Sofa-slet met een schoenen tic

Nee, nee, deze titel slaat niet op mij, slechts het gedeelte van de schoenen valt mij aan te rekenen.


Ik wilde jullie drie weken na haar intreden in ons gezin even een kleine update geven over Viënna, onze derde sofa-slet. 
Ja ik weet het, een rare term voor een hond (of voor wie dan ook) maar een ander woord is voor de gemiddelde windhond niet toereikend. Loungen is namelijk naast sprintjes trekken hun grootste hobby. 
Ik kijk geregeld met een zweempje jaloezie naar onze dames die het "Niets Doen" tot een ware kunst hebben verheven. 
Ik moet dat toch ook eens leren, lui op de bank en dan helemaal niks doen. Maar vermoedelijk zit het mij niet in de genen zoals bij onze hondjes.

Want zeg nou zelf... men zou enige bescheidenheid wel verwachten als een hond zijn of haar hele leven in meer dan erbarmelijke omstandigheden in Spanje heeft doorgebracht zonder ook maar een flintertje onoverbodige luxe, laat staan een bankstel!

Toch maakt een windhond instinctief bij aankomst in het nieuwe huis in Nederland, onderscheid tussen een zachte hondenmand, en een leren driezit bank. Waarbij de driezitter uiteraard de voorkeur heeft!
Dat moet genetisch bepaald zijn...


Viënna spant overigens van al onze huidige en voorgaande windhonden wel de kroon. 
Zonder enig gevoel van gêne drapeert ze zichzelf op de bank, ongeacht of daar nu al iets of iemand ligt. 
Met enige regelmaat horen we vanuit de kamer vreemd gesmoorde protest-achtige geluiden, en moeten we kleine Fee of poes Mosnice onder haar vandaan redden. 
Ook wij als mensen zitten dagelijks klem en/of in de knoop tussen al die langen benen van haar, en madam even opschuiven is als trekken aan een dood paard. 

Dus puzzelen we onszelf er maar tussen want stiekum is het best knus, en ze doet het allemaal uit pure gezelligheid, dus om daar nou boos om te worden...en ach, ze heeft wat in te halen.


Ook iets wat ze volgens mij onmogelijk in Spanje kan hebben ontwikkeld, en wat dan toch ook genetisch moet zijn (t'is en blijft een vrouw hè?!) is haar schoenen en laarzen tic.
Ze plukt overal schoeisel vandaan en transporteert dit dan naar de favoriete slaapplaats van dat moment. 
Ik heb hier nog geen foto van, maar stel je maar even een hond voor die tussen een laars of vijf (kan er eentje meer of minder zijn) met een intens gelukkige snoet in een mand of op de bank ligt.
Als ik haar dan betrap kijkt ze me heel onschuldig aan, en dan verwacht ik altijd een beetje dat ze zal zeggen
"Heeft u deze ook een maatje kleiner en deze hier in het blauw?"
Dennis noemt haar op deze momenten Imelda, je weet wel...de vrouw van dictator Marcos. Ik geloof dat dat mens "betrapt" is met 800 paar schoenen in haar kast, maar dat kan een honderdje meer of minder zijn...

In elk geval heb ik weer een excuus als ik met een zoveelste paar laarzen thuis kom dat ik inderdaad niet echt nodig heb, maar die ik gewoon ècht niet kon laten staan omdat ze zó mooi, stoer, gaaf, cool, vet, of wat dan ook zijn.

Ik kan er blijkbaar niets aan doen, het zit me nou eenmaal in de genen en wat is er nou mooier om niet alleen mezelf maar ook mijn hond blij te maken...?!


Liefs !

Kunst voor een poedelprijs

Als ik nu naar buiten kijk lijkt het net alsof er iemand met een grote kwast en een hele grote pot groene verf aan de gang is geweest.
Al wekenlang is het decor buiten van een smetteloos Jan des Bouvrie achtig wit, en zo gewoon geworden dat het leek alsof het bij ons interieur hoorde.
Maar van de een op de andere dag heeft de Grote Buitenhuisarchitect van Boven bedacht dat groen het nieuwe wit is, en zo geschiedde...

Het maakt mij overigens allemaal niet zo veel uit hoor, sneeuw of geen sneeuw, wit of groen.
Ik ben niet zo van de winterdippies, kan genieten van heel veel soorten weer (ja, ja uiteraard heb ook ik zo mijn voorkeuren...) maar ben van mening dat zeuren over het weer toch wel de meest onzinnige vorm van tijdverspilling moet zijn, en daarbij ook vreselijk Hollands! Niks mis met een gezonde Nederlandse mentaliteit hoor, maar ik verkies toch echt onze Hollandse nuchterheid boven ons nationaal kleinzielig gezeik.
Zo...ik heb gezegd.

Om even terug te komen op de plotselinge weersverandering, daar merk ik in de trimsalon ook het nodige van. Als het koud is laat men namelijk niet graag zijn of haar hond trimmen, en zeg nou zelf... met de temperaturen van de afgelopen weken ga je inderdaad zelf ook niet graag in zomer tenue over straat.
De telefoon van de gemiddelde hondenkapper rinkelde dan ook bar weinig voor het maken van een afspraak.
Maar...een paar graadjes bovenop de min temperatuur zijn doorgaans genoeg om te beslissen dat Bello, Beau, Max of Sam de kou wel weer eens mag trotseren met een nieuwe jas.

Toen wij nog in het westen van het land woonden, en ik daar mijn trimsalon runde had ik hele andere klanten als hier in 't oosten des lands. Dat uit zich voornamelijk in de modellen die klanten hun hond graag laten aanmeten.

Om kort te gaan; in de buurt van Amsterdam en omstreken brengt men rustig elke vier weken zijn (lees: haar) hond naar de trimsalon voor een bijpunt sessie, wassen, (en als het kon watergolven) nagels knippen, en een lekker luchtje.
Hier op het platteland volstaat vaak een Blokker tondeuse want hoe moeilijk kan het zijn?!
Meestal blijkt bij deze huisvlijt dat het scheren van een hond in de praktijk toch tegen kan vallen (goh...zou het dan toch een vak zijn?!) en dan komt men bij ons trimsters terecht met het verzoek: "Doe 'm moar lekker kort, dan ken ie d'r weer een joartje tegen." (of iets van die strekking)

In het begin van mijn switch van Westerse Celebrity Hondentoiletteuse, naar Oosterse Huis Tuin en Keuken Hondenkapper met maar één model in haar bestand, had ik daar erg veel moeite mee.
Ik zie trimmen namelijk nog steeds als een zeer creatief beroep, en als zowel de hond, als de baas, als de vachtsoort meezit, kun je de mooiste dingen maken.

Echt waar, hondjes die als een voddenbaal binnenkomen, kunnen de deur uitgaan als een regelrechte Drop Dead Gorgeous Dog! (vrij vertaald; Een hond met zo'n mooi kapsel dat je van schrik dood neer valt ofzoiets...)

Ter illustratie...dit is dezelfde hond voor en na de trimbehandeling.
Toby is de naam, en Toby is een van de zeer weinige honden in ons klantenbestand die niet alleen een mooi modelletje komt halen, maar waarbij we ook nog eens de vrije hand hebben. En dat is leuk !!!








 Zeker op zo'n dag als gisteren. Ik had alle tijd van de wereld  (dat wil zeggen tussen 08.00 en 18.00) en dat is prettig, want het lijkt me duidelijk, een hondje kaalscheren gaat sneller dan een straatschoffie als dit omtoveren in een deftig poedeltje.
Prijstechnisch gezien is het trouwens helemaal niet interessant hoor...de uren die ik langer bezig ben aan zo'n kunstwerkje ten opzichte van "modelletje 5 mm" zijn bij lange na niet door te berekenen, dan wordt het een wel heel duur kapsel, dus zo'n hondje gaat de deur uit voor een poedelprijs zal ik maar zeggen...

Maar aangezien geld ook niet alles is, en het zoals ik al vertelde hier niet dagelijks voorkomt, heb ik deze financiële aderlating er graag voor over. In het geval van Toby komt het knipplezier trouwens niet in de laatste plaats door zijn voorbeeldige gedrag.

Toen ik het nog leuk en nuttig vond om mee te doen aan trimkampioenschappen (Bestaan die? Ja! die bestaan!) was hij mijn vaste model, en dat wordt je uiteraard alleen maar als je je als hond op de tafel gedraagt als een standbeeld.

Om even aan te geven dat mijn (in alle bescheidenheid, maar met gepaste trots) zelf verklaarde huis tuin en keuken kunstwerkje in het NIET valt bij deze bijna bovenaardse verschijnselen, deze plaatjes.

Als jullie bijgekomen zijn van het lachen of van de schrik, en iedereen weer op zijn stoel zit...
 Ja!..dit zijn allemaal echte honden, en ja ik weet het, over smaak valt niet óf wel te twisten.
Dus dat wil ik hier dan ook zeker niet óf wel doen, maar wat je er ook van vind, geloof me...dit is zo ongelooflijk moeilijk!


Dit is Kunst!


Liefs.

Voor een slippertje moet je bij mij zijn!

Jaahaa! En daar lieg ik niks aan. Dat wil zeggen...als ik de statistieken van dit blog moet geloven.

In september vorig jaar heb ik een kort moment gewijd aan de enigszins schokkende ontdekking dat mijn blog gevonden wordt door de meest bijzondere zoektermen te Google'en. Voor de exacte inhoud moet je dàt verhaal nog maar even nalezen. (Zoekt en gij zult vinden)
Dat heb ik namelijk ook gedaan, en vond het weer eens tijd voor een kijkje in de statistieken...
Toen der tijd bleek dat veel van de lezers die ik niet persoonlijk ken, Daisy's Diary wisten te vinden wanneer ze zochten op termen als: "Superwoman naakt" "Vastgebonden in een tuinbroek" "Ik heb zin in een slippertje" en "Naakte masseuses"

In de hoop dat ik inmiddels na al die maanden van literaire hoogstandjes een ander publiek zou aantrekken waagde ik dus weer eens een blik in Statcounter, en wat bleek...
Het is nog veel erger geworden!

Van de in totaal 110 zoekopdrachten zijn er maar liefst 34 die refereren aan een "Vrouw die op zoek is naar een slippertje" (vandaar de titel, maar neem 'm alsjeblieft niet al te serieus, anders krijg ik het zo druk...)
Op z'n minst opmerkelijk vond ik het feit dat 24 van deze zoekenden afkomstig zijn uit België...
"Hebben ze daar in Vlaanderen niks beters te doen?" was mijn gedachte, maar na een volgende blik op de cijfers bleek inderdaad van niet.
Er is namelijk ook 16 keer gezocht op "Wat te doen met te veel vrije tijd" en van deze 16 kwamen er (ja, ja,) 12 bij onze meest directe zuiderburen vandaan.
Ik zal hier verder geen uitspraken over doen, ik laat een eventuele conclusie aan ieders eigen fantasie over.

Nog even ter verduidelijking voor de nieuwkomers onder jullie...Dat iemand op dit Blog terecht komt wanneer hij (of zij, maar dat denk ik niet) op zoek is naar een vrouw die op zoek is naar een slippertje, komt doordat ik een keer iets geschreven heb over slippertjes met een auto, een fiets, en een uitglijder die ik maakte op verkeerde schoenen...da's al!

Uiteraard wordt er op nog veel meer interessants gezocht, dus hier een kleine bloemlezing;

~Wel drie keer wilde iemand iets weten over "Met je blote kont op de operatietafel"

~Zes keer is er gezocht op "Lelijke en lekkere masseuse van de kaugom reclame"

~De zoekende naar "Naakt in een tuinbroek" was ook weer van de partij. Terwijl je volgens mij toch niet niet meer van naakt kunt spreken wanneer je een tuinbroek aan hebt...

~Ook een leuke: "Betekenis van dromen met blote billen" (dat zou ik ook wel eens willen weten!)

~Uit de categorie "??!!!???!!!" komt de volgende: "Bob de Bouwer met blote kont in de sauna" (geen commentaar)

~Ook wil er iemand weten of je "Bloot in Achmea Health Centre Sauna" kunt vertoeven (het antwoord is overigens Ja.)

~Net als in September wilde ook nu iemand informatie (en ik vermoed plaatjes) over "Doorschijnende fietskleding"

~En dan de laatste en de ergste in deze serie: "Blote meisjes bij de dokter" (Wéderom geen commentaar)

 Ik zou na alle bovengenoemde voorbeelden bijna gaan denken dat het me als schrijfster van de Bouquet reeks flut romannetjes goed af zou gaan!
Maar gelukkig is er ook gezocht op wat meer intellectuele onderwerpen, dus nog een bloemmetjes lezingkje:

~Een tweetal mensen wil iets weten over orgaan donatie en transplantatie, de één is op zoek naar de "Spirituele kant van orgaandonatie" en de ander juist naar de "Broodje Aap verhalen rond transplantatie." Nou, wellicht heb ik ze dichter tot elkaar kunnen brengen....

~Iemand wil de "Keuze opties van Body Attack" weten. Na het lezen van het verhaal hierover weet diegene dat er vast opties zullen zijn, maar dat STOPPEN hier NIET één van is!

~Dan zijn er twee iemanden geïnteresseerd in homeopathie...de één is blijkbaar een "Slangenmens" de ander vraag zich af of hij of zij, zijn of haar "Gescheurde enkelbanden genezen"  kan met Homeopathie.

~De volgende is van een medemens met net als ik een "Dubbel niersysteem" en eentje met "Twee plasbuizen" (hebben we er samen van elk 4 !)

~En de laatste in de categorie "Medisch en Gezondheid" de "Kans op baarmoederhalskanker na vaccinatie"

Als ik dit rijtje lees voel ik me weer bijna de bedenkster van de Winkler Prins encyclopedie... wat ik natuurlijk niet ben, maar dit voor de duidelijkheid. Straks wordt ik nog beschuldigd van plagiaat of iets van dien aard.

Als allerlaatste nog de zoektermen die op mij persoonlijk slaan;

~"Carolien Vermeij"
~"Carolien uit Brummen"
~"Carolien Vermeij uit Brummen"
Etc.
Allemaal niet bijster interessant dus, maar er is er ééntje die ik persoonlijk wel heel leuk vind, en die volgens mij door een bekende moet zijn ingetoetst.
Alleen iemand namelijk, die wéét in wat voor een onmogelijke gênante situaties ik mezelf zo nu en dan manoeuvreer kan dit bedacht hebben. 
Hoewel ik vrees dat het binnenkort (net als "Sonja Bakkeren") een nationale nieuwe term zou kunnen worden, die wellicht volgend jaar in de Dikke van Dale wordt opgenomen.

De Google'aar was namelijk op zoek naar "Carolien Dingen"

Ik zie al helemaal voor hoe dit in een woordenboek omschreven zou staan;

"Handelingen van ondoordachte aard, die de uitvoerder ervan in grote verlegenheid kunnen brengen, en waarvan de uitvoerder niet leert, maar telkenmale in herhaling valt."

That's Me!

Liefs!

Viva Viënna

Nou, dit is d'r dan...Viënna.

Nee, inderdaad niet de reu waar we voor gingen kijken, zoals ik in het vorige Blogsel meldde. Als we hem geadopteerd zouden hebben was op lange (waarschijnlijk zelfs korte) termijn niemand gelukkig geworden.
Het gevoel dat Lur (zo heette hij) niet bij mij zou passen was er bij de eerste aanblik al.
We hebben hem en onszelf nog even de kans gegeven door te gaan wandelen, maar de vrijheidsdrang van dit heerschap was dusdanig groot dat contact maken tijdens het wandelen niet mogelijk leek, en da's nou nèt waar ik niet gelukkig van wordt...een flierefluiter waar ik achteraan moet hollen in plaats van gezellig samen aan de wandel. Dit was niet het enige waarom het geen klik was hoor, het was meer een bevestiging van een eerste gevoel.
Het was wel een ontzettende lieverd, maar met nog een hele weg te gaan in 't leerproces. Ook was hij een plaatje om te zien, en het oog wil ook wat, maar zoals altijd is het toch weer die binnenkant die het belangrijkst is.
Voor dit manneke komt vàst iemand wiens karakter wel bij hem past.

Maar niet getreurd dus, want zowel Jess als ik waren bij het binnenstappen van het uitlaatveldje waar de 6 galgo's rondbibberden, meteen gegrepen door de aanblik van een broodmagere, onzekere, onopvallende galga met een belachelijk onflatteus bloemetjes jasje aan, en de langste poten die ik ooit onder een hond gezien heb!
Dit dametje bleek Carioca te heten, en was net een dag of vier geleden uit Spanje overgevlogen samen met nog twee andere teefjes.
Aan haar buik te zien was ze niet langer dan een paar weken geleden gesteriliseerd.
Ze had (heeft) een figuurtje waar de gemiddelde anorexia patiënte jaloers op zal zijn, een paar doorlig plekken, en een houding die slechts verdriet, wantrouwen en ellende liet zien.
Er was weinig tot niets van haar bekend omdat ze nog maar net poot op Nederlandse bodem had gezet.
Nu is er helaas geen volwassen Spaanse windhond die zonder trauma is. En na al die jaren opvang werk weten we ook dat soms een trauma zo erg is dat een rol als "normale" Hollandse huishond er niet meer in zit.
Zo op het eerste oog zou dit meiske zomaar zó getraumatiseerd geval kunnen zijn.

Kortom...niet wat je zegt een aantrekkelijke hond zo op het eerste gezicht.

Maar je bent een dierentolk of je bent het niet, en zowel Jessy als ik hebben geen moeite met "contact" maken.Overigens ging dit contact in eerste instantie niet van ons uit, maar kwam deze hond bij ons "binnenzeilen".
Heel soms gebeurt dat. Daar heb je niets over te zeggen, maar wel naar te luisteren vind ik.
Ik zal zoals gewoonlijk het zweefgehalte zo laag mogelijk houden, maar ga er maar vanuit dat Carioca ons heeft uitgezocht.
Na ons een paar seconden verdiept te hebben in dit op het eerste gezicht bijna onzichtbare hondje (?!..Ja dat lees je goed.) was het ons beiden duidelijk: Onder dit hoopje ellende zit een mooie, blije hond! geen twijfel mogelijk.
De keuze was dus gemakkelijk, Carioca mocht mee naar Brummen.

Dennis had zo z'n bedenkingen...weer een project in huis. Hoelang gaat dit nu weer duren, en...gaat het überhaupt wel lukken?
Ik vond dit trouwens een wonderlijke reactie, want normaal gesproken is Dennis degene die feilloos honden uit een groep weet te pikken die bij ons (lees: mij) zullen passen.
Sterker nog...we hebben al heel wat honden gehad, en zijn keuzes waren zonder uitzondering altijd geweldige meiden.
De honden daarentegen waar ik met hart en ziel voor wilde gaan, bleken op 1 na allemaal moeilijke gevallen te zijn die in ieder geval totààl niet bij mijn karakter pasten.
Achteraf bezien leken ze zelfs qua karakter veel te veel op mij.
Spiegeltjes dus, maar dat moet je wel eerst inzien. Dagelijks omgaan met je eigen onvolkomenheden is al moeilijk genoeg met jezèlf, laat staan als je ziet dat de rare fratsen van je hond wel erg lijken op die van jezelf.
Maar goed...deze huis tuin en keuken psychologie bewaar ik wel voor een andere keer.

Carioca ging dus met ons mee naar huis.
We zijn ten tijde van dit schrijven drie dagen verder, en ze heeft de verwachtingen méér dan waargemaakt.
Sterker nog...ze loopt ver voor op schema!

Was ze de eerste dag onzeker, wantrouwig, bang, en zoekende, nu op dag drie komt ze ons kwispelend begroeten als we thuiskomen, geeft zich over aan knuffels, en is een werkelijk voorbeeldige huishond.
Als je na gaat dat ze vorige week nog in Spanje in een asiel zat, waarschijnlijk nog nooit in een huis gewoond heeft, en vermoedelijk maar zeer weinig positiefs van de mensheid heeft ondervonden is het op z'n zachts gezegd bijzonder te noemen.
Ze is zindelijk, loopt keurig aan de riem, blaft of sloopt niet, jat geen eten, kan zonder problemen alleen zijn, is vriendelijk tegen werkelijk alles en iedereen, en laat zelfs onze poes Mosje voor wat ze is. En dit laatste is iets waar het met windhonden soms nog wel eens mis wil gaan. Jagen is per slot van rekening waar ze voor gemaakt zijn, en een instinct laat zich lang niet altijd verloochenen.
Maar...niets van dit al.

Ze heeft de lekkerste, zachtste mand uitgekozen, en hoewel ik haar buiten nog even niet los durf te laten, is onze tuin meer dan groot genoeg voor het trekken van een lekker sprintje.

Het enige probleem was haar naam.
"Carioca"... hmmm we kregen elke keer als we het riepen de neiging naar een microfoon te grijpen om onze zangkunsten ten gehoren te brengen, dus dat was niet wat.
Jess heeft nog even geGoogled op het woord carioca want je weet maar nooit wat voor moois zo'n stom woord kan betekenen.
Nouwww......als je Googled op afbeeldingen bij het woord krijg je naast een paar redelijk neutrale foto's ook een aantal foto's van blote mannen met een wel heel enthousiaste joekeloerus op je beeldscherm.
Blijkbaar zijn er clubs die deze naam voeren, en dat zijn geen clubs waar je je 13 jarige dochter al een jaarabonnement op wilt geven zal ik maar zeggen.
Aan de andere kant...dit soort toevalligheden besparen mij zo in de loop der jaren wel een heleboel gênante seksuele voorlichting momenten. (onder het kopje: ieder nadeel heb se voordeel)

Maar goed... ik dwaal af.
Carioca was verstandig en luisterde helemaal niet naar die stomme naam, dus dat probleem was er niet.
Na wat suggesties in de groep gegooid te hebben, en de hond zelf te hebben geraadpleegd bij de keuze, is het Viënna geworden.
Dat betekent op zich niet zoveel wereldschokkends natuurlijk, maar namen worden nu eenmaal snel afgekort, en dan kom je in dit geval uit op Vie (t'je), en daar kun je betekenis technisch bekeken dan wel weer veel mee.

Vie staat in het Frans voor "leven". Nou, ze heeft mazzel dat ze nog leeft, een leuk leven voor de boeg, en dit ook zeker verdiend lijkt me.
Eveneens Frans is Vite, en dat betekent dan weer "snel", en geloof me...ze geeft met haar "benen tot hier!" het gemiddelde paard in volle galop volgens mij het nakijken.
Uit het Latijn komt het woord Fide, wat staat voor "geloof" en "vertrouwen". Iets wat ze wel kan gebruiken, in zichzelf en in ons mensen.
Alle drie betekenissen die op dit mooie meiske dus zeer zeker van toepassing zijn.

Lolbroeken onder ons kunnen natuurlijk nog Fiasco of Filantropische instelling toevoegen, maar dat zou slechts van toepassing zijn op mijn eerdere minder gelukkige keuzes wat betreft honden, en op het feit dat we met het aantal dieren in de afgelopen 15 jaar wel wat leken op een liefdadigheidsinstelling....

De keuze van Viënna om bij ons te komen wonen lijkt in ieder geval de juiste te zijn.
Voor wie het trouwens interessant vind om eens een idee te krijgen bij welke stichting zowel Viënna als Veerle vandaan komen, www.greyhoundsinnood.nl
Wie weet...misschien zit er nog een soulmate voor je bij.

Liefs!

Feliz Navidad

Ik doe al jaren niet meer aan kerstkaarten of andere beste wensen met de feestdagen.
Niet omdat ik niemand het beste wens, integendeel! Maar daar heb ik geen zogenaamde feestdagen voor nodig, en het gevoel de firma Hallmark en aanverwanten te sponseren overheerst.
Ik stuur zo gedurende het jaar zo nu en dan een: "zomaar", "succes", "dank je wel" of een "ik denk aan je" kaartje aan dezen of genen.
Dit soort kaartjes krijg ik van lieve vrienden of vriendinnen ook wel eens en daar wordt ik dan heel blij van. Gewoon omdat het zo onverwacht is, en omdat de zender zomaar aan mij gedacht heeft omdat het om mij ging en niet omdat het Feest! is.

Eerlijkheid gebiedt mij meteen te vermelden dat ik het wèl heel leuk vind om kerstkaartjes te krijgen... Vooral als er een leuk verhaaltje opstaat, en niet alleen maar een afzender.
Tikkie hypocriet natuurlijk, maar zo blijkt maar weer...ook ik ben niet perfect.

Toen ik vandaag in het hondenwandelbos in Dieren liep zag ik wel iets leuks, creatief met kerstkaarten zeg maar.
Er staat daar namelijk een dennenboom met daarin allemaal kerstkaarten/foto's van honden die daar dagelijks wandelen. Keurig geseald zodat ze er de weken dat ze daar hangen te bungelen wel netjes blijven.
Allerlei feestelijk uitgedoste viervoeters met kerstmutsen op hun kop, slingers om hun nek, en ballen in de oren die hun hondenvriendjes en bijbehorende baasjes het allerbeste toewensen.
Heel feestelijk hoor, zo'n blije  kerstboom vol goeie bedoelingen te midden van al die saaie looftypes.
Ik moest er in elk geval om glimlachen, en bedacht me, hoewel ik daar weinig wandel met Veerle en bijna niemand daar onze kaart zal herkennen, dat ik wellicht volgend jaar onze hondjes eens in kerst tenue steek voor een lollige feestfoto.

Hondjes...?! Hoor ik een paar oplettende lezer en lezerinnen denken...
Je zou d'r toch niks meer bijnemen? Klopt! Maar ik ben slechts principieel als het me schikt, en "Wispelturig" is "My Middle Name."

Resumé:
Ruim een maand geleden schreef ik vluchtig iets over Karel. Deze hond was van een klant, een alleraardigste oude man die te ziek was om nog voor zijn lieve vriend Karel te zorgen, dus wij hebben toen besloten Karel bij ons in huis te nemen totdat hij dood zou gaan. Wetende overigens dat dit nooit lang kon duren omdat Karel net zo terminaal was als zijn baas.
We hebben ongeveer 6 weken genoten van het gezelschap van deze ontzettend lieve dankbare hond! Totdat hij vorige week zondag aangaf dat het nu echt niet meer ging, en we hem hebben laten inslapen.
Een korte maar krachtige ervaring zal ik maar zeggen.


Het afgelopen jaar hebben we drie van onze lieve hondjes in moeten laten slapen en dit wil zeggen dat we nu nog "slechts" het genoegen hebben van Fee en Veerle.

Nu wordt Fee door Dennis steevast omschreven als blaffende cavia, en zij komt niet verder dan ons huis en de tuin omdat ze de wijde wereld niet aan kan (dit is een lang en ingewikkeld verhaal dus...laat maar)
Veerle daarentegen is een Spaanse Greyhound, en omdat ik een paar Blogjes geleden al schreef dat je Never too many Greyhounds kunt hebben, ben ik toch het internet maar weer eens opgedoken.
Met als resultaat dat we aanstaande zondag een date hebben met een Galgo Espangnol.(inderdaad een Spaanse Greyhound)

Heb ik met het uitkiezen en kopen van een nieuwe auto een aantal eisen die gaandeweg bijgesteld worden.
(zie:Convoi Exceptionell) Zo ook bij het kiezen van een hond.
Hieronder volgt het oorspronkelijke eisenpakket:

Ik wilde graag: A) een teefje van B) ongeveer 8 jaar oud, in het C) zwart/wit, met nu eindelijk eens een
D) smetteloos verleden zodat ik er nu eens niet zoveel mentaal en fysiek opknapwerk aan zou hebben.

De hond waar we zondag kennis mee gaan maken is: A) een reu van B) 3 jaar jong, in een C) prachtige goud/beige kleur, met een D) behoorlijk traumatisch verleden waar ik de komende tijd mijn handen hoofd en spirituele trukendoos vol aan ga hebben.

Dus...ik ben benieuwd waar we zondag mee thuis komen, foto's en verslag volgen uiteraard, maar ik kan niet wachten!

Tot slot:
Maak ik toch nog maar even van de gelegenheid gebruik om iedereen een ontzettend mooi 2010 te wensen!
Ik heb grootse plannen in het nieuwe jaar, waarover later meer. Maar wat ik voor nu van plan ben is om mijn persoonlijke rampjaar 2009 Ver! Ver! achter me te laten.
Slechter dan vorig jaar kan het bijna niet worden dus dat is positief, en daarbij, het is niet mijn gewoonte om ergens lang in te blijven hangen, en ik ben ervan overtuigd dat uiteindelijk uit elke K**ervaring iets positiefs komt.
Om het iets minder New Age te maken citeer ik voor het gemak maar even de heer J. Cruijff:
"Ieder nadeel heb se voordeel."

Ik vind het wijze woorden dus daar wil ik het voor nu maar even bij laten.

Liefs!