Ik mocht (en wilde) niet mee naar Amsterdam, en kwam dat effe goed uit zeg!
Omdat zij met de trein gingen en dus de logeerspullen (lees; een paar kleren en heel veel speelgoed...!) niet de hele dag konden worden meegesleept door onze hoofdstad, was ik de aangewezen persoon om even heen en weer te rijden naar Haarlem.
Nu vind ik tegenwoordig, sinds de Jeep, een ritje best leuk, maar om de dag toch nog een beetje extra zin te geven, had ik besloten de honden meiden mee te nemen en er op z'n minst een wandeling in het westen aan vast te knopen. Vinden ze altijd leuk, een andere wandel omgeving, en dan bij voorkeur het strand, maar van het strand is het deze dag helaas niet van gekomen.
Waarom niet? Laten we zeggen...vanwege het K.weer. Waar die K voor staat mogen jullie zelf invullen...
Weken was het mooi, zonnig en droog weer geweest, maar deze dag moest het er dan toch van komen...Regen! en niet zo zuinig ook!
Nu ben ik er niet het type naar om al te lang stil te staan bij slecht weer omdat ik van mening ben dat je er, hoeveel je er ook over zeurt en klaagt, toch geen reet aan verandert.
Maar waarom ik er dan nu toch zelfs een blog bericht aan waag komt door het volgende incidentje.
Door het langdurig droge weer van de afgelopen weken was er de nodige derrie op de weg blijven liggen in de vorm van olie, rubber, etc. En wanneer het dan flink gaat regenen, zoals die dag, kan het ineens best glad worden...juist....nou inderdaad!
Niets vermoedend en redelijk ontspannen reed ik, turend tussen de driftig wissende wissers door, op een weg waar ik niet moest zijn (dit gebeurt mij geregeld...)
Dus werd mij door mijn goede vriend Tom(Tom) vriendelijk doch dringend verzocht een U bocht te maken.
"Tuurlijk Tom, geen punt, als jij dat zegt..."
Tom is altijd heel behulpzaam, en brengt me uiteindelijk altijd waar ik wezen moet, maar hij vergeet toch geregeld te vertellen dat ik voorzichtig moet zijn... zo ook deze keer.
Ik zie een mooie gelegenheid om te keren ,en zet de manoeuvre in.
Daarbij vergeet ik dat ik A: in een auto rijd met behoorlijk veel power onder het rechter pedaal.
En B: dat de weg best eens glad kan zijn vanwege de eerder genoemde derrie op de weg.
Tel daarbij op dat de bandenspanning te hoog is (daar weten we van maar dit moet nog even verholpen worden...) en dan kan het volgende gebeuren.
Ik geef waarschijnlijk iets te veel gas in de bocht, en ineens sta in achterstevoren!
Beide honden in de toch al niet al te ruime achterbak worden bedolven onder het plotsklaps neergeklapte achterbankje, en ik zit daar met een groot denkbeeldig vraagteken boven mijn hoofd.
Als een ware stuntvrouw (daar hebben we Daisy Duke weer....)heb ik me daar een pracht van een slip gemaakt, en helemaal niemand heeft het gefilmd of zelfs maar gezien....ik heb er zelfs zelf niet eens van kunnen genieten, zo snel ging het!
Dit grapje heeft gelukkig geen nadelige gevolgen voor mens, dier of materiaal, en met een grijns op mijn gezicht (dit was namelijk best leuk....) vervolg ik mijn weg.
De wandeling met de honden is er nog wel van gekomen hoor, in de Leidse Hout, samen met grote (honden) vriend Jim, en daar kan geen strand tegen op... behalve dan samen met Jim naar het strand waarschijnlijk...
Zou je zeggen dat dit wel voldoende gevaar op de weg is voor één week, maar nee, ik had er van de week nog een!
Oké, eentje in de categorie "Iets minder spectaculair tot zelfs suf" maar toch.
Dit slippertje geschiedde op de fiets, inderdaad...de ligfiets.
Ik was naar Zutphen geweest, en reed lekker liggend op mijn gemakkie terug naar huis.
In gedachten verzonken, zoals altijd op de fiets, zag ik iets wat mijn aandacht trok en waar ik diezelfde aandacht dus ook op richtte.
Mijn voorwiel floepte langs dat rottige randje tussen fietspad en berm, ik kon dit nooit meer corrigeren en met een prachtige snelheid van veel te hard voor zo'n situatie, beland ik frontaal tegen een boom.
Heel charmant, en omdat je, zeker als vrouw, met een ligfiets altijd bekijks hebt, had ik deze keer wel toeschouwers...zonder camera of filmend mobieltje gelukkig, maar het ging dan ook zo snel, deze hadden ze niet aan zien komen...Ha!
Geen kleer of andere scheuren, dus met slechts het schaamrood op de kaken ben ik weer snel op mijn fiets gaan liggen en hoopte dat niemand me herkend had...
Alsof het nog niet genoeg was, presenteer ik mijn laatste flater van deze week.
Weer in een andere categorie. Deze keer de afdeling "Ronduit SUF"
We hebben voor een weekje een hond in huis te logeren. Nee, niet in pension om allerlei redenen waar ik nu niet over zal uitweiden, maar om een beeld te scheppen van zijn formaat en uiterlijk:
Kennen jullie onze hond Thijs nog? Groot, lomp, lief, en oja...had ik lomp al genoemd?
Nou Bas zou zijn broertje geweest kunnen zijn...Zo, nou heb je een beeld.
Bas is erg lief maar wel een echte vent, en als je een echte vent meeneemt naar een bosrijke omgeving met zijn twee vrouwen (Veerle en Cayen) en je komt een andere echte vent tegen, dan komt in beide ventjes ineens een ware Bokito boven.
Zo ook vandaag, en na een paar keer vloekend tussen Bas en een andere reu gesprongen te zijn vond ik het welletjes, en heb ik het heerschap aangelijnd.
Het enige voordeel daarvan was dat ik een directe verbinding met hem had, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Bas vond door deze aangelijnde situatie dat hij nog haniger op andere reuen af moest stuiven.
Dat ik aan de andere kant van die lijn, op geheel verkeerde laarzen met net iets te hoge hakken achter hem aan gesleept werd liet hem volkomen koud.
Misschien voel je 'm al een beetje aankomen maar voor het volledige beeld...
Bas en ik in aangelijnde situatie.
Een heuveltje waar wij net van áf liepen.
En onderaan dat heuveltje een mevrouw met een Landseer (Landseer: hondenras, groot, harig, reuen vrij dominant...)
Bas zet de aanval in, en ik wapper er als een lullig vlaggetje op
"nieuwe haring dag" achteraan.
Op mijn o zo leuke, maar voor dit doel compleet misplaatste laarzen, en ja hoor...daar ga ik op de meest onflatteuze manier die je je kunt voorstellen, onderuit... wederom met publiek, maar gelukkig wederom zonder camera.
Ik stamel nog een oenig "goedemorgen" tegen de mevrouw, maar zij maakt zich wijselijk, met hond en al uit de voeten.
Opnieuw maar hopen dat ik niet herkend ben....
Goed, resumé...drie keer in één week een flinke slipper gemaakt.
En dan niet zo een die je van een al heel lang getrouwde vrouw van ruim 30+ zou kunnen verwachten...
Daarvoor moet je bij Heleen van Rooyen zijn ben ik bang, die is tenminste nog stout.
Ik ben gewoon mijn eigen onhandige, onflateuze, maar o zo lieve zelf...
liefs,
Carolien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten