Althans zo leek het. Het kindje op deze foto was niet Jess, maar ikzelf op de leeftijd van 1- .
Als twee druppels water!
Uiteraard vond ik dat als trotse moeder wel leuk, en zeker als je bedenkt dat ik me van de daadwerkelijke op de wereld zetting van mijn kind niets kan herinneren vanwege een keizersnede onder volledige narcose.
Tijdens mijn gehele zwangerschap was ik er van overtuigd dat het creatuurtje in mijn lijf een jongetje was, en niets of niemand die mij van het tegendeel kon overtuigen. Een echo was medisch gezien niet nodig, en aan pret-echo's deed onze verloskundige niet...een jongetje was dus wat ik verwachtte...waar ik op rekende!
Dat ik het niet helemaal (of helemaal niet...) bij het rechte eind had is nu al ruim 13 jaar een feit... (echt waar het is een meisje!)
Toen ik destijds wakker werd uit de narcose stond er een verpleegster naast mijn bed. Ze legde een baby in mijn armen en sprak daarbij de legendarische woorden : "Gefeliciteerd! Hier is je dochter!"
Ik reageerde met de minstens zo memorabele, zij het ietwat slaperig uitgesproken zin : " Die is niet van mij..."
Misschien kijk ik iets te veel films, en heb ik te kampen met een levendige fantasie, maar ik heb wel eens gedacht dat "ze" in het ziekenhuis mijn kind best eens verwisseld zouden kunnen hebben toen ìk nog niet was bijgekomen, en Dennis even niet oplette... al die baby's lijken toch op elkaar...?!
Inmiddels weten we natuurlijk wel beter. Al haar hele leven lang krijgt Jessy te horen op wie ze lijkt (moi!) en wordt mij te pas en te onpas verteld dat men wel kan zien welk kind van mij is...
Dit alles werd overigens versterkt door het feit dat zowel Jess als ik toen we 5 jaar waren, ontsierd werden door een lui oog, welke werd afgeplakt met een leuke pleister met een jolig plaatje erop.
Toen we 6 jaar waren zijn we beide geopereerd aan dit oog, en bij allebei is de operatie maar ten dele gelukt. We kunnen beiden op commando nog steeds ongelooflijk scheel kijken!
Inmiddels hebben we te maken met een startende puber met eigen smaak en bijbehorend kleedgeld. Het is namelijk niet echt cool om met je moeder te shoppen, alleen als je ècht iets nodig hebt (of gewoon iets vréselijk graag wilt hebben...) wat niet in je kleedgeld begroting past...
Ik laat haar daarin helemaal haar eigen gang gaan, en ik moet zeggen...ze heeft er kijk op.
Tenminste...dat vind ìk. Het komt namelijk geregeld voor dat we afzonderlijk van elkaar zijn gaan winkelen en met kleding of schoenen thuis komen die wel heel erg op elkaar lijken of soms zelfs identiek zijn...
Niet iets waar je als tiener blij mee bent natuurlijk, maar hoewel ik me best een beetje aan wil passen, ben nog nèt niet van plan om toestemming aan mijn dochter te vragen voordat ik een broek, shirt of sneekers wil aanschaffen!
Wanneer zoiets gebeurd barst vaak de discussie los over de vraag of Jess een ouwe trutten smaak heeft, of dat ik me jonger wil voordoen dan dat ik ben.
Ik laat het maar in het midden, en vind het leuk mezelf voor te houden dat ik het allemaal nog best kan hebben en dat ik gewoon een hele leuke, hippe, jong uitziende moeder ben.
Dit gezegd hebbende roep ik vrienden, familie, en goede bekenden op om me vooral uit deze droom te helpen als zij van mening zijn dat ik het bij het verkeerde eind heb...
Een paar weken geleden vond Jess het wel eens tijd worden voor make up. Prima meid...moet je doen! Gezamenlijk hebben we het een en ander uitgezocht en aangeschaft. Ik heb haar op eigen verzoek een korte cursus "opmaken" gegeven, en ongeveer een week heeft ze zich hierop toegelegd.
Plots besloot ze dat ze niet meer met mascara en oogschaduw gezien wilde worden, en toen ik vroeg waarom zo ineens dan niet meer, was het antwoord dat ze dan helemààl op mij leek! En dat wilde ze niet!!!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten