Nu zie ik geregeld om mij heen dat mensen met hun allereerste hondje lang niet alles doen zoals de hond in kwestie het graag zou willen om goed uit de verf te kunnen komen.
Soms gaat het mis omdat men het té goed wil doen, soms omdat men denkt dat het wel los zal lopen (de situatie dan hè, niet per definitie de hond...) en vaak omdat simpelweg mens en hond niet zo goed bij elkaar passen, botsende karakters zal ik maar zeggen.
In zo'n geval krijg je last van miscommunicatie alom, en hoe je het ook wendt of keert...wíj kunnen als mens echt niet verwachten dat een hond onze taal machtig wordt, zowel spreek als lichaamstaal.
Wij als mens kunnen ons wel degelijk de lichaamstaal van een hond eigen maken. En ja...zonder dat je op handen en voeten hoeft rond te lopen, tegen paaltjes aan hoeft te plassen, en je eigen genitaliën hoeft te likken...!
Ik zal er hier geen spoedcursus hondentaal van maken, kijk maar gewoon naar The Dog Whisperer, dan weet je precies wat ik bedoel.
Waar het hier nu even om gaat is dat ook ik met mijn eerste hondje flink geblunderd heb.
Bijna 20 jaar later, wetende wat ik nu weet kan ik glashelder zien dat in die periode van mijn ontwikkeling, Meat Loaf (zo heette hij...sorry) en ik, niet de beste match waren. Hij was erg gevoelig en ik vooral erg ongeduldig. Als ik er nog aan terug denk doet het me weer pijn...ik heb dat manneke zó verkeerd begrepen, en daardoor zó tekort gedaan! En echt niet uit rottigheid, maar simpelweg omdat ik niet beter wist, en omdat ik dacht dat wat ik deed, de beste manier was.
Ik heb hem uit het asiel gehaald toen hij een maand of 10 was, en hij is ingeslapen toen hij nog geen 7 jaar was.
Zonder er een dramatisch verhaal van te willen maken was met terugwerkende kracht zijn vroegtijdig inslapen ook mijn schuld. Anderhalf jaar daarvoor heb ik hem namelijk uit mijn armen laten vallen. Uiteraard niet expres maar toch...het gebeurde in een combinatie van ongeduld en haast. Ík liet hem vallen en híj raakte verlamd....
Dit is uiteraard een heel erg ingekorte versie van het verhaal, maar ik weet, en merk nu ook weer heel duidelijk dat dit een nog niet geheel verwerkte zwarte bladzijde is. Schuld en spijtgevoelens vechten om de eerste plaats zullen we maar zeggen.
Dus een heel lang en vervelend verhaal iets korter... na een intensieve herstel periode met een heleboel verdriet, geduld van vooral Dennis, een geweldige acupuncturist en tegen alle reguliere geneeskundige verwachtingen in, is Loafje weer gaan lopen. Weliswaar als dronken doppie maar toch, hij liep weer!
Een mobiel mankement was helaas niet het enige wat hij over had gehouden aan de valpartij. Hij heeft mij namelijk nooit meer vertrouwd. Vóór de val maakte ik het hem wel eens moeilijker dan nodig was omdat ik hem dus niet begreep en hij mij niet, maar we waren wél héél erg gek op elkaar.
Hij ging letterlijk óveral met me mee naar toe. Jarenlang elke dag mee met de bus óf achterop de brommer van thuis in Haarlem naar het werk in Amstelveen, en later elke week in een rugzak op mijn buik achterop de motor tussen Dennis en mij in naar waar dan ook naartoe, zelfs naar popfestivals!
Maar na dat ene rot-moment op dat ene onbewaakte kut-ogenblik veranderde alles... Dennis was de enige stabiele veilige factor in zijn gebroken leventje, en ik heb zijn vertrouwen nooit meer kunnen winnen. niets meer kunnen doen om mijn mega-fout goed te maken.
In zijn verlamde periode was hij letterlijk als de dood voor mij, bij elke aanraking verstijfde hij. Ik moest hem naar buiten dragen om hem uit te laten, maar ik kon eindeloos met hem, hangend tussen mijn knieën buiten gaan staan, de angst belemmerde hem te plassen.
Daarnaast was hij zo zindelijk als maar kan, dus wat gebeurde er....Dennis liet hem 's ochtends in alle vroegte uit, en Loaf liet de boel pas weer lopen als de baas 's avonds vaak pas laat weet thuis kwam. Dit met na een paar maanden als resultaat een gigantische verstopping van de plasbuis, zo ernstig dat slechts een penis-amputatie en een nieuwe uitgang uitkomst zou bieden.
Als ik hieraan terug denk kan ik zo weer huilen. Ook deze zware, reu-onterende ingreep heeft hij dapper en zonder zeuren ondergaan. Ook hiervan is hij hersteld. Mank, en plassend als een meisje ging hij, die zich ooit zo stoer voordeed met z'n kleine hartje, door het leven.
Maar alsof dit nog niet genoeg was sloeg opnieuw het noodlot toe, maar deze keer echt genadeloos.
Doordat Meat Loaf dus wat instabiel was, viel hij geregeld om. Ook wilde hij op geen voorwaarde meer door mij worden opgetild (logisch...) dus in en uit de auto springen moest en zou hij zelf doen! En dat ging dus gepaard met vallen...heel veel vallen. En elke keer weer op de zelfde plek, namelijk zijn linker voorpoot, om nog iets preciezer te zijn, zijn linker polsgewricht.
In anderhalf jaar tijd honderden keren dezelfde plek kneuzen doet een bot geen goed, en aan het eind van de rit bleek een gigantische tumor in zijn polsgewricht het resultaat.
Het pootje amputeren was geen optie vanwege zijn instabiliteit dus mede vanwege de gigantische pijn die hij moest hebben was inslapen de enige optie.Dit alles binnen een dag...diagnose, beslissing en excecutie...
Het lijkt me overbodig te vertellen dat deze hele reeks gebeurtenissen een behoorlijke impact op mij hebben gehad. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik zijn leven vanaf het begin zoveel leuker had kunnen maken,en bovendien ook een stuk langer en met minder fysieke en mentale pijn.
Maar ja...zonder het als excuus te gebruiken, zoals ik eerder als zei...dit alles niet uit rottigheid, ik wist echt niet beter! Dom, dom, dom, maar....ja! ik heb hiervan zéker geleerd. En ook heb ik vaak, heel vaak, huilend gezegd, dat als ik íets in mijn leven over zou kunnen doen, dat de dag van die val zou zijn.
Later in mijn leven, vanaf het moment dat de communicatie met dieren de kop op stak, heb ik meerdere malen contact gezocht met Loafje om mijn kant van het verhaal te vertellen en hem te zeggen dat ik zó ontzettend graag een herkansing zou willen. Zijn antwoord was steevast kort maar krachtig .
Ik moest nou eindelijk eens geduld hebben (toch de moraal van dit verhaal...) en die herkansing zou komen als ik eraan toe was om niet opnieuw de kans te lopen weer in de fout te gaan. Waarvan akte...
En daar kom ik dan eindelijk bij de zonneschijn (lees Soleil) na de spreekwoordelijke regen van dit verhaal.
Na het afscheid van Veerle moest er natuurlijk weer een nieuwe hond in huis komen. Op zoek naar een windhond (uiteraard) kwam ik op een site met herplaatsertjes uit Griekenland. Niet mijn type hondjes en niet mijn type land om honden vandaan te halen.
Ik scrolde een beetje lusteloos op niks af langs de lange rij asielzoekertjes zonder iets te zien wat ik zocht totdat....een onbeduidend fotootje mijn aandacht trok, als een magneet! Dit hondje kende ik! Ik zal jullie het adoptieproces besparen maar een week later was ze thuis. Thuis in de meest ruime zin van het woord... Toen Jess en ik met Soleil (zo wilde ze graag heten) thuis kwamen begroette Dennis haar met : "Hé, Loafje!"
En dit is d'r dan!
Nog even leuk om te vertellen...
Meat Loaf was er nog nèt niet bij toen Jess geboren werd, maar dan ook alleen maar omdat deze gebeurtenis in het ziekenhuis plaatsvond. Vanaf dat hij dat 5,5 pond lichte humpie zag was ie verliefd, en haar en alleen maar haar toegewijd, waar zij was was hij, en zodra het kon lag hij bij haar.
Deze foto is van Soleil ongeveer een uur nadat ze haar "nieuwe" thuis had betreden. Alsof ze er altijd al geweest was, alsof Loaf nooit weg is geweest....
Zonder de sceptici onder jullie te willen overtuigen, maar gewoon even om aan te geven hoe bijzonder dit alles is...Dit is dus Soleil... 10 maandjes jong (net zo oud als Meat Loaf was toen ik hem 18 jaar geleden uit het asiel haalde) hetzelfde formaat en dezelfde vacht als hij, alleen een ander kleurtje...
En nog een klein klapje op de vuurpijl.......Ze mist een pootje.....haar linker voorpootje......niet vanwege een ongeluk oid, maar vanwege een aangeboren afwijking....een afwijking van....haar polsgewricht...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten