Superwoman ontmaskerd en andere luchtige zaken

Poehéé! Ik heb nogal wat aangericht zeg, met de ontboezemingen van mijn vorige bericht over de achtbaan/hondenbaan. Aan de reacties te horen/lezen ben ik van een flinke hoogte van mijn voetstuk gedonderd. Een aantal van mijn lieve lezers en lezerinnen had zich blijkbaar een beeld van mij gevormd wat nog het meeste leek op een kruising tussen Superwoman, moeder Theresa, en Mrs Bucket (it's pronounced Bouquet!)
Nou...Bij deze heb ik mijzelf ontmaskerd. Mijn oprechte excuses voor de teweeggebrachte desillusie, maar denk maar zo...Superwoman is ook maar een mens.


Om te laten blijken dat ik ondanks de lichte onvrede over mijn beroepskeuze niet rondloop met moord respectievelijk zelfmoordneigingen, heb ik hier nog een aantal luchtige anekdotes over wat ik zoal meemaak.

Om te beginnen een ietwat pijnlijke. (voor mijn ego welteverstaan)
Tijdens de pauze zaten we te praten over leeftijden, over hoe moeilijk die soms in te schatten zijn, en dat je je daar vervolgens goed mee in de nesten kon werken als je aan de verkeerde kant van de leeftijd gokt.
Nu hebben we in pension altijd één of meer van die jonge meiden rondlopen waarvan ik inmiddels technisch gesproken de moeder zou kunnen zijn. En zo nu en dan heb ik het gevoel van een heuse generatiekloof.
Vandaag werd dit gevoel pijnlijk bevestigd door een zeer gevatte opmerking van Linda (zelf net 18 uiteraard) over dat ze me volgend jaar misschien maar een reisje met "de Zonnebloem" voor mijn verjaardag moesten geven.....!
AU!
Maar goed, geïncasseerd, verwerkt, en ik krijg d'r nog wel.

Nu bedacht ik me zojuist dat we ergens deze zomer een boot reisje in het verschiet hebben. Volgens mij heet de boot in kwestie de Red Alert, maar ik denk dat ik voor de zekerheid de Skipper nog maar even moet vragen of zijn boot toch niet per ongeluk heeft omgedoopt tot "de Zonnebloem"...
Mocht ik er tegen de tijd van vertrek toch nog over twijfelen...Wanneer we bij aankomst in de haven Danny de Munk aantreffen, met een bijpassende bos gele bloemen, luidkeels blèrend dat hij zich "So Verdmomt Ahléééééen!" voelt... dan is het de hoogste tijd om rechtsomkeer te maken.

Een andere luchtige anekdote:
En wel heel letterlijk, want deze gaat over twee naakte dames, te weten ikzelf en mijn lieve vriendin Annelies.
Wij gaan samen zo af en toe, maar veel te weinig, naar de sauna. Daar maken we dan een complete "Dit hebben we wel verdiend verwendag " van.
Zo ook de laatste keer.
Naast alle bij de prijs inbegrepen sauna faciliteiten, hadden we een hamam behandeling van een heel uur geboekt.

Even in het kort...Het hamam ritueel komt oorspronkelijk uit Marokko, en tijdens een een behandeling lig je op een soort mortuarium tafel van gepolijst marmer. Ware het niet dat je in plaats van door een patholoog anatoom, onder handen genomen door iemand die je uitgebreid: met warm water overgiet, scrubt, met warm water overgiet, inzeept, met warm water overgiet, inolied, met warm water overgiet, masseert, en dan nog één keertje met warm water overgiet.
Dit alles van top tot teen, geheel naakt, (wel zeer discreet uiteraard, met hele kleine doekjes op strategische plaatsen) en in ons geval een heel zalig uur lang.
dames en heren lezers...een aanrader!

De "iemand" die de behandeling uitvoert is traditioneel een vrouw voor als er een vrouw op de tafel ligt. Ik weet niet of mannen in Marokko zich ook laten hamammen, maar ik vermoed dat als dat gebeurt, dit dan ook door een manspersoon gebeurt.
In ons geval echter werden we tezamen opgewacht door onze verwenners in kwestie, en wat schetst onze (nog net op tijd ingehouden) verbazing... Bij deze ene tafel stond de al verwachte doodgewone huis tuin en keuken masseuse in haar jolig geruite omslag rokje en zwarte T shirt.
Bij de andere tafel echter stond een mijnheer... en wat voor een mijnheer! Een aller appetijtelijkst manspersoon compleet met jolig geruit omslag rokje (in mijn herinnering nauwelijks groter dan een theedoek, maar dat zal niet geheel waar zijn.) en verder helemaal niets!
Nou ja niets...als je z'n precies genoeg gespierde torso en armen, welgevormde benen, en prachtige glimlach niet mee rekent.

Hoewel zowel Annelies als ik enigszins uit het veld geslagen waren door deze onverwachte aanblik, werkten mijn hersenen op topsnelheid, en was mijn eerste gedachte: "Ik ga bij hem op tafel!"
En zo geschiedde........het niet.
Helaas voor mij werken Annelies haar hersenen net zo snel als de mijne, maar haar reflexen net een fractie sneller.
Onder het uitroepen van :"Ik ga wel bij jou!" laveert ze rechtsaf en vlijt ze zich gracieus op de anatomie tafel van onze adonis.
Ik geloof dat ik mezelf zonder al te veel zichtbare teleurstelling bij mijn masseuse op tafel heb gedeponeerd. En hoewel ze zich uitstekend van haar taak kweet, moest ik wel even denken aan die reclame van een aantal jaar geleden.
Volgens mij was ie van die Xylifresh kauwgom reclame, waarin een knappe man denkt zich te gaan laten masseren door een belachelijk mooie vrouw in een belachelijk strak kort masseuse uniformpje. Maar wanneer het gordijn open gaat staat daar de lelijke zus van Ma Flodder met een verschrikkelijk gebit, en harige onderarmen naar hem te grijnzen.
Nu was mijn mevrouw niet afzichtelijk hoor, maar als mijn reflexen in vorm waren geweest had ík, en niet Annelies op die andere tafel gelegen!

Klein lichtpuntje voor mij, vanaf mijn tafel kon ik af en toe stiekum één oog open doen, en van niet al te grote afstand gadeslaan hoe onze welgevormde gespierde vriend mijn vriendin kundig onder handen neemt, terwijl zij, volgens strikte regels en goed gebruik, haar ogen dicht heeft omdat ze daar zo heerlijk verplicht ligt te ontspannen.

Na een uur genieten zitten we bij te komen met een kopje Turkse nep thee van Pichwick (?! Turkse?! het was toch Marrokaans...?!), ons ingeschonken door de masseermeneer.
Hij vraagt ons vriendelijk of alles naar wens was, waarop wij hem aanstaren en zwijgend knikken (zucht, zwijmel) Vervolgens zegt hij ons gedag en verdwijnt naar zijn volgende gewillige slachtoffer, maar niet voordat hij er een vette knipoog tegenaan gooit.
"En die knipoog was voor mij!" Zeg ik tegen Annelies "Voordat je die ook inpikt..."

Nog nazwijmelend bedenk ik dat ik met wat strategisch geplaatste argumenten, Dennis wel zo ver kan krijgen dat hij, getooid in een theedoek, mij aan een massage onderwerpt...

Als laatste...de foto's in deze tekst zijn met dank aan Google. Enige gelijkenis met ondergetekende berusten dus slechts op toeval.

Liefs en tot de volgende mooie ervaring.
Carolien

uitgemest en uitgemolken

Ik ben een paar dagen geleden bekeurd! Ik was tot dat moment nog nooit bekeurd!
Dat wil zeggen...niet live.
Op één of twee lullige snelheid overtredinkjes na, die altijd geheel onverwacht en anoniem in de brievenbus verschenen, was er nog nooit een man in uniform geweest die mij diep in de ogen keek en zei :"Hier krijgt u een proces verbaal voor mevrouw."

Zoals vele proces verbaal ontvangers met mij, vind ik de reden van de boete volledig onzinnig. Ik ben namelijk bekeurd voor een hoop stront...nee, niet tijdens het uitlaten van de honden iets "over het hoofd gezien". Veel stompzinniger.
Het gaat hier om onze eigenste mesthoop op ons eigenste erf. Dat schijnt niet te mogen, en twee man sterk in een stoere Jeep (lang niet zo'n mooie als de mijne natuurlijk...) kwamen ze me vertellen dat ik zwaar in overtreding was.

Nu zou ik jullie op de mouw kunnen spelden dat ik volledig verrast was over dit feit, en dat ik echt waar eerlijk niet wist dat het verboden is om je weiland netjes uit te mesten maar....dat wist ik dus wel.
Je mag natuurlijk je weiland wel uitmesten, als je vervolgens de mest maar keurig in een speciaal daarvoor aangelegde mestput van niet vocht doorlatend materiaal deponeert.
Dat doen wij dus al 6 jaar niet.
Weet je wel wat de aanleg van zo'n put kost? Geen idee? Nou ik ook niet maar vast heel veel!
Dus verstoppen wij al sinds jaar en dag de uitwerpselen van onze pony's tussen struiken, bomen en kreupelhout van een ongebruikt stukje eigen grond. Nou....en dat mag dus niet, want dat is bodemvervuiling. Foei mevrouw Vermeij!!!

Wat wel mag is het volgende; Je weiland helemaal nooit uitmesten, en dus jaar in jaar uit alles daar laten liggen waar de paarden het bedacht hadden.
Geen punt, dat is namelijk geen bodemvervuiling....snappen jullie het nog?

Maar goed, de ambtenaar in functie keek mij dus diep in de ogen, terwijl zijn collega de boswachter het terrein inspecteerde, waarschijnlijk op zoek naar mijn andere illegale activiteiten/praktijken. Welke hij overigens deze keer niet heeft aangetroffen.

Ik zag aan de blik van de heren dat mijn "onschuldige blonde vrouwtjes act", die me al een aantal keer uit een overtreding gered heeft, in dit geval geen enkele zin zou hebben, dus besloot ik mezelf deze keer maar niet belachelijk te maken.
Wel heb ik gedaan alsof ik geen idee had dat ik iets in de bosjes had liggen wat daar niet behoorde te liggen. En op de vraag of ik nog een verklaring af wilde leggen heb ik gedacht dat als oom agent me wilde bekeuren, dat ik hem er dan wel voor zou laten werken.
Dus mijn verklaring, die hij woord voor woord opschreef, was vele malen langer en onzinniger dan nodig, maar dat lolletje had ik wel verdient vond ik.

De hoogte van de boete is nog onduidelijk, dan kon meneer niet in zijn boeteboekje vinden. Kun je nagaan hoe vaak deze vreselijke overtreding begaan wordt, en hoe levensgevaarlijk hij wel niet is!
Wel komen ze over een maand controleren of de verschrikkelijke berg al verdwenen is. Ik kijk nu al uit naar hun bezoek...

Voor dat de beide mannekes wegreden vertrouwde die ene in uniform me nog wel even toe dat ik toch wel erg vriendelijk en begripvol had gereageerd op hun bezoek, en dat als al hun boeven zo waren als ik, hun werk een stuk plezieriger zou zijn.

Heb ik met terugwerkende kracht toch nog een goeie daad verricht...

Convoi Exceptionnel

Dennis kwam afgelopen zondag bij de roeivereniging aangereden in de eerder besproken nieuwe Jeep, en kreeg van een medelid de opmerking dat hij "wel van de aparte vervoermiddelen is..." Als ik er over nadenk ben ik bang dat deze mevrouw gelijk heeft, en tot mijn steeds minder wordende schaamte moet ik bekennen dat dit niet alleen meer voor Dennis geldt.

Zo'n 10 jaar geleden riep ik bij het zien van zijn eerste ligfiets, (voor wie het nog weten, dat overdekte aluminium gevaarte) dat ik daar nog niet dood in aangetroffen wilde worden, en dat als iemand er naar zou vragen, ik zou ontkennen dat wij op wat voor wijze dan ook aan elkaar gerelateerd waren!!!
Twee toenmalige trimklanten van mij hadden, terwijl ze zaten te vissen in het ochtendgloren langs de Ringvaart, hem langs zien zoeven, en met de slaap nog in de ogen gedacht dat ze met een laagvliegende ufo te maken hadden...! Echt waar dit verzin ik niet!!!

Maar Dennis heeft, wat meningen van derden betreft, een olifantenhuid, hij heeft werkelijk schijt aan alles, en fietst al jaren op de meest bijzondere fietsen Europa rond.
Een paarse Quest, een blauwe Quest, een lowracer, een "gewone" ligfiets, en sinds een jaar of 9 een roeifiets.
Een op het eerste oog belachelijk apparaat, wat nog het meeste weg heeft van een kruising tussen een invalide voertuig en een apparaat uit een futuristische sportschool.
Ook hier zou ik van mijn leven niet mee gezien willen worden.
Zou...schrijf ik want je voelt 'm al...na al jaren een gewone ligfiets onder m'n kont/rug te hebben, rijdt ik inmiddels ook voor schut op een roets, en ik moet zeggen...ik vind de sport op zich geweldig! Ware het niet dat je nogal opvalt in het verkeer, en dat is nu net iets waar ik niet zo van gecharmeerd ben.
Zo moet ik nog steeds erg wennen aan de ongenuanceerde opmerkingen, het gejoel vanuit voornamelijk witte bestelbusjes, en de opmerking :"Hé wat een gekke invalidefiets!"
Mijn tactiek bij gebrek aan een dikke huid is: ipod in m'n oren, donkere zonnebril en pet op, en doen alsof ik gehoorgestoord ben.

Twee rare fietsen is op zich wel genoeg zou je zeggen, maar nee, tot grote hilariteit van de gehele buurt en wijde omgeving (je maakt heel gemakkelijk de nodige kilometers op zo'n ding) roetsen Dennis en ik sinds deze week op een roeifietstandem.
Onze buren vroegen aan Jess toen ze ons zagen langskomen, of dat daar écht haar ouders waren, en of ze erover wilde praten. Vervolgens bedachten ze dat ze ons op zouden kunnen geven voor Te land Ter zee en in de lucht.
Nu hoorde ik van de week dat dit vreselijke programma eindelijk na 25 jaar "Trosleed" van de buis wordt gehaald, en daarbij......van het onderdeel "Oei ik Roei!" heb ík nog nooit gehoord...

Maar goed, mocht ik tot voor kort op fiets vervoergebied een nog een beetje respectabele reputatie over hebben gehad, nou....nu niet meer!
We zitten nu op de tandem namelijk rug aan rug en ja hoor, ik zit dus achterstevoren en moet hulpeloos alle, maar dan ook werkelijk álle reacties van het achterop komend, of zojuist ingehaald verkeer over me heen laten komen.
In tegenstelling tot Dennis beschik ik nog steeds over een zeer gevoelig zieltje, en schaam me werkelijk 10 (roei) slagen in de rondte.
Ik zal me daar toch overheen moeten zetten want zoals ik al zei, het is wèl heel leuk om te doen, en zeker samen, ik kan Dennis met z'n megapower fietsdijen eindelijk bijhouden...
Niet voor lang overigens, want de duoroets hebben we te leen voor een periode van een week of 6, daarna zal ik weer alle zeilen bij moeten zetten om al hijgend en puffend bij manlief in de buurt te blijven.


Nu begon ik dit verhaaltje met de Jeep, en daarmee kom ik dan op onze huidige en eerdere aparte bolides.
Ik zie Dennis een paar jaar geleden nog het erf oprijden met een werkelijk afzichtelijke Chevrolet camper. Een vehikel waar de Tokkies respectievelijk de Flodders nog niet in gezien zouden willen worden.
Na een korte maar hevige echtelijke twist was dit gevaarte al snel weer van het erf verdwenen, om plaats te maken voor een Oldsmobile Vista cruiser.
De kenners onder ons hebben hier een beeld bij, voor de niet kenners......mijn collega's noemden dit geval semi liefkozend " De hoerensloep van Carolien" Get the picture? mooi!
Ook deze slee was niet al te lang onder ons, maar Dennis laat zich onder aanmoediging van vriend en Amerikanen kenner/liefhebber Jerry niet uit het veld slaan.
Hij kwam vervolgens met een werkelijk gigantische, in mijn ogen aftandse, witte Chevrolet Suburban aanzetten. Oké een oerpraktische auto, waar we heel veel plezier van hebben gehad, maar de neiging om na het instappen een zak over mijn hoofd te trekken was ook bij deze Amerikaan zeer sterk aanwezig!
Tijd voor het afdwingen van inspraak dus......en zo geschiedde.
Sindsdien mag ik niet klagen. De lelijke witte Suburban werd ingeruild voor een werkelijk prachtig groen/wit exemplaar, dus niet alleen praktisch maar ook erg mooi (ik weet het...smaken verschillen) Deze "rijdende schuur" zoals we hem noemden, is zelfs de aanleiding geweest van het begin en tevens einde van mijn fotomodellen carrière. (zie de foto bij mijn profiel...)
Toch na twee jaar besloten om naar een wat handzamer formaat auto op zoek te gaan, en ik had inmiddels mijn zinnen gezet op een Jeep. Het maakte me niet zo veel uit, als ie maar:" Niet opgepimpt was en een grijs kenteken had, Dennis had wat wensen mbt motorinhoud, leeftijd, prijs etc, en....ik wilde géén rooie!"
Nou...dit is 'm geworden en voldoet aan werkelijk aan geen enkele van de eisen die we hadden. Maar o o o wat ben ik d'r blij mee.
En zeg nou zelf...als je je eigen imago met rare fietsen om zeep helpt....dan moet je als jezelf respecterende vrouw toch wat?!

Daisy? Who the f*** is Daisy?!

Jaren geleden schreef ik met grote regelmaat voor de "Groomers". Hèt vakblad voor profesioneel hondentrimmend Europa. De lezers blijven overigens beperkt tot Nederland, België, en zo hier en daar een verdwaalde Duitse. Maar dit des te beter aangezien het geheel uitsluitend in het Nederlands wordt uitgegeven... Maar goed, ik had toen ook al te kampen met een overvol hoofd, en had de behoefte om veel van deze werkgerelateerde annekdotes, en ervaringen te delen met mijn vakidioten.
Ik las laatst weer eens zo'n artikeltje terug, en ik moet zeggen...er verscheen zowaar een glimlach op mijn gezicht. Hoewel ik tegenwoordig over bredere interesses beschik, en me niet meer zo druk kan maken over zaken die toch nooit zullen veranderen, vond ik mijn manier van schrijven best lollig, en herinnerde me ineens met hoeveel plezier en gemak ik deze journalistieke juweeltjes (ahum) op papier zette. (echt waar...op papier, ik deed toen nog niet aan computers.)

Nu heb ik tegenwoordig nog steeds last van een overvol hoofd, misschien zelfs nog wel voller dan 10 jaar geleden dus ik heb besloten de wereld maar weer te komen vervelen met mijn geschrijf. Maar wel via een hoogstpersoonlijk eigen Blog zodat niemand zonder gebruik te maken van zijn/haar vrije wil, ermee geconfronteerd wordt.
Leuk als het gelezen wordt, zoniet...ook goed, als ik het maar kwijt ben!
Ik lees overigens met veel plezier de Blogs over het wel en wee van vrienden en bekenden, dus deze wederdienst wordt zeer op prijs gesteld...;-)

Tot zover de inleiding, maar nog even één ding...

Who the f*** is Daisy?! ik heet toch zeker Carolien?!

Nou in het kort dan maar even. Zo ongeveer sinds de aanschaf van mijn (ik moet "onze" zeggen, maar dat doe ik uit principe niet) geweldige rooie Jeep Wrangler Renegade, waarover later meer, hebben twee van de vele mannen in mijn leven, te weten mijn lieve man Dennis, en goede vriend Arjen het nodig gevonden de paralel te trekken tussen Daisy Duke (je weet wel, van heel vroeger van The Dukes of Hazzard...) en mijzelf. Ik heb de dame in kwestie nog eens even gegoogeld, en ik moet zeggen...Ik zie de gelijkenis niet! (heren, ik dróóm van zulke benen!!!) Maar het geeft niks, ze hadden me ook kunnen vergelijken met bijvoorbeeld Eucalypta, ook een bekend personage uit diezelfde tijd, en dat had ik nou een stuk minder complimenteus gevonden...
Tot ooit!