Kunst voor een poedelprijs

Als ik nu naar buiten kijk lijkt het net alsof er iemand met een grote kwast en een hele grote pot groene verf aan de gang is geweest.
Al wekenlang is het decor buiten van een smetteloos Jan des Bouvrie achtig wit, en zo gewoon geworden dat het leek alsof het bij ons interieur hoorde.
Maar van de een op de andere dag heeft de Grote Buitenhuisarchitect van Boven bedacht dat groen het nieuwe wit is, en zo geschiedde...

Het maakt mij overigens allemaal niet zo veel uit hoor, sneeuw of geen sneeuw, wit of groen.
Ik ben niet zo van de winterdippies, kan genieten van heel veel soorten weer (ja, ja uiteraard heb ook ik zo mijn voorkeuren...) maar ben van mening dat zeuren over het weer toch wel de meest onzinnige vorm van tijdverspilling moet zijn, en daarbij ook vreselijk Hollands! Niks mis met een gezonde Nederlandse mentaliteit hoor, maar ik verkies toch echt onze Hollandse nuchterheid boven ons nationaal kleinzielig gezeik.
Zo...ik heb gezegd.

Om even terug te komen op de plotselinge weersverandering, daar merk ik in de trimsalon ook het nodige van. Als het koud is laat men namelijk niet graag zijn of haar hond trimmen, en zeg nou zelf... met de temperaturen van de afgelopen weken ga je inderdaad zelf ook niet graag in zomer tenue over straat.
De telefoon van de gemiddelde hondenkapper rinkelde dan ook bar weinig voor het maken van een afspraak.
Maar...een paar graadjes bovenop de min temperatuur zijn doorgaans genoeg om te beslissen dat Bello, Beau, Max of Sam de kou wel weer eens mag trotseren met een nieuwe jas.

Toen wij nog in het westen van het land woonden, en ik daar mijn trimsalon runde had ik hele andere klanten als hier in 't oosten des lands. Dat uit zich voornamelijk in de modellen die klanten hun hond graag laten aanmeten.

Om kort te gaan; in de buurt van Amsterdam en omstreken brengt men rustig elke vier weken zijn (lees: haar) hond naar de trimsalon voor een bijpunt sessie, wassen, (en als het kon watergolven) nagels knippen, en een lekker luchtje.
Hier op het platteland volstaat vaak een Blokker tondeuse want hoe moeilijk kan het zijn?!
Meestal blijkt bij deze huisvlijt dat het scheren van een hond in de praktijk toch tegen kan vallen (goh...zou het dan toch een vak zijn?!) en dan komt men bij ons trimsters terecht met het verzoek: "Doe 'm moar lekker kort, dan ken ie d'r weer een joartje tegen." (of iets van die strekking)

In het begin van mijn switch van Westerse Celebrity Hondentoiletteuse, naar Oosterse Huis Tuin en Keuken Hondenkapper met maar één model in haar bestand, had ik daar erg veel moeite mee.
Ik zie trimmen namelijk nog steeds als een zeer creatief beroep, en als zowel de hond, als de baas, als de vachtsoort meezit, kun je de mooiste dingen maken.

Echt waar, hondjes die als een voddenbaal binnenkomen, kunnen de deur uitgaan als een regelrechte Drop Dead Gorgeous Dog! (vrij vertaald; Een hond met zo'n mooi kapsel dat je van schrik dood neer valt ofzoiets...)

Ter illustratie...dit is dezelfde hond voor en na de trimbehandeling.
Toby is de naam, en Toby is een van de zeer weinige honden in ons klantenbestand die niet alleen een mooi modelletje komt halen, maar waarbij we ook nog eens de vrije hand hebben. En dat is leuk !!!








 Zeker op zo'n dag als gisteren. Ik had alle tijd van de wereld  (dat wil zeggen tussen 08.00 en 18.00) en dat is prettig, want het lijkt me duidelijk, een hondje kaalscheren gaat sneller dan een straatschoffie als dit omtoveren in een deftig poedeltje.
Prijstechnisch gezien is het trouwens helemaal niet interessant hoor...de uren die ik langer bezig ben aan zo'n kunstwerkje ten opzichte van "modelletje 5 mm" zijn bij lange na niet door te berekenen, dan wordt het een wel heel duur kapsel, dus zo'n hondje gaat de deur uit voor een poedelprijs zal ik maar zeggen...

Maar aangezien geld ook niet alles is, en het zoals ik al vertelde hier niet dagelijks voorkomt, heb ik deze financiële aderlating er graag voor over. In het geval van Toby komt het knipplezier trouwens niet in de laatste plaats door zijn voorbeeldige gedrag.

Toen ik het nog leuk en nuttig vond om mee te doen aan trimkampioenschappen (Bestaan die? Ja! die bestaan!) was hij mijn vaste model, en dat wordt je uiteraard alleen maar als je je als hond op de tafel gedraagt als een standbeeld.

Om even aan te geven dat mijn (in alle bescheidenheid, maar met gepaste trots) zelf verklaarde huis tuin en keuken kunstwerkje in het NIET valt bij deze bijna bovenaardse verschijnselen, deze plaatjes.

Als jullie bijgekomen zijn van het lachen of van de schrik, en iedereen weer op zijn stoel zit...
 Ja!..dit zijn allemaal echte honden, en ja ik weet het, over smaak valt niet óf wel te twisten.
Dus dat wil ik hier dan ook zeker niet óf wel doen, maar wat je er ook van vind, geloof me...dit is zo ongelooflijk moeilijk!


Dit is Kunst!


Liefs.