Nou hoeft dat ook niet als je een man heb met technische knobbels op de gekste plekken, dus ik maak graag gebruik van zijn kennis in dezen.
Àls ik dan eens wordt gewezen op mijn verantwoordelijkheden wat betreft zelf-redzaamheid, emancipatie, en gemakzucht, heb ik als antwoord dat de Wegenwacht niet voor niets bestaat.
Daarbij vind ik dat je je niet elke interesse ook eigen hoeft te maken om het simpele feit dat anderen daar soms gewoon veel beter in zijn. Je kunt niet alles kunnen, en mijn kwaliteiten liggen nu eenmaal niet in het technische.
Daarom komt het geregeld voor dat ik Dennis bel met een vraag over een of ander dienst-weigerend apparaat. Soms neemt ie zelfs op met :" Helpdesk Goedemiddag!" als ie mijn nummer in z'n schermpje ziet.
Na jaren van (pardon my French) gekloot met onze auto's waren het afgelopen zomer zó zó zat! De Renault Kangoo die we toen hadden was weliswaar qua ruimte een van de meest praktische auto's die we ooit gehad hebben maar daar eindigt mijn lofzang.
In twee voorgaande verhalen op dit Blog, te weten "La Suisse Quatre Pointes" en "Zweeft u even mee?" (deze laatste moet je eigenlijke even lezen in combinatie met dit verhaal...) spuug ik uitgebreid mijn gal over het niet functioneren van die Kangoo, en ergens in Juli zijn we dan ook op zoek gegaan naar een betrouwbare Japanner (daar schijnen ze om bekend te staan...)
In het "Zweeft u even mee" verhaal is te lezen hoe blij ik ben met deze nieuwe auto. En ja! ik vind 'm mooi! Ik weet dat er nu minimaal één iemand is die de wenkbrauwen optrekt bij deze bekentenis.
Ik zal geen namen noemen, maar mijn gevoel over zíjn auto is wederzijds...
Nu weet je bij het kopen van een tweedehands auto natuurlijk nooit zeker weet wat je aanschaft, maar je moet èrgens op af gaan, en we hadden allebei geen enkele reden tot twijfel over zowel de auto als de verkoper. De eigenaar ging emigreren naar Portugal, en kon zijn geliefde Honda niet meenemen.
Deze mijnheer was zo vreselijk zuinig op zijn auto...! Volgens mij dekte hij 'm elke avond toe onder het zingen van een slaapliedje. En werd de bolide wekelijks gewassen, gezogen, en gepoetst. Dus na de nodige keren slikken van mijnheer z'n kant, en een beetje handjeklap, was de deal rond. Wij hadden de goede hoop dat ons "miskopen tijdperk" wat betreft auto's met deze weldoordachte aankoop een verleden tijdperk was.
O je raadt het al...?! Gôh...bijzonder!
Inderdaad, deze goede hoop was al snel vervlogen. Een maandje namelijk na deze aanschaf (maar het kan ook nog korter zijn...) reed ik vrolijk in het rond toen ik plotseling een voor mij onbekend lampje zag branden. De auto reed niet heel veel anders dan gewend, maar uit ervaring weet ik dan wel weer dat de meeste lampjes op je dashboard niet behoren op te lichten, mits je ze zelf activeert.
Even de Dennis Helpdesk bellen dan maar.
"Dag lief, met mij, er brand een vreemdsoortig lampje in de auto."
"Welk lampje dan? Wat voor symbooltje is het?" Vroeg hij zuchtend.
"Tsja...Uhhhh....Nou, deze ken ik niet, Tsja, waar lijkt het op, ehhh....op de Dr Snuggels Mobiel!" Was mijn lumineuze antwoord.
(Voor de te jonge of te oude lezers en lezerinnen...Dr. Snuggles was een tekenfilm figuurtje uit eind jaren '70 begin jaren '80. Een uitvinder die rondreisde in zijn zelf uitgevonden voertuig )
Thuisgekomen kon Dennis er eigenlijk ook niet veel wijs uit. De auto had inmiddels wèl besloten een keer of 7 af te slaan bij het starten voordat hij met mij de weg op wilde, om dan vervolgens bij het eerstvolgende stoplicht weer af te slaan en hetzelfde kunstje te vertonen.
Eenmaal warm gelopen bleef de motor wel hortend en stotend lopen, maar op de snelweg kon je zomaar tijdens een inhaalmanoeuvre terugzakken van 120 km p.u. naar 100 en dan 80, en nee, daar maak je geen vrienden mee!
Op naar de garage dus, en vanaf hier ga ik het verhaal drastisch inkorten om aanvallen van verveling onder de lezers te voorkomen.
~Het bleek een storing te zijn in de lambda sondes. Deze zijn vervangen, de tuf deed het weer, iedereen blij.
~Tot een niet al te lange tijd later het zelfde lampje weer zijn lichtje liet schijnen... terug naar de garage, weer een storing geconstateerd, maar nu in één of ander stekkertje. Stekkertje vervangen, lampje uit, en gaan maar weer.
~Een week of wat later...ja hoor!!! daar hadden we dat K...! lampje weer!!! Sorry mijnheer de automonteur, maar hij brand weer... Zuchtend, maar nog steeds vriendelijk heeft hij ons vehikel weer onder zijn hoede genomen om deze keer maar eens verder te kijken dan de storings-opsporings-apparatuur aangaf.
Na een dag of twee kon ik de auto weer ophalen voorzien van blijkbaar opnieuw gesoldeerde, en gedeeltelijk vervangen bedrading. Nou moest het toch goed zijn... We hebben elkaar vriendelijk goedendag gezegd met de belofte elkaar dit jaar niet meer te zien. (In elk geval niet meer voor het Dr. Snuggles lampje)
~Heel 2009 (waar niet zo heel veel meer van over was overigens) hebben we elkaar inderdaad niet meer lastiggevallen. Maarrrrr, nieuwe ronde nieuwe kansen! Al in de eerste week van 2010 was het weer raak en decoreerde een klein geel lampje met een allerschattigst symbooltje in de vorm van een Dr. Snugglesmobiel het dashboard.
GodGodGloeiende!!!!!!!!!En nou ben ik het zat! (alweer?Ja, alweer!) Mijnheer de monteur had exact dezelfde reactie als ik toen ik zijn garage weer binnen kwam met het barrel. Hij kreeg een grimmige vastberaden blik op zijn doorgaans zo rustige gezicht, en ik voelde...dit was nu geen gewone automonteur uit Brummen meer...dit was " A Man On A Mission!"
Ruim een week heeft ie de gehate Honda gegijzeld. Heeft hem helemaal binnenstebuiten gekeerd, alles, maar dan ook alles! Wat ook maar enigszins dat belachelijke lampje kon triggeren gecontroleerd, opnieuw gesoldeerd, vervangen, en volgens mij ook nog ingezegend. Vervolgens heeft ie er zelf een dag of 4 heel veel kilometers mee gemaakt, gewoon, voor de zekerheid. En pas toen hij geen enkele twijfel meer had over het slagen van de open hart en hersenoperatie van onze auto, heeft ie hem keurig weer thuisgebracht.
Dit alles zonder rekening...dus de geachte aan een nominatie voor "De Warme Douche" van Radar is me te binnen geschoten.
~Wie nu nog steeds aan het opletten is kan zien dat ik inmiddels aan mijn 5e ~ begonnen ben. En een ~ betekend in dit geval...een Dr. Snuggles alarm!
Gisteren kwam Dennis thuis met een vreemd verwarde bijna psychotische blik in zijn ogen (dit is niet helemaal waar hoor, maar wel leuk in het verhaal.) Het lampje brandde weer... "Nee! Nee! Nee! Dat kan niet!!!" Was mijn reactie. "Nee, dat kan inderdaad niet, maar toch is het zo. Ga jij morgen weer even terug naar de garage?" Zei Dennis.
Nou, ik weet niet of iemand anders na deze voorgeschiedenis staat te juichen bij dit idee, maar ik durf dat echt niet! Die man ziet me aankomen. Ik ben bang dat hij ter plekke een zenuwinzinking zal krijgen en in een pakje zonder mouwen zal moeten worden afgevoerd. Die man heeft vrouw en kinderen, dat wil ik niet op mijn geweten hebben...
Daarbij hebben we al jaren zeer goede ervaringen met deze garage en alle bijbehorende medewerkers, en geloof ik oprecht dat al deze narigheid niet komt door zijn onkunde. Ik denk dat het geen reet uitmaakt wat we aan die auto laten doen en door wie...Mr. Honda CRV wil ons gewoon niet!
Dus heb ik democratisch besloten dat ik hem z'n zin ga geven.
Voor de zoveelste keer (ik kan het echt niet meer tellen op de vingers van twee handen en één voet) gaan we op zoek naar een goeie, betrouwbare, niet te duur in aanschaf en onderhoud, leuk uitziende auto.
Deze lijkt namelijk nog het meest op de Dr. Snuggles mobiel.
Liefs,
