Partners in Crime

Een paar keer per jaar logeert Jim bij ons. Jim is het hondje van Arjen en Simone en aangezien deze twee
graag de wereld verkennen en Jim het liever wat rustiger aan doet bivakkeert hij bij afwezigheid van de bazen bij ons.

Afgelopen maandag kwam Arjen hem na een verblijf van twee weken weer ophalen, en zoals gewoonlijk tijdens deze haal en breng sessies plakken we er samen een paar uurtjes aan vast om iets leuks te doen.
Vaak betekent dit een mooi stukje natuur opzoeken om met de honden te wandelen en daarna ergens wat eten, de vorige keer hebben we zonder honden de krochten van Zutphen verkend, maar deze keer moest ik werken...
Geen leuke dingen dus deze keer, maar effe een bakkie en een praatje tussen de bedrijven door.
Ar zou niet te laat weer naar Leiden gaan omdat er met eten gewacht zou worden.
Hij stond zo'n beetje op het punt z'n laatste beetje koffie achterover te gieten toen Dennis thuis kwam, met....z'n nieuwe bolide!

Ja...! het is weer zo ver! Weer een andere auto... Net op tijd deze keer want een paar dagen nadat Dennis bijzonder blij en apetrots de aankoop van de auto van zijn keuze bekend maakte, draaide de motor van de Honda volledig in de soep.
Geen typisch Carolien verhaal deze keer, maar wèl weer terwijl ìk er mee reed ( in feite was het een vriendin, maar ik zat er naast toen het gebeurde, en ze voelde zich er al zo rot en schuldig over,dus ik neem alle verantwoordelijkheid op me.)
Ik ga er ook verder niet over uitweiden want ik ben nu echt definitief klaar met dat klereding. Vanaf het allereerste begin niks dan ellende met die auto. Kortom...nieuw motorblok erin, verkopen en nóóit meer aan denken!

Terug naar Dennis en z'n nieuwe auto dus... Een Chevrolet Caprice Classic Station uit 1985. Een echte mannen-auto ben ik inmiddels achter, want ikzelf ben niet heel erg enthousiast over het uiterlijk van Sjefke. De heren in onze omgeving zijn daarentegen onverdeeld enthousiast, zo ook Arjen. Dus bij de aanblik van de Chevrolet kon hij het niet laten, en dus werd de terugreis nog even uitgesteld. Er moest natuurlijk wel even geproefd worden aan deze American Dream!
Dennis moest meteen weer weg naar de roeivereniging, dus Ar en ik gingen samen "effe een rondje doen".
Na een half uurtje cruisen door het mooie Brummense buitengebied reden we onze straat weer in.
Na de eerste bocht moesten we ineens op de rem omdat twee honden ons tegemoet kwamen rennen. Een golden retriever en een cavelier king charles spaniel.
Midden op de weg, beide met een overduidelijk ondeugende grijns op hun snoet. Dit was duidelijk iets wat niet mocht, maar o, o, o, wat was dit leuk!

Maar leuk of niet, helemaal ongevaarlijk kon ik het uitstapje van deze twee boeven niet noemen. Dus ik stapte uit om een even te kijken of ik het spul in de auto kon lokken.
Dichterbij gekomen zag ik ineens dat ik dit komische duo kende. Klanten uit de trimsalon, sterker nog....ze stonden over twee weken weer in de agenda had ik gezien.
De golden retriever is een erg angstige hond, dus die keek wel lekker uit....mooi dat ze die vreemde auto niet in ging! Maar die kleine spaniel vond het allemaal bijzonder lollig en belandde na een snoekduik naast Jim in de achterbak.
In de tussentijd was er een meisje aan komen fietsen, die de honden overduidelijk kende, dus ik vroeg of ze van haar waren.
Nee, dat niet maar ze kende ze wel heel goed,en ze vond ze ook heel lief, en ze wist ook waar ze woonden, en zij zou wel met de golden naast de fiets naar hun huis rijden, dan konden wij met de spaniel in auto achter haar aan!!! En weg was ze...

Als in een ware Bassie en Adriaan scène riep ik tegen Arjen :" Snel! keer de wagen en volg dat meisje!"  Makkelijker gezegd dan gedaan, want even een simpele bijzondere verrichting als "straatje keren" is met een auto van ruim vijf meter lang vrijwel onmogelijk op een provinciaal binnenweggetje op het platteland.
Tegen de tijd dus dat Arjen (die toch in een grijs verleden vrachtwagen chauffeur is geweest) onze limo gekeerd had was met meisje in geen velden of wegen meer te bekennen.
We hebben nog wel even rondgereden, maar helaas...helemaal niks.
Niet zo'n punt want ik kende het manneke in de achterbak bij naam en toenaam, dus we zouden naar huis rijden, ik zou in mijn klantenbestand duiken, de baas bellen, en haar weer met haar hondje verenigen.
Dat was dus het plan, maar wederom helaas...ik bleek uitgerekend van déze mensen geen adres te hebben. Wèl een mobiel nummer maar ik kreeg slechts de voicemail aan de lijn. Na herhaaldelijk bellen heb ik deze toch maar ingesproken en besloot te wachten op wat komen ging.

Arjen had bij thuiskomst wel al besloten dat na een tijd van komen er ook een van gaan komt, dus die was inmiddels al op weg naar het westen.
Na een paar uurtjes vergeefs gewacht te hebben op een telefoontje van een dolgelukkige baas, heb ik het nummer van Amivedi gebeld. De afdeling van de Dierenbescherming waar je gevonden en vermiste huisdieren kan opgeven, Maar alsof de duvel ermee speelde werkte het meld formulier op de site niet, en werd er bij de regionale coördinator niet opgenomen.
Het was inmiddels laat op de avond. Het hondje in kwestie leek op geen enkele wijze onder de indruk van deze nieuwe situatie, en vermaakte zich kostelijk met Soleil. Ik vond het dus wel effe best voor vandaag...morgen vroeg weer op, en dan zouden we wel weer zien.

De volgende dag brak aan, de ochtend ging voorbij en ging over in de middag, maar nog steeds niets! Door de drukte had ik geen moment de tijd om Amivedi nogmaals te bellen dus niemand wist dat dit hondje bij ons vertoefde.... Ik was al bang dat ik met het kleine spook zou blijven zitten toen ineens om een uur of drie een hevig verontrustte bazin voor de deur stond.
"Jij hebt mijn hond!" Kon ze nog net uitbrengen toen ik open deed. "Ja dat klopt, blij dat je 'm terug wilt!" Was mijn antwoord.
Ze bleek pas een half uur geleden weer bereik te hebben gehad op haar mobiel ( één van de vele charmes van wonen in het buitengebied...geen bereik...) had dus nèt pas mijn berichtje gehoord, en was meteen naar ons toe gereden.
Eind goed al goed dus, maar ze moest nog wel even haar verhaal kwijt natuurlijk, want terwijl wij en haar hondje lekker lagen te slapen en niets vermoedend de dag weer waren begonnen, hadden zij en haar gezin doodsangsten uitgestaan, want wat was er nou gebeurd...?

Het meisje dat met de andere hond naar haar huis was gefietst was volkomen overstuur geweest toen bleek dat we haar niet waren gevolgd. Blijkbaar kijkt het arme kind te veel slechte films, want haar fantasie was meteen met dit voorval op de loop gegaan.
Half hysterisch huilend had ze aan de bazen van de hondjes verteld dat Goldie met haar mee was gerend, maar dat de kleine Gizmo door twee mensen in een hele grote gouden auto meegenomen was. Hij was gestolen! Dog-napping van het zuiverste water!
Gelukkig kon ze zich het criminele stel in kwestie nog goed herinneren, en al snel werd de politie ingeschakeld om aangifte te doen. Een zo waarheidsgetrouw mogelijke beschrijving werd opgetekend, maar dat was natuurlijk niet genoeg!
We weten natuurlijk allemaal dat het politie apparaat heus heel hard werkt, maar thuis gaan zitten duimen draaien terwijl je lieve kleine hondje is ontvoerd door een stel onderwereldfiguren, dat is natuurlijk geen optie.
De gehele familie en vriendenkring werd vervolgens ingeschakeld om rond te rijden op zoek naar een gangsterbak ergens verstopt onder een berg takken oid.
Daarnaast is er een advertentie op Marktplaats gezet, wederom met het verhaal en een beschrijving van Arjen en mijzelf, als waren we Bonnie en Clyde themselves.
Dan rest je als radeloos zoekende baas alleen nog het maken en verspreiden van pamfletten met foto van de hond, én beschrijving van de dieven en hun vluchtauto! Dus ook daar werden kosten nog moeite gespaard.
En dat terwijl Gizmo zich al die tijd prima vermaakte met z'n nieuwe vriendinnen, z'n buikje vol at met lekker ander eten dan thuis, en heerlijk bij een heel aardig meisje op schoot lag te slapen.

"Tuig is het! Georganiseerde misdaad die twee! Ze doen niet anders dan ontsnappen en samen de buurt onveilig maken! Ze zouden opgesloten moeten worden! " Was het slotbetoog van mevrouw.
Tsja....zij liever dan ik...

Liefs van Bonnie (ook namens Clyde)