Botsen

Het thema van deze week was "Botsingen". En niet omdat ik dat als thema gekozen had, maar gewoon simpelweg omdat het me overkwam.
Zo ineens zit je in een situatie waarvan je denkt :"Wat is er zojuist in godsnaam gebeurd, en waarom laat ik me door deze persoon voor mij zó vreselijk opnaaien?!"
Ik zal jullie niet belasten met álle botsingen van deze week, al was het maar om privacy redenen van de betrokkenen, maar één van de voorvallen moet ik gewoon even van me af schrijven, al was het maar omdat het zo'n belachelijke situatie was...

Ergens vorige week hadden we een paar zeldzame uurtjes vrij, en we wilden deze benutten om naar een ontzettend prachtige Oldsmibile Cutlass Convertible uit 1975 te gaan kijken, en om een proefritje te maken natuurlijk!
Aangekomen bleek de auto inderdaad nog mooier dan op de foto's, de handelaar bleek zeer bereid een hele mooie prijs voor de jeep te geven, dus..."Kunnen we even een proefritje maken?" was onze vraag.
Niet zo'n vreemde vraag toch?...als je een auto wilt kopen?! Een proefrit?
Meneer de Handelaar (van nu af aan noem ik hem S.) bleek echter een andere mening toegedaan, en vertelde ons dat we er eerst maar even wat beter over na moesten denken,en dan terug bellen om een afspraak voor een proefrit te maken. Anders was hij er misschien maar tijd aan kwijt voor niets...

Een tikkie geïrriteerd stemde ik toe met deze in mijn ogen belachelijke voorwaarde, maar meer omdat we wat krap in de tijd zaten en toch op tijd weer terug moesten zijn voor het hondengespuis.
Maar zoals verzocht heb ik braaf teruggebeld voor een afspraak, en afgelopen dinsdag reden we opnieuw de 70 km richting autobedrijf S te A. Want hoewel we de manier van handelen niet konden waarderen, waren we wel beide zó gecharmeerd van de auto, dat we er wel een extra ritje en een stel kromme tenen van ergernis voor over hadden.

Terwijl we op weg waren belde ik mijnheer op om zoals hij verzocht had, even te laten weten dat we ook écht kwamen. Tijdens dat gesprekje vind hij het nodig mij mede te delen dat hij bij nader inzien toch geen geld over had voor de Jeep, dus dat inruil er niet in zou zitten. Hij wilde 'm wel in consignatie nemen om 'm voor ons te verkopen, maar zelf een risico nemen....dat ging hem blijkbaar te ver.
Ja, nou, jeetje...we waren nou al een eind onderweg dus we gingen gewoon even in die auto rijden, was het idee. Niet voor niets van alles geregeld met werk om weg te kunnen!

Daar aangekomen wilde S. voordat we zouden instappen eerst de prijs vastleggen zodat hij er wederom niet voor niets zijn tijd in zou stoppen...
Dennis vond dit tot op zekere hoogte geen punt, maar uiteindelijk zei hij toch dat er niet verder gepraat werd voordat we wisten waarover we nou eigenlijk aan het onderhandelen waren. En dat was een auto waarvan we nog steeds niet wisten hóé hij reed. Ik begon er inmiddels al een beetje te twijfelen óf dat ding eigenlijk wel kón rijden, of dat het gewoon een niet-mobiel museum replica was.
(Voor het verhaal nog even belangrijk om te vermelden dat S. tijdens de gesprekken constant en alleen maar het woord tot Dennis richtte. Dus nieuwsgierig, welbespraakt, en bijdehand als ik ben mengde ik mij ook zo af en toe in het gesprek, maar erg veel fatsoenlijke respons kreeg ik niet.)

Maar na een heleboel vijven en nog meer zessen was het moment van de proefrit dan toch echt aangebroken!
S. loopt naar de auto en wil achter het stuur stappen...! Hij kijkt naar Dennis z'n verbaasde gezicht en vraagt: "Of wilde u zelf rijden?"
Mijn verbazing schoot omhoog en mijn humeur kelderde met dezelfde vaart omlaag. Zéker toen bleek dat we niet even samen met de auto weg mochten, maar dat S. keurig achterin ging zitten om ons te wijzen hoe er gereden moest worden.
Zonder overdrijven waren we binnen 5 minuten weer terug bij het autobedrijf, en moest Dennis de auto naar binnen rijden zodat we de kap ook nog even in gesloten toestand konden zien. Dat wilden we namelijk graag...gek hè?!
Ik dacht nog even dat we zo snel weer terug waren omdat mijnheer S. even iets op moest halen ofzo, en dat het daarna mijn beurt was om even te sturen, maar niets was minder waar!
Na een zo grondig mogelijke inspectie van de auto door Dennis vond S. dat we blijkbaar genoeg van z'n kostbare tijd hadden verspild, en met z'n vingers al trommelend op de carrosserie wilde hij nu toch wel eens weten wat we van plan waren.

"Nou...nu wil ik even rijden." Zei ik dus.
S. "Waarom? u heeft toch net gereden?"
C. "Ik heb niet gereden, ik heb nog geen 5 minuten op de passagiersstoel gezeten..."
S: "Nou, dan heeft u toch al naast uw man in de rijdende auto gezeten? Ik laat u geen extra proefrit maken als we niet eerst afspraken maken over de koop. Ik stop er niet nog meer tijd in als ik niet zeker weet dat de deal doorgaat, dat is een hele normale gang van zaken."

Alles bij elkaar opgeteld was dit voor mij de druppel!
Dennis stond er nog redelijk rustig bij, maar ik zag aan zijn blik dat hij zich ernstige zorgen maakte over de opkomende donderbui in mijn toch al niet meer al te goeie humeur.
Die zorgen van hem waren terecht!
In een gecombineerde staat van opperste verbazing, pure woede, en het gevoel diep beledigd te zijn, heb ik mijnheer S. verteld dat als hij de auto niet kwijt wilde hij dat gewoon moest zeggen, en terwijl ik met het stoom uit de oren naar buiten stampte riep ik dat hij dat ding maar ergens moest parkeren waar de zon niet schijnt, want ik hoefde 'm niet meer!!!!

Jess kwam me van heel ergens anders in de zaak achterna gerend omdat ze zoals ze zei, al hoorde aan het geluid van mijn voetstappen dat we nu meteen naar huis gingen, maar dan wel zonder nieuwe auto...

Ik geloof dat Dennis nog even op een redelijke toon met de beste man heeft staan onderhandelen over een proefrit, maar echt... als ie me die bak uiteindelijk gratis en voor nop kado had gedaan had ik 'm niet meer willen hebben!

Dus...nog even geen foto's van een prachtige nieuwe bolide, we zoeken nog even verder naar iets leuks, maar dan graag wel met een verkopen die geen jeuk krijgt van vrouwen achter het stuur.

Hoewel ik in het kader van het thema "Botsingen" toch tot mijn schaamte moet bekennen dat ik de dag na deze met onze Honda deze week iets te kort door de bocht ben gegaan. Het resultaat is een dikke deuk in de achterdeur...
Dit is mij zo ongeveer 15 jaar geleden voor het laatst gebeurd, dus zéker geen schering en inslag, dus misschien had mijnheer S. toch een vooruitziende blik...

Neueueeuh...ik vind van niet...


Liefs!