Functioneel bloot

Na een paar maanden blogstilte van mijn kant, zie ik het aantal trouwe en eens zo enthousiaste lezers van mijn schrijfsels schrikbarend teruglopen. Logisch uiteraard, want trouw zijn is prima, maar je moet er wel iets voor terug krijgen...

En dan kun je, als een plicht verzakende selfmade columnist maar beter met een goeie aandacht trekkende titel komen. Zodoende... Functioneel bloot.
Niet zomaar een pakkend verzinsel hoor, maar daar kom ik later op.

Ik begin even met Dennis, die afgelopen weekend niet zo heel functioneel blote handen had.
Hij was aan het werk in pension op de kattenafdeling, alwaar een zojuist gearriveerd poezenkind het niet zo eens was met de haar opgedrongen vakantieplek. Ze floepte bij het openen van haar hokje tussen het kiertje door, en dacht snel te zijn.
Maar...Dennis, niet voor 1 gat en 1 kat te vangen was sneller. Nu zou ik willen zeggen dat hij inmiddels wel door schande en vooral door schade wijs zou zijn geworden, maar helaas. Met een feilloze preciezie pakt hij de kat bij het nekvel. Da's even niet leuk voor poes in kwestie maar nog altijd beter dan weggefloept, de deur uit, verdwaald, overreden, overleden of erger...
Maar...deze tijgert was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, en in een net zo snelle schijnbeweging draait ze zich om haar as en bijt Dennis in z'n duim.
Pijnlijk maar geen drama...hoewel...een kattenbeet is behoorlijk venijnig! Het laat namelijk een klein gaatje achter wat zich bijna direct weer sluit zodat alle derrie en aanverwanten lekker warm opgesloten zitten en hun verwoestende werk kunnen doen.
In dit geval dus in de rechter duim van mijn man... een paar uur na de beet ziet deze er namelijk uit als een deel van een bokshandschoen. Hmmm, hoelang geleden was die tetanusprik ook al weer? enne...zou een antibioticakuurtje wellicht een idee zijn?

Kortom, op naar de EHBO van het splinternieuwe Zutphense Spittaal. Zoals bekend ben ik de afgelopen jaren vaste klant geweest bij verscheidene ziekenhuizen in binnen en buitenland, maar op deze nieuwe locatie (die er toch alweer zo'n 9 maanden staat) was ik nog niet eerder geweest. Voor mezelf dan welteverstaan.
"Houwen zo!" was ons beider reactie, en gezamenlijk togen we inclusief dikke duim naar de wachtkamer.
Na een minuut of 10 steekt een hoogzwangere arts haar hoofd om de deur, kijkt ons beide recht aan, kijkt dan nog eens naar Dennis en zegt:" Ik zoek een Heer maar die zie ik hier niet"
Ze verdwijnt weer, Dennis beteuterd kijkend en mij hard lachend achterlatend, om na korte tijd weer terug te keren met de woorden:" Nou, komt u dan maar mee"

Na een pijnlijke tetanusprik in de bilspier,een prachtig nat verband, en een flinke doos antibiotica rijden we weer huiswaarts. Ook weer gepiept, daar hoeven we voorlopig niet meer heen.
Dachten we... een paar uur later namelijk, reed ik met de zojuist opgehaalde 1 x per week patatjes naast me op de passagiersstoel naar huis, toen ik plots werd overvallen door een pijn in mijn buik!
Het is dat ik beter wist maar het leken wel weeën... Ik wist dus beter... en mits alle voorbehoedsmiddelen hadden gefaald kon ik toch echt niet zwanger zijn.
Mijn volgende gedachte was, al kronkelend van de pijn doorrijdend, dat het dan wellicht een blinde darm ontsteking kom zijn, zo' acute waar je wel eens over leest. Zo een waar je best ernstig aan kan overlijden als je 'm niet serieus neemt.
"Ach wat een onzin!" Vermaande ik mijzelf vervolgens." Dit gaat zo wel weer over!"
Maar niets was minder waar. Thuis gekomen wierp ik als een zorgzamer moeder en echtgenote mijn gezin de plastic zak van de snackbar toe (ze moeten toch eten die stumperts...) alvorens letterlijk door de knieën te gaan van de pijn.
"Nee hoor schat, eet eerst je patatjes maar op, daarna kunnen we misschien nog even naar de EHBO rijden? Als dat gaat met je zere duim...?"

Zo gekermd zo gedaan.
Wij weer de auto in, ik kronkelend op de achterbank, vloekend bij elke hobbel en bocht.
Ondertussen was de pijn zo hevig dat ik me zo ineens voor kon stellen dat er (net als in die vreselijke films die Jess zo graag kijkt) een buitenaards wezen uit mijn navel tevoorschijn zou komen, mij achterlatend met al mijn ingewanden over de achterbank uitgesmeerd, om vervolgens bezit te nemen van het lichaam van Dennis om op die wijze de wereld te veroveren...
Dit is niet gebeurd hoor... vrees niet! We zijn gewoon als onszelf bij het ziekenhuis aangekomen alwaar dezelfde hoogzwangere arts ons bevreemd aankeek, en zich eigenlijk alweer op de dikke duim wilde storten. Totdat ze constateerde dat ik me een stuk minder elegant voortbewoog dan eerder die dag, en af en toe wat ongepaste oer-geluiden uitstootte.
Ik werd dus verzocht maar even te laan liggen.

Terwijl ik probeerde stil te liggen op de onderzoekstafel inclusief beenbeugels (het was inderdaad een verloskamer) was haar eerste vraag wanneer ik voor het laatst gemenstrueerd had... zat ik er toch net ver naast met mijn eerste ingeving! Onze conclusie was dat mijn laatste bloeding een stuk korter geleden was dan de hare en dat zij nog wel een paar maanden te gaan had, dus dat er van een blijde verwachting (goddank!) geen sprake was.
Haar tweede gok was, ja, ja! een acute blinde darm ontsteking. ( zou ik mijn roeping gemist hebben...?!) maar na het nodige pijnlijke maar niet ondraaglijke gepor in de onderbuik bleek ook dit loos alarm.
"O God...! Drie keer zou toch geen scheepsrecht zijn" dacht ik, denkend aan mijn derde ingeving op de achterbank. Maar gelukkig, ik bleek ook niet bezeten te zijn door ET.

Dat beschouwende als een geluk bij een ongeluk vroegen we ons inmiddels wel af wat deze helse pijnen die mij nog immer teisterden dan wel kon veroorzaken. 
Ik had geen koorts, volstrekt normale urine (altijd goed om te weten) en ik vertoonde verder ook geen afwijkend gedrag. (dat vond de arts hoor...ik zou me in deze toestand bijvoorbeeld niet graag op audientie bij de koningin begeven!)
De conclusie was uiteindelijk...Maagpijn.
Ja! Maar daar was ik zelf  inmiddels ook wel van doordrongen, dat mijn maag en de omgeving daarvan pijn deed! Wat gaan we eraan doen? Moet ik geopereerd? Krijg ik een infuus met morfine? Ik behoor toch op z'n minst een etmaal op de intensive care door te brengen! Een maagtransplantatie? Iets! Doe iets!

En toen sprak deze kundige alleraardigste dokter de volgende wijze woorden:" Neem een paracetamolletje en ga met een warme kruik tegen je buik aan maar lekker in bed liggen"

Stom verbaasd, en ook wel een beetje teleurgesteld en ongerust, gingen we weer huiswaarts. Ik met een pijn die inmiddels niet minder maar steeds erger leek te worden.
Maar goed, ik ben geen arts en we schijnen vertrouwen te moeten hebben in de medische wetenschap dus vooruit dan maar. Daarnaast moet je ergens aan dood, dus dan maar zo als het niet anders kan...
De paracetamollen waren me in het ziekenhuis al verschaft, dus terwijl ik me thuisgekomen in bed hees ging Dennis op zoek naar een kruik. Uiteraard nergens te vinden, wie heeft er nou zo'n ding in huis? Wij niet. We hadden er ooit een in pension voor als er een dier ziek is, maar deze bleek onvindbaar.
Geen kruik dus, maar...degenen die wel eens naar mijn verhalen luisteren en ze ook nog lezen weten dat wij samenwonen met twee zelfdenkende kruikjes!

Mijn lieve hondjes Fee en Fairy zijn als Chineese naakthond letterlijk gemaakt om als kruik te dienen. Weliswaar als voetenkruik in het koude gedeelte van China, maar toch als buikkruik doen ze het ook prima.
Fee heeft als " very hairy hairless" veel te veel haar en had het dus al snel te warm, maar Fairy is een echte " hairless" en heeft zich de hele nacht van haar beste kruikenkant laten zien. We zijn gezamenlijk blote hond tegen blote buik in slaap gevallen, en toen ik de volgende ochtend wakker werd was er wonderlijk maar waar, geen pijntje meer te bekennen.

Als dat geen functioneel bloot is!

Liefs

Gooische Hondjes

Jeetje wat heb ik genoten vandaag zeg!
Van niks eigenlijk.... Nou ja niks... Het is maar wat je gewend bent!

En wat zijn wij allen de laatste tijd niet echt gewend? Juist ja, stralend blauwe lucht en de hele dag zon!
En wat ben ik persoonlijk de laatste tijd niet echt gewend? Inderdaad, vrije tijd in de vorm van een hele dag niks hoeven!
Bovenstaande ingrediënten voor een lekker daggie waren vandaag gewoon aanwezig, en alsof ik me niet bezwaard of op andere wijze schuldig voelde, heb ik me vandaag dan ook schandalig gedragen. Als ware ik een ware Gooische Vrouw.

Allereerst heb ik belachelijk lang uitgeslapen, om daarna aangekleed en opgetut aan te schuiven bij een reeds bereid ontbijt.
Buiten léék het weer niet alleen lekker, het bleek ook zo te zìjn!
Dus, mijn twee truttigste hondjes in hun zondagse outfits gehesen en met beide dames achterop de hippe baby-blauwe sportfiets in het mandje, even een rondje door het Brummensche.
Op de terugweg even gestopt bij de buurtjes voor een kopje thee en een roddeltje buiten op het terras, om uiteindelijk onze eigen toegangspoort weer door te fietsen, en de hondjes weer uit de kleertjes te helpen.
Vervolgens met een dubbele espresso richting het achterste terras van ons landgoed paar uurtjes uit de wind en in het zonnetje met een goed boek. Schouders ontbloot en de beentjes omhoog, meid heerlijk!

Tot zover mijn Gooische ochtend in Brummen. Hoewel ik hier niets gelogen heb dient de lezer de wat chiquere uitspraken wel te vervangen door gewone mensen taal.
*Dat "opgetut" was natuurlijk niet meer dan mijn dagelijkse make upje,
*Fee en Fairy hadden gewoon hun ouwe truitjes aan omdat het achterop de fiets  nog wel fris was en ze nu   eenmaal weinig tot geen haar hebben. ( de fiets is trouwens wèl hip en baby-blauw...)
*Brummense schrijf je uiteraard niet met SCH!
*De "buurtjes" zijn gewoon Dinie en Freek.
* Dat roddeltje klopt dan weer wel, maar het terras is gewoon hun achtertuin.
*Onze "toegangspoort" blijkt een aftands tuinhek dat dringend aan vervanging toe is.
* En als laatste is het "achterste terras van ons landgoed" gewoon een stukje bestrating met een schutting tegen de wind in de hoek van onze achtertuin.
Maar desalniettemin...Meid, Heerlijk!

Dennis was zowaar ook al de hele dag productief aanwezig.
Hij reed af en aan op de trekker want er bleek heel wat te trekkeren vandaag. Op een gegeven moment vond ik het ook wel eens tijd voor een beetje rond crossen op dat ding, dus nam ik de taak op me om de houtblokken van de ene kant van de achtertuin naar de andere te brengen.
Wanneer Dennis rond trekkert, schenken onze 4 honden totaal geen aandacht aan hem, en zorgen dat ze op tijd uit de weg zijn als hij te dicht in de buurt komt.
Wanneer ik op de Samé plaats neem is de rust bij de twee kleinste dames ineens verdwenen.
Paniek alom want de baas zit op een apparaat en wij zitten er niet bij! Ik dacht dat ze vanzelf en op tijd wel zouden begrijpen dat de wielen van een tractor niet geschikt zijn om onder te gaan liggen, maar niets was minder waar. Als ware zelfmoord-extremisten stortten ze zich gezamenlijk voor en tussen de wielen, en hoe harder ik boven het geluid van de motor uit riep dat ze weg moesten gaan, hoe extremistischer ze werden...
Maar nu heeft zo'n tractor van die geinige bijrijdersstoeltjes, en die waren leeg, dus...kom maar op meiden...zitten en lief zijn!

-Achterop de fiets vinden ze al leuk, dit was nóg leuker! Zonder gezeur en gewiebel zaten ze prinses-heerlijk op een landbouwvoertuig. Al mopperend heeft Dennis wat foto's gemaakt want dit was natuurlijk niet bevorderlijk voor zijn toch al niet zo stoere imago. "Hebben die truthonden ook m'n trekker nog geconfisqueerd, moeten er zeker nog roze kussentjes op de zitjes ook...?!"
Ondertussen vonden alle vrouwen in huize Vermeij (Gôh, iedereen behalve Dennis...) het wèl een goeie actie.
Misschien dat ik binnenkort maar eens boodschappen ga doen samen met de Chinees Gooische Meisjes op de trekker in plaats van achterop de fiets.
Dan hebben we toch nog een beetje Gooi in het Brummensche.

Liefs!

Rammelen voor gebruik.

"Saartje heeft gevochten met Bunny om Gijs, en niet zo zuinig ook!"

Met deze mededeling kwam mijn collega vandaag aan het einde van de werkdag aanzetten.
Deze drie namen horen bij drie konijntjes van een klant van ons. De gehele familie is idolaat van hun kleine pluizige vriendjes en hebben er dan ook heel wat voor over dat ze goed verzorgd achterblijven wanneer ze zelf op vakantie gaan.
Tot voor kort hadden ze nog maar twee konijntjes, Bunny (die is er dus nog steeds) en Pippy,maar Pippy is niet meer...
Aangezien konijnen graag in groepen leven, en Bunny toch wat eenzaam was, werd er al snel een nieuw konijntje uitgezocht.
Een vrouwtje was het handigst, want Bunny is gecastreerd dus daar kwam Gijsje, een aller-schattigst driekleurig pastel dwerghangoortje.

Geen vuiltje aan de lucht, iedereen gelukkig zou je zeggen, maar nee... Gijsje bleek namelijk een heuse Gijs met alles erop en eraan! Zoiets gaat niet lang goed samen,weg doen was geen optie voor de familie dus hup, het mes erin en klaar was Gijs.
Twee ontmande rammelaars (dat zijn mannetjes konijnen) kunnen prima met elkaar,er valt namelijk niks meer te rammelen dus wat zou je je als konijn nog druk maken...?!

De familie kwam intussen geregeld in het tuincentrum om voer, hooi, en aanverwanten in te slaan voor de gebroeders Konijn, en daar zat al geruime tijd een snoepig klein dwergkonijntje te wachten op wat komen ging. En Tsja...als je als lief klein babykonijntje steeds minder klein en schattig wordt, staat de volgende lading baby's alweer te popelen om verkocht te worden, dus dan is het exit met de diertjes die het predikaat "schattig" reeds ontgroeid zijn...
De beslissing was dus snel genomen want dit leuke kleine dingetje was volgens de kundige tuincentrum medewerker/ster een vrouwtje dus dat kon gemakkelijk bij Konijn en Ko.
Zo gezegd zo gedaan.
De nieuwe aanwinst werd Saartje gedoopt en voorgesteld aan haar nieuwe vrienden.
Wederom geen vuiltje aan de lucht en iedereen gelukkig.

De vakantie stond inmiddels ook al gepland en wij werden gebeld met het heugelijke nieuws dat er niet twee maar drie konijntjes zouden komen. "Wat een feest, gezellig, we zijn benieuwd, tot dan!"
En een paar weken later stonden de voltallige family op de afgesproken plaats en tijd voor de deur.
Normaal gesproken nemen de vogels, konijnen, cavia's en aanverwanten die bij ons komen logeren hun eigen hok mee maar deze drie bofkonten verblijven bij ons in een voormalige kippenren. Veilig en ruim genoeg om lekker de pootjes te strekken als daar behoefte aan is. Drie in plaats van twee gasten leek dan ook niemand een probleem, dus het spul geïnstalleerd, de familie een fijne vakantie gewenst, en tot over een week.
Mevrouw vertelde nog wel dat ze zo af en toe een beetje mopperig op elkaar waren, maar niets ernstigs. Het zou de wenfase wel zijn...

Nu even terug naar de beginzin van dit verhaal:" Saartje heeft met Bunny gevochten om Gijs, en niet zo zuinig ook!"
Dat was dus vandaag om 17.15
Ik liep met Bernadet mee om te kijken of en zo ja, hoe ernstig de schade was.
Al wandelend vroegen we ons af waarom een vrouwtje in hemelsnaam zou vechten met een gecastreerd mannetje om een ander castraatje...?
Dat was niet logisch, en Bernadet heeft behoorlijk wat verstand van konijnen, dus ik moest het met haar eens zijn...dit klopte niet.
In de ren aangekomen vistte we het meest bebloede exemplaartje uit het hooi en met een snel doch geoefend oog zagen we twee prachtexemplaren bungelen!
De testikels van een rammelaar (een mannetjes konijn dus) zijn buiten verhouding groot voor zo'n klein diertje, dus er was geen twijfel mogelijk...Saar was een Rammelaar.

Nou, dat verklaarde in elk geval een heleboel, dus nu de schade maar eens opnemen.
Het bloed in kwestie kwam van een oortje af, en na weer zo'n zelfde snelle doch kundige blik zagen we dat dit konijn nu drie oren had in plaats van twee... Het rechteroortje was finaal doormidden, van het puntje tot de aanzet....ik weet dat konijnen elkaar behoorlijk toe kunnen takelen, maar dit was wel heel heftig!

"Snotverrdomme! Wat moeten we daar nu weer mee?! Was onze eerste reactie.
Nou, eerst de familie maar eens bellen... Je wilt mensen niet onnodig storen op hun welverdiende vakantie maar dit geval behoefde toch echt medische zorg in de vorm van een heleboel hechtingen, en daar wil ik dan wel graag toestemming voor hebben...zo'n herstel reparatie kost namelijk wel een paar centen...
De toestemming werd direct gegeven, maar meer omdat mevrouw nog aan het bijkomen was van plotselinge sexe-verandering van Saartje.
Ze stamelde nog dat ze altijd zo moesten lachen om die reclame van de DAS waarin de verkoper zegt:" Ja hoor, het zijn echt twee mannetjes!" en waarin je vervolgens een hele kamer propvol witte konijntje ziet.

In dit geval waren het dus "echt twee vrouwtjes"....ahumm...
En in een noodgeval als deze blijkt maar weer hoe fijn het is als je op "first name basis" communiceert met de dierenarts. Hij weet dat als ik bel met een spoedgeval,het dan ook echt niet kan wachten tot morgen, dus ondanks dat zijn dienst er inmiddels op zat, Nijn in de auto en op naar de Eerste Hulp.

Het resultaat is een prachtig aan elkaar geborduurd oortje en een nog urenlang verdoofd konijn. Normaal gesproken worden honden en katten na een narcose weer "wakker gespoten" maar bij konijnen kan dat niet.
Het risico dat ze een narcose niet overleven schijnt vrij groot te zijn, dus de grootste voorzichtigheid is geboden!
En dat geldt natuurlijk helemaal als het een dierbaar dier van een ander betreft.
Het advies dat we van de dierenarts meekregen was: Goed warm houden, maar niet te warm anders gaat ie dood. Niet te koud laten worden anders gaat ie ook dood, en om het kwartier z'n oogleden open en dicht doen anders gaat ie niet dood, maar kan ie wel blind worden...
Morgen een halve cc van de meegegeven antibiotica injecteren, anders gaat ie alsnog dood.
Waarvan akte.

Geen punt hoor, we hebben natuurlijk wel vaker zieke dieren te verzorgen, en je wordt er niet alleen handig in, maar ook schokvast van.
Saartje staat nu dus op onze slaapkamer in een hondenbench voorzien van warmte matje, handdoek en fleecedeken. Dan hoef ik niet om het kwartier het pension in om de oogleden het laten wapperen, en vannacht kan ik het dan vanuit mijn bed af...

Met dit mannetje komt het wel goed, maar ik ben benieuwd wat ze nu thuis met hem gaan doen. Ongecastreerd terug zetten bij de andere heren is geen optie, dus ik vrees voor Saartje dat hij binnenkort ook niks meer te rammelen heeft. Om over zijn naam nog maar te zwijgen...

Wist je trouwens dat een konijntje als dit bij aanschaf zo ongeveer 10 euro kost?
En weet je dat dit konijntje nu niet alleen een heel prijzig oortje heeft, maar straks waarschijnlijk ook een nog prijziger leeg zakje...?

Dure hobby hoor...konijnen.
Ze hadden beter eerst even kunnen schudden voor gebruik...

Een Fairy tale

Er was eens....

Iemand met een voorliefde voor sprookjesfiguren. Ik kan nog steeds genieten van een mooi verteld sprookje, en dan het liefst in filmvorm.
Nu heb ik het overigens niet alleen over de verhalen waar de Efteling op gebaseerd is hoor. Ook de recenter geschreven vertelsels vallen wat mij betreft onder de noemer "sprookjes, sagen en legenden"
Lord of the Rings is daar een goed voorbeeld van. Toen we nog paarden hadden was daar een Shire bij die luisterde naar de naam Gandalf.
De sprookjesfiguur Gandalf, uit Lord of the Rings was een tovenaar die in het eerste gedeelte van het drieluik
"Gandalf the Grey" wordt genoemd, omdat hij naast zijn lange grijze baard en haar ook immer gekleed gaat in een grijs jurkachtig geval.
Later in het verhaal worden door allerlei vreselijke beproevingen (het leven van een tovenaar gaat nu eenmaal niet over rozen!) zijn kapsel en baard spierwit. Wonderlijk genoeg is ook zijn jurk plotsklaps een smetteloos wit gewaad, en veranderd zijn naam in "Gandalf the White"

Terug naar ons paard...wanneer je een jong paard koopt met een donkergrijze kleur, dan weet je dat je na een paar jaar een spierwit paard in de wei hebt staan. Zo ook onze Shire, dus toen we hem kregen en er een naam voor hem moest komen was deze snel gekozen...Gandalf.
En Hoewel Dalfje al een paar jaar niet meer bij ons woont, zien we hem nog geregeld, en ja...hij is inmiddels witter dan wit!

Om uiteindelijk tot de kern van de zaak en dit verhaal te komen ga ik nog even door met het onderwerp sprookjesachtige namen.
Toen ik zwanger was van Jessy, was deze naam niet mijn eerste keuze. Maar eer je het samen eens bent over hoe je je kind zal gaan noemen zijn er heel wat lijstjes en voornamenboeken de revue gepasseerd.
Als het aan Dennis had gelegen had Jess een hele meisjesachtige naam gehad, en ik ben nog steeds blij dat ik dat heb kunnen voorkomen. Hij wilde haar namelijk Hilde noemen...!?
De lezers onder u die Jessy kennen zullen het vermoedelijk met me eens zijn dat dit kind waarschijnlijk niet eens had gelúisterd naar de naam Hilde...
Als het aan mij had gelegen had ze een meer bijzondere naam gehad. Er stonden er meerdere in mijn lijstje, en in de top drie stond de naam Merlijn. Ik vond en vind dat nog steeds een mooie naam, maar ja...democratisch is besloten dat ons kind géén Merlijn zou heten.

Dan maak ik nog maar eens even een sprongetje naar een ander modern sprookje... dat van Harry Potter.
Nu gaat het hier even niet over mensen die Harry, Hermelien, Severus of Voldemort heten, maar over de Huiselfen in het verhaal.
Deze aandoenlijk uitziende figuurtjes zijn gekleed in een theedoek, en bereid om alles voor hun baas te doen in de hoop dat er een beetje affectie tegenover staat. De enige manier om een huiself zijn of haar vrijheid terug te geven is wanneer de baas de Huiself een kledingstuk geeft.
Nu is het zo dat één van onze hondjes dól is op het verzamelen van kledingstukken, en dan met name... ondergoed en sokken. Ze komt geregeld trots kijkend en wild kwispelend op ons af gelopen met een paar sokken in haar kleine bekkie, en doet werkelijk àlles wat in haar macht ligt om ons te plezieren en daarvoor in ruil een aai of knuffel te krijgen.
Ze heet geen Dobbey of Winky zoals de elfen uit de HP verhalen, maar ze luisterd zeer goed naar de naam...Fee.

Zo via wat bruggetjes en omwegjes ben ik dan belandt bij het werkelijke onderwerp van dit verhaal.
We hebben er namelijk een nieuwe Huiself bij!
En dit keer is de gelijkenis met de creatuurtjes uit de films wel heel treffend...

We hadden dus al een Chinees naakthondje met de naam Fee, en nu hebben we er nóg een die we Fairy hebben gedoopt.
Ik weet het, smaken verschillen en hierover valt óók nog te twisten maar ik wil níéts negatiefs horen over het uiterlijk van dit meiske!
Ook niet over haar karakter trouwens, en dat kàn ook bijna niet. Het is namelijk een àllerliefst hondje waar ik tot nu toe nog geen onhebbelijkheid aan heb kunnen ontdekken.
Zij is in tegenstelling tot Fee, die in naakthondenland valt onder de noemer "Verry Hairy Hairless" een hele naakte naakthond, een "Hairless" welteverstaan.
Het haar op haar koppie, staartje en onder aan haar pootjes is het enige haar dat ze heeft, de rest van haar lijf is bloot.
Dat is in het begin even vreemd, het voelt een beetje als warm rubber, maar ik vind inmiddels dat warm rubber bet lekker voelt...

Liefs!