Soleil dans la neige

Vrij vertaald: "Zon in de sneeuw"
Het is vandaag 25 december 2010, en vanmorgen hoorde ik op het nieuws dat het momenteel op Kreta 27 graden boven nul is.
Lekker warm dus, en je zou verwachten dat degenen bij wie het Kretense bloed door de aderen stroomt niet zo goed gedijen in de huidige Hollandse weersomstandigheden, maar niets is minder waar...
Onze Soleil is niet weg te meppen uit de sneeuw! Gezien haar leeftijd en het feit dat ze pas naar Nederland is gekomen toen ze een maand of 6 was, is deze sneeuw de eerste sneeuw van haar leven. En als je niet beter zou weten zou je denken dat ze in haar vorige leven een poolhond is geweest.

Onze Spaanse schone Viënna doet haar mediterrane genen meer eer aan en vindt die witte derrie maar niks. Ze doet de hele dag driftig alsof ze diep in slaap is, om maar niet mee naar buiten te hoeven. Maar daar weet kleine Leitje wel raad mee.
Een paar welgemikte porren tussen Viënna's billen en daar gaan ze! Volle kracht vooruit en niet meer te stoppen.

      

Vanmorgen liep ik met de dames in het bos achter ons huis, en in de sneeuw die vannacht weer rijkelijk gevallen was zag ik ontelbare sporen van reeën, konijnen, vogels, eenden, honden, enz.
Ik bedacht me toen ik daar in dat winter wonderland liep dat er momenteel wat meteorologen zijn die ons allen een Nieuwe Kleine IJstijd voorspellen.
En mocht het nou zo zijn dat we plotsklaps met z'n allen uitsterven door een gebrek aan strooizout, winterbanden, en sneeuwschuivers, dan is er over 50.000 jaar vast een team van archeologen dat zich collectief achter de verbrande oren krabt. (de aarde is dan immers ten prooi gevallen aan een vreselijke opwarming!)
Want tussen alle sporen van de voor hen welbekende doch uitgestorven diersoorten, vinden ze daar pootafdrukken van een wel heel vreemdsoortig dier.
Een hondachtige, verwant aan de al eerder uitgestorven wolf, die toch in deze streken volgens hun kennis in de 21e eeuw al helemaal niet meer voorkwam...?!
Aan de vele sporen te zien moet dit dier een geweldige conditie gehad hebben, en kon dus lange afstanden afleggen. Hoe het mogelijk was om hoge snelheden te bereiken is ze een raadsel, maar duidelijk is wel dat deze vreemde soort zich mengde in roedels van de alom bekende Canis Domicilus (de gewone huishond)
Blijkbaar was deze driepotige carnivoor dus wel van een sociale soort.

Maar zeg nou zelf... Drie poten?!
Wie het niet wist, die zag het niet!

Liefs!

Writers Block

Zou er niets gebeuren daar in Brummen? Zo lang al geen nieuw bericht.... Zou er wat zijn...?

Nou, om even kort een antwoord te geven op bovenstaande vraag die jullie allen misschien al nachten uit de slaap houdt...
Er gebeurt hier van alles, en er is niks.
Niks ernstigs in elk geval. Niets wat mij belet te schrijven behalve dan wellicht iets wat lijkt op een writers block.
Lijkt me overigens dramatisch; Je brood moeten verdienen met schrijven, en dan geen zinnig woord op papier kunnen krijgen!
Ik heb al geregeld voor een lege Blog-pagina gezeten met de intentie weer eens iets leuks op het virtuele papier te zetten, maar niets van dat al. Zo blanco als het beeldscherm bleef, zo blanco was het ook gesteld met de inspiratie... Niks, Noppes, Nada.

Om te voorkomen dat het kleine groepje aanhangers dàt ik heb, het voor gezien gaat houden wat betreft het lezen van mijn schrijfsels, meldt ik me dan maar even met zo leuk mogelijk geformuleerde huis tuin en keuken belevenissen.

Te beginnen met het huis:
Ik ben de afgelopen week begonnen met iets waar ik al heel lang de plannen voor had, maar waarvoor de zin, de tijd, en de juiste fysieke toestand ontbrak. De laatste twee zijn er weer, waarop "de zin" volgde, dus...ik ben aan het schilderen geslagen.
Te beginnen met de gang, gevolgd door de trap en het trapgat, doorstomend naar de bovenverdieping, waar ik voor nu nog even afhaak bij de slaapkamers.
Als dit alles klaar is, ik hoop eind van de week, ga ik beginnen aan de hal, die ik ook in een week af wil hebben.
Met deze onverwachte maar hevige, klus-geralateerde uitbarsting, hoop ik de heer des huizes te inspireren ook maar weer eens een hamer, zaag, boormachine of tijgerbektang ter hand te nemen. Niet dat ie helemaal niets doet hoor, maar iets meer structuur en prioriteiten zou fijn zijn. Er liggen meerdere projecten onafgemaakt te wachten op wat komen gaat...net als ik...

Door naar de tuin: 
30 kilo hebben we geoogst! Voor de gemiddelde pompoen kweker een magere oogst, maar voor ons, als hobby kweker van rasechte Madurodam-kiwi's was het een zeer vet jaar.
De kiwi'tjes zijn nog kleiner dan een walnoot, en wegen per stuk nog geen 5 gram. Ik daag de wiskundigen en rekenwonders onder ons uit om te berekenen hoeveel vruchtjes er in totaal aan de struik hebben gehangen.
Trouwens...voordat iedereen massaal aan het Googelen slaat met als zoekterm "Madurodam-kiwi"... Nee, zo heten ze niet echt! Tenminste,niet dat ik weet.
We zouden ze ook: Dwerg, Mini, Smurfen of Oempaloempa-kiwi's kunnen noemen. Voor mijn part heten ze Hobbit-kiwi's. Als het maar duidelijk is dat ze klein zijn, héél klein!
En...ook niet onbelangrijk, erg lekker!

Dat vinden overigens niet alleen wij, de buren, onze collega's, en dichtbij wonende vrienden en kennissen (want wat moet je met zoveel kiwi's?! Juist,weggeven!) Ook Soleil en Fee hebben zich een vitamine C vergiftiging gegeten, met als resultaat...en wel heel enthousiaste stoelgang...

En dan de Keuken:
Blogde ik begin van dit jaar (dat alweer bijna ten einde loopt!) enthousiast over ons bakhuis dat binnen no-time zou worden omgetoverd tot luxe woonkeuken. Inmiddels Blog ik nog steeds over ons voormalige bakhuis (lees: bouwput) dat ligt te wachten op wat komen gaat. Te wachten op een handige man met bijpassend gereedschap, voldoende tijd, zin en financiële middelen.
Nou...aan het wachten komt zeer binnenkort een eind, want morgen komt ie! Die handige man, met bijpassend gereedschap en voldoende tijd en zin.
Die financiële middelen, daar zorgen wij dan weer voor want de man in kwestie is een heuse profesioneel aangelegde Handige Harry, een ware Tim the Toolman Tailor, Ed en Willem Bever sàmen in de vorm van Nico van Eigen Huis en Tuin, kortom...
Ik was het wachten en de puinhoop zat en heb een klusjesman gebeld.
Als ik het draaiboek van Harry (zo heet ie ècht!) moet geloven hebben we over twee dagen een prachtig stel openslaande deuren in "the kitchen to be" en dan kan het grote werk beginnen (Dan al?! Ja, dan al!!)

Om niet te veel op de zaken vooruit te lopen, en later weer verhaal te moeten halen vanwege mijn eigen verhalen, laat ik het hier even bij.

Maar heel, heel misschien hebben we toch nog voor de kerst, kerst 2010 bedoel ik dan hè?!,een nieuwe keuken...maar misschien ook niet, dus...wordt vervolgd.

Liefs!

Shooting on the Beach

"Mag ik je dochter lenen?"
Met deze vraag kwam Arjen een week of twee geleden aanzetten.
Nu deel ik graag mijn hele hebben en houwen met vrienden, familie, en bekenden, en zowel Dennis als ik doen niet snel ergens moeilijk over, maar bij deze vraag wilde ik wel eerst even weten waarvoor hij Jessy dan zo graag wilde lenen.

De reden was zeer onschuldig en zelf erg leuk! Arjen is fotograaf en nooit te beroerd om de grenzen van zijn kennis nog verder te verleggen, dus hij is pas weer begonnen met een nieuwe opleiding aan de Fotovakschool.

Hij heeft ooit dit mooie plaatje van mij gemaakt voor een opdracht voor school, en hoewel ik niet gehinderd word door enige fotovaktechnische kennis...heb ik wel een mening en naar mijn mening, en afgaande op het resultaat op deze foto vermoed ik dat hij best een beetje talent heeft.

Maar goed, even terug naar de huidige opleiding...Wat krijg je als student op school...Huiswerk! In dit geval in de vorm van (zoals hij zich meermalen bij mij heeft beklaagd) héél véél opdrachten die allemaal tussen nu en 4 maanden uitgevoerd, uitgewerkt, en ingeleverd moeten worden.
Eén van die opdrachten betreft een foto-shoot, voorstellende: ellendig en onzeker kijkende tienermeisjes in bikini op het strand met de zee als achtergrond.
Blijkbaar kom je bij de familie Vermeij uit wanneer je naarstig op zoek bent naar ellendig kijkende pubers, dus zo geschiedde.
Jess vond het idee van modellenwerk direct al een heel cool plan, en het kostte bijzonder weinig moeite om nog twee andere minderjarige beachbabes te charteren... als ik wat meer tijd had gehad, had ik de Chevy van Dennis vol kunnen laden met een stuk of 8 meiden. Animo genoeg, maar zeer weinig tijd om alles te regelen.

We hadden ons, gezien het jaargetijde en het tijdsbestek waarin de opdracht gemaakt moest worden al ingesteld op een weertype waarbij het ellendige kijken vanzelf zou gaan!
Totdat we dus afgelopen weekend dit nazomers kadootje kregen. Ar en ik besloten zaterdagmiddag dat de shoot zondag dan maar moest geschieden. En op mijn vraag hoeveel modellen mijnheer gehad had willen hebben was het antwoord dat er geen limiet aan het aantal zat...hoe meer hoe beter!
Maar goed, erg kort dag dus, en wie ik ook belde...niemand kon.
Uiteindelijk zijn er door deze en gene wat plannen gewijzigd, en met drie "supermodels to be" en twee honden in de auto reisde ik af naar het strand.
Nou...we waren niet de enige! Godskolere wat een drukte! We hebben zelfs in de file gestaan en de hele mega grote betaald parkeren parkeerplaats stond afgeladen vol.

Terwijl de meiden zich gehuld in bikini en badjas kostelijk vermaakte met Soleil en Veerle, waren fotograaf en eigenaresse van het modellenbureau druk bezig te bedenken hoe ze het voor elkaar moesten krijgen om de modellen op de foto de krijgen zonder dat er constant pottenkijkers voor de lens langs liepen of honden tegen apparatuur en modellen aan zouden piesen.
Dat van die honden was snel opgelost doordat Soleil elke Bello, Fikkie of Makker wild spelend bij ons vandaan lokte.
Nu al dat publiek nog. Maar... zoals je weet heeft ieder nadeel ook zo z'n voordeel, en hoewel er geregeld een oetelig kijkende strandganger plots het beeld in kwam stiefelen, waren er ook veel mensen die achter de camera bleven staan kijken.
En waar word je als meisje van 13, terwijl je in je bikini staat te bibberen van de zenuwen vanwege je allereerste foto-shoot nóg onzekerder van dan dat je al was....Juist van een heleboel publiek!
En dat was nu juist wat de fotograaf graag wilde...een onzekere blik.

De meiden deden het fantastisch, en de fotograaf ook gezien zijn totale gebrek aan ervaring met dames in deze leeftijdscategorie. En mama (ik dus) was eigenlijk alleen maar apetrots!
Even alvast een kleine impressie van de camera àchter de camera. Het zal nog wel even duren voordat het ware vakwerk klaar is, maar dit geeft denk ik prima weer hoe leuk het was, enne... hoewel hij volgens eigen zeggen niet voor niets liever achter de camera staat in plaats van ervoor...Zo zien we de fotograaf ook nog eens...

Liefs!

Partners in Crime

Een paar keer per jaar logeert Jim bij ons. Jim is het hondje van Arjen en Simone en aangezien deze twee
graag de wereld verkennen en Jim het liever wat rustiger aan doet bivakkeert hij bij afwezigheid van de bazen bij ons.

Afgelopen maandag kwam Arjen hem na een verblijf van twee weken weer ophalen, en zoals gewoonlijk tijdens deze haal en breng sessies plakken we er samen een paar uurtjes aan vast om iets leuks te doen.
Vaak betekent dit een mooi stukje natuur opzoeken om met de honden te wandelen en daarna ergens wat eten, de vorige keer hebben we zonder honden de krochten van Zutphen verkend, maar deze keer moest ik werken...
Geen leuke dingen dus deze keer, maar effe een bakkie en een praatje tussen de bedrijven door.
Ar zou niet te laat weer naar Leiden gaan omdat er met eten gewacht zou worden.
Hij stond zo'n beetje op het punt z'n laatste beetje koffie achterover te gieten toen Dennis thuis kwam, met....z'n nieuwe bolide!

Ja...! het is weer zo ver! Weer een andere auto... Net op tijd deze keer want een paar dagen nadat Dennis bijzonder blij en apetrots de aankoop van de auto van zijn keuze bekend maakte, draaide de motor van de Honda volledig in de soep.
Geen typisch Carolien verhaal deze keer, maar wèl weer terwijl ìk er mee reed ( in feite was het een vriendin, maar ik zat er naast toen het gebeurde, en ze voelde zich er al zo rot en schuldig over,dus ik neem alle verantwoordelijkheid op me.)
Ik ga er ook verder niet over uitweiden want ik ben nu echt definitief klaar met dat klereding. Vanaf het allereerste begin niks dan ellende met die auto. Kortom...nieuw motorblok erin, verkopen en nóóit meer aan denken!

Terug naar Dennis en z'n nieuwe auto dus... Een Chevrolet Caprice Classic Station uit 1985. Een echte mannen-auto ben ik inmiddels achter, want ikzelf ben niet heel erg enthousiast over het uiterlijk van Sjefke. De heren in onze omgeving zijn daarentegen onverdeeld enthousiast, zo ook Arjen. Dus bij de aanblik van de Chevrolet kon hij het niet laten, en dus werd de terugreis nog even uitgesteld. Er moest natuurlijk wel even geproefd worden aan deze American Dream!
Dennis moest meteen weer weg naar de roeivereniging, dus Ar en ik gingen samen "effe een rondje doen".
Na een half uurtje cruisen door het mooie Brummense buitengebied reden we onze straat weer in.
Na de eerste bocht moesten we ineens op de rem omdat twee honden ons tegemoet kwamen rennen. Een golden retriever en een cavelier king charles spaniel.
Midden op de weg, beide met een overduidelijk ondeugende grijns op hun snoet. Dit was duidelijk iets wat niet mocht, maar o, o, o, wat was dit leuk!

Maar leuk of niet, helemaal ongevaarlijk kon ik het uitstapje van deze twee boeven niet noemen. Dus ik stapte uit om een even te kijken of ik het spul in de auto kon lokken.
Dichterbij gekomen zag ik ineens dat ik dit komische duo kende. Klanten uit de trimsalon, sterker nog....ze stonden over twee weken weer in de agenda had ik gezien.
De golden retriever is een erg angstige hond, dus die keek wel lekker uit....mooi dat ze die vreemde auto niet in ging! Maar die kleine spaniel vond het allemaal bijzonder lollig en belandde na een snoekduik naast Jim in de achterbak.
In de tussentijd was er een meisje aan komen fietsen, die de honden overduidelijk kende, dus ik vroeg of ze van haar waren.
Nee, dat niet maar ze kende ze wel heel goed,en ze vond ze ook heel lief, en ze wist ook waar ze woonden, en zij zou wel met de golden naast de fiets naar hun huis rijden, dan konden wij met de spaniel in auto achter haar aan!!! En weg was ze...

Als in een ware Bassie en Adriaan scène riep ik tegen Arjen :" Snel! keer de wagen en volg dat meisje!"  Makkelijker gezegd dan gedaan, want even een simpele bijzondere verrichting als "straatje keren" is met een auto van ruim vijf meter lang vrijwel onmogelijk op een provinciaal binnenweggetje op het platteland.
Tegen de tijd dus dat Arjen (die toch in een grijs verleden vrachtwagen chauffeur is geweest) onze limo gekeerd had was met meisje in geen velden of wegen meer te bekennen.
We hebben nog wel even rondgereden, maar helaas...helemaal niks.
Niet zo'n punt want ik kende het manneke in de achterbak bij naam en toenaam, dus we zouden naar huis rijden, ik zou in mijn klantenbestand duiken, de baas bellen, en haar weer met haar hondje verenigen.
Dat was dus het plan, maar wederom helaas...ik bleek uitgerekend van déze mensen geen adres te hebben. Wèl een mobiel nummer maar ik kreeg slechts de voicemail aan de lijn. Na herhaaldelijk bellen heb ik deze toch maar ingesproken en besloot te wachten op wat komen ging.

Arjen had bij thuiskomst wel al besloten dat na een tijd van komen er ook een van gaan komt, dus die was inmiddels al op weg naar het westen.
Na een paar uurtjes vergeefs gewacht te hebben op een telefoontje van een dolgelukkige baas, heb ik het nummer van Amivedi gebeld. De afdeling van de Dierenbescherming waar je gevonden en vermiste huisdieren kan opgeven, Maar alsof de duvel ermee speelde werkte het meld formulier op de site niet, en werd er bij de regionale coördinator niet opgenomen.
Het was inmiddels laat op de avond. Het hondje in kwestie leek op geen enkele wijze onder de indruk van deze nieuwe situatie, en vermaakte zich kostelijk met Soleil. Ik vond het dus wel effe best voor vandaag...morgen vroeg weer op, en dan zouden we wel weer zien.

De volgende dag brak aan, de ochtend ging voorbij en ging over in de middag, maar nog steeds niets! Door de drukte had ik geen moment de tijd om Amivedi nogmaals te bellen dus niemand wist dat dit hondje bij ons vertoefde.... Ik was al bang dat ik met het kleine spook zou blijven zitten toen ineens om een uur of drie een hevig verontrustte bazin voor de deur stond.
"Jij hebt mijn hond!" Kon ze nog net uitbrengen toen ik open deed. "Ja dat klopt, blij dat je 'm terug wilt!" Was mijn antwoord.
Ze bleek pas een half uur geleden weer bereik te hebben gehad op haar mobiel ( één van de vele charmes van wonen in het buitengebied...geen bereik...) had dus nèt pas mijn berichtje gehoord, en was meteen naar ons toe gereden.
Eind goed al goed dus, maar ze moest nog wel even haar verhaal kwijt natuurlijk, want terwijl wij en haar hondje lekker lagen te slapen en niets vermoedend de dag weer waren begonnen, hadden zij en haar gezin doodsangsten uitgestaan, want wat was er nou gebeurd...?

Het meisje dat met de andere hond naar haar huis was gefietst was volkomen overstuur geweest toen bleek dat we haar niet waren gevolgd. Blijkbaar kijkt het arme kind te veel slechte films, want haar fantasie was meteen met dit voorval op de loop gegaan.
Half hysterisch huilend had ze aan de bazen van de hondjes verteld dat Goldie met haar mee was gerend, maar dat de kleine Gizmo door twee mensen in een hele grote gouden auto meegenomen was. Hij was gestolen! Dog-napping van het zuiverste water!
Gelukkig kon ze zich het criminele stel in kwestie nog goed herinneren, en al snel werd de politie ingeschakeld om aangifte te doen. Een zo waarheidsgetrouw mogelijke beschrijving werd opgetekend, maar dat was natuurlijk niet genoeg!
We weten natuurlijk allemaal dat het politie apparaat heus heel hard werkt, maar thuis gaan zitten duimen draaien terwijl je lieve kleine hondje is ontvoerd door een stel onderwereldfiguren, dat is natuurlijk geen optie.
De gehele familie en vriendenkring werd vervolgens ingeschakeld om rond te rijden op zoek naar een gangsterbak ergens verstopt onder een berg takken oid.
Daarnaast is er een advertentie op Marktplaats gezet, wederom met het verhaal en een beschrijving van Arjen en mijzelf, als waren we Bonnie en Clyde themselves.
Dan rest je als radeloos zoekende baas alleen nog het maken en verspreiden van pamfletten met foto van de hond, én beschrijving van de dieven en hun vluchtauto! Dus ook daar werden kosten nog moeite gespaard.
En dat terwijl Gizmo zich al die tijd prima vermaakte met z'n nieuwe vriendinnen, z'n buikje vol at met lekker ander eten dan thuis, en heerlijk bij een heel aardig meisje op schoot lag te slapen.

"Tuig is het! Georganiseerde misdaad die twee! Ze doen niet anders dan ontsnappen en samen de buurt onveilig maken! Ze zouden opgesloten moeten worden! " Was het slotbetoog van mevrouw.
Tsja....zij liever dan ik...

Liefs van Bonnie (ook namens Clyde)

Na regen komt zonneschijn

Mijn allereerste hondje kreeg ik voor mijn 18e verjaardag. Ik was "al" twee jaar leer en werkzaam in een trimsalon, en dacht wat betreft honden, de wijsheid in pacht te hebben. Niets was achteraf bezien minder waar, maar alle begin is moeilijk, al doende leert men, etc.
Nu zie ik geregeld om mij heen dat mensen met hun allereerste hondje lang niet alles doen zoals de hond in kwestie het graag zou willen om goed uit de verf te kunnen komen.
Soms gaat het mis omdat men het té goed wil doen, soms omdat men denkt dat het wel los zal lopen (de situatie dan hè, niet per definitie de hond...) en vaak omdat simpelweg mens en hond niet zo goed bij elkaar passen, botsende karakters zal ik maar zeggen.

In zo'n geval krijg je last van miscommunicatie alom, en hoe je het ook wendt of keert...wíj kunnen als mens echt niet verwachten dat een hond onze taal machtig wordt, zowel spreek als lichaamstaal.
Wij als mens kunnen ons wel degelijk de lichaamstaal van een hond eigen maken. En ja...zonder dat je op handen en voeten hoeft rond te lopen, tegen paaltjes aan hoeft te plassen, en je eigen genitaliën hoeft te likken...!
Ik zal er hier geen spoedcursus hondentaal van maken, kijk maar gewoon naar The Dog Whisperer, dan weet je precies wat ik bedoel.
Waar het hier nu even om gaat is dat ook ik met mijn eerste hondje flink geblunderd heb.
Bijna 20 jaar later, wetende wat ik nu weet kan ik glashelder zien dat in die periode van mijn ontwikkeling, Meat Loaf (zo heette hij...sorry) en ik, niet de beste match waren. Hij was erg gevoelig en ik vooral erg ongeduldig. Als ik er nog aan terug denk doet het me weer pijn...ik heb dat manneke zó verkeerd begrepen, en daardoor zó tekort gedaan! En echt niet uit rottigheid, maar simpelweg omdat ik niet beter wist, en omdat ik dacht dat wat ik deed, de beste manier was.
Ik heb hem uit het asiel gehaald toen hij een maand of 10 was, en hij is ingeslapen toen hij nog geen 7 jaar was.
Zonder er een dramatisch verhaal van te willen maken was met terugwerkende kracht zijn vroegtijdig inslapen ook mijn schuld. Anderhalf jaar daarvoor heb ik hem namelijk uit mijn armen laten vallen. Uiteraard niet expres maar toch...het gebeurde in een combinatie van ongeduld en haast. Ík liet hem vallen en híj raakte verlamd....

Dit is uiteraard een heel erg ingekorte versie van het verhaal, maar ik weet, en merk nu ook weer heel duidelijk dat dit een nog niet geheel verwerkte zwarte bladzijde is. Schuld en spijtgevoelens vechten om de eerste plaats zullen we maar zeggen.
Dus een heel lang en vervelend verhaal iets korter... na een intensieve herstel periode met een heleboel verdriet, geduld van vooral Dennis, een geweldige acupuncturist en tegen alle reguliere geneeskundige verwachtingen in, is Loafje weer gaan lopen. Weliswaar als dronken doppie maar toch, hij liep weer!

Een mobiel mankement was helaas niet het enige wat hij over had gehouden aan de valpartij. Hij heeft mij namelijk nooit meer vertrouwd. Vóór de val maakte ik het hem wel eens moeilijker dan nodig was omdat ik hem dus niet begreep en hij mij niet, maar we waren wél héél erg gek op elkaar.
Hij ging letterlijk óveral met me mee naar toe. Jarenlang elke dag mee met de bus óf achterop de brommer van thuis in Haarlem naar het werk in Amstelveen, en later elke week in een rugzak op mijn buik achterop de motor tussen Dennis en mij in naar waar dan ook naartoe, zelfs naar popfestivals!
Maar na dat ene rot-moment op dat ene onbewaakte kut-ogenblik veranderde alles... Dennis was de enige stabiele veilige factor in zijn gebroken leventje, en ik heb zijn vertrouwen nooit meer kunnen winnen. niets meer kunnen doen om mijn mega-fout goed te maken.

In zijn verlamde periode was hij letterlijk als de dood voor mij, bij elke aanraking verstijfde hij. Ik moest hem naar buiten dragen om hem uit te laten, maar ik kon eindeloos met hem, hangend tussen mijn knieën buiten gaan staan, de angst belemmerde hem te plassen.
Daarnaast was hij zo zindelijk als maar kan, dus wat gebeurde er....Dennis liet hem 's ochtends in alle vroegte uit, en Loaf liet de boel pas weer lopen als de baas 's avonds vaak pas laat weet thuis kwam.  Dit met na een paar maanden als resultaat een gigantische verstopping van de plasbuis, zo ernstig dat slechts een penis-amputatie en een nieuwe uitgang uitkomst zou bieden.
Als ik hieraan terug denk kan ik zo weer huilen. Ook deze zware, reu-onterende ingreep heeft hij dapper en zonder zeuren ondergaan. Ook hiervan is hij hersteld. Mank, en plassend als een meisje ging hij, die zich ooit zo stoer voordeed met z'n kleine hartje, door het leven.
Maar alsof dit nog niet genoeg was sloeg opnieuw het noodlot toe, maar deze keer echt genadeloos.

Doordat Meat Loaf dus wat instabiel was, viel hij geregeld om. Ook wilde hij op geen voorwaarde meer door mij worden opgetild (logisch...) dus in en uit de auto springen moest en zou hij zelf doen! En dat ging dus gepaard met vallen...heel veel vallen. En elke keer weer op de zelfde plek, namelijk zijn linker voorpoot, om nog iets preciezer te zijn, zijn linker polsgewricht.
In anderhalf jaar tijd honderden keren dezelfde plek kneuzen doet een bot geen goed, en aan het eind van de rit bleek een gigantische tumor in zijn polsgewricht het resultaat.
Het pootje amputeren was geen optie vanwege zijn instabiliteit dus mede vanwege de gigantische pijn die hij moest hebben was inslapen de enige optie.Dit alles binnen een dag...diagnose, beslissing en excecutie...

Het lijkt me overbodig te vertellen dat deze hele reeks gebeurtenissen een behoorlijke impact op mij hebben gehad. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik zijn leven vanaf het begin zoveel leuker had kunnen maken,en bovendien ook een stuk langer en met minder fysieke en mentale pijn.
Maar ja...zonder het als excuus te gebruiken, zoals ik eerder als zei...dit alles niet uit rottigheid, ik wist echt niet beter! Dom, dom, dom, maar....ja! ik heb hiervan zéker geleerd. En ook heb ik vaak, heel vaak, huilend gezegd, dat als ik íets in mijn leven over zou kunnen doen, dat de dag van die val zou zijn.

Later in mijn leven, vanaf het moment dat de communicatie met dieren de kop op stak, heb ik meerdere malen contact gezocht met Loafje om mijn kant van het verhaal te vertellen en hem te zeggen dat ik zó ontzettend graag een herkansing zou willen. Zijn antwoord was steevast kort maar krachtig .
Ik moest nou eindelijk eens geduld hebben (toch de moraal van dit verhaal...) en die herkansing zou komen als ik eraan toe was om niet opnieuw de kans te lopen weer in de fout te gaan. Waarvan akte...

En daar kom ik dan eindelijk bij de zonneschijn (lees Soleil) na de spreekwoordelijke regen van dit verhaal.

Na het afscheid van Veerle moest er natuurlijk weer een nieuwe hond in huis komen. Op zoek naar een windhond (uiteraard) kwam ik op een site met herplaatsertjes uit Griekenland. Niet mijn type hondjes en niet mijn type land om honden vandaan te halen.
Ik scrolde een beetje lusteloos op niks af langs de lange rij asielzoekertjes zonder iets te zien wat ik zocht totdat....een onbeduidend fotootje mijn aandacht trok, als een magneet! Dit hondje kende ik! Ik zal jullie het adoptieproces besparen maar een week later was ze thuis. Thuis in de meest ruime zin van het woord... Toen Jess en ik met Soleil (zo wilde ze graag heten) thuis kwamen begroette Dennis haar met : "Hé, Loafje!"

En dit is d'r dan!
Nog even leuk om te vertellen...
Meat Loaf was er nog nèt niet bij toen Jess geboren werd, maar dan ook alleen maar omdat deze gebeurtenis in het ziekenhuis plaatsvond. Vanaf dat hij dat 5,5 pond lichte humpie zag was ie verliefd, en haar en alleen maar haar toegewijd, waar zij was was hij, en zodra het kon lag hij bij haar.
Deze foto is van Soleil ongeveer een uur nadat ze haar "nieuwe" thuis had betreden. Alsof ze er altijd al geweest was, alsof Loaf nooit weg is geweest....

Zonder de sceptici onder jullie te willen overtuigen, maar gewoon even om aan te geven hoe bijzonder dit alles is...Dit is dus Soleil... 10 maandjes jong (net zo oud als Meat Loaf was toen ik hem 18 jaar geleden uit het asiel haalde) hetzelfde formaat en dezelfde vacht als hij, alleen een ander kleurtje...
En nog een klein klapje op de vuurpijl.......Ze mist een pootje.....haar linker voorpootje......niet vanwege een ongeluk oid, maar vanwege een aangeboren afwijking....een afwijking van....haar polsgewricht...!

Liefs!

Veerle

Afgelopen dinsdag hebben we onze lieve Veertje in laten slapen. Haar hart wilde niet meer.
Ze was een hondje dat leefde en handelde met haar hart... Altijd intens liefdevol en, ondanks alle narigheid van vóór haar leven bij ons, ook altijd vol vertrouwen in alles en iedereen.
En ze kreeg ook steeds weer terug wat ze aan anderen gaf, liefde en vertrouwen... Nooit was er iemand bang voor of onaardig tegen haar, en nooit reageerde een andere hond anders vriendelijk tegen haar.

Het is wederom, ondanks de andere dieren, leeg in huis.

Botsen

Het thema van deze week was "Botsingen". En niet omdat ik dat als thema gekozen had, maar gewoon simpelweg omdat het me overkwam.
Zo ineens zit je in een situatie waarvan je denkt :"Wat is er zojuist in godsnaam gebeurd, en waarom laat ik me door deze persoon voor mij zó vreselijk opnaaien?!"
Ik zal jullie niet belasten met álle botsingen van deze week, al was het maar om privacy redenen van de betrokkenen, maar één van de voorvallen moet ik gewoon even van me af schrijven, al was het maar omdat het zo'n belachelijke situatie was...

Ergens vorige week hadden we een paar zeldzame uurtjes vrij, en we wilden deze benutten om naar een ontzettend prachtige Oldsmibile Cutlass Convertible uit 1975 te gaan kijken, en om een proefritje te maken natuurlijk!
Aangekomen bleek de auto inderdaad nog mooier dan op de foto's, de handelaar bleek zeer bereid een hele mooie prijs voor de jeep te geven, dus..."Kunnen we even een proefritje maken?" was onze vraag.
Niet zo'n vreemde vraag toch?...als je een auto wilt kopen?! Een proefrit?
Meneer de Handelaar (van nu af aan noem ik hem S.) bleek echter een andere mening toegedaan, en vertelde ons dat we er eerst maar even wat beter over na moesten denken,en dan terug bellen om een afspraak voor een proefrit te maken. Anders was hij er misschien maar tijd aan kwijt voor niets...

Een tikkie geïrriteerd stemde ik toe met deze in mijn ogen belachelijke voorwaarde, maar meer omdat we wat krap in de tijd zaten en toch op tijd weer terug moesten zijn voor het hondengespuis.
Maar zoals verzocht heb ik braaf teruggebeld voor een afspraak, en afgelopen dinsdag reden we opnieuw de 70 km richting autobedrijf S te A. Want hoewel we de manier van handelen niet konden waarderen, waren we wel beide zó gecharmeerd van de auto, dat we er wel een extra ritje en een stel kromme tenen van ergernis voor over hadden.

Terwijl we op weg waren belde ik mijnheer op om zoals hij verzocht had, even te laten weten dat we ook écht kwamen. Tijdens dat gesprekje vind hij het nodig mij mede te delen dat hij bij nader inzien toch geen geld over had voor de Jeep, dus dat inruil er niet in zou zitten. Hij wilde 'm wel in consignatie nemen om 'm voor ons te verkopen, maar zelf een risico nemen....dat ging hem blijkbaar te ver.
Ja, nou, jeetje...we waren nou al een eind onderweg dus we gingen gewoon even in die auto rijden, was het idee. Niet voor niets van alles geregeld met werk om weg te kunnen!

Daar aangekomen wilde S. voordat we zouden instappen eerst de prijs vastleggen zodat hij er wederom niet voor niets zijn tijd in zou stoppen...
Dennis vond dit tot op zekere hoogte geen punt, maar uiteindelijk zei hij toch dat er niet verder gepraat werd voordat we wisten waarover we nou eigenlijk aan het onderhandelen waren. En dat was een auto waarvan we nog steeds niet wisten hóé hij reed. Ik begon er inmiddels al een beetje te twijfelen óf dat ding eigenlijk wel kón rijden, of dat het gewoon een niet-mobiel museum replica was.
(Voor het verhaal nog even belangrijk om te vermelden dat S. tijdens de gesprekken constant en alleen maar het woord tot Dennis richtte. Dus nieuwsgierig, welbespraakt, en bijdehand als ik ben mengde ik mij ook zo af en toe in het gesprek, maar erg veel fatsoenlijke respons kreeg ik niet.)

Maar na een heleboel vijven en nog meer zessen was het moment van de proefrit dan toch echt aangebroken!
S. loopt naar de auto en wil achter het stuur stappen...! Hij kijkt naar Dennis z'n verbaasde gezicht en vraagt: "Of wilde u zelf rijden?"
Mijn verbazing schoot omhoog en mijn humeur kelderde met dezelfde vaart omlaag. Zéker toen bleek dat we niet even samen met de auto weg mochten, maar dat S. keurig achterin ging zitten om ons te wijzen hoe er gereden moest worden.
Zonder overdrijven waren we binnen 5 minuten weer terug bij het autobedrijf, en moest Dennis de auto naar binnen rijden zodat we de kap ook nog even in gesloten toestand konden zien. Dat wilden we namelijk graag...gek hè?!
Ik dacht nog even dat we zo snel weer terug waren omdat mijnheer S. even iets op moest halen ofzo, en dat het daarna mijn beurt was om even te sturen, maar niets was minder waar!
Na een zo grondig mogelijke inspectie van de auto door Dennis vond S. dat we blijkbaar genoeg van z'n kostbare tijd hadden verspild, en met z'n vingers al trommelend op de carrosserie wilde hij nu toch wel eens weten wat we van plan waren.

"Nou...nu wil ik even rijden." Zei ik dus.
S. "Waarom? u heeft toch net gereden?"
C. "Ik heb niet gereden, ik heb nog geen 5 minuten op de passagiersstoel gezeten..."
S: "Nou, dan heeft u toch al naast uw man in de rijdende auto gezeten? Ik laat u geen extra proefrit maken als we niet eerst afspraken maken over de koop. Ik stop er niet nog meer tijd in als ik niet zeker weet dat de deal doorgaat, dat is een hele normale gang van zaken."

Alles bij elkaar opgeteld was dit voor mij de druppel!
Dennis stond er nog redelijk rustig bij, maar ik zag aan zijn blik dat hij zich ernstige zorgen maakte over de opkomende donderbui in mijn toch al niet meer al te goeie humeur.
Die zorgen van hem waren terecht!
In een gecombineerde staat van opperste verbazing, pure woede, en het gevoel diep beledigd te zijn, heb ik mijnheer S. verteld dat als hij de auto niet kwijt wilde hij dat gewoon moest zeggen, en terwijl ik met het stoom uit de oren naar buiten stampte riep ik dat hij dat ding maar ergens moest parkeren waar de zon niet schijnt, want ik hoefde 'm niet meer!!!!

Jess kwam me van heel ergens anders in de zaak achterna gerend omdat ze zoals ze zei, al hoorde aan het geluid van mijn voetstappen dat we nu meteen naar huis gingen, maar dan wel zonder nieuwe auto...

Ik geloof dat Dennis nog even op een redelijke toon met de beste man heeft staan onderhandelen over een proefrit, maar echt... als ie me die bak uiteindelijk gratis en voor nop kado had gedaan had ik 'm niet meer willen hebben!

Dus...nog even geen foto's van een prachtige nieuwe bolide, we zoeken nog even verder naar iets leuks, maar dan graag wel met een verkopen die geen jeuk krijgt van vrouwen achter het stuur.

Hoewel ik in het kader van het thema "Botsingen" toch tot mijn schaamte moet bekennen dat ik de dag na deze met onze Honda deze week iets te kort door de bocht ben gegaan. Het resultaat is een dikke deuk in de achterdeur...
Dit is mij zo ongeveer 15 jaar geleden voor het laatst gebeurd, dus zéker geen schering en inslag, dus misschien had mijnheer S. toch een vooruitziende blik...

Neueueeuh...ik vind van niet...


Liefs!

 Even geen verhaal over onverwachte ziekenhuisopnames, leuke anekdotes over werk of vrije tijd besteding, zelfs geen zweverige overpeinzingen over complot-theorieën.

Deze keer slechts een paar leuke plaatjes van een volgens mij, zeer bevoorrecht meisje van 13.

 Samen met je hondje in de jeep cabrio van je moeder over eigen terrein crossen...

 Tsja... je kan het als kind slechter treffen...

E.R.

Ik weet van mezelf dat ik vaak eerst doe en dan pas begin te denken wat de consequenties van de een of andere actie zijn. Het feit dat ik me hiervan bewust ben scheelt al een heleboel.
Dit soort impulsieve handelingen uiten zich namelijk niet als ik aan het werk ben, en ik kan mezelf 99% van de werktijd omschrijven als "scherp".
Wat er dan in die overgebleven 1% kan gebeuren bleek gisteren.

Voor de insiders onder de lezers is het onnodig te vertellen dat een dierenpension in de zomermaanden hard werken is, en dat de term "druk" een understatement is.
Voor de outsiders...Een dierenpension runnen in de zomermaanden is hard werken en "druk" is een understatement!
Gisteren was weer zo'n dag waarin niets liep zoals gepland, en naast het gewone werk nèt iets te veel extra's mijn pad kruisten, en dan is de kans op foutjes iets groter dan normaal.
Om een uur of 17.00 rende ik even snel naar binnen om tussen de bedrijven door Veerle haar medicijnen te geven en de mijne in te nemen.
Terwijl ik met drie verschillende doosjes en potjes stond te jongleren om de juiste dosis te voorschijn te toveren, ging de telefoon voor de (ruwe schatting...) 85e keer die dag. Met de phone tussen oor en schouder geklemd, een klant te woord staande, nam ik de medicijnen in.... Allemaal...! Dus ook hart-tabletten en vochtafdrijvers van Veere!

"Shit! Kut!...O sorry mevrouw...! Dat was niet voor u bedoeld"  Roep ik tegen de hoorn.
Na dit gesprek zo netjes mogelijk afgerond te hebben, heb ik maar even respectievelijk de dierenarts en de apotheek gebeld, om mijn stomme actie uit te leggen en te vragen in welk een levensgevaar ik nu verkeerde. Iets waar ik momenteel natuurlijk helemaal geen tijd voor heb...levensgevaar.

Dierenarts-assistente Kirsten moest aanvankelijk wel lachen om mijn actie. Ze is inmiddels wel wat gewend van mij en vond het, and I quote: "Typisch jij!" (ik dus..)
Zowel zij, als de dierenarts, als de twee apothekaressen ( dit is inderdaad geen woord, maar wél een mooi woord!) hadden dit nog niet eerder meegemaakt, maar gezien de lage dosis van de tabletten leek de term levensgevaar niet aan de orde.
Goed op vreemde symptomen letten en bij twijfel de dokter bellen was het advies.

Ik heb dus zonder echte zorgen mijn werk af gemaakt, gekookt en  gegeten.
Om een uur of 19.00 zat ik uit te puffen op de bank toen het van het ene op het andere moment leek alsof vol overgave de gehele percussie afdeling van de Jostiband aangevoerd door Caesar Zuidewijk in mijn borst en keel aan het drummen was!
Dit voelde toch wel als "Niet in Orde"!  En na het opnemen van mijn pols bleek deze met gemak 100 slagen in de minuut te halen.
Nu weet ik niet hoeveel slagen dat horen te zijn, maar Dennis wist mij te vertellen dat dit in ruste zo rond de 70 moest liggen. In elk geval wanneer je, zoals ik op dat moment, met je kont op de bank zit te niksen...
Vrijwel meteen na deze ietwat schokkende ontdekking daalde blijkbaar mijn bloeddruk met een rotgang! (niet van de schok hoor... van de plas-tabletten.)
Nou ja, een lang verhaal kort...Ik had voordat ik flauw viel nog de tegenwoordigheid van geest om alle ingenomen medicatie te verzamelen en te mompelen dat ik maar beter naar het ziekenhuis kon gaan.

Het volgende wat ik me herinner is dat ik in de auto zit en zowat tegen het dak wordt gelanceerd omdat we zo snel over de vluchtheuvels racen. Dennis is zonder uitzondering de meest keurige/brave automobilist die ik ken, en hij rijdt Nooit! maar dan ook echt Nooit! te hard.
In mijn wazige toestand dacht ik nog wel even dat er wel iets heel ergs gebeurd moest zijn om hem zulk asociaal rijgedrag te laten vertonen, en hoe kwam ik nou toch in die auto terecht.
Af en toe riep Dennis "Ben je d'r nog?! Knijp eens in mijn hand! Doe je ogen eens open!"  Maar echt reageren kon ik niet.
Na de rit hotseklotsend in de stoel te hebben overleefd, werd ik bij de Eerste Hulp op een brancard gedeponeerd, en ik hoorde iemand aan Dennis vragen wat er gebeurd was en of deze overdosis ( 2 lullige pilletjes extra...!) bewust of onbewust was ingenomen.
Vervolgens werd Dennis gevraagd waar de medicatie voor de hond precies voor bedoeld zijn, en hij wist dit niet. De afdeling medicatie voor de dieren is namelijk mijn afdeling, en ìk wist het wel, ik kon alleen geen antwoord geven, zóver weg was ik, en zó adembenemend hard ging mijn hart te keer.

Niet in staat echt te reageren merkte ik dat er allerlei naalden in mij werden gestoken in de vorm van infuus en bloedafname. Mijn T-shirt en bh werden omhoog gehesen en ik werd volgeplakt met een stuk of 7 sensoren voor een hartfilmpje.
Bloedrukmeter om mijn arm en hartslagmeter op mijn borst.
Zo'n handig knijp apparaatje op mijn vinger om het zuurstofgehalte in het bloed te meten, en afwachten maar...ik ademde immers nog steeds.
Iedereen vroeg van alles aan me, maar echt heel veel duidelijks kwam er als antwoord niet uit.
Het enige wat ik verstaanbaar aan de opgetrommelde internist heb geantwoord was;" Weet je dat dan zelf niet?" Toen hij aan me vroeg waar we waren.

Deze alleraardigste ,maar wel een beetje erg jonge, arts vertelde dat hij een duidelijker bloedbeeld wilde betreffende het zuurstofgehalte, dus dat er nog een klein maar vervelend prikje in de polsslagader gegeven moest worden. Ik mompelde dat hij z'n gang maar moest gaan omdat ik toch nergens heen ging, en zo geschiedde.
Bedenk nu zelf even wat krachttermen, want wat ik vervolgens heb geroepen is niet voor publicatie geschikt.
Ongelooflijk dat zo klein lullig naaldje zo ontzettend pijn kan doen zeg!
Echt, ik geloof niet dat ik een zeikerd ben wat pijn betreft, maar deze pijn was vergelijkbaar met bevallen! Naalden zijn niet mijn hobby, maar ik heb niet echt moeite met geprikt te worden.
Wel hoor ik al mijn leven lang, wanneer er bloed afgenomen moest worden dat ik moeilijke aderen heb om te prikken, en dat bleek...
Nadat er een tijdje met een naald in mij pols was rond gedraaid, en de eerste zoektocht naar bloed jammerlijk mislukt was, dacht ik dat ik er vanaf was, maar nee...De dokter liet zich niet kennen, en na een verontschuldiging en een nieuwe naald begon hij dapper aan poging twee.
Al Godverend heb ik ook deze vruchteloze poging ondergaan, en met het zweet op z'n voorhoofd vertelde dokter Prik me dat ik toch wel heel moeilijke aderen had om te prikken...  JOH!

Het prikken werd gestaakt want het enige voordeel van dit gemartel was wel dat ik door de adrenaline stoot  in één klap wakker was. Nadeeltje was dat ook de inmiddels iets gezakte hartslag weer omhoog schoot, maar dat was van zeer tijdelijke aard.
Al met al bleek de zeer lage dosis van Veerle's medicatie een geluk bij een heel stom ongeluk. De Vetmedin is een middel om de hartslag te versterken, en dat veroorzaakte een turbohartslag. In samenwerking met de vochtafdrijver die de bloeddruk verlaagd raak je zonder hartkwaal dus buiten westen.

Al met al bleek er gelukkig niets blijvend geschaad, en alle bloedtests, hartfilmpjes en metertjes gaven aan dat het weer beter met me ging. Lekker naar huis dus.
Vannacht ben ik nog een keer of vijf wakker geworden van de herrie in mijn lijf omdat de drumband nog steeds niet van ophouden wist, en vandaag heb ik zodra het kon een paar uurtjes gespijbeld om in een soort van comateuze slaap te belanden. Valt niet mee hoor... zo'n retourtje EHBO!
Maar...ik leef nog, en da's maar goed ook want ik heb voorlopig nog helemaal geen tijd voor een gevalletje levensgevaar!

Liefs.

Verschil moet er wezen...

Terwijl de thermometer genadeloos de 35 graden grens nadert, en voor mijn gevoel half (zo niet heel) Nederland plannen maakt voor het invullen van de welverdiende vrije tijd, loopt het zweet ons hier uit alle hoeken, kieren en, gaten uit het lijf. Mijn moeder wil nog wel eens een grapje maken over "het luie zweet" maar lui is hier momenteel niet aan de orde.

Maar zoals de titel al aangeeft..Verschil moet er wezen Ddat van die werkpaarden en luxepaarden zeg maar...
Dus terwijl vele honden en poezen-bazen genieten van hun vakantie, genieten wij van hun beestenspul.
Het zijn er zoals elke zomer weer een heleboel, en de aantallen lopen binnen nu en twee weken op naar de 150 in de honden-kennels, en 80 voor wat betreft de poezen. En ik weet natuurlijk nog niet wat er komen gaat, maar tot nu toe gedragen ze zich allemaal zo voorbeeldig als had ik ze zelf opgevoed.

Maar hoewel het hard werken is, en we aankijken tegen zeker 6 weken non stop, heb ik er toch wel weer plezier in... Oké, zoals de foto's laten zien zit je na een uurtje in de kennels onder het kwijl en andere viezige substanties die niet van jezelf zijn, maar o wat is het spul blij met hun zwembadjes, hondenvriendjes, en knuffels van ondergetekende en haar collega's.

Als je me over een week of vier spreekt, is er van de huidige goede moed waarschijnlijk niet zo veel meer over, heb ik bretels nodig om de verloren kilo's te compenseren, en kun je vast hele creatieve dingen doen met de wallen onder mijn ogen.
Maar zover is het nog niet, dus genieten we nog even van het iets te warme maar wel hele mooie weer, en de dieren.

Oja...waar ik momenteel ook met volle teugen van geniet is van m'n Jeep.
Ik rijdt al weken topless rond, en ben zelfs een beetje chagrijnig als ik een keer met de andere auto moet. Een beetje maar hoor, want ik besef heel goed dat een Jeep cabriolet pure decadentie is. En niet alleen decadent, ook nog heel erg duur, en da's nu, na anderhalf jaar genieten de reden dat we hebben besloten haar (ja weet je nog...het is een "ze") te verkopen/in te ruilen voor iets milieu vriendelijkers en goedkopers.
Jeepie rijdt namelijk op 1 op 6 benzine (oeps...!) is uit 1991 en dus niet wegenbelastingvrij maar wel loeizwaar (lees 1600 kg!) en al met al dus een hele dure dame...
Ook in huize Vermeij is de economie niet meer wat ie geweest is, en hoewel ik het woord crisis nog lichtelijk overdreven vindt, moeten we toch maar verstandig zijn.
Met pijn in het hart hoor, want deze auto is tot nu toe onze leukste miskoop ooit!

Om zolang het nog kan, nog even te genieten van The Lady in Red een paar mooie plaatjes in het zonnetje terwijl het stof eraf gewassen wordt.
En om nog even bij de titel van dit Blog te blijven, dat verschil er wezen moet...ook nog even een foto van Dennis die het stof van zijn voertuig wast...

 Tsja...de één heeft een Jeep, de ander een bakfiets...

Niet dat ie er veel om geeft hoor, maar om z'n nu al niet àl te stoere imago, niet nóg minder te maken, ook maar even laten zien wat er naast die bakfiets staat (die overigens in eerste instantie door mij is uitgekozen...)


Komt ie...


Nog een beetje lager om de spanning erin te houden...



Tadaaaa....!!!!

  

 

Een splinternieuwe BMW. 'T is wel een lease motor hoor...dat je niet denkt: "Wat zeurt ze nou over die persoonlijke financiële crisis..."
Maar hij is wel stoer!

En dan nog twee om het af te leren...

Zo'n kapsel vraagt natuurlijk wel om een cabrio, niet?!


Liefs!

The(Black) Birds

Elk jaar zo rond halverwege Juni zijn wij slachtoffer van een invasie.
We wéten dat ze eraan komen, en dat ze ook dit jaar weer een ravage zullen aanrichten.
De herrie die ze produceren tijdens hun strooptocht is oorverdovend, en de troep die ze achterlaten overweldigend.
Ook nu, als ik van mijn laptop opkijk en een blik naar buiten werp zie ik er tientallen!
Ongegeneerd nemen ze wat ze willen, vertrekken als ze verzadigd zijn, om morgen weer terug te komen en het karwij verder af te maken.
Als ik zo naar dit indrukwekkende schouwspel zit te kijken, moet ik altijd denken aan die film van Alfred Hitchcock  " The Birds "
In deze film wordt een stad overspoeld door een zwerm moordlustige vogels die nergens voor terug deinzen en die een spoor van dood en verderf achterlaten.

Maar genoeg drama.
Zo erg is het hier natuurlijk niet, maar wel op z'n zachts gezegd een béétje jammer.
We hebben vlak bij ons huis namelijk een hele mooie oude kersenboom staan. Een plààtje, vooral als hij in bloei staat! Naar mijn mening is dat de mooiste periode van het jaar...als alle bloesembomen in bloei staan.
Helaas duurt deze bloemenpracht altijd maar een dag of vijf, en dàt is dan ook meteen ons deel van het plezier van de kersenboom, de rest van het jaar geeft ie eigenlijk best een hoop troep.
Maar...zou je zeggen...als die mooie bloesem is er toch niet voor niets?! Je weet wel van de bloemetjes en de bijtjes en wat daar dan doorgaans van van komt...

Tsja! En daar gaat dit nu juist over! We hebben het hier namelijk over een hoogstam fruitboom, en het kenmerkende van zo'n boom is dat die K..kersen behoorlijk hoog hangen en wij er dus niet zomaar even bij kunnen!
Wij niet maar de merels  (ja, inderdaad...Blackbirds...)  wel, en hier maken ze dan ook graag en grif gebruik van.
Oké, ik geef ze geen ongelijk. Een vogel moet ook eten, en waarom zouden ze niet, met zo'n Fly In in hun eigenste toegeëigende achtertuin.
Maar wat ik nou leuk zou vinden is als er íets voor ons over zou blijven, gewoon...een kilootje kersen uit eigen boom...da's toch niet zo veel gevraagd?
Maar dan moeten we dus in actie komen, en snel ook, want het is echt in een dag of drie gebeurd hoor!
Dan is de hele boom ontkerst, in een wijde boog eromheen ligt de grond bezaaid met pitten en rottende kersen van waarschijnlijk B of C kwaliteit, en daar komen dan weer heel veel kruipende en vliegende insecten op af, en dan voornamelijk die van het stekende soort.
Iemand heeft ons ooit een aangeraden een net over de boom te draperen, maar ondanks dat daar ongetwijfeld apparatuur of trucks voor zullen zijn...krijg zo'n net er maar weer eens af zonder je nek te breken.
En...er blijven in zo'n net steevast vogels vast zitten, die een erg nare hongerdood zullen sterven als ík ze niet ga redden, en tijdens zo'n dappere reddingsactie alsnog de kans loop één of ander lichaamsdeel te breken
.
Door deze wat luie instelling hebben we de afgelopen 7 jaar nog geen kers uit eigen tuin gegeten, en ik vond dat daar vandaag maar eens verandering in moest komen. Dus wat doe je dan als toegewijde bezorgde moeder met een tikkeltje last van hoogtevrees...? Dan stuur je je kind de boom in.

 Nu is dit voornamelijk voor Jess dolle pret... en zoals het een zorgzame moeder betaamd sta ik daar op de grond doodsangsten uit, en schieten er de meest vreselijke scenario's door mijn hoofd.
Bijvoorbeeld over hoe het leven zou zijn met een kind dat de rest van haar leven in een rolstoel moet slijten...

Dus...(nadat ik de camera had weggelegd om een eventuele spectaculaire val te vereeuwigen) heb ik onze klimgeit gesommeerd terug op aarde te komen, ik zou zelf die boom wel bedwingen.
Dus onder het mom van: "Kind...Ik heb mijn beste al jaren gehad, en jij hebt je hele leven nog voor je!"  heb ik mijn o zo soepele lijf (ahummm) de boom in gehesen.
Omdat Jessy niet veel meer restte dan te wachten totdat ik met de gehele oogst van deze zomer weer naar beneden zou komen (wederom ahummm)  heeft zij de werkeloze fotocamera maar even ter hand genomen om mijn allercharmantste poses en gezichtsuitdrukkingen vast te leggen.

Hieronder een kleine impressie.
En ja... Ik heb er eerst even de censuur over laten gaan, en de ergste gewist.
Mezelf  onsterfelijk bespottelijk maken bewaar ik voor een ander tijdstip.

De fruit-opbrengst is niet zo heel groot want op een gegeven moment zijn toch echt de armpjes te kort, maar morgen verzet ik de trekker een stukkie zodat ik op een andere plek de boom in kan, want ik heb besloten dit jaar de strijd om de kersenoogst maar eens aan te gaan.
Misschien zien deze of gene het resultaat hiervan nog terug in de vorm van een potje jam, maar ik beloof niks!

Wie zeker wil weten dat hij of zij een onbespoten, met gevaar voor eigen leven geoogst, maar met liefde bereid potje broodbeleg wil ontvangen van ondergetekende, moet zo ergens in oktober nog maar eens langskomen.
Er staat hier namelijk ook nog een mega kiwi struik, met elk jaar (niet overdreven!) een paar duizend ienie mienie kiwi's eraan.
Zoals gezegd betreft dit een flinke struik, en de huishoudtrap volstaat voor de hoogste takken.
Dus, laten hangen is zonde...allemaal zelf opeten niet te doen...dus jam maken is wat ik, met behulp van mijn moeder, elk jaar weer doe.
Twee jaar geleden was de opbrengst een potje of 50, dus please, doe ons een plezier, en kom tzt effe wat halen.

Tot die tijd...breek je nek voorzichtig!

Liefs.

Het kan alleen maar beter worden.

Om mijn trouwe schaartje lezers niet te vaak voor niets dit Blog te laten bezoeken meldt ik me maar weer eens een keer, want het is al een tijdje akelig stil rond mijn persoontje.
Ik heb ook niet zo heel veel te melden, want er gebeurt gewoon niet zo veel niet zoveel. (of het gebeurde is niet voor publicatie geschikt...)
Op zich wel lekker hoor, een beetje rust in de tent, maar wel saai als je een Blog beheert natuurlijk.

Daarom maar een paar foto's van in en om het huis:

Nee,we zijn geen carrière in de kinderprostitutie begonnen!
Dit zijn Jess en een vriendinnetje uitgedost voor een schoolfeest met als thema "Beroemdheden"

De dames zijn in de huid gekropen van respectievelijk Amy Winehouse en Rhianna.
Ach ja....wat zal ik zeggen... Kleine meisjes worden groot?

Gelukkig niet al te snel al te groot, want een geinig zelfportret met dito lachende hond kan er gelukkig ook nog vanaf...

En gewoon een mooi plaatje van een intens gelukkige Viënna ook.

En tot slot....zo ziet onze achtertuin eruit met volle maan en een goeie fik.

Nou...ik ben het ermee eens, dit is ongetwijfeld de sufste bijdrage tot nu toe, maar ook dat heeft een voordeel...
Het kan dus alleen maar beter worden!

Liefs!