Danspartner gezocht

Mensen die mij vandaag zagen lopen, lekker in het warme nazomerzonnetje, samen met Dennis en de hondjes, zouden gedacht kunnen hebben dat ik daar lekker op mijn gemakkie liep te kuieren.
Dit moeten dan wel mensen geweest zijn die mij niet kennen, en dus ook niet weten dat ik normaal gesproken in een veel hogere versnelling door het leven ga. Àlles wat ik momenteel doe gaat traag en bedachtzaam.
Strontvermoeiend overigens, want ik wíl wel heel graag alles op mijn eigen tempo doen, het gaat gewoonweg niet.

Toen ik een week geleden vertelde over onze valpartij, deed ik dat onder invloed van goed werkende pijnstillers. Ze stilde echter niet alleen de pijn, maar ook een groot deel van mijn denk en reactievermogen, dus na een dag of drie was ik ze zat en ben gestopt.
Met als gevolg dat ik toen pas besefte wat een impact de hele crash heeft gehad!
Er is weliswaar niets gebroken, en de schaafplekken zijn zo goed als genezen, maar ik voel me alsof mijn hoofd en nek niet alleen in aanraking zijn gekomen met het Zeeuwse wegdek, maar dat er daarna ook nog even een Zeeuws trekpaard op is gaan zitten...

Officieel mag het geen hersenschudding heten, omdat ik niet buiten kennis ben geweest, maar ik heb hoogstpersoonlijk besloten dat er in mijn hoofd behoorlijk wat geschud moet zijn om dit gevoel te kunnen veroorzaken.
Ik kan het het beste omschrijven als het gevoel wat je krijgt in je nek en hoofd wanneer je opstijgt in een vliegtuig, maar dan dag en nacht, en met hoofdpijn.

Niets vreemds waarschijnlijk, maar ik moet zeggen dat ik er wel een beetje van onder de indruk ben. Vooral omdat ik natuurlijk gedacht had dat ik na twee,hooguit drie dagen rust gewoon weer aan de slag zou kunnen.
Uiteraard heb ik dat ook gedaan, dat aan de slag gaan, want zoals je weet wacht het werk hier niet rustig totdat ik hersteld ben, maar het is me flink tegen gevallen!
Of het nou komt door het feit dat ik toch echt geen 18 meer ben, of omdat de klap harder is aangekomen dan verwacht, ik ben na een klusje wat ik normaal gesproken effe tussendoor doe nu doodmoe, om niet te zeggen uitgeput...

Zo ook na ons bejaardewandelingetje van vandaag. Kort stukkie, met rustpauzes, in het zonnetje, zonder stress.....ik kon niet meer op mijn benen staan...

Met mijn zere hoofd heb ik hier eens over zitten denken, en mijn conclusie is de volgende: Zou ik vroeger mijn zere kop in de wind gegooid hebben, de pijn genegeerd hebben, en zo hard mogelijk hebben doorgewerkt... nu lijkt het erop dat ik met de jaren inderdaad niet alleen ouder maar eindelijk ook wat wijzer ben geworden.
Niet dat ik nu de gelegenheid heb om helemaal niét te werken natuurlijk, maar rustig(er) aan doen zou moeten lukken.
Wel met het (volkomen misplaatste) schuldgevoel uiteraard, maar de boodschap komt me iets te luid en duidelijk binnen om te kunnen negeren.
Ik heb de nodige trimklanten verzet of afgezegd, heb vandaag het pension volledig uit handen gegeven (oké...bijna volledig) en heb zelfs de goede raad van Dennis aangenomen. Doe wat strikt noodzakelijk is, wat kan geef je uit handen, en verder neem je rust... Waarvan akte!

O, wat makkelijk om zo op te schrijven zeg! Ik ben het echt heus van plan hoor! Maar ik ken mezelf al ietsje langer dan vandaag, en volgens mij val ik onder de categorie "stront eigenwijs" Maar echt, ik ga mijn best doen, beloofd!

Om mijn belofte aan mezelf kracht bij te zetten heb alvast ik het volgende besloten, en daarbij kom ik meteen (eindelijk) op de titel van deze Blog.
Onze Argentijnse tangolessen zijn weer begonnen, en hoewel ik er ontzettend veel zin in had, ga ik het niet doen.
Het gaat hier dan wel niet om een potje Rock&Roll op wedstrijdniveau, maar momenteel voel ik me zelfs nog niet goed genoeg voor een rolstoeldansje.
Zoals ik al zei, ik ken mezelf, en ik weet dat als ik daar sta te tangoën, en eigenlijk voel dat het niet meer gaat, ik de les niet wil verstoren en dapper door huppel met alle gevolgen van dien.

Dus...Danspartner gezocht!!! Dennis is namelijk wèl weer volledig hersteld, heeft zijn strakke tangopakje al uit de kast gehaald (dit is een grapje hoor...) en staat te popelen. Dus dames...wie o wie?!

Liefs!

Crash, Boom, Bang!

Gisteren om deze tijd lag ik in het ziekenhuis in Goes, op een wervelplank met een nekbrace om, volledig gestabiliseerd omdat de kans groot was dat ik een gebroken nek had, en ik kan je vertellen...da's best beangstigend!
Wat was er gebeurd?

Nou, je raad het bijna al...we waren er weer eens even tussenuit...
Een weekendje Zeeland met als thema het EK roeifietsen.
Alles zat mee, hier thuis alles geregeld en onder controle dankzij onze lieve Geja. Het zonnetje heeft de hele tijd volop geschenen, er was een beetje wind, maar voor Zeelandse begrippen was het een licht briesje.
Hoewel Zeeland niet mijn favoriete provincie is (ik woon namelijk in mijn favoriete provincie) waren de twee tour tochten die we gereden hebben met de roetsers die net als wij geen behoefte hadden aan competitie errug mooi. De eerste dag een kilometer of 50 en de tweede dag zo'n 70, niet te lang niet te kort, kortom niks meer aan doen!
Leuke mensen (zoals altijd bij dit festijn!) luxe accommodatie, lekker eten, het leek ons zomaar een keertje gegund te zijn, weekendverlof zonder pech.
Niets was dus minder waar...

Vrijdagmiddag zijn we aangekomen, en we hebben het tot en met zondag eind van de dag echt Super gehad!
De wedstrijd zat erop, en we verlieten zo langzaam aan met z'n allen Neeltje Jans (je weet wel dat nepeiland op Kamperland) om nog effe samen te eten voordat iedereen weer naar huis zou vertrekken.
Dennis en ik hadden voor de gelegenheid de roeifietstandem weer geleend, en op deze laatste kilometers, die we terug reden met de nummers één en vier van de wedstrijd, leek het de jongens leuk er nog even een sprintje uit te trekken...
Dat hele sprintje ging nergens over natuurlijk, maar we hadden wind mee dus het ging lekker... totdat er om nog steeds onverklaarbare redenen ineens een kabel bleef haken achter een of ander stuur onderdeel waardoor het stuur blokkeerde en we met ruim 35 km pu tegen het asfalt kwakten.

Ik heb al eens eerder verteld over een schuiver met de tandem en dat was al verre van leuk, maar deze ging zoveel harder dan de eerste keer!!!
Probeer je even voor te stellen dat je op je rug, redelijk laag bij de grond achteruit vliegt met een vaart die de gemiddelde snorfiets niet bij kan houden. Géén idéé wat er achter je gebeurt, en je gehele lot in de handen van de bestuurder...
Noem het maar even "kwetsbaar en hulpeloos"

Ik hoorde een knal en het volgende moment kwak ik loeihard met mijn hoofd tegen het asfalt waardoor ik met mijn nek in een rare knik nog een paar meter door glij.
Ik weet nog dat ik sterretjes zag, mijn armen en handen voelde "verdwijnen" en heel hard heb liggen vloeken dat dit niet goed was en dat ze gvd mijn hoofd tegen moesten houden.
De eerste die mij gewond en wel te hulp schoot was natuurlijk mijn eigen lieve Dennis. Hij had uiteraard dezelfde schuiver gemaakt, maar dan terwijl hij vooruit ging, en dat heeft zijn verwondingen beperkt tot de gebruikelijke zeer pijnlijke maar weer goed te genezen schaaf/brandwonden.

Nou, lang verhaal maar een beetje korter...de ambulance werd gebeld, ik was volledig omringd door behulpzame omstanders. Door verschillende redders in nood is mij moed in gesproken, mijn handen zijn vastgehouden, en onzinnige verhalen verteld (om me af te leiden neem ik aan...) Tot ik uiteindelijk door twee zeer bezorgde ambulancemensen van top tot teen gespalkt ben en naar het ziekenhuis ben gebracht.

Al met al hebben we ongeveer twee en half uur de angst gehad dat mijn nek gebroken was.
Dat is een behoorlijk lange tijd om na te denken over het gegeven "gebroken nek" en het is maar goed dat ze me een flinke dosis morfine hebben toegediend zodat ik af en toe even wegzakte, want de paniek lag op de loer om toe te slaan!
Ik ben van top tot teen geröntgend, er is een echo van mijn buik gemaakt (de radioloog was nog even zo lollig te roepen "Het is een meisje") en er is een urineonderzoek gedaan.

Ik zweefde tussen de emotie van "waar blijft die vent met de uitslag" en "O nee ik wil het niet weten" in, maar zoals je al wel begrepen zult hebben, Goddank waren alle uitslagen goed en mocht ik ontspalkt worden.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo opgelucht en dankbaar ben geweest...

Even tussen twee denkbeeldige haakjes in, de uitval verschijnselen de ik aan mijn armen en handen had kwamen door de hyperventilatie, en de pijnlijke buik tijdens het onderzoek naar inwendige kwetsuren kwam omdat ik ongesteld moet worden... maar dat besefte ik me veel later pas toen de morfine was uitgewerkt, en ik alles met een helder hoofd nog eens de revue liet passeren.

Maar goed...
Ik mocht nog niet naar huis want ik had een joekel van een gat in mijn achterhoofd wat nog even kundig aan elkaar geborduurd moest worden, 6 prachtige kruis steekjes met hemels lichtblauw hechtdraad (dit heb ik niet zelf bedacht hoor, ik werd behandeld door een arts met gevoel voor humor...)
De vorm van de wond schijnt qua vorm, volgens dezelfde dokter, trouwens exact te lijken op het litteken van Harry Potter, dus je ziet het, àls ik iets doe dan wél met gevoel voor drama...
Als ik nu moet lachen doen de hechtingen achter op mijn hoofd pijn, maar volgens Dennis (ook met gevoel voor humor) komt dat omdat ze me direct een facelift hebben willen geven... Marijke Hellwegen is er niks bij, maar ik moet zeggen dat ik momenteel wel rondloop als iemand van haar leeftijd, ergens achter in de 60?70?

We kregen overigens een wekadvies mee, wat inhoud dat Dennis mij de eerste nacht om de drie uur wakker moest maken, en ik moest dan iets zinnigs zeggen.
"Ik ook van jou" dat telde volgens de dokter niet, het moest zoiets zijn als de tafel van 7.
Nou dreun ik de tafel van 7 ook niet vlekkeloos op als ik niet zojuist met mijn hoofd op straat ben gekwakt,(ik ben namelijk dyslectisch maar dan met cijfers) dus dat zou 'm niet worden, dus toen vannacht de wekker ging blijk ik geroepen te hebben: "Ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs!"
Om vervolgens weer als een blok in slaap te vallen.

Het uiteindelijke resultaat naast het mooie borduurwerkje op mijn hoofd zijn de nodige schaafsels en kneuzingen over de hele rechterkant, een gehavende rug, ik heb spierpijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik er spieren had, en mijn kaakgewricht heeft blijkbaar een flinke klap gehad dus eten is zeer pijnlijk, maar lullen gaat gelukkig (of helaas...?) nog prima.

Tijdens het hele weekend is het evenement gefilmd voor een lokale Zeeuwse omroep. vanuit alle mogelijke en onmogelijke posities zijn we met z'n allen gefilmd, zelfs vanuit een helikopter, dus ik vermoed dat er mooie beelden tussen zitten, dus voor de geïnteresseerden onder u...www.tvwalcheren.nl en dan kijken naar de uitzending van maandag 21 september.
Voor de ramptoeristen onder jullie...gelukkig was de camera er niet bij toen Dennis en ik besloten een staaltje stunt rijden te laten zien...

Inmiddels zijn we weer veilig thuis, likken onze wonden, en gaan donderdag weer aan het werk.

De volgende keer dat ik weer op de roeifiets stap zal ik zelf het stuur weer in handen nemen, met de beentjes vóóruit.
Want terwijl ik daar op het asfalt lag te jammeren, heb ik besloten dat dit mijn laatste tocht op een tandem was.
Ik vind het ontzettend leuk zo'n gezamenlijke hobby,ik zal het zelfs missen, maar ik durf écht niet meer achterop!
Het had geloof ik weinig gescheeld of ik was werkelijk voor het leven invalide geweest, en dát besef is aardig aangekomen moet ik zeggen.

Nog een klein zwart randje aan het weekend was het gemis van Joeri. Joeri was een roeifiets fanaat, en elk jaar te vinden op het EK, en hoewel ik natuurlijk niet voor iedereen kan spreken, waren er volgens mij maar weinig mensen die hem niet konden waarderen!
Vorig jaar hebben we hem op het EK van 2008 met z'n allen voor het laatst gezien.
Na de wedstrijd zou hij afreizen naar Amerika voor een coast to coast tocht. Van west naar oost Amerika alleen hij en z'n fiets.
Tijdens onze laatste ontmoeting vertelde hij dat hij z'n portemonnee was verloren met daarin alle spullen die nodig zijn om op het vliegtuig te kunnen stappen.
Dennis en ik hebben (semi zweverig als we zijn) nog gedacht dat hij met het verliezen van zijn geld en papieren een seintje van boven kreeg dat hij beter maar niet kon gaan, niet op dat moment in elk geval...
Hoe hij het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar hij is, met nieuwe papieren, op het vliegtuig gestapt en aan zijn reis begonnen.
Niet lang na zijn vertrek is hij van achteren aangereden.
Hij heeft het busje waarschijnlijk nooit aan zien komen, en heeft de klap niet overleefd...

Ik kende maar een klein stukje van Joeri, niet zo zeer van het fietsen, maar van de inspirerende gesprekken die we op Kreta hadden. Joeri was een heel bijzondere jongen, zo'n alleskunner met interesse voor alles en iedereen. Zijn vleugel heeft hij aan ons toevertrouwd voor hij op reis ging, en hij zou hem komen ophalen als hij weer veilig terug was.
De vleugel staat er nog steeds en wordt dagelijks bespeeld.
Wij denken bijna dagelijks aan Joeri,en terwijl ik dit schrijf schieten de tranen me weer in de ogen.
Ik besef als ik aan Joeri denk, dat zo'n harde val heel anders af had kunnen lopen. Misschien hadden we uiteindelijk gewoon geluk, misschien hebben een beetje hulp van boven gekregen, hoe dan ook...
Ik besef dat we met deze val geen pech, maar zeer veel geluk hebben gehad.

liefs, en doe voorzichtig op de fiets!

Zoekt en gij zult vinden.

Ja ik weet het, alweer een nieuw Blogverhaal. Ik Blog me werkelijk een ongeluk, maar ik barst dan ook van de inspiratie...
Nou ja, dat laatste is wat overdreven hoor, maar deze uitspatting komt eigenlijk door mijn bloglezers.
Waarschijnlijk degenen die ik niet persoonlijk ken,zij mij vermoedelijk ook niet, en na het lezen van onderstaande tekst zullen we samen tot de conclusie komen dat ik het gros van deze lezers ook niet wil ontmoeten...

Even ter inleidende info voor degene die hier niet van op de hoogte zijn:
Via Statcounter kan ik precies zien wie er mijn Blog bezoeken.
Niet met naam en toenaam, maar wel waar vandaan er gelezen word, hoe lang, hoe vaak, welke verhalen, via welke sites, blogs, forums of zoekmachines etc.
Jullie dachten dus mij te volgen, maar zoals je ziet...Big Sister is watching you to!

Veel terugkerende goede bekenden onder de fans, maar ook geregeld totale vreemden van over de hele wereld, en dan heb ik het over van Nederland en Colombia tot Japan, Ijsland, de VS en weer terug...
Ik vroeg mij inmiddels af waarom deze anoniem geïnteresseerden mijn schrijfsels zo boeiend vinden, dus ben ik eens gaan kijken onder het kopje "zoektermen" en toen werd mij een boel duidelijk...
Ik heb gewoon last van ordinaire "Vieze mannen"
Ik roep "mannen" en zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, maar lees even verder...

Daisy's Diary is namelijk geregeld bezocht nadat o.a. op de volgende zoektermen is geGoogled:

Superwoman naakt
Prachtige naakte dames
Ik heb zin in een slippertje
Sexi fietskleding
Vastgebonden in een tuinbroek
Doorschijnende fietskleding

Ik moest wel even slikken toen ik dit las (hoewel ik bij die tuinbroek alleen maar moest lachen...)
Dit zegt namelijk heel wat over de personen die op deze termen het world wide web afstruinen, maar blijkbaar zegt het ook het een en ander over mijn kronkels!
Ik kon me in eerste instantie ook niet meer zo goed herinneren dat ik al deze woorden gebruikt heb, maar na wat speuren in eigen werk werd het weer helder in 't hoofd.

~Aan "Superwoman" heb ik een heuse titel geweid (dat iemand haar "Naakt" wilde zien daar kan ik niks aan doen ...)
~De "Prachtige naakte dames" kwamen voor in de anekdote over Annelies en ik in de sauna (hoewel dat "Prachtige" er door de grote onbekende bij verzonnen is)
~De persoon die "Zin had in een Slippertje" krijgt hele andere gevoelens bij dit woord dan ik. Bij mij ging het namelijk over het respectievelijk: Slippen met de auto, met de fiets tegen een boom aan rijden, en op m'n bek gaan met een onopgevoede hond aan de riem.
~De "Sexi fietskleding" (ik schrijf sexi trouwens met een Y op het eind...)is ook slechts ten dele van mij. Ik heb alleen maar fietskleding...of het sexy is of niet dat laat ik aan een ander over.
~Dit zelfde geldt voor de "Doorschijnende fietskleding"... ik moet er niet aan denken zeg, en wil dit de mede weggebruiker ook niet aandoen!
~En wat betreft het kicken op het "Vastgebonden zijn/worden in een tuinbroek" ...ehhh, tsja,nou...daar denk ik nog even over na...

Er word ook gezocht op wat minder aanstootgevende termen hoor, zoals:
Roadtrains
Roeifiets ervaring
Achtbaan termen
Haringdag (na even nagedacht te hebben...dit woord komt voor in "Slippertje")
Suburban met Belgisch kenteken
Dierenpension
en Rare fietsen (tsja...dan kom je bij Vermeij en co terecht...)

Maar goed, toch interessant te weten wat de gemiddelde mens (lees: man)zoal bezighoudt.
En hoewel het de zoekers in kwestie waarschijnlijk niet heeft opgeleverd wat ze zochten...wij hebben er weer een vermakelijk verhaaltje aan over gehouden.

liefs!

Guilty!

Het komt geregeld voor dat je in huize Vermeij op de oud papier stapel, drie van dezelfde exemplaren van de daklozenkrant kunt vinden.
Één is al meer dan genoeg zou je zeggen, temeer omdat het krantje in kwestie altijd ongelezen op de stapel terecht komt. Ik geloof niet dat ik ooit z'n ding heb ingekeken of doorgebladerd.
Ook betaal ik er steevast meer voor dan dat ie kost.
Waarom? Nou omdat ik de verkoper(m/v) altijd zo zielig vind, en zéker in de winter! Staan ze daar voor de ingang van een willekeurige supermarkt te blauwbekken.
Meestal is de persoon in kwestie van niet Nederlandse origine en duidelijk niet gewend aan, en gemaakt voor onze Hollandsche weersomstandigheden.
Ik denk dan: "Ik mis die paar euro niet, ze staan in elk geval iets te doen voor hun centen, dus geef mij maar zo'n ding."
Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen langs zo iemand te lopen, ze vriendelijk goeiendag te zeggen, en ze vervolgens met hun handel te laten staan.

Maar hoe komt het dan dat ik geregeld meer dan één zo'n krant in huis heb?
Nou, omdat er meerdere verkopers van het zelfde krantje zijn, en die anderen kunnen er niets aan doen dat ik er al één bij een collega dakloze heb aangeschaft...toch?

Ik heb wel eens geprobeerd er vanaf te komen door ze te vertellen dat ik de editie van deze week al heb, maar dan merk je ineens dat zo'n inburgeringscursus niet eens zo'n gek idee is...óf ze begrijpen me echt niet, of ze doen een heel overtuigende act van "Ikke niete begrijpe Nedderlans."
In elk geval stink ik er steeds weer in en ga ik weer naar huis met krantje nummer twee of drie.
Máár...denk ik dan, ik heb in elk geval mijn medemenselijkheid weer laten blijken, en voel me dus niet schuldig!

Da's namelijk de kern van de zaak...SCHULDGEVOEL! ja, inderdaad met hoofdletters. Ik heb het fenomeen zo ongeveer uitgevonden... als je een bul kon halen in de edele Wetenschap van de Schuldgevoelens, nou...dan was ik Cum Laude geslaagd hoor.
Sterker nog...Ik was vast docent Schuldgevoel geweest.
Echt waar, ik kan nog niet vals spelen als ik tegen mezelf Patience speel.
Voel me soms zelfs plaatsvervangend schuldig als een ander iets verkeerd heeft gedaan, en verontschuldig mezelf geregeld voor de rest van de mensheid...gewoon, omdat ik ook tot die mensheid behoor, snap je...?!

Dat niet iedereen last heeft van deze emotie werd me vorige week maar weer eens pijnlijk duidelijk.
Er is namelijk bij ons ingebroken, dat wil zeggen...in pension.
De rotzakken in kwestie hebben de kassa meegenomen, en tijdens het naar buiten rennen ook nog even de Hongerpot, het collecte potje van de plaatselijke kerk tbv arme weeskindjes in Weet ik veel waar, in hun zak gestopt.

Geen braaksporen.
Naar binnen gekomen op een plek waar nog maar kort geen honden meer in de kennels zaten, dus geen geblaf om ons te alarmeren.
Bepaalde deuren keurig weer dicht gedaan die, als ze open staan, een gevaar voor de honden kunnen zijn ivm ontsnappen.
Deuren wagenwijd open laten staan die voor de honden toch geen kwaad kunnen.
Niets overhoop gehaald, maar recht op het doel af, geld mee en wegwezen.

Kortom...deze proletarische winkelaars hebben precies geweten hoe de situatie er binnen de muren en hekken van het pension uit ziet. Klanten komen niet op deze plekken, en een onbekende zou niet zo attent rekening gehouden hebben met de veiligheid van de honden.
Dus...we zijn bestolen door iemand die bij ons gewerkt heeft of stage heeft gelopen, en dat doet zeer joh!
Het geld vind ik tot daar aan toe, en trouwens...er zat alleen maar wat wisselgeld in de kassa, en het collecte potje was ook pas geleegd, dus hun Grote Slag zal het niet geweest zijn, maar het idee!!!
Dat het iemand is geweest die ons persoonlijk kent, weet hoe hard iedereen hier werkt, en hoe begaan iedereen hier is met het bedrijf...Ongelooflijk!

Wat het nare aan het hele geval is, is dat je iedereen die in aanmerking komt voor de titel "Dief", de revue gaat laten passeren. Ook mensen die je je eigen kind nog zou toevertrouwen.
Maar eerlijk gezegd waren we het onderling al gauw eens...dit was géén recente arbeids of stagekracht...want als ik even terug mag linken naar het vorige Blogverhaal, dit zijn stuk voor stuk SuperPubers!

We hebben zo onze vermoedens die grenzen aan de overduidelijkheid. Maar helaas, helaas, we kunnen er helemaal niets mee. Geen braak sporen, geen bewijs, en zomaar iemand beschuldigen mag natuurlijk niet...foei!

Dus wat mij rest is deze personen schuldgevoelens toewensen die de mijne ver! ver! overtreffen!!!
Slapeloze nachten wens ik ze toe! Inclusief de bijbehorende nachtmerries.
Een paar keer per nacht badend in het zweet wakker worden, om hulp roepend, en misselijk van ellende! Oja, en doe er nu we toch bezig zijn ook maar bedplassen en schilferige uitslag bij...
Net zo lang totdat de enige mogelijkheid om aan deze alles verterende wroeging te ontsnappen,het eerlijk opbiechten van de misdaad zal zijn!

Zucht...ik vrees dat dit niet gaat gebeuren, dus hebben we maar voor heel veel geld heel veel extra sloten aangeschaft.
Ik zou kunnen overwegen om 's nachts een paar gemene Rottweilers door de gangen te laten patrouilleren, maar de kans is groot dat ik dan zelf ook het pension niet meer in kom.
En of ze achteruit zullen deinzen van ons eigenste Chinese naakt monster...ik betwijfel het...