In de tijd tussen toen en nu heb ik gewoond in een pakhuis, een flat, een piepklein arbeiders huisje, een lelijk huurhuis in een foute buurt, een nieuwbouw woning, en tot slot...een boerderij!
Zoals de meeste van jullie weten wonen we nog steeds in die boerderij. Een zo op het oog (lees: van een afstandje en met gevoel voor romantiek...) idyllisch optrekje inclusief luiken voor de ramen in de Gelderse kleuren en een rieten kap.
Van de oorspronkelijke staat van het huis is niet veel meer over omdat er hier in de loop van de afgelopen 135 jaar een aantal bouwzieke bewoners geresideerd hebben.
Dit heeft geresulteerd in een allegaartje van aangebouwde kamers en verdiepingen waardoor het een wat rommelig geheel is geworden.
Er is hier ooit eens een makelaar komen kijken en deze man zei met enige minachting in zijn stem, dat dit huis toch wel een groot "Villa Kakelbont Gehalte" had.
Hoewel, dit zeg ik nou wel, maar deze instelling is de enige manier om me niet dagelijks groen en geel te ergeren aan alles wat dringend aan vervanging of opknapping toe is, alles wat nog niet af is, en alles wat nooit af zal komen.
Opknappen zou onbegonnen werk zijn overigens, want als we ooit zoveel geld zouden bezitten om alles piekfijn in orde te laten maken, kunnen we van dat geld denk ik net zo goed verhuizen naar een huis dat wèl af is.
Maar waar gaat dit nou om? Nou...ons huis is uitgerust met een heel goed ventilatiesysteem. Kostte ons niks hoor...dit systeem bestaat namelijk uit kieren, gaten en spleten in respectievelijk vloeren, ramen, en muren. De charme van een oud huis zal ik maar zeggen.
Het enige grote nadeel van al deze "ruimtes" is dat ze gretig gebruikt worden als in en uitgangen door allerlei bezoekers. Bezoekers in de vorm van ratten en muizen om precies te zijn, en in de afgelopen 7 jaar heb ik iets te vaak een aanvaring gehad met dit gespuis.
Zodra het kouder begint te worden komen ze naar binnen en verschansen ze zich op rustige plekken.
Op de zolder bijvoorbeeld. Als we dan in bed liggen en boven ons hoofd héél veel kleine voetjes horen trappelen, en heen en weer rennen, weten we hoe laat het is...tijd voor de roze korreltjes.
Ja ik weet het...ik hoor als overtuigd vegetariër niet naar dat soort middelen te grijpen, maar geloof me... met die knaagbeesten blijf het nooit bij eentje, je komt ze liever niet tegen, en wilt al helemaal niet nadenken over wat ze zoal voor schade aan kunnen richten.
Boe! roepen of een goed gesprek met ze over hun woon en verblijfplaatsen werkt niet, dus je moet wat...
Ik ben overigens helemaal niet zo'n vrouw die gillend op stoelen en tafels klimt wanneer ze een muis ziet lopen. Ratten vind ik al wel iets minder aangenaam om te zien, maar ook daar geen paniek. Wat ik wel heel vervelend vind is wanneer ik zonder waarschuwing vooraf, lijfelijk met ze geconfronteerd wordt.
Een paar voorbeeldjes;
*Tijdens te voeren van de paarden greep ik eens bij het oppakken van een berg hooi in een warme wriemelende massa rattenbaby's inclusief boze mama. Ik heb zó hard staan gillen dat ik bijna beledigd was dat niemand me kwam redden.
* Ik heb eens een gemummificeerd rattenlijk tegen mijn voorhoofd gekregen toen ik op de tast iets van een zoldertje pakte.(Wederom met bijpassend gegil van mijn kant)
* Er zijn eens in twee nachten tijd een hele tros bananen, drie appelen, en een peer uit de keuken ontvreemd door de familie Rat. Maar dat as toen ik sliep, dus dat was alleen een naar idee, A rat in the kitchen...
* En tot slot, vorig jaar hadden we een ware plaag onder de uitlaatvelden van het pension. We kwamen daar achter toen Bernadet buiten liep en ineens (letterlijk) door de grond zakte en in een gangenstelsel terecht kwam dat zo groot bleek te zijn dat we héél snel de rattenvanger van Brummen hebben gebeld. Gewapend met zijn fluit (en een aantal lokdozen met een portie gif) heeft de goede man ons die keer van het probleem afgeholpen.
Van een echte plaag was deze winter dacht ik geen sprake, en ik hoopte dat de strenge lange winter zijn natuurlijke werk had gedaan. Wat ik me wel heb afgevraagd was waar die beesten dan blijven...met of zonder gif, ze zullen zich toch èrgens terugtrekken om hun laatste adem uit te blazen. Dat is wat je altijd hoort tenminste.
Nou....we zijn erachter!!!
Twee dagen geleden vond ik dat het in de keuken zo vreemd rook. De kieren, gaten, en spleten waar ik het eerder over had zijn in de keuken, en dan vooral in de vloer, rijkelijk vertegenwoordigd, en na een kleine speurtocht bleek de vieze lucht uit de vloer te komen.
"Jezus!" zei ik nog "Het lijkt wel alsof er hier iemand is dood gegaan!" Tsja...je voelt hem al, dat is ook zo. En niet één iemand vrees ik.
Twee stuks hebben we kunnen weghalen (griezelend, gruwend, en met kromme tenen) maar de rest...daar kunnen we niet bij...
Laat staan dat we kunnen vermoeden hoeveel er nog liggen, de kruipruimte is namelijk best groot, maar erg krap en niet te bekruipen volgens Dennis. Ik geloof hem meteen want ik ben geenszins van plan om dit proefondervindelijk vast te stellen! (Jessy zou er overigens wel in passen, maar ze wil niet... zucht, die kinderen van tegenwoordig...)
Vandaag heb ik dus maar even de expertise van de rattenvanger ingewonnen, maar daar werd ik niet veel wijzer, en al helemaal niet blijer van. " Ach mevrouwtje...weghalen is onbegonnen werk, maar die stank duurt maar een paar weken (?!) en als u die lucht té erg vind dan gooit u maar een paar toiletblokken onder de vloer."
Tot zover de specialist. Dus....
Dus...de keuken is momenteel slechts toegankelijk voor de dappersten onder ons. (of voor mensen zonder reukvermogen) Zowel het raam als de afzuigkap staan de hele dag respectievelijk open en aan, de wierook stokjes zijn niet aan te slepen, en dan is het redelijk te doen, maar de deur blijft grotendeels potdicht.
Hoe ik dat ga doen met koken de komende tijd dat weet ik nog niet, maar met deze eetlust bedervende odeur is dat waarschijnlijk niet zo'n heel groot probleem...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten