We wéten dat ze eraan komen, en dat ze ook dit jaar weer een ravage zullen aanrichten.
De herrie die ze produceren tijdens hun strooptocht is oorverdovend, en de troep die ze achterlaten overweldigend.
Ook nu, als ik van mijn laptop opkijk en een blik naar buiten werp zie ik er tientallen!Ongegeneerd nemen ze wat ze willen, vertrekken als ze verzadigd zijn, om morgen weer terug te komen en het karwij verder af te maken.
Als ik zo naar dit indrukwekkende schouwspel zit te kijken, moet ik altijd denken aan die film van Alfred Hitchcock " The Birds "
In deze film wordt een stad overspoeld door een zwerm moordlustige vogels die nergens voor terug deinzen en die een spoor van dood en verderf achterlaten.
Maar genoeg drama.
Zo erg is het hier natuurlijk niet, maar wel op z'n zachts gezegd een béétje jammer.
We hebben vlak bij ons huis namelijk een hele mooie oude kersenboom staan. Een plààtje, vooral als hij in bloei staat! Naar mijn mening is dat de mooiste periode van het jaar...als alle bloesembomen in bloei staan.
Helaas duurt deze bloemenpracht altijd maar een dag of vijf, en dàt is dan ook meteen ons deel van het plezier van de kersenboom, de rest van het jaar geeft ie eigenlijk best een hoop troep.
Maar...zou je zeggen...als die mooie bloesem is er toch niet voor niets?! Je weet wel van de bloemetjes en de bijtjes en wat daar dan doorgaans van van komt...
Tsja! En daar gaat dit nu juist over! We hebben het hier namelijk over een hoogstam fruitboom, en het kenmerkende van zo'n boom is dat die K..kersen behoorlijk hoog hangen en wij er dus niet zomaar even bij kunnen!
Wij niet maar de merels (ja, inderdaad...Blackbirds...) wel, en hier maken ze dan ook graag en grif gebruik van.
Oké, ik geef ze geen ongelijk. Een vogel moet ook eten, en waarom zouden ze niet, met zo'n Fly In in hun eigenste toegeëigende achtertuin.
Maar wat ik nou leuk zou vinden is als er íets voor ons over zou blijven, gewoon...een kilootje kersen uit eigen boom...da's toch niet zo veel gevraagd?
Maar dan moeten we dus in actie komen, en snel ook, want het is echt in een dag of drie gebeurd hoor!
Dan is de hele boom ontkerst, in een wijde boog eromheen ligt de grond bezaaid met pitten en rottende kersen van waarschijnlijk B of C kwaliteit, en daar komen dan weer heel veel kruipende en vliegende insecten op af, en dan voornamelijk die van het stekende soort.
Iemand heeft ons ooit een aangeraden een net over de boom te draperen, maar ondanks dat daar ongetwijfeld apparatuur of trucks voor zullen zijn...krijg zo'n net er maar weer eens af zonder je nek te breken.
En...er blijven in zo'n net steevast vogels vast zitten, die een erg nare hongerdood zullen sterven als ík ze niet ga redden, en tijdens zo'n dappere reddingsactie alsnog de kans loop één of ander lichaamsdeel te breken
.
Door deze wat luie instelling hebben we de afgelopen 7 jaar nog geen kers uit eigen tuin gegeten, en ik vond dat daar vandaag maar eens verandering in moest komen. Dus wat doe je dan als toegewijde bezorgde moeder met een tikkeltje last van hoogtevrees...? Dan stuur je je kind de boom in.
Nu is dit voornamelijk voor Jess dolle pret... en zoals het een zorgzame moeder betaamd sta ik daar op de grond doodsangsten uit, en schieten er de meest vreselijke scenario's door mijn hoofd.
Bijvoorbeeld over hoe het leven zou zijn met een kind dat de rest van haar leven in een rolstoel moet slijten...
Dus...(nadat ik de camera had weggelegd om een eventuele spectaculaire val te vereeuwigen) heb ik onze klimgeit gesommeerd terug op aarde te komen, ik zou zelf die boom wel bedwingen.
Dus onder het mom van: "Kind...Ik heb mijn beste al jaren gehad, en jij hebt je hele leven nog voor je!" heb ik mijn o zo soepele lijf (ahummm) de boom in gehesen.
Omdat Jessy niet veel meer restte dan te wachten totdat ik met de gehele oogst van deze zomer weer naar beneden zou komen (wederom ahummm) heeft zij de werkeloze fotocamera maar even ter hand genomen om mijn allercharmantste poses en gezichtsuitdrukkingen vast te leggen.
Hieronder een kleine impressie.
En ja... Ik heb er eerst even de censuur over laten gaan, en de ergste gewist.
Mezelf onsterfelijk bespottelijk maken bewaar ik voor een ander tijdstip.
De fruit-opbrengst is niet zo heel groot want op een gegeven moment zijn toch echt de armpjes te kort, maar morgen verzet ik de trekker een stukkie zodat ik op een andere plek de boom in kan, want ik heb besloten dit jaar de strijd om de kersenoogst maar eens aan te gaan.
Misschien zien deze of gene het resultaat hiervan nog terug in de vorm van een potje jam, maar ik beloof niks!
Wie zeker wil weten dat hij of zij een onbespoten, met gevaar voor eigen leven geoogst, maar met liefde bereid potje broodbeleg wil ontvangen van ondergetekende, moet zo ergens in oktober nog maar eens langskomen.
Er staat hier namelijk ook nog een mega kiwi struik, met elk jaar (niet overdreven!) een paar duizend ienie mienie kiwi's eraan.
Zoals gezegd betreft dit een flinke struik, en de huishoudtrap volstaat voor de hoogste takken.
Dus, laten hangen is zonde...allemaal zelf opeten niet te doen...dus jam maken is wat ik, met behulp van mijn moeder, elk jaar weer doe.
Twee jaar geleden was de opbrengst een potje of 50, dus please, doe ons een plezier, en kom tzt effe wat halen.
Tot die tijd...breek je nek voorzichtig!
Liefs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten