Happy Birthday ouwe doos!

Elk jaar weer zie ik ertegen op, tegen dat jaartje ouder.
Toen ik jaààààààren geleden tegen de 30 aan liep had ik het daar oprecht moeilijk mee.
Met angst en beven zag ik mijn verjaardag dichterbij komen. Mijn lieve, in deze context niet nader te noemen beste vriendin, had twee jaar eerder de magische grens overschreden en er zoveel "last" van gehad dat ik haar voor haar 32e een "thirties therapie" kado wilde doen.
Zij was dus mijn voorbeeld in dezen, en ik vreesde 26 maart 2003 als de Dag des Oordeels.

"De Dag" brak aan en eerlijk gezegd...in de praktijk viel de pijn wel mee.
Ook was het verschil van 29 naar 30 niet eens zo zichtbaar als ik had verwacht. Ik had namelijk verwacht dat dit heugelijke feit door Moeder Natuur of een andere stille kracht, gevierd zou worden met in grote onuitwisbare letters de tekst: "Oud en Afgeschreven" op mijn voorhoofd.
Uiteraard bleek dit niet het geval...en jaren tussen 30 en 35 waren eigenlijk, bij nader inzien, wel lekker.
Niet meer dat onvolwassenachtige van de twenties, maar ook nog niet dat ouwelullerige van de fourties.
Er volgden vijf jaren onbezorgd gevoel van nog hartstikke jong genoeg om de wereld aan te kunnen, aan van alles te kunnen beginnen, en toch serieus genomen te worden.
Maar daarna...gevoelsmatig zat ik vanaf de 36 aan de verkeerde kant van de 30, het aftellen naar de 40 was begonnen! En hoewel het vanaf vandaag nog drie jaar min één week duurt voordat ik zover ben voel ik me bij het idee alleen al zó vreselijk oud!
Zonder de mensen die al zover zijn, of al ver daar voorbij, te willen ontrieven, stel ik mezelf zo af en toe de vraag " Tjeezus, zou er nog leven zijn na de 40?!"
Volgens Patricia Paay wel, maar ik verdenk haar ervan dat ze zichzelf de meest onmogelijke dingen voorhoudt om de waarheid maar niet onder de gelifte ogen te hoeven zien.

En over wijze BN'ners gesproken...Ik las (waarschijnlijk bij de kapper...) dat volgens Daphne Dekkers het leven van een vrouw pas begint bij 40!
Nou, bof ik effe! Maar blijkbaar leef ik dan dus, en vele met mij, tot die tijd in een soort van twiglightzone van onbelangrijkheid.
Maar ook hààr geloof ik niet helemaal hoor, en daarbij denk ik dat zij waarschijnlijk gemakkelijker praten heeft dan ik, en de rest van modaal vrouwelijk Nederland.
Volgens mij namelijk, doen heel veel geld, een privé Leco voor je make up, en een dito Mari voor je haar, wonderen voor je zelfvertrouwen. En als je op een per ongeluk expres genomen kiekje dan eens niet op je aller florisantst aan een Chup a Chup lollie lurkt, is er altijd wel een goeie fotoshopper te vinden die de oneffenheidjes vakkundig wegwerkt.
Niet dat ik met la Paay of la Dekkers zou willen ruilen hoor! De één is me nu nog écht even te oud, en de ander heeft geen leuke man ( zélfs niet met al die bij elkaar gepingpongde miljoenen van hem!)

Ik ga het dus anders doen...Ik heb besloten dat ik nog drie jaar de tijd heb om op 26 maart 2013 wakker te worden, in de spiegel te kijken, en een volkomen tevreden leuke "jonge" vrouw van 40 te zien die zich die dag geen zorgen gaat maken over die drie extra gebakjes, om dat het haar geen dikke reet kan schelen wat een ander van haar dikke reet vindt.

Dit nobele streven lijkt me momenteel nog moeilijker te verwezenlijken dan wanneer ik op m'n blote knietjes de Mount Everest moest beklimmen, maar...drie jaar is heel lang, of verschrikkelijk kort. 'T is maar net wat je in de tussentijd te doen of te verduren hebt natuurlijk....
Ik heb gelukkig genoeg leuks te doen, en onder andere mijn allerliefste collega's te verduren.
Toen ik vorige week vrijdag namelijk 's ochtends mijn jarige gezicht liet zien met een zo opgewekt mogelijk "Goeiemorgen!" was Geja's eerste reactie:" Jezus, wat heb jij ineens een ouwe kop! Ben je een jaartje ouder geworden ofzo?!"
Wie Geja kent weet dat zo'n opmerking gevolgd wordt door een slappe lachbui van minimaal 5 minuten, want ze meent er natuurlijk niks van...of ze meent het wel en bedoelt het niet zo rot, maar dat heb ik maar niet gevraagd.
Later op de dag kreeg ik gelukkig ook nog een sms van iemand die mij ervan verzekerde dat sommige ouwe dozen met elke verjaardag alleen maar mooier worden, dus daar trek ik me dan maar dankbaar aan op.

Liefs!

De fik d'r in en stoere mannen gezocht.

Om al onze, soms ogenschijnlijk onoverkomelijke problemen, op te lossen heb ik de afgelopen jaren wel eens

geroepen :"De fik d'r in! dan zijn we overal vanaf!" Onzin natuurlijk, zoiets doe je niet...geeft zo'n troep.

 Maar...Fikkie stoken is wel leuk!
Officieel moet je, als je je inboedel (of dat van je buren...) in de hens wilt steken, een ontheffing aanvragen. Want al heb je nóg zoveel ruimte, en kun je nóg zo veilig je padvinders genen de vrije loop laten...dat mag natuurlijk niet zomaar!
Waarom niet? Omdat we hier in Nederland wonen en niet geacht worden zelfstandig tot verstandige handelingen te komen. Maar niet getreurd, want wanneer je al je te verbranden zaken in een metalen ton stouwt, dan mag het gelukkig wel. En zo fikken we hier al jaren wat af. Uitsluitend zaken die mileu-technisch verantwoord te verbranden zijn natuurlijk, maar dat lijkt me in ons geval vanzelfsprekend...
Bovenstaande foto is van vandaag, en het lijkt nou wel alsof Dennis heel druk en belangrijk bezig is, in werkelijk drukt hij z'n snor.
Terwijl híj doet wat ik ook zo leuk vind en óók uren vol kan houden, wring ìk me in de meest onmogelijk bochten, probeer naarstig níet met mijn hoofd terecht te komen in de rijkelijk vertegenwoordigde spinnenwebben, en til mezelf een breuk aan dozen met nog nader te definiëren inhoud. Kortom...ik zou wel wat hulp kunnen gebruiken!
Ik sta namelijk in een vieze, van spinnen muizen en slakken vergeven ruimte. Wat doe ik daar? Ik probeer orde en vooral ruimte te scheppen in een chaos waarvan ik de omvang iets (...) had onderschat.
Dit hok moet namelijk leeg, en het liefst dit weekend nog.
Niet omdat we anders controle, boetes of andere onaangename verrassingen krijgen, maar gewoon omdat het dan maar klaar is. Zo niet, dan gaat de deur vanavond weer dicht, en wie weet wanneer we (lees: ik ) er dan weer aan toe komen...

Ik zal me even nader verklaren.

Want waar een paar dooie ratten al niet goed voor blijken te zijn...
Schreef ik in mijn vorig Blogsel nog over het feit dat ik me had neergelegd bij de "onaffe" staat van ons huis, vandaag zijn we begonnen met het ontruimen van het bakhuis.
Voor wie niet bekend is met alle termen van het Gelderse platte land... elke oude boerderij heeft hier een bakhuis, een soort mini boerderijtje wat een klein eindje van het woonhuis af staat.
Hier werden (vermoed ik, of ben ik dan heel kort door de bocht...?) dingen gebakken, en om te voorkomen dat bij brand meteen de hele boerderij af fikte stond dit handige hutje dus een paar meter van het huis af.
In ons geval zijn door een bouwgrage eerdere bewoner, boerderij en bakhuis met elkaar verbonden middels een lelijk hal-achtig gevaarte, maar in dit geval is dat eigenlijk alleen maar prettig. En dat lelijke...dat zien wij inmiddels allang niet meer.

Wat dat fikken betreft, het bakhuis zelf staat na vandaag nog overeind, maar zo ongeveer 80% van de inhoud is in de vuurton verdwenen en in rook opgegaan. Jezus! wat verzameld een mens een zooi in z'n leven zeg!

Ik weet nog dat er aan het eind van de verhuizing een flink aantal dozen overbleven waar we nog even geen bestemming voor hadden. Volgens mij hadden we ook effe geen zin meer om ze uit te pakken, en ook niet om te ontdekken dat we van alles hadden mee verhuisd wat we eigenlijk al jaren geleden aan de straat hadden moeten zetten. Al die dozen zijn zijn toen in het bakhuis beland met het idee dat dat later wel zou komen. Nou niet dus! Het is zo'n plek waar geen van ons veel komt, het was (!) een verschrikkelijke puinzooi, dus...deur dicht en doen alsof het niet bestaat.

Tot vandaag dus.
"Rattengate" (zie eveneens het vorige verhaal) houdt ons hier flink bezig, en naast de vraag wat we in Godsnaam aan die lucht moeten doen, en wanneer het voorbij zal zijn, ontstond ook de uitdaging te bedenken hoe we dit in het vervolg gaan voorkomen...
Al snel hadden we bedacht dat halve maatregelen zonde van werk, tijd en geld zouden zijn.
De keukenvloer is vanwege een paar rotte balken al jaren een gevaar voor een ieder die last heeft van overgewicht of driftbuien, dus om de kruipruimte daaronder aan te pakken moet de vloer er helemaal uit.
Deze ingrijpende gebeurtenis is weer niet mogelijk zonder ook het keukenblokgedeelte te verwijderen, en omdat ook deze zijn beste tijd gehad heeft.... Nou ja, een hele nieuwe vloer met bijpassende keuken en volgestorte kruipruimte is waar we na kort maar hevig beraad op uit kwamen.

Nu is in de loop der jaren gebleken dat wij simpelweg niet simpelweg een simpele verbouwing kunnen plannen, en dat is ook nu weer niet veel anders.
Al jaren namelijk wil ik heel graag een meditatieruimte (ja, ja...ik weet het, maar laat mij nou lekker zweven!)
Gewoon één kamer in huis waar geen honden of katten komen, waar geen televisie of computer staat, en waar pension/werk geluiden mij niet kunnen bereiken. De enige ruimte die voor (vooral voor die laatste wens) qua locatie in aanmerking komt, is de huidige keuken.
Nu is de keuken nou niet echt iets wat je graag mist in je huis (en ik zéker niet want die keukenprinses...dat ben ik dus! Of zoals Dennis zegt...:" Blote voeten aan en koken jij!") dus de keuken is nog steeds waar hij altijd al was en van die meditatiekamer is het nooit gekomen.

Maar... tijdens het ontruimen van het bakhuis, wat we al tijden op ons "dringend te doen!" lijstje hadden staan, en waar we dus vandaag aan begonnen zijn, bleek dat deze ruimte eigenlijk wel heel ruim is, zéker als die tussenmuur er tussenuit zou zijn.
En omdat we ons nu toch genoodzaakt zien om de hele keuken te strippen en van nul aan weer op te bouwen...waarom dan niet op een andere plek?!
Dat is dus nu het plan.
In het bakhuis kan (hopelijk dit jaar nog) weer gebakken gaan worden, en de huidige keuken wordt de mooiste relaxruimte die ik ooit aanschouwd heb.

Ik weet het, ik weet het...ik draaf nu al weer door, maar da's een goed teken hoor! Als ik me ergens vol enthousiasme op stort gaat het goed met me.

Kom ik nu ook eindelijk toe aan het puntje "Stoere mannen gezocht" zoals de titel van dit blog ons verteld.
De verbouwing zelf willen we laten realiseren door iemand die dat snel, vakkundig en goed  zal doen. Niet omdat Dennis twee linkerhanden heeft, integendeel! wat z'n ogen zien....etc. Maar laat ik maar zeggen dat het hem aan tijd ontbreekt ( en aan het vermogen om een klus ook daadwerkelijk af te maken en tot een keurig net geheel te brengen, maar dat is even tussen jullie en mij...)
Een professioneel handige man  zoeken we dus. Nog geen idee wie, dus tips voor een talentvolle, en betrouwbare Bob de Bouwer zijn zeer welkom.
Maar tevens welkom zijn dus ook één of twee stoere mannen in de vorm van vrienden en/of bekenden.
Er moet in eerste (en later in het traject in derde) instantie namelijk gesloopt gaan worden!
Da's best een klus, maar ik heb begrepen dat de gemiddelde man dit graag doet. ( maar correct me if i'm wrong...)

Dus lieve, lieve, bevriende heren...niet allemaal tegelijk, opstellen in rijen van twee. We plannen een dag met mooi weer, biertje oid erbij. Aangenaam gezelschap is aanwezig maar mag ook meegebracht worden in de vorm van eigen vrouwen/vriendinnen.
Als je wilt zijn ontblote bovenlijven toegestaan, maar het bouwvakkers-decolleté liever niet...Het oog wil ook wat maar zoveel nou ook weer niet...

Liefs!

Ongenode gasten

Toen ik nog klein was wilde ik  "later als ik groot ben"  in een boerderij wonen. Een kasteel was een goeie tweede, maar toen al besefte ik dat dàt waarschijnlijk niet te realiseren zou zijn, dus een boerderij was mijn droom.
In de tijd tussen toen en nu heb ik gewoond in een pakhuis, een flat, een piepklein arbeiders huisje, een lelijk huurhuis in een foute buurt, een nieuwbouw woning, en tot slot...een boerderij!

Zoals de meeste van jullie weten wonen we nog steeds in die boerderij. Een zo op het oog (lees: van een afstandje en met gevoel voor romantiek...) idyllisch optrekje inclusief luiken voor de ramen in de Gelderse kleuren en een rieten kap.
Van de oorspronkelijke staat van het huis is niet veel meer over omdat er hier in de loop van de afgelopen 135 jaar een aantal bouwzieke bewoners geresideerd hebben.
Dit heeft geresulteerd in een allegaartje van aangebouwde kamers en verdiepingen waardoor het een wat rommelig geheel is geworden.
Er is hier ooit eens een makelaar komen kijken en deze man zei met enige minachting in zijn stem, dat dit huis toch wel een groot "Villa Kakelbont Gehalte" had.

Wij zijn hieraan gewend, en eigenlijk vinden we het wel wat hebben. Het past wel bij ons denk ik.
Hoewel, dit zeg ik nou wel, maar deze instelling is de enige manier om me niet dagelijks groen en geel te ergeren aan alles wat dringend aan vervanging of opknapping toe is, alles wat nog niet af is, en alles wat nooit af zal komen.
Opknappen zou onbegonnen werk zijn overigens, want als we ooit zoveel geld zouden bezitten om alles piekfijn in orde te laten maken, kunnen we van dat geld denk ik net zo goed verhuizen naar een huis dat wèl af is.

Maar waar gaat dit nou om? Nou...ons huis is uitgerust met een heel goed ventilatiesysteem. Kostte ons niks hoor...dit systeem bestaat namelijk uit kieren, gaten en spleten in respectievelijk vloeren, ramen, en muren. De charme van een oud huis zal ik maar zeggen.
Het enige grote nadeel van al deze "ruimtes" is dat ze gretig gebruikt worden als in en uitgangen door allerlei bezoekers. Bezoekers in de vorm van ratten en muizen om precies te zijn, en in de afgelopen 7 jaar heb ik iets te vaak een aanvaring gehad met dit gespuis.

Zodra het kouder begint te worden komen ze naar binnen en verschansen ze zich op rustige plekken.
Op de zolder bijvoorbeeld. Als we dan in bed liggen en boven ons hoofd héél veel kleine voetjes horen trappelen, en heen en weer rennen, weten we hoe laat het is...tijd voor de roze korreltjes.
Ja ik weet het...ik hoor als overtuigd vegetariër niet naar dat soort middelen te grijpen, maar geloof me... met die knaagbeesten blijf het nooit bij eentje, je komt ze liever niet tegen, en wilt al helemaal niet nadenken over wat ze zoal voor schade aan kunnen richten.
Boe! roepen of een goed gesprek met ze over hun woon en verblijfplaatsen werkt niet, dus je moet wat...

Ik ben overigens helemaal niet zo'n vrouw die gillend op stoelen en tafels klimt wanneer ze een muis ziet lopen. Ratten vind ik al wel iets minder aangenaam om te zien, maar ook daar geen paniek. Wat ik wel heel vervelend vind is wanneer ik zonder waarschuwing vooraf,  lijfelijk met ze geconfronteerd wordt.

Een paar voorbeeldjes;
*Tijdens te voeren van de paarden greep ik eens bij het oppakken van een berg hooi in een warme wriemelende massa rattenbaby's inclusief boze mama. Ik heb zó hard staan gillen dat ik bijna beledigd was dat niemand me kwam redden.
* Ik heb eens een gemummificeerd rattenlijk tegen mijn voorhoofd gekregen toen ik op de tast iets van een zoldertje pakte.(Wederom met bijpassend gegil van mijn kant)
* Er zijn eens in twee nachten tijd een hele tros bananen, drie appelen, en een peer uit de keuken ontvreemd door de familie Rat. Maar dat as toen ik sliep, dus dat was alleen een naar idee, A rat in the kitchen...
* En tot slot, vorig jaar hadden we een ware plaag onder de uitlaatvelden van het pension. We kwamen daar achter toen Bernadet buiten liep en ineens (letterlijk) door de grond zakte en in een gangenstelsel terecht kwam dat zo groot bleek te zijn dat we héél snel de rattenvanger van Brummen hebben gebeld. Gewapend met zijn fluit (en een aantal lokdozen met een portie gif) heeft de goede man ons die keer van het probleem afgeholpen. 

Van een echte plaag was deze winter dacht ik geen sprake, en ik hoopte dat de strenge lange winter zijn natuurlijke werk had gedaan. Wat ik me wel heb afgevraagd was waar die beesten dan blijven...met of zonder gif, ze zullen zich toch èrgens terugtrekken om hun laatste adem uit te blazen. Dat is wat je altijd hoort tenminste.
Nou....we zijn erachter!!!

Twee dagen geleden vond ik dat het in de keuken zo vreemd rook. De kieren, gaten, en spleten waar ik het eerder over had zijn in de keuken, en dan vooral in de vloer, rijkelijk vertegenwoordigd, en na een kleine speurtocht bleek de vieze lucht uit de vloer te komen.
"Jezus!" zei ik nog "Het lijkt wel alsof er hier iemand is dood gegaan!"  Tsja...je voelt hem al, dat is ook zo. En niet één iemand vrees ik.
Twee stuks hebben we kunnen weghalen (griezelend, gruwend, en met kromme tenen) maar de rest...daar kunnen we niet bij...
Laat staan dat we kunnen vermoeden hoeveel er nog liggen, de kruipruimte is namelijk best groot, maar erg krap en niet te bekruipen volgens Dennis. Ik geloof hem meteen want ik ben geenszins van plan om dit proefondervindelijk vast te stellen! (Jessy zou er overigens wel in passen, maar ze wil niet... zucht, die kinderen van tegenwoordig...)

Vandaag heb ik dus maar even de expertise van de rattenvanger ingewonnen, maar daar werd ik niet veel wijzer, en al helemaal niet blijer van. " Ach mevrouwtje...weghalen is onbegonnen werk, maar die stank duurt maar een paar weken (?!) en als u die lucht té erg vind dan gooit u maar een paar toiletblokken onder de vloer."
Tot zover de specialist. Dus....

Dus...de keuken is momenteel slechts toegankelijk voor de dappersten onder ons. (of voor mensen zonder reukvermogen) Zowel het raam als de afzuigkap staan de hele dag respectievelijk open en aan, de wierook stokjes zijn niet aan te slepen, en dan is het redelijk te doen, maar de deur blijft grotendeels potdicht.
Hoe ik dat ga doen met koken de komende tijd dat weet ik nog niet, maar met deze eetlust bedervende odeur is dat waarschijnlijk niet zo'n heel groot probleem...

Mama Mia

Zo'n 13 jaar geleden, toen Jess dus nog maar een maand of 6 was, kwam mijn moeder met een klein vergeeld fotootje aan zetten met daarop...Jessy.
Althans zo leek het. Het kindje op deze foto was niet Jess, maar ikzelf op de leeftijd van 1- . 
Als twee druppels water!
Uiteraard vond ik dat als trotse moeder wel leuk, en zeker als je bedenkt dat ik me van de daadwerkelijke op de wereld zetting van mijn kind niets kan herinneren vanwege een keizersnede onder volledige narcose.
Tijdens mijn gehele zwangerschap was ik er van overtuigd dat het creatuurtje in mijn lijf een jongetje was, en niets of niemand die mij van het tegendeel kon overtuigen. Een echo was medisch gezien niet nodig, en aan pret-echo's deed onze verloskundige niet...een jongetje was dus wat ik verwachtte...waar ik op rekende!

Dat ik het niet helemaal (of helemaal niet...) bij het rechte eind had is nu al ruim 13 jaar een feit... (echt waar het is een meisje!)
Toen ik destijds wakker werd uit de narcose stond er een verpleegster naast mijn bed. Ze legde een baby in mijn armen en sprak daarbij de legendarische woorden : "Gefeliciteerd! Hier is je dochter!"
Ik reageerde met de minstens zo memorabele, zij het ietwat slaperig uitgesproken zin : " Die is niet van mij..."

Misschien kijk ik iets te veel films, en heb ik te kampen met een levendige fantasie, maar ik heb wel eens gedacht dat "ze" in het ziekenhuis mijn kind best eens verwisseld zouden kunnen hebben toen ìk nog niet was bijgekomen, en Dennis even niet oplette... al die baby's lijken toch op elkaar...?!

Inmiddels weten we natuurlijk wel beter. Al haar hele leven lang krijgt Jessy te horen op wie ze lijkt (moi!) en wordt mij te pas en te onpas verteld dat men wel kan zien welk kind van mij is...
Dit alles werd overigens versterkt door het feit dat zowel Jess als ik toen we 5 jaar waren, ontsierd werden door een lui oog, welke werd afgeplakt met een leuke pleister met een jolig plaatje erop.
Toen we 6 jaar waren zijn we beide geopereerd aan dit oog, en bij allebei is de operatie maar ten dele gelukt. We kunnen beiden op commando nog steeds ongelooflijk scheel kijken!

Inmiddels hebben we te maken met een startende puber met eigen smaak en bijbehorend kleedgeld. Het is namelijk niet echt cool om met je moeder te shoppen, alleen als je ècht iets nodig hebt (of gewoon iets vréselijk graag wilt hebben...) wat niet in je kleedgeld begroting past...
Ik laat haar daarin helemaal haar eigen gang gaan, en ik moet zeggen...ze heeft er kijk op.
Tenminste...dat vind ìk. Het komt namelijk geregeld voor dat we afzonderlijk van elkaar zijn gaan winkelen en met kleding of schoenen thuis komen die wel heel erg op elkaar lijken of soms zelfs identiek zijn...
Niet iets waar je als tiener blij mee bent natuurlijk, maar hoewel ik me best een beetje aan wil passen, ben nog nèt niet van plan om toestemming aan mijn dochter te vragen voordat ik een broek, shirt of sneekers wil aanschaffen!
Wanneer zoiets gebeurd barst vaak de discussie los over de vraag of Jess een ouwe trutten smaak heeft, of dat ik me jonger wil voordoen dan dat ik ben.
Ik laat het maar in het midden, en vind het leuk mezelf voor te houden dat ik het allemaal nog best kan hebben en dat ik gewoon een hele leuke, hippe, jong uitziende moeder ben.
Dit gezegd hebbende roep ik vrienden, familie, en goede bekenden op om me vooral uit deze droom te helpen als zij van mening zijn dat ik het bij het verkeerde eind heb...

Een paar weken geleden vond Jess het wel eens tijd worden voor make up. Prima meid...moet je doen! Gezamenlijk hebben we het een en ander uitgezocht en aangeschaft. Ik heb haar op eigen verzoek een korte cursus "opmaken" gegeven, en ongeveer een week heeft ze zich hierop toegelegd.
Plots besloot ze dat ze niet meer met mascara en oogschaduw gezien wilde worden, en toen ik vroeg waarom zo ineens dan niet meer, was het antwoord dat ze dan helemààl op mij leek! En dat wilde ze niet!!!

Tsja...ik ben toch bang dat ze zich er óf bij neer moet leggen, óf een drastische platisch chirurgische ingreep zal moeten ondergaan...

Liefs!