En dan doe ik nu m'n dansje....

"En dan doe ik nu m'n dansje..."
Dit is een zin uit een show van Brigitte Kaandorp van heel lang geleden.
Ze was in die show aan het vertellen en uitbeelden hoe ze ooit, als ze eenmaal doorgebroken was, een theaterproductie wilde gaan maken met een groot showballet inclusief veren en boa's en het Urker Mannenkoor als backing vocals.
Tijdens deze uitleg, midden in een zeer dramatisch lied deed ze haar dansje, wat ze dus op knullige wijze aankondigde, en waar ze vervolgens niets van bakte.

Aan dat knullige dansje van haar heb ik vanavond een aantal keer moeten denken, en dan geheel met betrekking tot mijzelf en Dennis.
We hebben vanavond namelijk onze eerste les in de schone kunsten van het Argentijnse tangodansen achter de rug. Niet te verwarren met de Spaanse tango.
Deze is namelijk veel stijver, en aan strenge regels gebonden. De Argentijnse tango variant is redelijk regelloos, en meer een gevoelsdans.
(Dit heb ik mij allemaal laten vertellen, dus schrijf dit niet uit ervaring. mijn dans ervaring is namelijk 0!)

O, o, o, wat ziet het er geweldig sensueel, sexy, en vooral gevaarlijk gemakkelijk uit wanneer onze juf en meester even voordoen hoe de Argentijnse passie eruit hoort te zien.
Vol goede moed stonden we daar dus te popelen om dit kunstje te kopiëren.
Het ritme gevoel dàt heb ik.
Dennis heeft in een grijs verleden (dat wil zeggen ver voordat ik in beeld kwam) een jaar of vier stijl gedanst, met als spetterende finale, deelname aan AVRO's danstest, dus hoe moeilijk kan zoiets zijn...?!

Nou.....best moeilijk kan ik je vertellen. En weet je waarom?
Omdat de man van het dansduo volgens goed rollenpatroonbevestigend gebruik de dans leidt, en de vrouw netjes en zonder tegenstribbelen volgt.....
Tsja.....degenen die mij een beetje kennen, en dat geldt voor de meeste van mijn trouwe bloglezers, weten dat ik niet zo'n volgzaam type ben! (Ik roep het wel eens, maar dat is dan met het oog op mijn zelfkennis, puur cynisch.)
Sterker nog, ik ben zo onzettend niet volgzaam! Ik maak het mezelf al zolang ik me kan herinneren vaak onnodig moeilijk omdat ik van nature de neiging heb de boel te regelen, en niet iedereen kan dat waarderen heb ik begrepen.
Sorry jongens, ik ben me daar inmiddels goed van bewust, en zoals ik placht te zeggen :" Er wordt aan gewerkt!"

Dennis daarentegen is geen geboren leider, en geen geboren volger. Zoals hij zelf zegt :"Ik ben de moeilijkste niet."
In ons dagelijks leven is deze combinatie best lekker. We weten wat we aan elkaar hebben, en met hier en daar wat water bij de wijn gaat het al precies 18 jaar en 1 dag goed.

Maar dan terug naar vanavond. Zo'n dansje met rollenpatroon.....poehé.
Ik moest ineens achteruit dansachtig lopen volgens de non verbale instructies van Dennis die ook nog even zoekende was.
Iets wat dus al heel snel resulteerde in Carolientje die de leiding over nam.
Wat weer tot gevolg had dat we met elkaars knieën, voeten, en ego's in botsing kwamen.
Onze alleraardigste dansleraar had met zijn geoefend oog echter al heel snel in de gaten waar de dansschoenen wrongen en schoot te hulp.
En zo knullig als dat het dansen met Dennis ging, zo soepeltjes ging het met meester Renee, en samen zweefde we als Fred en Ginger door de zaal (ik doe nu even een beroep op jullie levendige fantasie.)
Blijkbaar kan ik mij dus best laten leiden, als het maar door een vreemde man met overwicht, en verstand van zaken is.

Met weer wat hersteld zelfvertrouwen en enige spijt (best leuk zo'n goed lukkend dansje) liet ik meester Renee los, maar weer terug onder de bezielende leiding van Dennis bleek dat we acuut weer in dezelfde fouten vervielen.
Deze keer werd Dennis door Renee apart genomen omdat hij niet duidelijk genoeg was in zijn aanwijzingen, en mij zo het volgen wat moeilijk maakte. Dus voor ik het wist dansten beide mannen in elkaars armen bij me weg.
Best een apart gezicht, je man zo innig verstrengeld met een andere man, maar het was voor het goeie doel zal ik maar zeggen, en de uitdrukking op het gezicht van Dennis maakte een hoop goed...

Na de rest van de les nog hevig doorgestuntelt te hebben, met af en toe een paar passen die zowaar op een Argentijnse beginnerstango leken, ben ik tot de conclusie gekomen dat het moeilijker is om met iemand te dansen die je heel erg goed kent, en waar je ook nog eens een al vastgeroest omgangspatroon mee hebt, dan met een volslagen vreemde.
Toch zie ik hier de ook zéker de voordelen van, want zoals ik al eerder vertelde, werk ik aan mijn te veel aan leiderscapaciteiten, en als wij samen deze dans onder de knieën willen krijgen, zal ik los moeten laten en me moeten laten leiden.
Dennis daarentegen zal mij moeten sturen. Liefie...succes!

Voor nu lijkt dit een nog bijna onmogelijke opdracht, maar wel eentje die ik zeer nuttig acht, en die op een hele leuke manier uitgevoerd kan worden, want ik vond deze eerste les namelijk wel ontzettend leuk!
We hebben ons dus ingeschreven voor de eerste 6 lessen, en zie ons in gedachten aan het eind hiervan al zwierend als volleerd tangodansers door de gangen van het pension zweven.
Wellicht volgen tegen die tijd, of pas véél later, de foto's van een Dennis en Carolien dansmoment.

Tot die tijd dromen we lekker verder.

liefs!