Sofa-slet met een schoenen tic

Nee, nee, deze titel slaat niet op mij, slechts het gedeelte van de schoenen valt mij aan te rekenen.


Ik wilde jullie drie weken na haar intreden in ons gezin even een kleine update geven over Viënna, onze derde sofa-slet. 
Ja ik weet het, een rare term voor een hond (of voor wie dan ook) maar een ander woord is voor de gemiddelde windhond niet toereikend. Loungen is namelijk naast sprintjes trekken hun grootste hobby. 
Ik kijk geregeld met een zweempje jaloezie naar onze dames die het "Niets Doen" tot een ware kunst hebben verheven. 
Ik moet dat toch ook eens leren, lui op de bank en dan helemaal niks doen. Maar vermoedelijk zit het mij niet in de genen zoals bij onze hondjes.

Want zeg nou zelf... men zou enige bescheidenheid wel verwachten als een hond zijn of haar hele leven in meer dan erbarmelijke omstandigheden in Spanje heeft doorgebracht zonder ook maar een flintertje onoverbodige luxe, laat staan een bankstel!

Toch maakt een windhond instinctief bij aankomst in het nieuwe huis in Nederland, onderscheid tussen een zachte hondenmand, en een leren driezit bank. Waarbij de driezitter uiteraard de voorkeur heeft!
Dat moet genetisch bepaald zijn...


Viënna spant overigens van al onze huidige en voorgaande windhonden wel de kroon. 
Zonder enig gevoel van gêne drapeert ze zichzelf op de bank, ongeacht of daar nu al iets of iemand ligt. 
Met enige regelmaat horen we vanuit de kamer vreemd gesmoorde protest-achtige geluiden, en moeten we kleine Fee of poes Mosnice onder haar vandaan redden. 
Ook wij als mensen zitten dagelijks klem en/of in de knoop tussen al die langen benen van haar, en madam even opschuiven is als trekken aan een dood paard. 

Dus puzzelen we onszelf er maar tussen want stiekum is het best knus, en ze doet het allemaal uit pure gezelligheid, dus om daar nou boos om te worden...en ach, ze heeft wat in te halen.


Ook iets wat ze volgens mij onmogelijk in Spanje kan hebben ontwikkeld, en wat dan toch ook genetisch moet zijn (t'is en blijft een vrouw hè?!) is haar schoenen en laarzen tic.
Ze plukt overal schoeisel vandaan en transporteert dit dan naar de favoriete slaapplaats van dat moment. 
Ik heb hier nog geen foto van, maar stel je maar even een hond voor die tussen een laars of vijf (kan er eentje meer of minder zijn) met een intens gelukkige snoet in een mand of op de bank ligt.
Als ik haar dan betrap kijkt ze me heel onschuldig aan, en dan verwacht ik altijd een beetje dat ze zal zeggen
"Heeft u deze ook een maatje kleiner en deze hier in het blauw?"
Dennis noemt haar op deze momenten Imelda, je weet wel...de vrouw van dictator Marcos. Ik geloof dat dat mens "betrapt" is met 800 paar schoenen in haar kast, maar dat kan een honderdje meer of minder zijn...

In elk geval heb ik weer een excuus als ik met een zoveelste paar laarzen thuis kom dat ik inderdaad niet echt nodig heb, maar die ik gewoon ècht niet kon laten staan omdat ze zó mooi, stoer, gaaf, cool, vet, of wat dan ook zijn.

Ik kan er blijkbaar niets aan doen, het zit me nou eenmaal in de genen en wat is er nou mooier om niet alleen mezelf maar ook mijn hond blij te maken...?!


Liefs !