Danspartner gezocht

Mensen die mij vandaag zagen lopen, lekker in het warme nazomerzonnetje, samen met Dennis en de hondjes, zouden gedacht kunnen hebben dat ik daar lekker op mijn gemakkie liep te kuieren.
Dit moeten dan wel mensen geweest zijn die mij niet kennen, en dus ook niet weten dat ik normaal gesproken in een veel hogere versnelling door het leven ga. Àlles wat ik momenteel doe gaat traag en bedachtzaam.
Strontvermoeiend overigens, want ik wíl wel heel graag alles op mijn eigen tempo doen, het gaat gewoonweg niet.

Toen ik een week geleden vertelde over onze valpartij, deed ik dat onder invloed van goed werkende pijnstillers. Ze stilde echter niet alleen de pijn, maar ook een groot deel van mijn denk en reactievermogen, dus na een dag of drie was ik ze zat en ben gestopt.
Met als gevolg dat ik toen pas besefte wat een impact de hele crash heeft gehad!
Er is weliswaar niets gebroken, en de schaafplekken zijn zo goed als genezen, maar ik voel me alsof mijn hoofd en nek niet alleen in aanraking zijn gekomen met het Zeeuwse wegdek, maar dat er daarna ook nog even een Zeeuws trekpaard op is gaan zitten...

Officieel mag het geen hersenschudding heten, omdat ik niet buiten kennis ben geweest, maar ik heb hoogstpersoonlijk besloten dat er in mijn hoofd behoorlijk wat geschud moet zijn om dit gevoel te kunnen veroorzaken.
Ik kan het het beste omschrijven als het gevoel wat je krijgt in je nek en hoofd wanneer je opstijgt in een vliegtuig, maar dan dag en nacht, en met hoofdpijn.

Niets vreemds waarschijnlijk, maar ik moet zeggen dat ik er wel een beetje van onder de indruk ben. Vooral omdat ik natuurlijk gedacht had dat ik na twee,hooguit drie dagen rust gewoon weer aan de slag zou kunnen.
Uiteraard heb ik dat ook gedaan, dat aan de slag gaan, want zoals je weet wacht het werk hier niet rustig totdat ik hersteld ben, maar het is me flink tegen gevallen!
Of het nou komt door het feit dat ik toch echt geen 18 meer ben, of omdat de klap harder is aangekomen dan verwacht, ik ben na een klusje wat ik normaal gesproken effe tussendoor doe nu doodmoe, om niet te zeggen uitgeput...

Zo ook na ons bejaardewandelingetje van vandaag. Kort stukkie, met rustpauzes, in het zonnetje, zonder stress.....ik kon niet meer op mijn benen staan...

Met mijn zere hoofd heb ik hier eens over zitten denken, en mijn conclusie is de volgende: Zou ik vroeger mijn zere kop in de wind gegooid hebben, de pijn genegeerd hebben, en zo hard mogelijk hebben doorgewerkt... nu lijkt het erop dat ik met de jaren inderdaad niet alleen ouder maar eindelijk ook wat wijzer ben geworden.
Niet dat ik nu de gelegenheid heb om helemaal niét te werken natuurlijk, maar rustig(er) aan doen zou moeten lukken.
Wel met het (volkomen misplaatste) schuldgevoel uiteraard, maar de boodschap komt me iets te luid en duidelijk binnen om te kunnen negeren.
Ik heb de nodige trimklanten verzet of afgezegd, heb vandaag het pension volledig uit handen gegeven (oké...bijna volledig) en heb zelfs de goede raad van Dennis aangenomen. Doe wat strikt noodzakelijk is, wat kan geef je uit handen, en verder neem je rust... Waarvan akte!

O, wat makkelijk om zo op te schrijven zeg! Ik ben het echt heus van plan hoor! Maar ik ken mezelf al ietsje langer dan vandaag, en volgens mij val ik onder de categorie "stront eigenwijs" Maar echt, ik ga mijn best doen, beloofd!

Om mijn belofte aan mezelf kracht bij te zetten heb alvast ik het volgende besloten, en daarbij kom ik meteen (eindelijk) op de titel van deze Blog.
Onze Argentijnse tangolessen zijn weer begonnen, en hoewel ik er ontzettend veel zin in had, ga ik het niet doen.
Het gaat hier dan wel niet om een potje Rock&Roll op wedstrijdniveau, maar momenteel voel ik me zelfs nog niet goed genoeg voor een rolstoeldansje.
Zoals ik al zei, ik ken mezelf, en ik weet dat als ik daar sta te tangoën, en eigenlijk voel dat het niet meer gaat, ik de les niet wil verstoren en dapper door huppel met alle gevolgen van dien.

Dus...Danspartner gezocht!!! Dennis is namelijk wèl weer volledig hersteld, heeft zijn strakke tangopakje al uit de kast gehaald (dit is een grapje hoor...) en staat te popelen. Dus dames...wie o wie?!

Liefs!