tenminste,niet dat ik weet.
We zouden ze ook: Dwerg, Mini, Smurfen of Oempaloempa-kiwi's kunnen noemen. Voor mijn part heten ze Hobbit-kiwi's. Als het maar duidelijk is dat ze klein zijn, héél klein!
En...ook niet onbelangrijk, erg lekker!

Dat vinden overigens niet alleen wij, de buren, onze collega's, en dichtbij wonende vrienden en kennissen (want wat moet je met zoveel kiwi's?! Juist,weggeven!) Ook Soleil en Fee hebben zich een vitamine C vergiftiging gegeten, met als resultaat...en wel heel enthousiaste stoelgang...

En dan de Keuken:
Blogde ik begin van dit jaar (dat alweer bijna ten einde loopt!) enthousiast over ons bakhuis dat binnen no-time zou worden omgetoverd tot luxe woonkeuken. Inmiddels Blog ik nog steeds over ons voormalige bakhuis (lees: bouwput) dat ligt te wachten op wat komen gaat. Te wachten op een handige man met bijpassend gereedschap, voldoende tijd, zin en financiële middelen.
Nou...aan het wachten komt zeer binnenkort een eind, want morgen komt ie! Die handige man, met bijpassend gereedschap en voldoende tijd en zin.
Die financiële middelen, daar zorgen wij dan weer voor want de man in kwestie is een heuse profesioneel aangelegde Handige Harry, een ware Tim the Toolman Tailor, Ed en Willem Bever sàmen in de vorm van Nico van Eigen Huis en Tuin, kortom...
Ik was het wachten en de puinhoop zat en heb een klusjesman gebeld.
Als ik het draaiboek van Harry (zo heet ie ècht!) moet geloven hebben we over twee dagen een prachtig stel openslaande deuren in "the kitchen to be" en dan kan het grote werk beginnen (Dan al?! Ja, dan al!!)

Om niet te veel op de zaken vooruit te lopen, en later weer verhaal te moeten halen vanwege mijn eigen verhalen, laat ik het hier even bij.

Maar heel, heel misschien hebben we toch nog voor de kerst, kerst 2010 bedoel ik dan hè?!,een nieuwe keuken...maar misschien ook niet, dus...wordt vervolgd.

Liefs!

Shooting on the Beach

"Mag ik je dochter lenen?"
Met deze vraag kwam Arjen een week of twee geleden aanzetten.
Nu deel ik graag mijn hele hebben en houwen met vrienden, familie, en bekenden, en zowel Dennis als ik doen niet snel ergens moeilijk over, maar bij deze vraag wilde ik wel eerst even weten waarvoor hij Jessy dan zo graag wilde lenen.

De reden was zeer onschuldig en zelf erg leuk! Arjen is fotograaf en nooit te beroerd om de grenzen van zijn kennis nog verder te verleggen, dus hij is pas weer begonnen met een nieuwe opleiding aan de Fotovakschool.

Hij heeft ooit dit mooie plaatje van mij gemaakt voor een opdracht voor school, en hoewel ik niet gehinderd word door enige fotovaktechnische kennis...heb ik wel een mening en naar mijn mening, en afgaande op het resultaat op deze foto vermoed ik dat hij best een beetje talent heeft.

Maar goed, even terug naar de huidige opleiding...Wat krijg je als student op school...Huiswerk! In dit geval in de vorm van (zoals hij zich meermalen bij mij heeft beklaagd) héél véél opdrachten die allemaal tussen nu en 4 maanden uitgevoerd, uitgewerkt, en ingeleverd moeten worden.
Eén van die opdrachten betreft een foto-shoot, voorstellende: ellendig en onzeker kijkende tienermeisjes in bikini op het strand met de zee als achtergrond.
Blijkbaar kom je bij de familie Vermeij uit wanneer je naarstig op zoek bent naar ellendig kijkende pubers, dus zo geschiedde.
Jess vond het idee van modellenwerk direct al een heel cool plan, en het kostte bijzonder weinig moeite om nog twee andere minderjarige beachbabes te charteren... als ik wat meer tijd had gehad, had ik de Chevy van Dennis vol kunnen laden met een stuk of 8 meiden. Animo genoeg, maar zeer weinig tijd om alles te regelen.

We hadden ons, gezien het jaargetijde en het tijdsbestek waarin de opdracht gemaakt moest worden al ingesteld op een weertype waarbij het ellendige kijken vanzelf zou gaan!
Totdat we dus afgelopen weekend dit nazomers kadootje kregen. Ar en ik besloten zaterdagmiddag dat de shoot zondag dan maar moest geschieden. En op mijn vraag hoeveel modellen mijnheer gehad had willen hebben was het antwoord dat er geen limiet aan het aantal zat...hoe meer hoe beter!
Maar goed, erg kort dag dus, en wie ik ook belde...niemand kon.
Uiteindelijk zijn er door deze en gene wat plannen gewijzigd, en met drie "supermodels to be" en twee honden in de auto reisde ik af naar het strand.
Nou...we waren niet de enige! Godskolere wat een drukte! We hebben zelfs in de file gestaan en de hele mega grote betaald parkeren parkeerplaats stond afgeladen vol.

Terwijl de meiden zich gehuld in bikini en badjas kostelijk vermaakte met Soleil en Veerle, waren fotograaf en eigenaresse van het modellenbureau druk bezig te bedenken hoe ze het voor elkaar moesten krijgen om de modellen op de foto de krijgen zonder dat er constant pottenkijkers voor de lens langs liepen of honden tegen apparatuur en modellen aan zouden piesen.
Dat van die honden was snel opgelost doordat Soleil elke Bello, Fikkie of Makker wild spelend bij ons vandaan lokte.
Nu al dat publiek nog. Maar... zoals je weet heeft ieder nadeel ook zo z'n voordeel, en hoewel er geregeld een oetelig kijkende strandganger plots het beeld in kwam stiefelen, waren er ook veel mensen die achter de camera bleven staan kijken.
En waar word je als meisje van 13, terwijl je in je bikini staat te bibberen van de zenuwen vanwege je allereerste foto-shoot nóg onzekerder van dan dat je al was....Juist van een heleboel publiek!
En dat was nu juist wat de fotograaf graag wilde...een onzekere blik.

De meiden deden het fantastisch, en de fotograaf ook gezien zijn totale gebrek aan ervaring met dames in deze leeftijdscategorie. En mama (ik dus) was eigenlijk alleen maar apetrots!
Even alvast een kleine impressie van de camera àchter de camera. Het zal nog wel even duren voordat het ware vakwerk klaar is, maar dit geeft denk ik prima weer hoe leuk het was, enne... hoewel hij volgens eigen zeggen niet voor niets liever achter de camera staat in plaats van ervoor...Zo zien we de fotograaf ook nog eens...

Liefs!