Daisy's Diary: You can never be too...

Een paar jaar geleden kreeg ik van iemand deze sticker met daarop de tekst:
"You can never be TOO rich, TOO thin, or have TOO many greyhounds"
Voor degenen wiens Engels not so very well is... Vrij vertaald betekend dat : "Je kunt nooit TE dun zijn, TE rijk zijn, of TE veel greyhounds hebben.
Voor degenen wiens kynologische kennis niet zo verstrekkend is... Greyhounds zijn de honden waar wij ons huis al ongeveer 17 jaar mee vullen.

De stelling op de sticker aangaande de Greyhounds dat klopt hoor.
Een makkelijker ras is werkelijk niet te vinden, en dan spreek ik nu dus als ervaringsdeskundige.
Ze blaffen niet, trekken niet aan de riem, zijn zeer zindelijk aangelegd, bijzonder vriendelijk voor alles en iedereen die geen konijnen oren op zijn of haar hoofd heeft, én ze zijn stapelbaar! Als je één fatsoenlijke driezitter in je huiskamer hebt staan raak je met gemak 8 grey's kwijt.

De stelling op de sticker over het feit dat je nooit TE rijk kunt zijn, daar kan ik helaas (nog) niet over oordelen. We verwachten elke maand weer vól vertrouwen de Jackpot van de Staatsloterij.
Blijkbaar hadden tot nu toe anderen hem harder nodig dan wij, maar omdat we niet mogen klagen doe ik dat ook niet, dus tot zover stelling twee.

Stelling drie, over dat je nooit TE dun kunt zijn, is inmiddels wel iets waar ik ervaring mee heb...
In het afgelopen jaar heb ik namelijk voor het eerst sinds mijn volwassen leven mijn droomgewicht bereikt zonder dat ik er íets van inspanning of moeite voor heb hoeven doen!
Maar voordat ik nu tot nieuwe dieetgoeroe wordt gebombardeerd (mevr. S. Bakker is er namelijk mee opgehouden...) Nee!!! Ik kan je de manier waarop ik zo snel en veel ben afgevallen NIET aanraden!

In januari van dit jaar zei Dennis me nog liefdevol (dàt wel, maar toch...)dat ik nu
toch wel een "winterlaagje" had.(lees: ongeveer drie centimeter extra vet gelijkmatig verdeeld over mijn hele lijf.)
Een paar maanden later, zo ongeveer in mei was ik zo'n 13 kilo lichter, en van het "winterlaagje" was niets meer te bekennen. Sterker nog...ik kreeg inmiddels geregeld de vraag of alles wel goed met me ging, en zo af en toe stuurde een goed bedoelend bezorgd iemand het gesprek subtiel op het onderwerp "Anorexia" aan.

Voor iemand die al vanaf haar 16e jojo'en tot een kunst heeft verheven was dit wel een wat vreemde gewaarwording...Ik...?! Anorexia?! Nee natuurlijk niet!
Als ik me aan een eetstoornis zou wijden,( wat ik geenszins van plan ben) dan zou het toch echt Boulimia worden. Ik ben veel te gek op eten!
Nee, de wonderbaarlijke verdwijning van mijn kilo's was toch echt te wijten aan het fenomeen stress en een overspannen toestand.
Natuurlijk een heel vervelende aanleiding voor dit prettige bijverschijnsel, maar op een gegeven moment werd ik zo dun dat ik er ik er gewoon voor moest zorgen dat ik extra chocola, patat, ijs en andere slechte maar o zo lekkere dingen at, omdat ik zelfs even sprake is geweest van ondergewicht.

Inmiddels gaat het zoals de oplettende lezer zou moeten weten weer goed met mij, en de terugslag is nog steeds niet om de hoek komen kijken.
Geweldig! Super! Gefeliciteerd! Goed gedaan, Welkom terug! Een kleine greep uit de hartverwarmende reacties.
Er is echter een klein min puntje aan mijn herstel...
Als ik namelijk niet heel gauw stop met het "extra calorieën dieet" wat ik voor mezelf heb gecreëerd, is dat "winterlaagje" er voor de kerst weer bij!

Ik ben van plan om íets blijvends positiefs uit de zwarte periode van het afgelopen jaar te halen, en ik heb besloten dat dat dan, naast de portie zelfkennis en wijsheid die het me heeft opgeleverd, mijn nieuwe lijntje moet zijn.

Werk aan de winkel dus, en met de nieuw aangeschafte garderobe van dit jaar als uitgangspunt moet het lukken. Mijn nieuwe confectiemaat (nu 36 was 42!) dient niet overschreden te worden!
Alleen op mijn eetpatroon letten leek me niet genoeg, en omdat mijn conditie zolang ik me kan herinneren te wensen over laat heb ik mijzelf een paar weken geleden een abonnement op de sportschool kado gedaan.
Niet zo'n hippe tent waar je al een minderwaardigheidscomplex krijgt als je één voet over de drempel zet vanwege de opgepompte mannen en strakgetrokken dames, maar een Achmea Healt Centre.
Qua klandizie loopt er echt van alles rond tussen de 13 en de 85 jaar, en ze werken daar volgens het principe dat niks moet, alles mag, en alles kan.

Dat betekend dus dat zíj daar vinden dat alles kan, maar daar is mìjn lijf het nog niet mee eens.
Op de afdeling fitness ben je zeg maar zelfvoorzienend, en kun je naast het aanhouden van je eigen tempo op de door jóu gekozen toestellen, ook een beetje (of een beetje boel) sjoemelen.
Bij de groepslessen, waarbij je naar believen kan instappen en aanschuiven, is er geen sprake van gesjoemel!
De keuze is reuze moet ik zeggen want er zijn zo ongeveer 8 verschillende groepsles disciplines.
Jarenlang ben ik in de veronderstelling geweest dat mijn ritmische en daarmee ook dans capaciteiten redelijk ontwikkeld zijn. Nou...ik ben inmiddels een illusie armer of, zo je wilt, desillusie rijker!

Vorige week stapte ik dapper de zaal in waar op dat moment een les Body attack zou losbarsten. Ik bekeek mijn mede body attackers eens, zag dat ik qua leeftijd bij de jongste hoorde, en als ik het gemiddelde vetpercentage zo eens inschatte leek deze les mij een eitje te worden. De bierbuiken en blubberbillen waren rijkelijk vertegenwoordigd.
Tel daarbij mijn maatje 36 in het welbekende strakke pakkie op, en ik zag eruit alsof ik zèlf de les zou gaan geven.
Ik help jullie meteen even uit de mooie droom, want ik zag er dus alleen maar zo uit...de les verliep als volgt...

Op het podium verschijnen twee werkelijk prachtig gevormde instructrices en één minstens zo mooie instructeur.
Gedrieën gedragen ze zich alsof ze zó uit een aflevering van een Tell Sell reclame zijn weggelopen, en gewapend met een grijns van oor tot oor en een headset beginnen ze op de loeiharde muziek een serie ogenschijnlijk onmogelijke capriolen te maken.
Uiteraard wordt er van ons groep verwacht dat we meteen stemmen en inhaken dus terwijl er één juf op een nóg onmogelijker tempo instructies geeft, zingen de andere twee al body attackend mee met de veel te snelle muziek.
Let wel...dit laatste tweestemmig en zonder ook maar één keer naar adem te happen!

Uit alle macht probeer ik zo gracieus mogelijk mee te doen met de oefeningen, passen, en het onmenselijke tempo.
Elke serie bewegingen bestaat uit vier keer hetzelfde, en als ik denk dat ik één serie onder de inmiddels zere knieën heb, is de rest van de groep al weer drie series verder. Ik lijk verdomme de enige te zijn die zo staat te klunzen, alle anderen doen al blubberend alsof ze nooit anders gedaan hebben!
Na een kwartier vraag ik me af wat ik hier in Godsnaam ook alweer aan het doen ben, en probeer op een zo onzichtbaar mogelijke manier de zaal te verlaten voordat ik, óf mezelf onsterfelijk belachelijk maak óf straks dood neerval (de tweede optie begint trouwens nú al erg aantrekkelijk te klinken)
Helaas! Eén van de huppeltrutten op het podium heeft mijn ontsnappingspoging in de gaten en roept belachelijk opgewekt terwijl ze mijn kant opkijkt en zonder fouten door danst :" STOPPEN IS GEEN OPTIE"!

Snotverdomme! Daar ga ik dan maar weer. Inmiddels is er een iets minder ingewikkelde groepshuppel ingezet, en dit kan ik redelijk bijbenen, als ik er maar professioneel genoeg bij blijf kijken lijkt het net alsof ik weet wat ik doe en er nog plezier in heb ook...
Deze 'rustperiode" is slechts van korte duur want de andere huppelmuts kondigt bijna juichend op haar Tell Sell toontje aan dat we wel weer genoeg gelummeld hebben (?!) en dat: "WE ER WEER VOOR GAAAAAN!!!!"

Naar adem snakkend, met steken in mijn zij, en kramp op de meest onmogelijke plaatsen besluit ik na nog eens een kwartier dat deze les me een beetje te veel op de gehate gymles van vroeger op school begint te lijken.
Met één verschil, en dat is dat ik toen nog kind was en niet de keus had om af te haken, en dat ik nu als volwassene toch vast wel zelf mag beslissen of ik ter plekke overlijd aan een overdosis beweging, of daar nog een tijdje mee wil wachten.
Nou niets bleek minder waar...

Voordat ik, achterwaarts schuifelend met af en toe een sprongetje om niet te veel op te vallen, bij mijn flesje water was, hoorde ik alweer uiterst enthousiast: "STOPPEN IS GEEN OPTIE!" en zag ik tot mijn schrik dat de huppelmijnheer mijn kant op kwam. (al huppelend ja!)
Zeiknat van het zweet stond hij naast mij uit te druipen terwijl hij iets tegen me schreeuwde. Geen idee wat, want de muziek stond veel te hard, en ik kan niet liplezen, maar hij lachte er vriendelijk bij, dus hij zal het goed bedoeld hebben. Ik ben bang dat het iets was in de trant van: "Ik besef dat je nog niet klaar bent om te sterven maar...STOPPEN IS GEEN OPTIE!"

Het is me uiteindelijk gelukt het hele uur vol te maken.
Voor mijn gevoel het langste uur van mijn leven, en op een incidentje op de middelbare school na, waar ik liever niet meer aan herinnerd wil worden, ook het meest vernederende.
Martijn (zo bleek de huppelinstructeur te heten) vertelde me na de les nog even dat ik het: "Hartstikke goed deed joh!" Heel gek...ik voelde me het gehele uur als een motorisch gestoorde astma patiënt!
De dagen nà deze helse les voelde mijn kuitspieren aan alsof ze gescheurd waren in plaats van ernstig opgerekt. Ik heb serieus even overwogen om ze na te laten kijken door een dokter, zoveel pijn deed het.
De kreet "Spierpijn is gezonde pijn" heeft voor mij inmiddels een heel andere betekenis gekregen.
Maar ja, hoe was het ook al weer...? Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Dan nog even heel kort wat nieuwe ontwikkelingen in de gezinssituatie.
Er zou geen hond meer bijkomen weet je nog?
Soms heb ik geen keus vind ik en zo ook nu. Dus....dit is Karel