stukkie roeien?

Nou, het zit erop hoor, een slordige 332 kilometer van oost naar west en weer terug. Op de roeitandem wel te verstaan.
Elk jaar plannen Dennis en ik een bezigheid om het heugelijke feit van onze trouwdag te "vieren".
Eerlijk gezegd denken we tijdens deze uitjes beide geen moment aan het feit dat we al zo vreselijk lang samen zijn, maar gebruiken de gelegenheid meer als goed excuus om samen effe lekker weg te kunnen.
Elk jaar is het weer wat anders, maar nog niet eerder zo vreselijk sportief als deze keer.
Het plan was deze keer om drie dagen de tijd te nemen om van Brummen naar Leiden, van Leiden naar Haarlem, en van Haarlem weer terug te roeien.
Ik zag er de week van te voren ontzettend tegenop, maar het is me meer dan meegevallen, en ik kan in volledige eerlijkheid zeggen dat ik TOM ben. Niet zozeer "Trots Op Nederland" dus, Maar "Trots Op Mezelf"

Hoewel ook Nederland, en vooral het fietsbare gedeelte van het westen me niet tegen gevallen is, met als grote verrassing de omgeving van Almere! Ik heb vrij weinig met Almere puur om het feit dat het weinig tot geen historie heeft, ik vind het allemaal zo gemaakt, ik voel daar geen positieve energie uit de grond komen zal ik maar zeggen.
Hoewel de bermen daar wel erg breed zijn met voldoende gras om een uurtje in de zon maar uit het zicht even lekker te relaxen.

Nu rijden er momenteel slechts twee roeitandems op de gehele aardkloot rond. Waar de ene dit weekend was is bekend, de andere woont in Almere bij Theo en Annemieke, en daar moesten we natuurlijk wel even langs op de terugweg.
Zij zijn na de lunch, toen wij onze weg vervolgden, een kilometer of 20 met ons mee geroeid, en dat ging best lekker zo langs al dat water.
Mooi stukkie hoor, met al die bootjes en boten in het zonnetje op de plas.
Goeie gladde eindeloze fietspaden, en weinig wind om ons te ontmoedigen.

Alleen de eerste dag viel eigenlijk wat tegen, en dan met de nadruk op "viel", want dat is namelijk wat we na de eerste 55 km gedaan hebben.
In de categorie "Slippertje" (zie: een paar blogverhaaltjes terug.)
We zijn gevallen...
Achteraf niet dramatisch, maar ter plekke was ik toch wel effe flink geschrokken. Vooral omdat ik al achteruit zoevend dus nooit aan kon zien komen dat we onderuit zouden gaan.
Het ene moment lig je nog lekker te genieten van een lekker stukkie niks doen, omdat we een fietstunneltje door vlogen, en ik dan de instructie "Laat lopen!" van Dennis krijg, het volgende moment lig je gezamenlijk plat op je reet op het asfalt.
En da's best hard...dat asfalt.

De fiets was gelukkig nog heel, en Dennis z'n benen zijn al jaren gewend aan periodieke schaafwonden en gaten van het vallen, dus zijn gewonde knie was blijkbaar een kleinigheid.
Ik zelf had wat schaafgedoe op m'n ellebogen, en een hele zere heup! Ik zag echt even sterretjes toen ik daar onder die fiets lag te spartelen.
Een prachtige schaafplek, en een gevoel alsof ik zojuist middels een operatie een nieuwe heupkom én kop had verkregen, is wat ik eraan over heb gehouden, dus...niet zeuren, fiets overeind (nadat er wat kabels weer op de juiste plek waren gemonteerd) en roeien kreng!

Die term "Laat lopen!" is overigens één van de zeer weinige dingen die Dennis tegen me zegt tijdens het roeien, want ondanks dat we met onze hoofden bij elkaar zitten, is de rijwind dusdanig hard dat ik hem wel, maar hij mij niet verstaat. En dat resulteert dus in het roepen van de hoogst noodzakelijk dingen zoals dus:
"Laat lopen!" Wat betekend dat ik even moet stoppen met roeien omdat we vaart moeten minderen.
Dan heb je nog de term "Light!" Wat betekend dat ik met twee slappe handjes verder mag roeien.
En dan heb ik in drie dagen zo ongeveer 686 keer "Hobbel!" en "Drempel!" gehoord, en vervolgens dus ook gevoeld.
Ik kan Dennis maar niet aan zijn verstand peuteren dat het geen bal uitmaakt of ik eerst hoor dat ik door elkaar gehopst ga worden, ik zie 'm toch niet aankomen, dus hopsen doe ik dan toch wel.

Maar goed, eenmaal overeind gekrabbeld gingen we dus weer verder...
De hele heenweg hadden we al een flinke tegen en zijwind te verduren,dus al met al
best zwaar. Na zo'n val wordt dat er dus niet beter op, maar na een klein emotioneel dippie mijnerzijds, nadat we een klim gehad hadden op de Utrechtse Heuvelrug, gingen we uiteindelijk wel weer lekker.
Totdat we nog een km of 30 te gaan hadden, en er een stormpje op kwam zetten, inclusief rukwinden en regen. Toen vond ik het effe niet meer leuk, en vroeg me werkelijk af wat ook al weer de reden van deze zelfkastijding was...
We hadden niet echt een goeie plek om te schuilen, de wetenschap dat het we toch echt op eigen kracht verder moesten, en zulke kouwe vingers dat ik niet meer heen of weer kon schakelen zodat ik in een veel te zware versnelling, inwendig die achterlijke fiets en de situatie vervloekend, door ploeterde.
En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik het, zéker na die val, best eng vond zo af en toe.

Maar zoals aan alles kwam ook hieraan een eind. Leiden kwam in zicht, en aan het lijden kwam een eind.
Meer dan gastvrij opgevangen door Simone en Arjen, waar we zijn blijven eten, praten, snookeren, (veel te laat)gaan slapen, ontbijten, etc. Ik heb zelfs nog even de hond uitgelaten, want stel je voor dat ik in één weekend vergeet hoe dat ook al weer moet...
Het weer was vlak na onze aankomst geheel opgeklaard, dus dat maakte onze eerste stop compleet perfect. Ik weet dat ze meelezen dus... Simoon en Ar...bedankt! en de volgende keer bij ons. Ben benieuwd of jullie dan ook op de fiets komen...

De rest van de dagen waren eigenlijk perfect. Het weer was meer dan goed, de bezoekjes die we afgelegd hadden waren gezellig, hoewel we niet zijn toegekomen aan iedereen die we hadden willen bezoeken. (sorry jongens...volgende keer beter?!)

Maar toch heb ik nog even iets te "klagen" Ik zet het woord tussen haakjes omdat ik eigenlijk vind dat ik volledig gelijk heb over het volgende: Mannen! en dan vooral van het bukkende soort.
(Lig en roeifietsers noemen wielrenners bukkers, zodoende...)

Laat ik me op voorhand verontschuldigen tegenover de wielrennende medemens die zich wél weet te gedragen, en die dit blog toevallig meelezen, want mijn mening over deze "sportieve" mannen is redelijk ongezouten...
Dus bij deze...sorry, voel je niet aangesproken als het niet nodig is, is het wel nodig dat je je aangesproken voelt...Ga je schamen!

Goed, wielrenners dus...
Wat is dat een onbeschoft stelletje zeg, ongelooflijk! Dit was mij al opgevallen nog voordat ik een roeifiets beklom hoor.
Je kent ze wel, van die Roadtrains op zondagochtend.
Een hele kudde mannen op veel te kleine fietsjes die volgens mij door hun vrouw het huis uit worden gebonjourd zodat zíj even een paar uur geen last hebben van al dat rondvliegende, gefrustreerde kleine piemeltjes testosteron.
Van dat manvolk dat luid schreeuwend en vloekend op die kleine fietsjes op je af komt denderen, die hebben besloten dat de weg van hen is, en van jou verwachten dat je je als de sodemieter uit de voeten maakt zodat zij hun hoge tempo kunnen handhaven.
En afgelopen zondag had ik ze (voor mijn gevoel állemaal) achter me aan.

En dan letterlijk hè?! Weet je nog? Ik lig op de tandem namelijk achterstevoren in een redelijk ongewone positie. Dat wil zeggen, ongewoon voor in het openbaar... Bedenk daarbij dat ik om puur praktische redenen strakke kleding aan heb.
Oké de gehele outfit is zwart en strak, dus ik heb wel wat weg van Catwoman (maar dan zonder de bijbehorende Superpowerrrrrs en poezenmasker)
Maar geloof me, iets vormeloos als een tuinbroek, overgooier,joggingbroek of zelfs een gewone spijkerbroek gaat zo schuren op z'n fiets...

Toch is deze combinatie van fietskleding en een liggende positie voor veel kereltjes blijkbaar een vrijbrief om de ene "originele" opmerking na de andere te maken. Soms redelijk beschaafd, soms ronduit onbeschoft, en soms zelfs schunnig.
Ik zal de jullie de ergste besparen, maar om een idee te krijgen over de reden van mijn beklag, hier heb je d'r een paar:

" Sohé, jij ligt er lekker bij!"
" Ziet er strak uit wijffie."
" Wat dacht je? ik ga er vast bij liggen?"
" Hé jongens, ik kan liplezen!"

Need i say more? ik geloof het niet.

Eén bukkert vond het nodig om helemaal niets te zeggen, maar om obscene gebaren te maken, die ik hier niet nader zal beschrijven, verzin zelf maar iets schunnigs en waarschijnlijk lijkt het op wat hij deed...

Ik had dus al niet zulke warme gevoelens voor de wielrennende medemens, na afgelopen zondag is de genegenheid gedaald tot ver onder nul.

Nu is het natuurlijk wel zo dat als je je op een dergelijk apparaat in het openbaar begeeft, je kunt verwachten dat je niet onopgemerkt blijft,en dat levert ook leuke reacties op hoor.
Spontaan joehoehende, zwaaiende, hun duim opstekende mensen. Mensen die met de auto naast je blijven rijden om van alles te vragen, je te filmen of te fotograferen, etc.

Dit iets beschaafdere type mens, heeft dan wel weer de neiging lollig te zijn, of dat althans te proberen. Maar ook hier geldt, na een tijdje heb je het wel gehoord en gehad.
Een kleine greep uit de serie "Lollig bedoelde opmerkingen"

"Hé je gaat de verkeerde kant op!"
"Hebben jullie ruzie?"
(tegen Dennis)"Ze doet stiekum niet mee hoor!"

Klein detail is wel dat, hoewel dit soort reacties niet zo schadelijk zijn voor mijn gevoel als die andere, ze wel bijna allemaal geroepen worden door mannen...Jongens, heren, en ander manvolk, wat is dat toch?

Maar tot zover onze "Tocht der Tochten".
Nou ja voor mij dan...Dennis roeit of fiets als het even kan eens per week naar zijn werk in Naarden, en ik geloof dat een enkele reis Brummen Naarden zo'n kleine 90 km is. Dan werkt ie een daggie, en fietst ie weer terug, reken maar uit.
Hij gaat aan het eind van de maand Tilf Bastogne Tilf roeien, op één dag 237 km... Vind ie leuk...

Maar goed, ík ben blij dat het er weer op zit.
Ik loop nu, een paar dagen later, nog steeds een beetje als Lucile Werner rond te hobbelen vanwege een bont en blauwe heup, maar ik hoor er nu geloof ik wel helemaal bij in het fietswereldje. (En laat ik dat nou altijd al gewild hebben...;-)
Maar waar het om gaat, we hebben het samen erg naar 't zin gehad, en ik zou het zo weer doen, dus als iedereen volgend jaar alvast zo rond 10 mei een bezoekje van ons incalculeert...

liefs.