Hoe moeilijk kan het zijn?!

Wat hobby's, leuke bezigheden, en andere vrije tijdsbestedingen betreft ben ik niet zo'n "alleskunner"
Ik wil wel graag alles kunnen, maar ben niet echt multi getalenteerd. Ik kan wel wàt hoor, zo erg is het nou ook weer niet, maar alles wat ik doe of waar ik aan begin lijkt van een sòms acceptabel, maar vaak middelmatig niveau.
Nou komt dat ook wel weer een beetje omdat ik niet zo'n doorzetter ben. Wanneer ik ergens aan begin ga ik er steeds weer vanuit dat ik direct een natuur talent blijk te zijn. Dat is uiteraard zelden tot nooit het geval, en ben ik het tegen de tijd dat het ergens op begint te lijken alweer zat, en tsja...dan kom je ook nergens natuurlijk.

De reden dat ik mijzelf keer op keer een natuur talent waan komt trouwens doordat, wanneer ik iemand iets zie doen wat ik ook best zou willen kunnen denk  : "Hoe moeilijk kan het zijn?!"
Want zeg nou zelf... Als je de acrobaten van het Chinees of Russisch Staats Circus hun kunsten ziet vertonen, lijkt het er toch op dat zij tussen hun halsbrekende toeren door, aan het bedenken zijn wat ze vanavond zullen gaan eten.
En de ijsdansers tijdens de Olympische Spelen gedragen zich alsof deze manier van voortbewegen ons allen in de genen zit...Dus bindt je schaatsen onder en doe lekker mee met die dubbele Rietberger en trippel Axel joh, eitje!

Ik zal meteen maar even bekennen dat ik vroeger samen met een vriendinnetje een keer belachelijk en heel pijnlijk ten val ben gekomen tegen de vensterbank van het keukenraam omdat wij beiden dachten :" Hoe moeilijk kan het zijn?! op elkaars handen staan om vervolgens de bovenste (ik dus...) via een achterwaartse flik flak weer gracieus op de tuintegels te laten belanden." Nou, ik ben wél op de tuintegels beland, maar van enige vorm van gratie was geen sprake...
Het hele doel van deze kamikaze actie was uiteraard dat onze ouders, met tranen van trots en ontroering in de ogen, getuigen zouden zijn van onze onvermoede talenten.
Mijn vriendinnetje hoopte hierdoor bij de opleiding van Circus Elleboog terecht te komen, en ik zou genoegen nemen met een lidmaatschap van de plaatselijke turn vereniging.
Onnodig te vermelden dat het hele circus niet door ging... De schaafwonden en blauwe plekken die we overhielden van het oefenen zijn vast niet onopgemerkt gebleven, maar ik geloof niet dat ik thuis heb verteld hoe ik daaraan gekomen was.

Wat de plaatselijke turnvereniging betreft... zo ver heb ik het dus nooit geschopt want mijn moeder kende me langer dan vandaag (toen al...!)
Ik had er tegen die tijd waarschijnlijk al een flink aantal Blauwe Maandagen op zitten, en ze bleef niet bezig met het voldoen van cursusgelden en het aanschaffen van bijbehorende pakjes en tenues.
Het enige wat ik ooit nog wel voor elkaar heb gekregen was lid worden van ruitervereniging de Zonneruiters. Het heeft me een héle tijd gekost voordat ik eindelijk op paardrijden mocht, maar mijn onafgebroken gezeur was waarschijnlijk erger dan de eventuele kosten die aan een lidmaatschap verbonden waren.

Kosten voor alleen maar het hoognodige overigens... de contributie, en een cap, want deze waren beide verplicht. De rest dat zocht ik maar uit, en wat was er nou toch mis met een spijkerbroek en gele kaplaarzen, dat kon toch ook prima?!
Nou...ik weet niet of je weet hoe het er op de gemiddelde manege aan toe gaat, maar laat ik maar zeggen dat het een stuk makkelijker is om aansluiting te vinden bij de andere paardenmeisjes wanneer je outfit aan de strenge eisen van de geldende hiërarchie voldoet.
Toch ben ik vol overgave van mijn 9e tot mijn 16e fulltime professioneel Penny geweest. (vernoemd naar "de Penny" hèt maandblad voor paardenmeisjes)
Fulltime en Professioneel wil in dit mijn geval niet zeggen dat er een Anky aan mij verloren is gegaan hoor..... ik presteerde middelmatig zoals verwacht, maar wel met hart en ziel. En... zoals het een èchte Penny betaamt met bijbehorende zeer middelmatige schoolresultaten vanwege het spijbelen.

Maar op mijn 16e diende het eerste vriendje zich aan (iets langer dan een blauwe maandag maar ook geen blijvertje) en de paarden werden voor een jaar of 15 vaarwel gezegd.
Tussen toen en nu hebben er heel wat nieuwe hobby's, cursussen en aanverwante passie's de revue gepasseerd, maar geen ervan is blijven hangen.
Ik heb me zo'n 4 keer in, en na een tijdje ook weer uitgeschreven bij een sportschool.
Heb puffend op een muf matje liggen Pilatessen.
Heb hele dure hardloopschoenen in de kast staan.
Ben 2 keer aan een opleiding voor het middenstandsdiploma begonnen.
Heb skeelers aangeschaft en weer verkocht.
Ik heb motorrijlles gehad tot aan het net niet aangevraagde examen.
Ooit in een opwelling een gitaar gekocht omdat een saxofoon te duur was, maar ik bleek ook hierin geen talentvolle doorzetter.
Begonnen aan een opleiding voor het behalen van horeca papieren (je weet maar nooit waar je het nog eens voor nodig kan hebben...)
Inmiddels ben ik drie ligfietsen verder waarvan de laatste vorige week dan toch maar verkocht is, en zo kan ik nog wel even doorgaan...
Kortom, ik schrik er zelf zelfs een beetje van...hoe komt een mens zo wispelturig?! En dan heb ik het nog niet eens over de vreselijk veel verschillende kapsels die ik op mijn hoofd heb gehad. In kleuren die je verbeelding te boven gaan, en modellen waar Lady GaGa jaloers op zou zijn. Ach... never a dull moment.

Toch zijn er ook dingen die ik wel heb volgehouden, afgemaakt, en niet onverdienstelijk uitoefen hoor. Ik heb gelukkig wèl talent voor het trimmen van honden, en dat doe ik nu al 21 jaar niet onverdienstelijk.
Èn ik kijk ook alweer een jaar of 19 tegen dezelfde man aan, en nee....ik ben hem nog steeds niet zat! Of hij ondertussen niet eens doodmoe van mij wordt is misschien wel na te lezen op zijn eigen blog.

Wat sporten en hobby's betreft, er was iets wat ik nou net wel leuk vond om te doen, en dat was roeifietsen. Als je even terug bladert naar begin vorig jaar kun je lezen dat het erop leek dat deze bezigheid een blijvertje zou zijn. Ik vond het een mooie combinatie van totale lichaamsbeweging, en behoorlijk snel van A naar B komen.
Leuke bijkomstigheid was dat dit eindelijk iets was wat ik samen met Dennis kon doen. Totdat we in september met de roeifiets tandem een ongeluk kregen.
Ook dit relaas is na te lezen, dus be my guest, maar het komt erop neer dat  sindsdien geen haar op mijn gecrashde hoofd er nog over piekert weer op zo'n fiets te stappen. Ik ben blij dat ik nog leef zeg maar...

Maar....nu ik een half jaar later weer zga hersteld ben, het zonnetje weer begint te schijnen, en de vorig jaar opgebouwde bespiering weer volledig verdwenen is, lijkt het toch weer tijd te worden voor een nieuwe uitdaging. Roeifietsen vond ik leuk, dus wat lijkt daarop...gewoon fietsen (maar dat doe ik al voor huis tuin en keuken aangelegenheden) dus roeien op het water blijft over.

Nu ken ik wat mensen die fanatiek roeien te weten mijn eigenste echtgenoot Dennis (foto 1 met achterhaald kapsel) en mijn eigenste vriend Sander (foto 2)  De een roeit (die van foto 2) nog beter dan de ander en je voelt 'm al...het ziet er zo gemakkelijk uit! Dus dacht ik :"Hoe moeilijk kan het zijn?!
Met Dennis als personal trainer (met up to date kapsel) is het vrij makkelijk om zoiets gewoon "eens even te doen". En dat was dus wat we gisteren en vandaag gedaan hebben.

Ik heb er nu dus twee deprimerende roei sessies opzitten, ben een ervaring rijker, en alweer een illusie armer.
Motorische gestoordheid en het volledig ontbreken van rechts/links (of zo je wilt, stuurboord/bakboord) coördinatie zijn de twee beschrijvingen die het meest op mij van toepassing waren...
Mijn gezicht spreekt boekdelen lijkt me. Ik lijk op de middelste foto wel een boze kabouter...
En op de vraag "Hoe moeilijk het kan zijn?"

Nou...HEEL ERG MOEILIJK!

Wordt vervolgd.

Liefs