En dan kun je, als een plicht verzakende selfmade columnist maar beter met een goeie aandacht trekkende titel komen. Zodoende... Functioneel bloot.
Niet zomaar een pakkend verzinsel hoor, maar daar kom ik later op.
Ik begin even met Dennis, die afgelopen weekend niet zo heel functioneel blote handen had.
Hij was aan het werk in pension op de kattenafdeling, alwaar een zojuist gearriveerd poezenkind het niet zo eens was met de haar opgedrongen vakantieplek. Ze floepte bij het openen van haar hokje tussen het kiertje door, en dacht snel te zijn.
Maar...Dennis, niet voor 1 gat en 1 kat te vangen was sneller. Nu zou ik willen zeggen dat hij inmiddels wel door schande en vooral door schade wijs zou zijn geworden, maar helaas. Met een feilloze preciezie pakt hij de kat bij het nekvel. Da's even niet leuk voor poes in kwestie maar nog altijd beter dan weggefloept, de deur uit, verdwaald, overreden, overleden of erger...
Maar...deze tijgert was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, en in een net zo snelle schijnbeweging draait ze zich om haar as en bijt Dennis in z'n duim.
Pijnlijk maar geen drama...hoewel...een kattenbeet is behoorlijk venijnig! Het laat namelijk een klein gaatje achter wat zich bijna direct weer sluit zodat alle derrie en aanverwanten lekker warm opgesloten zitten en hun verwoestende werk kunnen doen.
In dit geval dus in de rechter duim van mijn man... een paar uur na de beet ziet deze er namelijk uit als een deel van een bokshandschoen. Hmmm, hoelang geleden was die tetanusprik ook al weer? enne...zou een antibioticakuurtje wellicht een idee zijn?
Kortom, op naar de EHBO van het splinternieuwe Zutphense Spittaal. Zoals bekend ben ik de afgelopen jaren vaste klant geweest bij verscheidene ziekenhuizen in binnen en buitenland, maar op deze nieuwe locatie (die er toch alweer zo'n 9 maanden staat) was ik nog niet eerder geweest. Voor mezelf dan welteverstaan.
"Houwen zo!" was ons beider reactie, en gezamenlijk togen we inclusief dikke duim naar de wachtkamer.
Na een minuut of 10 steekt een hoogzwangere arts haar hoofd om de deur, kijkt ons beide recht aan, kijkt dan nog eens naar Dennis en zegt:" Ik zoek een Heer maar die zie ik hier niet"
Ze verdwijnt weer, Dennis beteuterd kijkend en mij hard lachend achterlatend, om na korte tijd weer terug te keren met de woorden:" Nou, komt u dan maar mee"
Na een pijnlijke tetanusprik in de bilspier,een prachtig nat verband, en een flinke doos antibiotica rijden we weer huiswaarts. Ook weer gepiept, daar hoeven we voorlopig niet meer heen.
Dachten we... een paar uur later namelijk, reed ik met de zojuist opgehaalde 1 x per week patatjes naast me op de passagiersstoel naar huis, toen ik plots werd overvallen door een pijn in mijn buik!
Het is dat ik beter wist maar het leken wel weeën... Ik wist dus beter... en mits alle voorbehoedsmiddelen hadden gefaald kon ik toch echt niet zwanger zijn.
Mijn volgende gedachte was, al kronkelend van de pijn doorrijdend, dat het dan wellicht een blinde darm ontsteking kom zijn, zo' acute waar je wel eens over leest. Zo een waar je best ernstig aan kan overlijden als je 'm niet serieus neemt.
"Ach wat een onzin!" Vermaande ik mijzelf vervolgens." Dit gaat zo wel weer over!"
Maar niets was minder waar. Thuis gekomen wierp ik als een zorgzamer moeder en echtgenote mijn gezin de plastic zak van de snackbar toe (ze moeten toch eten die stumperts...) alvorens letterlijk door de knieën te gaan van de pijn.
"Nee hoor schat, eet eerst je patatjes maar op, daarna kunnen we misschien nog even naar de EHBO rijden? Als dat gaat met je zere duim...?"
Zo gekermd zo gedaan.
Wij weer de auto in, ik kronkelend op de achterbank, vloekend bij elke hobbel en bocht.
Ondertussen was de pijn zo hevig dat ik me zo ineens voor kon stellen dat er (net als in die vreselijke films die Jess zo graag kijkt) een buitenaards wezen uit mijn navel tevoorschijn zou komen, mij achterlatend met al mijn ingewanden over de achterbank uitgesmeerd, om vervolgens bezit te nemen van het lichaam van Dennis om op die wijze de wereld te veroveren...
Dit is niet gebeurd hoor... vrees niet! We zijn gewoon als onszelf bij het ziekenhuis aangekomen alwaar dezelfde hoogzwangere arts ons bevreemd aankeek, en zich eigenlijk alweer op de dikke duim wilde storten. Totdat ze constateerde dat ik me een stuk minder elegant voortbewoog dan eerder die dag, en af en toe wat ongepaste oer-geluiden uitstootte.
Ik werd dus verzocht maar even te laan liggen.
Terwijl ik probeerde stil te liggen op de onderzoekstafel inclusief beenbeugels (het was inderdaad een verloskamer) was haar eerste vraag wanneer ik voor het laatst gemenstrueerd had... zat ik er toch net ver naast met mijn eerste ingeving! Onze conclusie was dat mijn laatste bloeding een stuk korter geleden was dan de hare en dat zij nog wel een paar maanden te gaan had, dus dat er van een blijde verwachting (goddank!) geen sprake was.
Haar tweede gok was, ja, ja! een acute blinde darm ontsteking. ( zou ik mijn roeping gemist hebben...?!) maar na het nodige pijnlijke maar niet ondraaglijke gepor in de onderbuik bleek ook dit loos alarm.
"O God...! Drie keer zou toch geen scheepsrecht zijn" dacht ik, denkend aan mijn derde ingeving op de achterbank. Maar gelukkig, ik bleek ook niet bezeten te zijn door ET.
Dat beschouwende als een geluk bij een ongeluk vroegen we ons inmiddels wel af wat deze helse pijnen die mij nog immer teisterden dan wel kon veroorzaken.
Ik had geen koorts, volstrekt normale urine (altijd goed om te weten) en ik vertoonde verder ook geen afwijkend gedrag. (dat vond de arts hoor...ik zou me in deze toestand bijvoorbeeld niet graag op audientie bij de koningin begeven!)
De conclusie was uiteindelijk...Maagpijn.
Ja! Maar daar was ik zelf inmiddels ook wel van doordrongen, dat mijn maag en de omgeving daarvan pijn deed! Wat gaan we eraan doen? Moet ik geopereerd? Krijg ik een infuus met morfine? Ik behoor toch op z'n minst een etmaal op de intensive care door te brengen! Een maagtransplantatie? Iets! Doe iets!
En toen sprak deze kundige alleraardigste dokter de volgende wijze woorden:" Neem een paracetamolletje en ga met een warme kruik tegen je buik aan maar lekker in bed liggen"
Stom verbaasd, en ook wel een beetje teleurgesteld en ongerust, gingen we weer huiswaarts. Ik met een pijn die inmiddels niet minder maar steeds erger leek te worden.
Maar goed, ik ben geen arts en we schijnen vertrouwen te moeten hebben in de medische wetenschap dus vooruit dan maar. Daarnaast moet je ergens aan dood, dus dan maar zo als het niet anders kan...
De paracetamollen waren me in het ziekenhuis al verschaft, dus terwijl ik me thuisgekomen in bed hees ging Dennis op zoek naar een kruik. Uiteraard nergens te vinden, wie heeft er nou zo'n ding in huis? Wij niet. We hadden er ooit een in pension voor als er een dier ziek is, maar deze bleek onvindbaar.
Geen kruik dus, maar...degenen die wel eens naar mijn verhalen luisteren en ze ook nog lezen weten dat wij samenwonen met twee zelfdenkende kruikjes!
Mijn lieve hondjes Fee en Fairy zijn als Chineese naakthond letterlijk gemaakt om als kruik te dienen. Weliswaar als voetenkruik in het koude gedeelte van China, maar toch als buikkruik doen ze het ook prima.
Fee heeft als " very hairy hairless" veel te veel haar en had het dus al snel te warm, maar Fairy is een echte " hairless" en heeft zich de hele nacht van haar beste kruikenkant laten zien. We zijn gezamenlijk blote hond tegen blote buik in slaap gevallen, en toen ik de volgende ochtend wakker werd was er wonderlijk maar waar, geen pijntje meer te bekennen. Als dat geen functioneel bloot is!
