Zo moeder Zo dochter / Zo oma Zo kleindochter

De bank maakt overuren. En dan heb ik het niet over de DSB bank, maar over ons eigen twee en drie zits bankstel.
Al een week of vier maken de honden, de poes, en ik zo'n 15 uur per dag dankbaar gebruik van dit meubelstuk.
Op sommige dagen voel ik me redelijk en kan ik kiezen uit een half uurtje wandelen met Veerle, of iets nuttigs als een beetje boodschappen of wat gerommel in huis. Na één van deze bovenmenselijke prestaties gaat het lampie weer uit en is gevolg een langdurige banksessie (zie foto)

Sinds gisteren heeft Jess zich bij ons gevoegd. (waarvan geen foto op straffe van een flinke moeder/dochter twist)
Gisteren dus, na het eten was het tijd om ons haar acrobatische kunsten te vertonen, en sommige capriolen konden tippen aan die van een slangenmens. Met als enig verschil dat een slangenmens voldoende beheersing over zijn of haar ledematen heeft om op tijd weer uit de knoop te geraken...onze dochter moet wat dat betreft nog even door oefenen... of eigenlijk...bij nader inzien liever niet!
Onder luid gegiechel en "Kijk dan, Kijk dan!" geroep, manoeuvreerde ze zich in een zo op het oog onmogelijk pose om het volgende moment plat op haar gezicht te vallen!
Ik hoorde een soort van knappend geluid, en toen even niets meer...geen geluid of beweging van Jess, niets... Na een seconde of 5 kwam ze weer bij haar positieven en kwam kermend overeind met bloedende lippen en neus, deze laatste (haar neus dus) stond ook duidelijk niet meer zo recht als dat ik hem ooit afgeleverd heb, dus schoenen en jas aan en op naar de eerste hulp.

Ik kom tegenwoordig iets te vaak in ziekenhuizen naar m'n zin, maar ik onderga honderd keer liever voor mezelf allerlei onderzoeken, behandelingen, en operaties, dan dat ik één keer met en vóór mijn kind de ziekenhuisdrempel over stap.

De pijn viel door alle afleiding gelukkig reuze mee, en door de zenuwen kregen we gedrieën zelfs nog even de slappe lach toen we op de dienstdoende arts zaten/lagen te wachten. Dit kwam omdat we het toch wel erg sportief van haar vonden dat ze zo solidair was met haar oma, die eerder dit jaar haar neus brak na een botsing met een auto, en daar nu nog steeds de zichtbare en onzichtbare gevolgen van ondervind (zie: La Suisse quatre points)

Toen de dokter (die voor mijn gevoel jong genoeg was om óók een dochter van mij te zijn) haar hopelijk deskundige blik in Jess d'r neus had geworpen, kregen we het verzoek om de volgende ochtend terug te komen om de KNO arts zijn licht over dochterlief te laten schijnen.

Dus wij weer terug naar huis en omdat Jess een paar tellen het bewustzijn kwijt is geweest kregen we de opdracht om haar om de twee uur wakker te maken en iets zinnigs te laten zeggen... Goh...waar heb ik dat vaker gehoord?
Toen Dennis haar de eerste keer wakker maakte zei ze dan ook heel lief slaperig "Ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs." Om daarna alsnog feilloos de tafel van 7 op te zeggen, en da's meer dan wat ik een maand geleden gepresteerd heb. (zie: Crash, Boom, Bang)

De volgende ochtend bleek ik door deze onverwachte uitstap naar de eerste hulp zo uitgeput, dat Dennis maar weer eens zijn werk heeft gebeld om vrij te nemen omdat zijn kleine vrouwtje naar het ziekenhuis moest en zijn grote vrouwtje zich te ellendig voelde om dit te realiseren....grrmmm Vrouwen...!!!
We hopen maar dat de baas van Dennis al deze onverwachte "vrije" dagen nog even blijft tolereren...

Na een deskundig onderzoek van de KNO arts bleek de schade reuze mee te vallen. Niet gekneusd en zelfs niet gebroken...!?
Het bochtje naar links op Jessy's neusrug komt blijkbaar door de zwelling en verdwijnt dus gelukkig vanzelf weer. Haar lippen hebben nog ietsje weg van die van een klein bosnegertje, en het knappende geluid dat ik toch écht gehoord heb op het moment dat haar snoet het laminaat raakte zal van haar tanden geweest zijn, want dat is namelijk het enige dat er gekneusd is...één voortand.
Toch heeft ze letterlijk en figuurlijk een beste klap gehad, want toen ze vanmorgen uit het ziekenhuis terug kwam zag ze spierwit, met wallen tot op haar gehavende bovenlip.
Ze heeft tot ver in de middag geslapen als een blok, en is al weer heel vroeg opnieuw naar bed gegaan. Ze voelt zich echt een beetje ellendig.
Tsja, zo klap op je kop gaat je niet in de kouwe kleren zitten.

Wat kan ik zeggen...zo moeder zo dochter...

Nog heel even een kleine mededeling wat betreft de ongelukken die onszelf en onze medewerkers treffen...
We hadden tot vandaag nog één vaste collega over die in haar eentje (strontverkouden en met koorts) de boel runt totdat de andere collega hersteld is van haar gescheurde enkelbanden, en ik de whiplash aan de wilgen heb gehangen.
Tot ieders opluchting echter hadden we onze vaste steun en toeverlaat voor de weekeinden en vakanties. Zij vervangt mij als het ware zo goed als ze kan.
Vandaag belde ze op om te vertellen (gelukkig kàn ze het nog navertellen!) dat ze met haar scooter tegen een auto is aangereden, en dat ze dus is...uitgeschakeld...!!!
Ik zeg niks meer...

Liefs

Cayen

Gisteren hebben we onze lieve Cayen in moeten laten slapen.
Volkomen onverwacht kregen we anderhalve week geleden te horen dat ze een grote tumor in haar buik had, en dat het een kwestie van dagen was.
Dat klopte dus...
Ze ligt begraven in de tuin bij haar vriendinnen, en het is kaal in huis!

Voor het gemiddelde gezin zal 1 poes en twee honden meer dan genoeg zijn, maar voor ons is dit een vreemde gewaarwording.
De afgelopen tien jaar hebben we nooit minder dan drie honden in huis gehad, en met al het opvang en logeerspul erbij liep het soms op tot een stuk of negen.
De verleiding om meteen weer het internet op te duiken, en een oud windhondje op te snorren om haar een nieuwe kans te geven is erg groot, maar momenteel niet echt verstandig.
Dus...we wennen aan een huis met alleen Veerle, Fee, en Mosnice.

Dag lieve Caatje, we zullen je missen.

Zwevende kiezer.

We worden momenteel met z'n allen middels een grootscheepse campagne weer gewezen op onze burgerplicht.
In dit geval gaat het wederom om het invullen van het Donorcodicil.
Iets wat inderdaad erg belangrijk is, of je nu iets nodig hebt of kwijt wilt...het doneren of ontvangen van een orgaan kan volgens mij verstrekkende gevolgen hebben.
Lees even verder waarom ik dat denk, en denk even met me mee.

Een jaar of 10 geleden was ik in het ziekenhuis op bezoek bij een uroloog.
Vraag me niet waarom ik daar moest zijn, want dat weet ik ècht niet meer, maar om de hele boel goed te kunnen bestuderen lag ik daar in elk geval op verzoek van de specialist met de billen bloot en de beentjes in de beugels.
Niet een van mijn hobby's maar ik moet zeggen, als je ooit een kind op de wereld hebt gezet ben je wel een beetje aan gewend aan dit openbaar vertoon.
Ik zal daar dus redelijk onverschillig gelegen hebben totdat ik de dokter tegen zijn assistent hoorde zeggen :" Hé kom eens kijken...dit is interessant! Dit heb ik nog nooit in het echt gezien!"
De assistent verdween ook met zijn hoofd tussen mijn benen, en zei zoiets als : " Is dat wat ik denk dat het is?!"
Ik lag daar te luisteren naar deze gezellige conversatie, en werd uiteraard wel erg nieuwsgierig naar wat de heren hadden ontdekt, er zat daar blijkbaar iets waar ik zelf nog niets van af wist... Ze waren echter nog even te druk met hun ontdekking om mij in het gesprek te betrekken dus vervolgens hoorde ik :" Ja, het zijn er echt twee!"
Pardon?! Twee? Twee Wat?! Ik was niet zwanger dus een onvermoede tweeling kon het toch niet zijn, en verder kon ik niets bedenken wat daar in tweevoud aanwezig zou kunnen zijn.
Na de heren doktoren weer even herinnerd te hebben aan mijn aanwezigheid, doken de twee inmiddels wat opgewonden uitziende gezichten weer op van tussen mijn benen.
"Mevrouw, we willen graag een echo en röntgen opnames maken van uw buik...we vermoeden dat u een dubbel niersysteem heeft."

Nou, om deze lange, maar wel vermakelijke inleiding niet al te lang te maken, ik bleek inderdaad de trotse bezitster van een volledig dubbel niersysteem.
Dit houdt in dat ik twee plasbuizen heb (Dàt was dus de reden van hun opgewonden toestant toen ze bij me naar binnen aan het gluren waren) en vier nieren.
Drie van deze nieren zijn volledig in tact en dit trio doet keurig hun werk. De vierde is wel aanwezig maar toont blijkbaar wat achterstand verschijnselen en zit daar dus voor spek en bonen. (Wellicht een recept voor de vleeseters onder jullie "gebakken niertjes met spek en bonen")

Maar zonder gekheid, ik vond dit toen der tijd vooral een bijzondere ontdekking omdat ik daarmee mijn medemens zou kunnen helpen!
Aangezien ik altijd al actief probeerde te zijn als wereldverbeteraar leek dit me de uitgelezen manier om de daad bij het woord te voegen. Ik zou geheel belangeloos aan een volslagen vreemde een nier doneren!
Als ik 10 jaar later (nu dus!) met deze boodschap bij de medische wetenschap zou aankloppen, zou ik waarschijnlijk direct op de operatietafel gedeponeerd zijn en zouden ze bij gebrek aan donoren en organen misschien wel twee van de drie geschikte nieren hebben verwijderd.
Toen echter was de arts waarmee ik met dit idee aanklopte zeer terughoudend.
Zijn visie was dat je niet zomaar in een gezond lichaam moest gaan snijden, en dat híj er in elk geval niet aan mee wilde werken.

Hevig teleurgesteld en gedesillusioneerd droop ik af, maar ondanks mijn ingebakken vasthoudendheid heb ik er toen niets meer mee gedaan, en daar ben ik nu ontzettend blij mee!

Als ik namelijk weer een sprongetje terug in de tijd neem kom ik uit bij ongeveer een jaar geleden. Ik heb toen na ongeveer 17 jaar mijn donorcodicil uit mijn portemonnee gehaald en weggegooid.
Ik liep al een tijdje met twijfels rond, twijfels die overigens de kop hebben opgestoken tijdens "De Grote Donorshow" van BNN.
Waar ik moeite mee had tijdens deze show was het gevoel van verplichting dat ik opgedrongen kreeg. Je zou je bijna een asociaal misdadig onmens gaan voelen als je niet bereid zou zijn een wezenlijk deel van jezelf af te staan aan een ander.

Sinds die tijd ben ik dus een zwevende kiezer.
De achterliggende reden van mijn twijfels is dat ik nogal spiritueel ingesteld ben (Goh, wat een verrassing...) en dat ik geloof in dingen als karma, celherinnering, en lotsbestemming.
De "voors" van het donor zijn kennen we allemaal, dus ben ik me serieus gaan verdiepen in de "tegens" ervan, en dat is interessante materie moet ik zeggen.
De artikelen en boeken die ik erop na sla bevestigen mijn twijfels in elk geval wel degelijk.
Er zijn hele boekwerken na te lezen waarin ervaringen worden beschreven van mensen die nà een transplantatie een karakter verandering ondergingen.

Als voorbeeld en om even in mijn straatje te blijven...zo is er een overtuigd vegetariër en health freak die na het ontvangen van een donororgaan zo ongeveer de beste klant van Mc Donalds is geworden, en zich klem eet aan hamburgers.
Een ander voorbeeld is er een van een keurige vrouw die na het ontvangen van het hart van een prostituee (niet uit mijn straatje uiteraard...) volgens eigen zeggen een losbandige del is geworden.
Het mooiste voorbeeld vond ik die van een jongetje van een jaar of 5 die het hart heeft ontvangen van een ander jochie van dezelfde leeftijd. Deze donatie was overigens een anonieme. Tijdens een vakantie ziet dit jongetje een volslagen vreemde man, roept heel hard "Pappie!" rent op hem af en vliegt hem om de nek.
Deze man bleek de vader te zijn van het overleden manneke...

Broodje aap verhalen of waarheid? Zeg het maar, dat laat ik aan je eigen gevoel over, maar ik vind dit soort "bewijzen" wel degelijk geloofwaardig.

Denk hier eens over na. Elk getransplanteerd orgaan word door het nieuwe lichaam afgestoten, dat is een feit.
Als gevolg daarvan moet de ontvanger levenslang zware medicijnen slikken om deze uitdrijving tegen te gaan. Door deze medicijnen word het immuunsysteem zo zwaar aangetast dat de patiënt grote kans loopt om aan een redelijk simpele aandoening zoals een griepje alsnog het loodje legt.
Daar komt bij dat een getransplanteerd orgaan een veel korter leven heeft dan een eigen orgaan en na een onbepaalde tijd gewoon afsterft.
In dat geval moet er dus na een x aantal jaar op zoek worden gegaan naar weer een andere donor. (Mits de gever natuurlijk een nieren overschot heeft net zoals ik, dan is de donor wat zuiniger in gebruik...)

Maar even terug naar het afstoten van een orgaan...
Als je er even vanuit gaat dat elk mens:
*Zijn of haar persoonlijke energetische blauwdruk met zich meedraagt.
*Dit leven leeft met de bedoeling er op datzelfde persoonlijke vlak zo veel mogelijk van te leren.
Dan denk ik dat het best eens zo zou kunnen zijn dat het lichaam van een ontvanger, een orgaan van een andere ziel niet wíl opnemen omdat het simpelweg niet past in zijn eigen lotsbestemmimg.
Een nieuw orgaan heeft de celherinneringen van een andere ziel in zich, draagt de sporen van het karma van een ander.
Als je het zo bekijkt ( nog steeds met beide voetjes op de grond uiteraard) gooit een orgaantransplantatie de leerweg van zowel de gever (die een wezenlijk deel van zichzelf kwijt is) als van de ontvanger totaal in de war.
Het zal wel geen woord zijn, maar volgens mij kun je dan spreken van "zielsverstrengeling".

Phoehé! Zijn jullie al afgehaakt? Kan ik me voorstellen hoor. Maar voor degenen die er nog bij zijn zal ik het even netjes afmaken.

Voor mij zelf geldt dat ik nog steeds wat zweef, maar neig naar het "Nee" vakje op het donorcodicil.
Niet geven en dus uiteraard ook niet ontvangen.
Vooralsnog heb ik nog helemaal niets ingevuld, maar dat komt meer omdat ik mijn sofinummer nergens kan vinden, en die heb je dan weer nodig om je te registreren als wel of niet donor.
Zodra ik al mijn persoonlijke gegevens weer op een rijtje heb spoed ik mij naar de JaofNee site en vul iets in...Ja of Nee...ik vermoed het laatste.

Sommigen van jullie zullen nu waarschijnlijk denken dat het vele thuiszitten en de verveling me naar het hoofd zijn gestegen. Dat mag je denken.
Voor degenen bij wie ik wellicht een tikkie interesse heb gewekt voor de andere kant van de donorcampagne waarmee we momenteel worden overspoeld...
Kijk eens op http://bezinningorgaandonatie.nl
Geen zweverige site, goed te lezen, en volgens mij zéér interessant.


Rest mij af te sluiten met de wens dat we met z'n allen nooit voor de daadwerkelijke vreselijk moeilijke keuze van Ja of Nee komen te staan.

Liefs!

Be carefull what you wish for...

Chinese naakthondjes zijn ooit,eeuwen geleden in de koude streken van China "ontworpen" om als bedkruikje te dienen. Doordat ze geen haar hadden was de lichaamstemperatuur hoger dan normaal, en dus lekker warm aan de voetjes... Hoe ze een bepaald karakter in een hondenras fokken, daar zal ik nu niet over uitwijden, maar van de Chineesjes werd verwacht dat ze plezier hadden in hun taak, en het resultaat was een stel zéér aanhankelijke hondjes met verlatingsangst.
Een klant van ons, die ook zo'n monster heeft rondlopen, heeft ze ooit een omschreven als Prittstiften en daar sluit ik me volledig bij aan.

Waarom deze plotselinge kynologische uitspatting? Nou, eigenlijk alleen maar om dit blogverslag nog een beetje gezelligheid mee te geven. Het is hier namelijk momenteel verre van hoopvol...
De enige die gelukkig is met de huidige K*T situatie is Fee, onze Chinese naakthond. Zij krijgt namelijk de komende maanden tot misschien wel een jaar of nog langer(!!!) de gelegenheid zich volledig aan haar oorspronkelijke taak als kruik te wijden.
De reden hiervan is dat ik op de bank zit/lig met een Whiplash. Voor wie weten wil wat dit precies inhoud...het WWW staat voor je open.
Wat het voor mij betekent... Ik ben uitgeschakeld, en niet zo zuinig ook.

Na mijn laatste verslag waarin ik vertelde dat ik toch wel heel erg moe was van een wandelingetje, en zo'n druk op mijn hoofd en nek voelde ben ik naar de huisarts geweest. De diagnose was zeer snel gesteld, dit leed geen twijfel...
Als de sodemieter al je werk aan anderen over laten, rust, pijnstillers, en een MRI scan om te bekijken hoe groot de schade is, en waar het precies zit. Om vervolgens een behandeling te kunnen bedenken. Maar zover is het (helaas) nog niet. Ze hebben het druk op de afdelingen neurologie/röntgenologie...

In de tussentijd lijkt de pijn en vermoeidheid met de dag erger te worden. De pijn is nog wel te handelen met wat medicatie, maar de weigering van de rest van mijn lichaam is schokkend...
Lijk ik normaal gesproken met alles wat ik doe (deed) op Road Runner, ik kan nu zelfs niet meer snel denken. Het creëren van dit verslag kost me ongeveer een dag, en niet omdat ik niet weet wat ik moet schrijven, maar vanwege het niet lang kunnen typen, de oneindige tiepvauten (geintje...) en het tussendoor in slaap vallen.
Maar onder het motto : "ik ben wakker en ik zeg iets zinnigs" (zie Crash Boom Bang) blog ik dapper door, en daarbij... ik heb niet echt veel beters te doen.

Hoewel het af en toe wel moet, durf ik bijna niet te denken aan hoe het nu in Godsnaam verder moet met het bedrijf... Sinds vorige maand hebben we een collega minder en hoewel dit gegeven me zorgen baarde, leek het goed te doen zolang iedereen hier zou doen waar zij goed in is, en natuurlijk de hoop dat er verder niets geks zou gebeuren!
Maar...Geja heeft gisteren bij een misstap op de uitlaatvelden haar enkelbanden gescheurd (Ja ik weet het, hoe is het mogelijk!) en kan nu haar welverdiende vakantie opofferen aan revalidatie, en Bernadet is nog op vakantie.
Dus...Dennis heeft zijn werk gebeld om te vertellen dat hij even niet kan komen omdat hij hier een nieuwe carrière moet beginnen.

Ken je het gezegde "Be carefull what you wish for, you just might get is some day"?
Het afgelopen jaar heb ik meer dan ééns gevraagd, gesmeekt, "gebeden" om RUST.
Ik bedoelde daarmee natuurlijk gewoon een harmonieuze woon/werksituatie en alle voordelen van dien, meer niet.
Ik geloof dat "Zij" daarboven mijn verzoek wel degelijk hebben ontvangen, alleen heb ik niet geluisterd naar hun antwoord.
Want de enigszins overspannen toestand waarin in het afgelopen half jaar heb verkeerd was namelijk een heel duidelijke waarschuwing!
Vrij vertaald was de boodschap: "Lieve Carolien, stoppen met doordraaien en doordraven nu het nog kan, want als jij jezelf niet stopt doen wij het voor je!" En zie hier het resultaat van mijn eigenwijsheid.
Ik heb RUST in overvloed, meer dan me lief is.
Ik heb in een gesprekje met Boven (bidden doe ik niet, ik maak af en toe eens een praatje) wel aangegeven dat ze wel eens rekening mogen houden met aardse zaken zoals hypotheken en andere rekeningen die betaald moeten worden, klanten die bediend willen worden,dieren die zichzelf niet kunnen verzorgen, kort gezegd, Verantwoordelijkheden!
Nou, daar hebben ze weinig tot geen boodschap aan...want zoals zij stellen, als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor anderen zorgen.
Hmmm, tsja, stof tot nadenken zullen we maar zeggen.

Ik vroeg ze ook nog even of Zij wellicht ervaring hadden met het runnen van een dierenpension of het trimmen van honden, dan konden ze hun vleugels even ergens ophangen om hier te komen helpen, maar helaas, dieren verzorgen of honden trimmen staat niet in hun functieomschrijving.
Misschien dan toch eens op zoek naar die kaboutertjes waar mijn moeder het vroeger over had...

Maar om even bij onze aardse toestanden te blijven...
Gisterenochtend vroeg ik me huilend af hoe veel een mens kan hebben.
Deze wanhopige uitspraak kwam na aanleiding van een bezoek van een mijnheer van de Gemeente om over de schijnbaar uitzichtloze "Buren vs Ons Bedrijf situatie" te praten.
Uit deze gesprekken komt zelden een structurele oplossing voort, en ik voel me daarna dan ook vaak nog moedelozer dan voorheen.

Dus om even antwoord te geven op de vraag hoeveel een mens kan hebben...nou, best veel blijkt.
Geja was namelijk (voordat ze haar bandjes scheurde) op het moment van deze ellendige vraag met Cayen, een van onze honden, naar de dierenarts.
Ik vond dat Caatje's buik wat dik werd, en aangezien een zwangerschap niet mogelijk is leek een onderzoek even noodzakelijk.

De dierenarts belde ons zelf op om te vertellen dat hij zelden zo'n grote levertumor gezien had, en dat het nog maar een kwestie van dagen is...
Ik zal het hier niet zwart op wit zetten maar je kunt je wellicht voorstellen hoe hartgrondig ik heb zitten vloeken...

Ik wil het negatieve gevoel niet de overhand laten nemen, maar af en toe flitst het door mijn hoofd, What's next...?!

In afwachting op wat komen gaat, en aangezien ik zoals ik al zei "niet veel beters te doe heb" ga ik mijn tijd maar vullen met "Het erin houden van de moed"

Liefs