Convoi Exceptionnel

Dennis kwam afgelopen zondag bij de roeivereniging aangereden in de eerder besproken nieuwe Jeep, en kreeg van een medelid de opmerking dat hij "wel van de aparte vervoermiddelen is..." Als ik er over nadenk ben ik bang dat deze mevrouw gelijk heeft, en tot mijn steeds minder wordende schaamte moet ik bekennen dat dit niet alleen meer voor Dennis geldt.

Zo'n 10 jaar geleden riep ik bij het zien van zijn eerste ligfiets, (voor wie het nog weten, dat overdekte aluminium gevaarte) dat ik daar nog niet dood in aangetroffen wilde worden, en dat als iemand er naar zou vragen, ik zou ontkennen dat wij op wat voor wijze dan ook aan elkaar gerelateerd waren!!!
Twee toenmalige trimklanten van mij hadden, terwijl ze zaten te vissen in het ochtendgloren langs de Ringvaart, hem langs zien zoeven, en met de slaap nog in de ogen gedacht dat ze met een laagvliegende ufo te maken hadden...! Echt waar dit verzin ik niet!!!

Maar Dennis heeft, wat meningen van derden betreft, een olifantenhuid, hij heeft werkelijk schijt aan alles, en fietst al jaren op de meest bijzondere fietsen Europa rond.
Een paarse Quest, een blauwe Quest, een lowracer, een "gewone" ligfiets, en sinds een jaar of 9 een roeifiets.
Een op het eerste oog belachelijk apparaat, wat nog het meeste weg heeft van een kruising tussen een invalide voertuig en een apparaat uit een futuristische sportschool.
Ook hier zou ik van mijn leven niet mee gezien willen worden.
Zou...schrijf ik want je voelt 'm al...na al jaren een gewone ligfiets onder m'n kont/rug te hebben, rijdt ik inmiddels ook voor schut op een roets, en ik moet zeggen...ik vind de sport op zich geweldig! Ware het niet dat je nogal opvalt in het verkeer, en dat is nu net iets waar ik niet zo van gecharmeerd ben.
Zo moet ik nog steeds erg wennen aan de ongenuanceerde opmerkingen, het gejoel vanuit voornamelijk witte bestelbusjes, en de opmerking :"Hé wat een gekke invalidefiets!"
Mijn tactiek bij gebrek aan een dikke huid is: ipod in m'n oren, donkere zonnebril en pet op, en doen alsof ik gehoorgestoord ben.

Twee rare fietsen is op zich wel genoeg zou je zeggen, maar nee, tot grote hilariteit van de gehele buurt en wijde omgeving (je maakt heel gemakkelijk de nodige kilometers op zo'n ding) roetsen Dennis en ik sinds deze week op een roeifietstandem.
Onze buren vroegen aan Jess toen ze ons zagen langskomen, of dat daar écht haar ouders waren, en of ze erover wilde praten. Vervolgens bedachten ze dat ze ons op zouden kunnen geven voor Te land Ter zee en in de lucht.
Nu hoorde ik van de week dat dit vreselijke programma eindelijk na 25 jaar "Trosleed" van de buis wordt gehaald, en daarbij......van het onderdeel "Oei ik Roei!" heb ík nog nooit gehoord...

Maar goed, mocht ik tot voor kort op fiets vervoergebied een nog een beetje respectabele reputatie over hebben gehad, nou....nu niet meer!
We zitten nu op de tandem namelijk rug aan rug en ja hoor, ik zit dus achterstevoren en moet hulpeloos alle, maar dan ook werkelijk álle reacties van het achterop komend, of zojuist ingehaald verkeer over me heen laten komen.
In tegenstelling tot Dennis beschik ik nog steeds over een zeer gevoelig zieltje, en schaam me werkelijk 10 (roei) slagen in de rondte.
Ik zal me daar toch overheen moeten zetten want zoals ik al zei, het is wèl heel leuk om te doen, en zeker samen, ik kan Dennis met z'n megapower fietsdijen eindelijk bijhouden...
Niet voor lang overigens, want de duoroets hebben we te leen voor een periode van een week of 6, daarna zal ik weer alle zeilen bij moeten zetten om al hijgend en puffend bij manlief in de buurt te blijven.


Nu begon ik dit verhaaltje met de Jeep, en daarmee kom ik dan op onze huidige en eerdere aparte bolides.
Ik zie Dennis een paar jaar geleden nog het erf oprijden met een werkelijk afzichtelijke Chevrolet camper. Een vehikel waar de Tokkies respectievelijk de Flodders nog niet in gezien zouden willen worden.
Na een korte maar hevige echtelijke twist was dit gevaarte al snel weer van het erf verdwenen, om plaats te maken voor een Oldsmobile Vista cruiser.
De kenners onder ons hebben hier een beeld bij, voor de niet kenners......mijn collega's noemden dit geval semi liefkozend " De hoerensloep van Carolien" Get the picture? mooi!
Ook deze slee was niet al te lang onder ons, maar Dennis laat zich onder aanmoediging van vriend en Amerikanen kenner/liefhebber Jerry niet uit het veld slaan.
Hij kwam vervolgens met een werkelijk gigantische, in mijn ogen aftandse, witte Chevrolet Suburban aanzetten. Oké een oerpraktische auto, waar we heel veel plezier van hebben gehad, maar de neiging om na het instappen een zak over mijn hoofd te trekken was ook bij deze Amerikaan zeer sterk aanwezig!
Tijd voor het afdwingen van inspraak dus......en zo geschiedde.
Sindsdien mag ik niet klagen. De lelijke witte Suburban werd ingeruild voor een werkelijk prachtig groen/wit exemplaar, dus niet alleen praktisch maar ook erg mooi (ik weet het...smaken verschillen) Deze "rijdende schuur" zoals we hem noemden, is zelfs de aanleiding geweest van het begin en tevens einde van mijn fotomodellen carrière. (zie de foto bij mijn profiel...)
Toch na twee jaar besloten om naar een wat handzamer formaat auto op zoek te gaan, en ik had inmiddels mijn zinnen gezet op een Jeep. Het maakte me niet zo veel uit, als ie maar:" Niet opgepimpt was en een grijs kenteken had, Dennis had wat wensen mbt motorinhoud, leeftijd, prijs etc, en....ik wilde géén rooie!"
Nou...dit is 'm geworden en voldoet aan werkelijk aan geen enkele van de eisen die we hadden. Maar o o o wat ben ik d'r blij mee.
En zeg nou zelf...als je je eigen imago met rare fietsen om zeep helpt....dan moet je als jezelf respecterende vrouw toch wat?!