Ik weet van mezelf dat ik vaak eerst doe en dan pas begin te denken wat de consequenties van de een of andere actie zijn. Het feit dat ik me hiervan bewust ben scheelt al een heleboel.
Dit soort impulsieve handelingen uiten zich namelijk niet als ik aan het werk ben, en ik kan mezelf 99% van de werktijd omschrijven als "scherp".
Wat er dan in die overgebleven 1% kan gebeuren bleek gisteren.
Voor de insiders onder de lezers is het onnodig te vertellen dat een dierenpension in de zomermaanden hard werken is, en dat de term "druk" een understatement is.
Voor de outsiders...Een dierenpension runnen in de zomermaanden is hard werken en "druk" is een understatement!
Gisteren was weer zo'n dag waarin niets liep zoals gepland, en naast het gewone werk nèt iets te veel extra's mijn pad kruisten, en dan is de kans op foutjes iets groter dan normaal.
Om een uur of 17.00 rende ik even snel naar binnen om tussen de bedrijven door Veerle haar medicijnen te geven en de mijne in te nemen.
Terwijl ik met drie verschillende doosjes en potjes stond te jongleren om de juiste dosis te voorschijn te toveren, ging de telefoon voor de (ruwe schatting...) 85e keer die dag. Met de phone tussen oor en schouder geklemd, een klant te woord staande, nam ik de medicijnen in.... Allemaal...! Dus ook hart-tabletten en vochtafdrijvers van Veere!
"Shit! Kut!...O sorry mevrouw...! Dat was niet voor u bedoeld" Roep ik tegen de hoorn.
Na dit gesprek zo netjes mogelijk afgerond te hebben, heb ik maar even respectievelijk de dierenarts en de apotheek gebeld, om mijn stomme actie uit te leggen en te vragen in welk een levensgevaar ik nu verkeerde. Iets waar ik momenteel natuurlijk helemaal geen tijd voor heb...levensgevaar.
Dierenarts-assistente Kirsten moest aanvankelijk wel lachen om mijn actie. Ze is inmiddels wel wat gewend van mij en vond het, and I quote: "Typisch jij!" (ik dus..)
Zowel zij, als de dierenarts, als de twee apothekaressen ( dit is inderdaad geen woord, maar wél een mooi woord!) hadden dit nog niet eerder meegemaakt, maar gezien de lage dosis van de tabletten leek de term levensgevaar niet aan de orde.
Goed op vreemde symptomen letten en bij twijfel de dokter bellen was het advies.
Ik heb dus zonder echte zorgen mijn werk af gemaakt, gekookt en gegeten.
Om een uur of 19.00 zat ik uit te puffen op de bank toen het van het ene op het andere moment leek alsof vol overgave de gehele percussie afdeling van de Jostiband aangevoerd door Caesar Zuidewijk in mijn borst en keel aan het drummen was!
Dit voelde toch wel als "Niet in Orde"! En na het opnemen van mijn pols bleek deze met gemak 100 slagen in de minuut te halen.
Nu weet ik niet hoeveel slagen dat horen te zijn, maar Dennis wist mij te vertellen dat dit in ruste zo rond de 70 moest liggen. In elk geval wanneer je, zoals ik op dat moment, met je kont op de bank zit te niksen...
Vrijwel meteen na deze ietwat schokkende ontdekking daalde blijkbaar mijn bloeddruk met een rotgang! (niet van de schok hoor... van de plas-tabletten.)
Nou ja, een lang verhaal kort...Ik had voordat ik flauw viel nog de tegenwoordigheid van geest om alle ingenomen medicatie te verzamelen en te mompelen dat ik maar beter naar het ziekenhuis kon gaan.
Het volgende wat ik me herinner is dat ik in de auto zit en zowat tegen het dak wordt gelanceerd omdat we zo snel over de vluchtheuvels racen. Dennis is zonder uitzondering de meest keurige/brave automobilist die ik ken, en hij rijdt Nooit! maar dan ook echt Nooit! te hard.
In mijn wazige toestand dacht ik nog wel even dat er wel iets heel ergs gebeurd moest zijn om hem zulk asociaal rijgedrag te laten vertonen, en hoe kwam ik nou toch in die auto terecht.
Af en toe riep Dennis "Ben je d'r nog?! Knijp eens in mijn hand! Doe je ogen eens open!" Maar echt reageren kon ik niet.
Na de rit hotseklotsend in de stoel te hebben overleefd, werd ik bij de Eerste Hulp op een brancard gedeponeerd, en ik hoorde iemand aan Dennis vragen wat er gebeurd was en of deze overdosis ( 2 lullige pilletjes extra...!) bewust of onbewust was ingenomen.
Vervolgens werd Dennis gevraagd waar de medicatie voor de hond precies voor bedoeld zijn, en hij wist dit niet. De afdeling medicatie voor de dieren is namelijk mijn afdeling, en ìk wist het wel, ik kon alleen geen antwoord geven, zóver weg was ik, en zó adembenemend hard ging mijn hart te keer.
Niet in staat echt te reageren merkte ik dat er allerlei naalden in mij werden gestoken in de vorm van infuus en bloedafname. Mijn T-shirt en bh werden omhoog gehesen en ik werd volgeplakt met een stuk of 7 sensoren voor een hartfilmpje.
Bloedrukmeter om mijn arm en hartslagmeter op mijn borst.
Zo'n handig knijp apparaatje op mijn vinger om het zuurstofgehalte in het bloed te meten, en afwachten maar...ik ademde immers nog steeds.
Iedereen vroeg van alles aan me, maar echt heel veel duidelijks kwam er als antwoord niet uit.
Het enige wat ik verstaanbaar aan de opgetrommelde internist heb geantwoord was;" Weet je dat dan zelf niet?" Toen hij aan me vroeg waar we waren.
Deze alleraardigste ,maar wel een beetje erg jonge, arts vertelde dat hij een duidelijker bloedbeeld wilde betreffende het zuurstofgehalte, dus dat er nog een klein maar vervelend prikje in de polsslagader gegeven moest worden. Ik mompelde dat hij z'n gang maar moest gaan omdat ik toch nergens heen ging, en zo geschiedde.
Bedenk nu zelf even wat krachttermen, want wat ik vervolgens heb geroepen is niet voor publicatie geschikt.
Ongelooflijk dat zo klein lullig naaldje zo ontzettend pijn kan doen zeg!
Echt, ik geloof niet dat ik een zeikerd ben wat pijn betreft, maar deze pijn was vergelijkbaar met bevallen! Naalden zijn niet mijn hobby, maar ik heb niet echt moeite met geprikt te worden.
Wel hoor ik al mijn leven lang, wanneer er bloed afgenomen moest worden dat ik moeilijke aderen heb om te prikken, en dat bleek...
Nadat er een tijdje met een naald in mij pols was rond gedraaid, en de eerste zoektocht naar bloed jammerlijk mislukt was, dacht ik dat ik er vanaf was, maar nee...De dokter liet zich niet kennen, en na een verontschuldiging en een nieuwe naald begon hij dapper aan poging twee.
Al Godverend heb ik ook deze vruchteloze poging ondergaan, en met het zweet op z'n voorhoofd vertelde dokter Prik me dat ik toch wel heel moeilijke aderen had om te prikken... JOH!
Het prikken werd gestaakt want het enige voordeel van dit gemartel was wel dat ik door de adrenaline stoot in één klap wakker was. Nadeeltje was dat ook de inmiddels iets gezakte hartslag weer omhoog schoot, maar dat was van zeer tijdelijke aard.
Al met al bleek de zeer lage dosis van Veerle's medicatie een geluk bij een heel stom ongeluk. De Vetmedin is een middel om de hartslag te versterken, en dat veroorzaakte een turbohartslag. In samenwerking met de vochtafdrijver die de bloeddruk verlaagd raak je zonder hartkwaal dus buiten westen.
Al met al bleek er gelukkig niets blijvend geschaad, en alle bloedtests, hartfilmpjes en metertjes gaven aan dat het weer beter met me ging. Lekker naar huis dus.
Vannacht ben ik nog een keer of vijf wakker geworden van de herrie in mijn lijf omdat de drumband nog steeds niet van ophouden wist, en vandaag heb ik zodra het kon een paar uurtjes gespijbeld om in een soort van comateuze slaap te belanden. Valt niet mee hoor... zo'n retourtje EHBO!
Maar...ik leef nog, en da's maar goed ook want ik heb voorlopig nog helemaal geen tijd voor een gevalletje levensgevaar!
Liefs.
