Nee, inderdaad niet de reu waar we voor gingen kijken, zoals ik in het vorige Blogsel meldde. Als we hem geadopteerd zouden hebben was op lange (waarschijnlijk zelfs korte) termijn niemand gelukkig geworden.
Het gevoel dat Lur (zo heette hij) niet bij mij zou passen was er bij de eerste aanblik al.
We hebben hem en onszelf nog even de kans gegeven door te gaan wandelen, maar de vrijheidsdrang van dit heerschap was dusdanig groot dat contact maken tijdens het wandelen niet mogelijk leek, en da's nou nèt waar ik niet gelukkig van wordt...een flierefluiter waar ik achteraan moet hollen in plaats van gezellig samen aan de wandel. Dit was niet het enige waarom het geen klik was hoor, het was meer een bevestiging van een eerste gevoel.
Het was wel een ontzettende lieverd, maar met nog een hele weg te gaan in 't leerproces. Ook was hij een plaatje om te zien, en het oog wil ook wat, maar zoals altijd is het toch weer die binnenkant die het belangrijkst is.
Voor dit manneke komt vàst iemand wiens karakter wel bij hem past.
Maar niet getreurd dus, want zowel Jess als ik waren bij het binnenstappen van het uitlaatveldje waar de 6 galgo's rondbibberden, meteen gegrepen door de aanblik van een broodmagere, onzekere, onopvallende galga met een belachelijk onflatteus bloemetjes jasje aan, en de langste poten die ik ooit onder een hond gezien heb!
Dit dametje bleek Carioca te heten, en was net een dag of vier geleden uit Spanje overgevlogen samen met nog twee andere teefjes.
Aan haar buik te zien was ze niet langer dan een paar weken geleden gesteriliseerd.
Ze had (heeft) een figuurtje waar de gemiddelde anorexia patiënte jaloers op zal zijn, een paar doorlig plekken, en een houding die slechts verdriet, wantrouwen en ellende liet zien.
Er was weinig tot niets van haar bekend omdat ze nog maar net poot op Nederlandse bodem had gezet.
Nu is er helaas geen volwassen Spaanse windhond die zonder trauma is. En na al die jaren opvang werk weten we ook dat soms een trauma zo erg is dat een rol als "normale" Hollandse huishond er niet meer in zit.
Zo op het eerste oog zou dit meiske zomaar zó getraumatiseerd geval kunnen zijn.
Kortom...niet wat je zegt een aantrekkelijke hond zo op het eerste gezicht.
Maar je bent een dierentolk of je bent het niet, en zowel Jessy als ik hebben geen moeite met "contact" maken.Overigens ging dit contact in eerste instantie niet van ons uit, maar kwam deze hond bij ons "binnenzeilen".
Heel soms gebeurt dat. Daar heb je niets over te zeggen, maar wel naar te luisteren vind ik.
Ik zal zoals gewoonlijk het zweefgehalte zo laag mogelijk houden, maar ga er maar vanuit dat Carioca ons heeft uitgezocht.
Na ons een paar seconden verdiept te hebben in dit op het eerste gezicht bijna onzichtbare hondje (?!..Ja dat lees je goed.) was het ons beiden duidelijk: Onder dit hoopje ellende zit een mooie, blije hond! geen twijfel mogelijk.
De keuze was dus gemakkelijk, Carioca mocht mee naar Brummen.
Dennis had zo z'n bedenkingen...weer een project in huis. Hoelang gaat dit nu weer duren, en...gaat het überhaupt wel lukken?
Ik vond dit trouwens een wonderlijke reactie, want normaal gesproken is Dennis degene die feilloos honden uit een groep weet te pikken die bij ons (lees: mij) zullen passen.
Sterker nog...we hebben al heel wat honden gehad, en zijn keuzes waren zonder uitzondering altijd geweldige meiden.
De honden daarentegen waar ik met hart en ziel voor wilde gaan, bleken op 1 na allemaal moeilijke gevallen te zijn die in ieder geval totààl niet bij mijn karakter pasten.
Achteraf bezien leken ze zelfs qua karakter veel te veel op mij.
Spiegeltjes dus, maar dat moet je wel eerst inzien. Dagelijks omgaan met je eigen onvolkomenheden is al moeilijk genoeg met jezèlf, laat staan als je ziet dat de rare fratsen van je hond wel erg lijken op die van jezelf.
Maar goed...deze huis tuin en keuken psychologie bewaar ik wel voor een andere keer.
Carioca ging dus met ons mee naar huis.
We zijn ten tijde van dit schrijven drie dagen verder, en ze heeft de verwachtingen méér dan waargemaakt.
Sterker nog...ze loopt ver voor op schema!
Was ze de eerste dag onzeker, wantrouwig, bang, en zoekende, nu op dag drie komt ze ons kwispelend begroeten als we thuiskomen, geeft zich over aan knuffels, en is een werkelijk voorbeeldige huishond.
Als je na gaat dat ze vorige week nog in Spanje in een asiel zat, waarschijnlijk nog nooit in een huis gewoond heeft, en vermoedelijk maar zeer weinig positiefs van de mensheid heeft ondervonden is het op z'n zachts gezegd bijzonder te noemen.
Ze is zindelijk, loopt keurig aan de riem, blaft of sloopt niet, jat geen eten, kan zonder problemen alleen zijn, is vriendelijk tegen werkelijk alles en iedereen, en laat zelfs onze poes Mosje voor wat ze is. En dit laatste is iets waar het met windhonden soms nog wel eens mis wil gaan. Jagen is per slot van rekening waar ze voor gemaakt zijn, en een instinct laat zich lang niet altijd verloochenen.
Maar...niets van dit al.
Ze heeft de lekkerste, zachtste mand uitgekozen, en hoewel ik haar buiten nog even niet los durf te laten, is onze tuin meer dan groot genoeg voor het trekken van een lekker sprintje.
"Carioca"... hmmm we kregen elke keer als we het riepen de neiging naar een microfoon te grijpen om onze zangkunsten ten gehoren te brengen, dus dat was niet wat.
Jess heeft nog even geGoogled op het woord carioca want je weet maar nooit wat voor moois zo'n stom woord kan betekenen.
Nouwww......als je Googled op afbeeldingen bij het woord krijg je naast een paar redelijk neutrale foto's ook een aantal foto's van blote mannen met een wel heel enthousiaste joekeloerus op je beeldscherm.
Blijkbaar zijn er clubs die deze naam voeren, en dat zijn geen clubs waar je je 13 jarige dochter al een jaarabonnement op wilt geven zal ik maar zeggen.
Aan de andere kant...dit soort toevalligheden besparen mij zo in de loop der jaren wel een heleboel gênante seksuele voorlichting momenten. (onder het kopje: ieder nadeel heb se voordeel)
Maar goed... ik dwaal af.
Carioca was verstandig en luisterde helemaal niet naar die stomme naam, dus dat probleem was er niet.
Na wat suggesties in de groep gegooid te hebben, en de hond zelf te hebben geraadpleegd bij de keuze, is het Viënna geworden.
Dat betekent op zich niet zoveel wereldschokkends natuurlijk, maar namen worden nu eenmaal snel afgekort, en dan kom je in dit geval uit op Vie (t'je), en daar kun je betekenis technisch bekeken dan wel weer veel mee.
Vie staat in het Frans voor "leven". Nou, ze heeft mazzel dat ze nog leeft, een leuk leven voor de boeg, en dit ook zeker verdiend lijkt me.
Eveneens Frans is Vite, en dat betekent dan weer "snel", en geloof me...ze geeft met haar "benen tot hier!" het gemiddelde paard in volle galop volgens mij het nakijken.
Uit het Latijn komt het woord Fide, wat staat voor "geloof" en "vertrouwen". Iets wat ze wel kan gebruiken, in zichzelf en in ons mensen.
Alle drie betekenissen die op dit mooie meiske dus zeer zeker van toepassing zijn.
Lolbroeken onder ons kunnen natuurlijk nog Fiasco of Filantropische instelling toevoegen, maar dat zou slechts van toepassing zijn op mijn eerdere minder gelukkige keuzes wat betreft honden, en op het feit dat we met het aantal dieren in de afgelopen 15 jaar wel wat leken op een liefdadigheidsinstelling....
De keuze van Viënna om bij ons te komen wonen lijkt in ieder geval de juiste te zijn.
Voor wie het trouwens interessant vind om eens een idee te krijgen bij welke stichting zowel Viënna als Veerle vandaan komen, www.greyhoundsinnood.nl
Wie weet...misschien zit er nog een soulmate voor je bij.
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten