Amber Alert

Sinds een kleine drie jaar wordt ons gezin opgeleukt door poes Mosnice.
Een allerliefst poesje dat we destijds in erbarmelijke toestand na een vakantie in Tsjechië mee naar huis hebben gesmokkeld.  Los mee in de auto, bij de grens verstopt onder een stapel kleren (Want je weet maar nooit met die Gestapo achtige kereltjes in uniform...) De hele 700 kilometer van Oost Europa naar Oost Nederland heeft ze zich voorbeeldig gedragen.

Nou was ze er zoals gezegd niet al te best aan toe, dus ik hield een klein slagje om de arm met betrekking tot haar voorbeeldige gedrag. Ze was immers een lichamelijk en emotioneel verwaarloosde  buiten kat, dus wanneer ze opgekalefaterd zou zijn kon de ware aard misschien nog naar boven komen. 
Niets was echter minder waar, en elke dag weer genieten we van haar intense behoefte aan gezelligheid.
Mos zal inmiddels een jaar of 15 zijn (maar 20 zou ook kunnen...) weegt nog geen twee kilo, heeft een verschrompeld oortje, een nierkwaal, een te snel werkende schildklier en is een beetje vergeetachtig aan het worden. Niet echt de standaard Gourmet of Whiskas schoonheid dus, maar echt...ik heb nog nooit zo'n geweldig, makkelijke, lieve, en dankbare kat meegemaakt! En ik maak er nogal wat mee op jaarbasis...






Één van die katten die ik op jaarbasis meemaak is Amber. Wèl een regelrechte Gourmet/Whiskas schoonheid!
Ze komt een paar keer per jaar bij ons in pension wanneer haar vrouwtje een weekje met de Zonnebloem boot mee gaat. Mevrouw is dus niet meer de jongste, en een maand geleden kregen we een telefoontje van haar dochter.
Lang verhaal kort... mevrouw ongeneeslijk ziek, opgenomen in het ziekenhuis om waarschijnlijk niet meer thuis te komen. Amber in eerste instantie voor nood even bij ons, om daarna herplaatst te worden. (kort hè?!)

Dit soort dingen gebeuren vaker hoor...dat we met een dier te maken krijgen waarvan de baas de zorg niet meer kan dragen, maar tot nu toe heb ik nooit de behoefte gevoeld zo'n dier zelf in huis te nemen. Meestal konden we hem of haar wel weer aan een andere klant slijten, en zo zie je ze nog eens terug voor een logeer partijtje.

 Maar Amber vond ik altijd al een leuk poesje. Een bescheiden meiske dat ons  in pension nooit problemen opleverde. Een keurig opgevoede nette jongedame van stand als het ware...
Dus na een zeer kort overleg thuis mocht Amber het bij ons eens proberen. Als "bejaarde dame schootkat" was ze namelijk niks gewend, en wel erg vèrwend, dus ons honden-trio, en Mosnice waren een geheel nieuwe ervaring. En een nieuw dier in huis is gewoon altijd een aftasten. 'T moet maar net klikken hè?!

Nou, zowel het huis, als wij zelf, als de honden zijn door Amber vrijwel direct in het hart gesloten.
Mosje daarentegen....... Well...Does de term "Catfight" ring a bell?
Laten we zeggen dat het niet echt klikt tussen beide dames.
Mos is zoals ik al zei zo goed als doof, hoog bejaard en ook nog een tikkie dement, en heeft dus niet zo snel op de loer liggend gevaar in de smiezen.

Amber weegt minstens drie keer zo veel als zij, en bij gebrek aan echte lef gooit ze gewoon ordinair haar dikke kont in de strijd.
Niet echt een ideale situatie dus, maar tot nu toe is het huis groot genoeg om elkaar te kunnen ontlopen, en we proberen ze een beetje gescheiden te houden. Dit lukt niet altijd, en dat horen we ineens een gigantische herrie van ergens in huis komen!
Dan zijn ze elkaar per ongeluk tegen gekomen, en zet Mos het op een schreeuwen!!!
Voor ons een teken om onze bejaarde friemel te hulp te schieten.

Ik weet niet hoe het bij vermiste kinderen gaat, maar bij bejaarde poezen in nood werkt het prima zo'n Amber Alert....